Στη Μυτιλήνη - συνέχεια 2

Πέρασε ένας χρόνος από τότε που έγραφα αναμνήσεις μιας ζωής. Κι είχα σταματήσει τη χρονιά που ήμασταν στη Μυτιλήνη. Δεν ξέρω ποιος θυμάται από τότε τι είχα γράψει, εύκολα μπορεί να πάει να το βρει, αλλά έτσι κι αλλιώς η κάθε ανάρτηση έχει αυτοτέλεια. Το μόνο που θα επαναλάβω εδώ είναι πως αυτό έγινε το καλοκαίρι του 67 και το ότι τότε είχε έρθει η χούντα δεν είναι καθόλου άσχετο με το γεγονός της μετακόμισής μας εκεί. Θα συνεχίσω σήμερα με διάφορα επισόδια από την χρονιά εκείνη και βάζοντας φωτογραφίες σύγχρονες, την εποχή εκείνη όχι μόνο δεν είχα φωτογραφική (και λόγω ηλικίας) αλλά και το να τραβάει κανείς φωτογραφίες για γούστο φάνταζε παράξενο.

Ένα χαρακτηριστικό που θυμάμαι από τη χρονιά εκείνη στη Μυτιλήνη είναι η έπαρση της σημαίας στο λιμεναρχείο. Το κτίριο που φαίνεται στην παραπάνω φωτογραφία που είναι έτσι ξέμπαρκο στην παραλία (δίπλα στην πλατεία Σαπφούς) κι όταν αναφερόμαστε σ' αυτό το λέμε μπλούκο, έτσι μόνο του όπως στέκεται. Ωραίο κτίριο που την εποχή εκείνη στεγαζόταν το λιμεναρχείο της πόλης, αργότερα έγινε λαογραφικό μουσείο που λειτουργούσε με αποσπασμένο καθηγητή κι αργότερα σταμάτησε να λειτουργεί (και μαθαίνω πως η συλλογή του υπάρχει ακόμα μέσα και καταστρέφεται). Μπροστά του φαίνεται ο ιστός της σημαίας. Η έπαρση και η υποστολή της γινόταν καθημερινά με τελετουργικό: Ακουγόταν η σάλπιγγα, όλοι όσοι κάθονταν στα καφενεία της παραλίας έπρεπε να σηκωθούν όρθιοι, τα αυτοκίνητα να σταματήσουν στη μέση του δρόμου, να γίνει η διαδικασία και να ξανακουστεί η σάλπιγγα που έδινε το ελεύθερο (κάτι σαν το "ανάπαυση" στη γυμναστική). Τις Κυριακές δε η διαδικασία γινόταν ακόμα πιο επίσημα, με άγημα που διέσχιζε την παραλιακή σε μια μίνι παρέλαση.

Τότε κλινική Στουκίδη. Αργότερα πνευμονολογικό ιατρείο, σήμερα δεν ξέρω, πάντως το νεοκλασικό κτίριο στέκεται ακόμα περήφανο απέναντι απ' την Αγία Ειρήνη.

Δεν είχαμε καλά καλά εγκατασταθεί στη Μυτιλήνη κι αποφασίστηκε να μου κόψουν τις αμυγδαλές. Η εγχείρηση έγινε τέτοια εποχή περίπου, στην κλινική του Στουκίδη. Η πόλη τότε είχε 4 γυναικολογικές κλινικές (θυμάμαι του Βέτσου και του Σάββα που ήταν κοντά στο σπίτι που μέναμε) μια χειρουργική του Τακτικού, μια γενική του Παφλιωτέλλη και μια ή δυο για περιστατικά ΩΡΛ. Η συγκεκριμένη κλινική του Στουκίδη ήταν στο κέντρο της πόλης, στην Καβέτσου, απέναντι από το εκκλησάκι της Αγίας Ειρήνης. Η υπόθεση για το αν θα έβγαζα τις αμυγδαλές ήταν παλιά. Σε πρώτη φάση έγινε μια απόπειρα να μείνουν μήπως με το να βγουν τα κρεατάκια μόνο βελτιωνόταν η κατάσταση, αλλά κάτι τέτοιο δεν φαινότανε, κι έτσι αποφασίστηκε να προχωρήσει η αμυγδαλεκτομή.

Μια μέρα λοιπόν, πήγαμε το μεσημεράκι στην κλινική. Στο δωμάτιο ήμασταν τρία παιδιά για την ίδια δουλειά που θα γινόταν το επόμενο πρωί. Χαλαρά πέρασε το βράδυ και το πρωί άρχισαν να μας παίρνουν έναν έναν. Στην αρχή πήραν τ' άλλα δυο παιδιά, δυο κορίτσια κι εμένα μ' άφησαν για το τέλος. Εγώ πέρναγα την ώρα μου τραγουδώντας τα σουξέ της εποχής που μ' άρεσαν ιδιαίτερα: το "πετραδάκι - πετραδάκι" και το "στου Χαροκόπου και στην Καλλιθέα". Οι νοσοκόμες με κοιτάζαν καλά καλά, αλλ' απ' την άλλη εγώ χαλάρωνα ευχάριστα!

Στη Μυτιλήνη μέναμε λίγα μέτρα από την εκκλησία του Αγίου Θεράποντα (που ο τρούλος του ξεχωρίζει απ' όλη την πόλη). Την εποχή εκείνη ήμουν παιδί της εκκλησίας. Κι έτσι κάθε Κυριακή ήμουν εκεί για να ντυθώ παπαδάκι (και με κράξανε γιατί δεν πήγαινα να πάρω το δίφραγκο που δίνανε στην πόλη για τα παπαδάκια - πού να το ξέρω γω, στο χωριό αυτό γινόταν τσάμπα, πληρωνόμασταν μόνο για τα στεφάνια, εδώ στις κηδείες τα στεφάνια τα κράταγαν μεγάλοι, απ' τα γραφεία κηδειών, απλά τα παπαδάκια παίρναμε παραπάνω λεφτά, θαρρώ δεκάρικο - πολύ χρήμα για μας). Επίσης βοηθούσα τον παπά όταν λειτουργούσε κάποια μέρα χωρίς καντηλανάφτη.

Στον Άγιο Θεράποντα υπηρετούσαν δυο παπάδες. Ο ένας, ο Παπαλέξανδρος ήταν μεγάλος σε ηλικία, κι ήταν άνθρωπος πράος και καλός. Ο άλλος ο παπα-Μιχάλης. Αυτός ήταν πιο νέος και φαινόταν άνθρωπος της πιάτσας. Αυτό που θυμάμαι απ' αυτόν είναι πως επειδή έχω πρόβλημα με τον τρόπο που (δεν) λέω το -ρ- με κορόιδευε. Όταν ήθελε ν' αναφερθεί σε μένα μ' έλεγε "το πετβαδάκι" (από το τραγούδι που μ' άρεσε που λέγαμε παραπάνω).

Αλλά από τη Μυτιλήνη έχω κι άλλα να γράψω. Η συνέχεια στο επόμενο.