Στη Μυτιλήνη - συνέχεια 3

Συνεχίζω σήμερα με αναμνήσεις από τη διαμονή μου στη Μυτιλήνη το 1967.

Η Μυτιλήνη την εποχή εκείνη είχε τρία πάρκα. Θα μου πείτε γιατί είχε, δεν έχει ακόμα; Τα έχει μεν αλλά πολύ υποβαθμισμένα. Αρκετά δέντρα κόπηκαν από τα δυο ενώ απ' το άλλο έφυγαν τα ζωάκια και τα πουλιά που είχε κι είναι σαν χαμένα. Το ένα είναι γνωστό ως "ο Κήπος". Στη μια άκρη του είναι το Δημαρχείο και στην άλλη η (τότε) Νομαρχία. Κόπηκαν κάμποσα δέντρα του την εποχή εκείνη για να γίνει το Δημοτικό Θέατρο κι άλλα για να μαζευτούν εκεί ένα γύρω κάποια γλυπτά που υπήρχαν (συν ένα μνημείο της Βασιλικής Χωροφυλακής).

Το δεύτερο είναι το πάρκο της Αγίας Ειρήνης, από το ομώνυμο εκκλησάκι που βρίσκεται στη μια άκρη του. Απ' την ανατολική του μεριά είναι ο σταθμός του ΚΤΕΛ, σημείο αναφοράς και τότε και τώρα. Πάρκο το λέμε αλλά πάντα είχε δέντρα γύρω γύρω κι ελάχιστα φυτά στο κέντρο αλλά είχε πάντα όργανα απ' αυτά που συνηθίζονται στις παιδικές χαρές. Αυτό που μου άρεσε πιο πολύ πάντα ήταν μια διπλή κούνια σαν δυο απέναντι πολυθρόνες που ενώνονταν στο πάτωμα. Πέρναγα πολλές ώρες εκεί.

Το τρίτο ήταν το πάρκο Καραπαναγιώτη. Σχετικά πιο καινούριο και σύγχρονο, με δρομάκια ανάμεσα στα φυτά που χανόσουνα, με κάποια ζώα και πολλά πουλιά. Σήμερα το βλέπω πάρκο Αγίου Κωνσταντίνου, απ' το εκκλησάκι της γωνίας κι αυτό. Το Πάρκο Καραπαναγιώτη όπως το ξέρω εγώ είχε απ' την ανατολική πλευρά του τον Μακρύ Γιαλό και όπως έλεγε το τραγούδι "Κήπος κι Μακρύς Γιαλός, τς Μυτιλήνς μας ι αφαλός" (έχει γίνει γνωστό απ' τη Βέμπο που όμως δεν τόχει με την προφορά και της φεύγουν διάφορα - αποθέωση το τέλος "συ λιγνε κι ατζιλουματ, έβγα στου πιργέλ κουμάτ" που κανείς δεν της είπε τι λέει και προσπαθεί αλλά δεν της βγαίνει). Σήμερα ο Μακρύς Γιαλός δεν υπάρχει πια, έχει γίνει μαρίνα...

Στη Μυτιλήνη, όπως και σε κάθε ελληνική πόλη που σέβεται τον εαυτό της, υπάρχει η αγορά. Στις περισσότερες δεν πόλεις, η αγορά είναι πάνω και γύρω από μια οδό Ερμού. Υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι που είναι δρόμοι αγοράς (π.χ. στη Χιο η Απλωταριάς ή στα Γιάννενα η Ανεξαρτησίας) αλλά το Ερμού πολύ φοριέται. Η Ερμού λοιπόν, έκλεινε (και κλείνει ακόμα) τις ώρες λειτουργίας των καταστημάτων, γινόταν ένα μεγάλος πεζόδρομος μιας κι ήταν γεμάτη κόσμο. Τις υπόλοιπες ώρες ήταν κανονικά δρόμος διπλής κατεύθυνσης κι ειδικά απ' την ώρα που κλείναν τα μαγαζιά το βράδυ μέχρι τις 11 ή 12 τα μεσάνυχτα ήταν ο μόνος δρόμος για να πάνε τα αυτοκίνητα απ' το κέντρο της πόλης προς τη βόρεια πλευρά (την Επάνω Σκάλα).

Κι αυτό γιατί ο παραλιακός δρόμος έκλεινε για τη βόλτα. Η βόλτα στην προκυμαία το βράδυ ήταν καθημερινή συνήθεια. Κατέβαινε ο κόσμος απ' τις γειτονιές και περπάταγε πάνω κάτω από εκεί που είναι η Τράπεζα της Ελλάδας μέχρι το μπλούκο, μια όχι και πολύ μεγάλη απόσταση, γύρω στα 250 μέτρα είναι. Υπήρχαν και κάποιοι που πήγαιναν κάπως περισσότερο, αλλά αυτοί ήταν πάνω στο κορδόνι (το πεζοδρόμιο ανάμεσα στον παραλιακό δρόμο και τη θάλασσα) ενώ στο κομμάτι που λέω ήταν γεμάτο όλο το κατάστρωμα του δρόμου. Πάνω κάτω, πάνω κάτω γράφανε χιλιόμετρα και χιλιόμετρα κάθε βράδυ.

Η τελευταία θύμηση που έχω να βάλω απ' τη Μυτιλήνη είναι από το ΙΚΑ. Λογικά μικρό παιδί δεν θάπρεπε νάχα πολλά πάρε δώσε με τα σχετικά ιατρεία, αλλά μιας και κονομήσαμε τη φυματίωση γίναμε θαμώνες. Το ΙΚΑ είχε ιατρεία στην Επάνω Σκάλα (είχε γιατί κι αυτά έκλεισαν όπως και οι ιδιωτικές κλινικές που ανέφερα. Τώρα μόνο στο Νοσοκομείο γίνονται ιατρικές πράξεις, στο κτίριο του ΙΚΑ στεγάζεται το εμβολιαστικό κέντρο) και το επισκεπτόμασταν κάθε μήνα. Βέβαια, το 67 είχε περάσει ενάμισης χρόνος κι έτσι το πράγμα πήγαινε προς το τέλος του (πιο μπροστά πηγαίναμε με λεωφορείο). Και μ' έχουν βγάλει ακτινογραφία και περιμένουμε να την πάρουμε. Φωνάζει ονόματα και μοιράζει η νοσοκόμα αλλά η δική μας τίποτα. Κάποια στιγμή την ακούμε "Δούκα" και επειδή δεν εμφανίζεται κανείς αρχίζει να ψάχνει στους διαδρόμους. "Δούκα" από δω, "Δούκα" από κει, δεν εμφανίζεται κανείς Δούκας να την παραλάβει. Περιμένουμε ακόμα και κάποια στιγμή πάμε να ρωτήσουμε τι γίνεται η δικιά μας. "Μα έχω ξελαρυγγιαστεί να φωνάζω Δούκα τόση ώρα. Πού ήσασταν;" ¨Μα Δούκας είναι το όνομα του πατέρα. Μαλλιαρός Γιάννης λέγεται το παιδί"! Τι είχε γίνει; Επειδή το Δούκας στη Μυτιλήνη υπάρχει και σαν μικρό όνομα και σαν επίθετο (κάποτε είχα γνωρίσει π.χ. τον Δούκα Δούκα) η νοσοκόμα μπερδεύτηκε.

Και κλείνω με κάτι ακόμα απ' το ΙΚΑ. Για να κάνω την εγχείρηση στις αμυγδαλές, έπρεπε να κάνω και κάποιες εξετάσεις αίματος. Πάμε λοιπόν με τη μάνα μου στο ΙΚΑ, με παίρνουν στην αιμοληψία και από κοντά κι η μάνα μου για να με ενθαρρύνει (νόμιζε). Η κοπέλα που πήγε να μου πάρει αίμα μάλλον ήταν μαθήτρια, αλλά έτσι κι αλλιώς οι φλέβες μου δεν βρίσκονται εύκολα, πρέπει να έχει μεγάλη εμπειρία ο λήπτης (έχω δώσει πάνω από 60 μπουκάλια εθελοντικά, χώρια οι εξετάσεις οπότε το ξέρω καλά). Ξεκινάει το αριστερό χέρι, κάνει τη βελόνα αριστερά δεξιά, τίποτα. Πάει στο δεξί χέρι. Τζίφος. Δεύτερη απόπειρα στ' αριστερό κι αυτή στο κενό. Δεύτερη στο δεξί και τρέχουν να συνεφέρουν τη μάνα μου πούχε λιποθυμήσει. Την βγάλαν έξω, ξαναπροσπάθησαν άλλη μία στ' αριστερό, με τη φασαρία τι έγινε γιατί η φασαρία απ' τη λιποθυμία έρχεται η προϊσταμένη και μου πήρε.

Αρκετά με της Μυτιληνιές αναμνήσεις (εννοώ απ' την πόλη). Πάμε και γι' άλλα...