Στο γήπεδο

Με τα γήπεδα δεν είχα ποτέ ιδιαίτερα καλές σχέσης. Και βασικά όταν λέγαμε γήπεδο τότε, εννοούσαμε γήπεδο ποδοσφαίρου και μάλιστα το συγκεκριμένο γήπεδο του Αιγέα Πλωμαρίου, μετά τον Άγιο Ισίδωρο. Μπάλα (ποδόσφαιρο) έπαιζα κάποιες φορές πιο μεγάλος, πηγαίναμε σ' ένα δρόμο που δεν πέρναγαν αυτοκίνητα γιατί είχε εγκαταληφθεί (τώρα υπάρχουν, επιτέλους, σκέψεις να αξιοποιηθεί κι αυτός ώστε να μονοδρομηθεί κομμάτι που είναι στενό). Μικρός, δεν είχε ούτ' αυτό, παίζαμε βόλεϊ μ' ένα σύρμα απ' τη μια μεριά του δρόμου στην άλλη (ή μάλλον παίζανε, εγώ δεν ήμουν καλός καθόλου - χώρια που η μπάλα ήταν μάλλον απαγορευμένη απ' το σπίτι). Αλλά κι αν είχα κάποια διάθεση να πάω στο γήπεδο, τα επεισόδια που συνέβησαν τις δυο φορές (συνολικά) που πήγα, ήταν καθοριστικά ώστε να πω πως δεν κάνει καλό η παρουσία μου εκεί 😀

Την πρώτη φορά ήμουν γύρω στα 7 - 8. Και κάποιος από το χωριό είπε να με πάρει μαζί του στο γήπεδο να δούμε έναν αγώνα που έπαιζε ο Αιγέας με ομάδα από την Λήμνο. Αυτός που ήταν στην είσοδο λέει στον Μανώλη (τον συνοδό μου) "κόψε και κάτι για τον μικρό", κανονικά δεν έπρεπε να πληρώσω λόγω ηλικίας αλλά να πλήρωνε για ενίσχυση. Δεν θυμάμαι αν έδωσε ή όχι, εν πάση περιπτώσει μπαίνουμε κι αρχίζουμε να παρακολουθούμε τον αγώνα. Που όμως δεν έμελλε να τελειώσει. Γιατί ένας παίκτης της Λήμνου πήγε να δώσει κεφαλιά και χτυπάει με το κεφάλι στο δοκάρι. Τον πήραν με ασθενοφόρο (αλήθεια πού βρέθηκε; ήρθε από τη Μυτιλήνη; Δεν θυμάμαι πόση ώρα ήταν που προσπαθούσαν να δουν αν θα τον επαναφέρουν) και μάλλον πάει.

Επόμενη φορά δεν θυμάμαι ποιες ομάδες έπαιζαν, πάλι ήταν παιχνίδι με βαθμολογικό ενδιαφέρον (για τις τοπικές κατηγορίες πάντα, ο Αιγέας δεν ξέφυγε πολύ από τα τοπικά, δεν υπήρχε ισχυρός χορηγός :) ). Προχωράει ο αγώνας και κάποια στιγμή συγκρούονται δυο παίχτες οπότε γίνεται πηγαδάκι γύρω απ' το διαιτητή στο να του υποδείξουν ποιος έφταιγε, ποια ομάδα θα κέρδιζε το φάουλ. Μακριά ήμουνα, δεν άκουγα τι λέγονταν, αλλά κάποια στιγμή δείχνει ο διαιτητής κίτρινη κάρτα στον αρχηγό της ομάδας του Αιγέα. Οι διαπληκτισμοί συνεχίζονται και κόκκινη κάρτα. Ο παίκτης αποχωρεί προς τον πάγκο που ήταν στη μεριά μας και ξαφνικά τον βλέπουμε να τρέχει προς τον διαιτητή. Φτάνει του ρίχνει έναν μπάτσο κι ένα τακουνάκι κι επιστρέφει. Αποτέλεσμα: αποβάλλεται δια παντός από τα γήπεδα. Ξαναμπήκε (επίσημα) μετά από καμιά 30αριά χρόνια, σαν προπονητής.

Μετά απ' αυτά απέφυγα να ξαναπάω σε γήπεδο, κάποιος θα πάθαινε κακό αν πήγαινα. Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι την περίοδο 1984 - 1985. Τότε ήμουνα στη Μυτιλήνη, μάλλον πρέπει νάταν όταν είχα απολυθεί από φαντάρος κι ήταν το παιχνίδι της Β' Εθνικής Αιολικός - ΠΑΣ Γιάννενα. Είπαμε με τη Μαρία να πάμε προς τιμή των πατρίδων (τα Γιάννενα τα θεωρώ δεύτερη πατρίδα μου, εκεί ενηλικιώθηκα). Όσο ήμασταν εκεί γκολ δεν έμπαινε κι έτσι γύρω στο 65 φύγαμε. Είχα την εντύπωση πως μετά μπήκε γκολ, αλλά βλέπω πως ο αγώνας έληξε χωρίς κανένα τέρμα.