Εισπράξεις

11 του μήνα. Δευτέρα. Απογευματάκι που έχει όμως σκοτεινιάσει. Γύρω στις εξήμισι, εφτά παρά. Οδός Πινδάρου. Για όποιον δεν ξέρει είναι από Ακαδημίας προς Κολωνάκι, ανάμεσα Βουκουρεστίου και Κανάρη. Λίγο πάνω απ' το Σύνταγμα δηλαδή. Φτάνω με τ' αυτοκίνητο και ψάχνω για θέση πάρκινγκ. Έχω ξαναπαρκάρει εκεί. Είναι δρόμος που έχει θέσεις να αφήσεις για κάποιες ώρες το αυτοκίνητό σου. Μέχρι τρεις ώρες. Αρκεί να πληρώσεις βέβαια. Κάπου ένα ευρώ την ώρα. Μέχρι τις εννιά το βράδυ, μετά δεν υπάρχει πρόβλημα. Όμως τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Οι φωτογραφίες βοηθάνε στην κατανόηση. Πρέπει να πάρει κανείς υπόψη του πως όλ' αυτά γίνονται την ώρα που το φως έχει πέσει πια.

Προχωράω παραπάνω μιας και στο πρώτο κομμάτι δεν έχει θέσεις. Δεξιά πινακίδα που ορίζει χώρο για κάποια αναπηρικά αυτοκίνητα.

Προχωράω κι άλλο. Περνάω την Αλ. Σούτσου και παρκάρω.

Όμως, υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Εκεί που βρίσκω να παρκάρω, στο νούμερο 7 μπροστά (εκεί που στην φωτογραφία φαίνεται το μαύρο αυτοκίνητο), έχει δυο πινακίδες.

Μια που ορίζει πως μπορεί ν' αφήσεις το αυτοκίνητο πληρώνοντας και μια άλλη που λέει πως όχι, γιατί υπάρχουν θέσεις για τέσσερα αυτοκίνητα της αιγυπτιακής πρεσβείας. Τι κάνουμε τώρα; Ψάχνω να δω αν υπάρχει κάτι που δείχνει πως υπάρχει κάποια περιοχή για τα τέσσερα αυτοκίνητα, αλλά κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Πουθενά δεν δείχνει από πού αρχίζει η μια περιοχή και πού τελειώνει η άλλη.

Πάω αγοράζω μια κάρτα για δυο ώρες. Ξύνω την κάρτα, την τοποθετώ στο αυτοκίνητο και φεύγω. Συμπτωματικά κατευθύνομαι στο μορφωτικό ίδρυμα της αιγυπτιακής πρεσβείας που έχει μια έκθεση ζωγράφων με θέμα "Ταξίδι στη χώρα του Νείλου". Εκείνη τη μέρα είναι τα εγκαίνια. Μετά, πάμε με κάποιον από τους εκθέτες για έναν καφέ. Και λίγο πριν τις εννιά πάω να πάρω τ' αυτοκίνητο. Κι εκεί με περιμένει η έκπληξη. Μια κλήση για παραβίαση της ρυθμιστικής πινακίδας Ρ-40. Που απαγορεύει τη στάση και τη στάθμευση. Θα αναφερθώ παρακάτω για το θέμα.

Η κλήση γράφει πάνω πως μπορούν να γίνουν ενστάσεις εντός τριών ημερών στο κτίριο που στεγάζεται η δημοτική αστυνομία. 9 - 3 είναι το ωράριο, αλλά μιας και η έκπληξή μου είναι μεγάλη, περνάω εκείνη την ώρα. Εκεί η υπάλληλος που ήταν στην πόρτα μου επισημαίνει πως δεν με γράψανε γιατί δεν είχα πληρώσει αλλά για την Ρ-40. Που βρίσκεται συνήθως στην αρχή κάθε πεζοδρομίου. Και με προτρέπει να κάνω ένσταση μέσα στις επόμενες τρεις μέρες που αναφέρει η κλήση. Την επόμενη με το που σχολάω παίρνω το δρόμο για το κέντρο της Αθήνας. Αφήνω κάπου το αυτοκίνητο και πάω με το μετρό. Πρώτα πάω για αυτοψία. Και καλοψάχνω. Και πίσω από μια νεραντζιά βλέπω την πινακίδα αρχής (υποτίθεται). Μια ίδια δηλ. που γράφει τα ίδια πράγματα.

Ναι. Υπήρχε. Κρυμμένη μεν, αλλά υπήρχε. Πάω στην Αγ. Κωνσταντίνου για να κάνω ένσταση. Η κοπέλα στο γκισέ με στέλνει στον προϊστάμενο. Που σε όλους λέει την ίδια ιστορία. Πως στο κέντρο της Αθήνας δεν υπάρχει πουθενά να παρκάρεις νόμιμα. Και μας προτρέπει να κάνουμε ένσταση γράφοντας αυτά που του λέμε εκείνη την ώρα. Αυτό εμένα μ' ακούγεται προσχηματικό. Και γιατί να πάω να πω σ' αυτό το τι συμβαίνει αφού την απόφαση θα την πάρει κάποιος άλλος που θα διαβάσει ό,τι γράψω στο κομματάκι το χαρτί (μισή σελίδα Α4); Και που θα χωρέσουν οι αιτιάσεις μου; Τέλος πάντως καταθέτω την ένσταση. Μου δίνουν αριθμό πρωτοκόλλου και μου λένε να πάρω τηλέφωνο σε δυο μέρες για να μάθω την έκβασή της. Τι το ήθελα;

Όπως το περίμενα, όταν πήρα τηλέφωνο η υπάλληλος μου είπε πως η ένσταση δεν έγινε δεκτή και πως πρέπει να περάσω να την πάρω για να την πληρώσω. Δηλαδή πρέπει να κατέβω πάλι στο κέντρο. Τσάμπα το πηγαινέλα και μάλιστα διπλό, τσάμπα που είχα πληρώσει την κάρτα στάθμευσης. Και μέχρι αύριο θα πρέπει να πληρώσω το πρόστιμο για να πληρώσω μόνο τα μισά (40€) αντί για όλα που είναι 80€. Και πού χρόνος για να κατέβω πάλι. Για να δούμε.

Η ένστασή μου είναι διπλή. Όχι μόνο γιατί παραπλανήθηκα από το γεγονός ότι η (πρώτη) πινακίδα ήταν κρυμμένη αλλά και για το γεγονός πως χρησιμοποιείται στη συγκεκριμένη περίπτωση η Ρ-40. Και ρωτάω. Αν δηλ. κάποιος σταματήσει εκεί για τρία λεπτά ποιο είναι το πρόβλημα; Γιατί εκτός απ' τη στάθμευση να απαγορεύεται και η στάση; Απλούστατα γιατί η Ρ-39 που είναι μόνο για στάθμευση έχει πρόστιμο 40€ που αν τα πληρώσεις αμέσως γίνονται 20 (άρθρο 4 του ΚΟΚ). Αφού μπορούμε να τους πάρουμε 40 γιατί να τους πάρουμε μόνο 20; Σχεδόν παντού χρησιμοποιείται μόνο η "ακριβή".

Το πρόβλημά μου είναι πως το συγκεκριμένο πρόστιμο το θεωρώ τελείως χαζό. Πάντα φροντίζω να παρκάρω σε σημείο που επιτρέπεται. Και παρά το τι ισχυριζόταν ο προϊστάμενος της δημοτικής αστυνομίας υπάρχουν τέτοια μέρη - ακόμα κι αν πάρουμε υπόψη μας τα μέρη που πρέπει να πληρώσεις (με πινακίδα Ρ-69). Νόμιμα δεν είναι αυτά; Και το πρόστιμο είναι μόνο 20€ γι' αυτές (κι αν το πληρώσεις άμεσα 10).  Το νόημα είναι ακριβώς πως εδώ απλά πληρώνουμε. Μια βόλτα και λίγο πριν, λίγο μετά, θα βρω μια κανονική θέση. Δεν ψάχνω να το αφήσω έξω από την πόρτα που πηγαίνω. Στα κοντά 30 χρόνια που οδηγώ αυτή είναι η τρίτη φορά που παίρνω τέτοια κλήση. Την πρώτη ήταν σε μια γωνία για λίγο. Κάπου στους Αμπελόκηπους. Πήγα και στα δέκα λεπτά που έκανα να γυρίσω μου την είχαν αφήσει.

Η δεύτερη ήταν τον Ιούνιο του 1990. Θα πηγαίναμε μονοήμερο στη Σύρο να κάνουμε τα χαρτιά μας για αναπληρωτές. Ήμουν άνεργος τότε και είπαμε να πάμε σε μέρη που έπαιρναν τη σειρά μας. Είχαμε μάθει πως στις Κυκλάδες τον προηγούμενο χρόνο είχαν πάρει πολύ νεώτερους κι έτσι διαλέξαμε να κάνουμε αίτηση εκεί με την ελπίδα να είμαστε στο ίδιο νησί με τη Μαρία. Που είχε πτυχίο 15 μήνες μετά! Τόσο ξέραμε τότε. Νέοι, ωραίοι και άσχετοι. Αποφασίσαμε λοιπόν να κάνουμε την αίτηση επιτόπου και να μην την στείλουμε για να δούμε και τη Σύρα. Παίρνουμε το Δημήτρη που ήταν μωρό, κατεβαίνουμε στον Πειραιά να μπούμε στο βαπόρι. Πού να παρκάρουμε; Στο λιμάνι μέσα υπήρχε μια τεράστια ουρά από παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Το βάλαμε κι εμείς κάπου εκεί ανάμεσα. Γυρίζοντας τη νύχτα το βρίσκουμε μόνο του και με ένα μπιλιέτο πάνω του!

Από τότε άλλη κλήση για παρκάρισμα δεν πήρα. Ούτε στην Ελλάδα ούτε στο εξωτερικό. Άλλες παραβάσεις μπορεί να κάνω, όσο κι αν θέλω να είμαι εντάξει. Π.χ. εκείνη τη μέρα είχα μπει στο δακτύλιο ενώ δεν έπρεπε κανονικά. Αλλά ξεχάστηκα. Γιατί το πρόγραμμα αρχικά ήταν διαφορετικό και άλλαξε στην πορεία. Αλλά εκεί δεν βεβαιώθηκε παράβαση. Ήμουν τυχερός. Αλλά το παρκάρισμα το ψάχνω.

Και μερικές συγκρίσεις. Το σύστημα με τις κάρτες στάθμευσης δεν είναι το καλύτερο. Γιατί πώς μπορείς να παρκάρεις νόμιμα για ένα τέταρτο; Στη Γερμανία, την Πολωνία, την Ιταλία που θυμάμαι πρόχειρα, είχαν μηχανάκια που έριχνες κέρματα και έβγαινε η σχετική απόδειξη. Και μάλιστα, τα μηχανάκια ήταν τόσο πληροφορημένα που αν ήταν αργία ή ώρα που δεν χρειαζόταν, σου μετέφερε την ώρα λήξης μέχρι τότε που ήταν ο πληρωμένος χρόνος. Ας πούμε από Παρασκευή βράδυ για τη Δευτέρα το πρωί! Και η σήμανση ήταν πάντα ξεκάθαρη. Καμιά αμφιβολία του πού επιτρέπεται και πού όχι. Να ξέρει ο οδηγός το τι πρέπει να κάνει.

Παρεμπιπτόντως, οι συζητήσεις έδωσαν και μερικές επιπλέον γνώσεις. Μια και ο προϊστάμενος είπε κάποια στιγμή πως εκτός από εκεί που υπάρχουν πινακίδες υπάρχουν κι άλλα μέρη που απαγορεύεται, έψαξα να μάθω τι εννοούσε ο ποιητής. Έμαθα λοιπόν πως όπου στο πεζοδρόμιο έχει κολονάκια εκεί δίπλα απαγορεύεται η στάθμευση. Επίσης πως υπάρχει και χρωματικός κώδικας. Οι θέσεις στάθμευσης, βασικά οι πληρωτές, είναι βαμμένες με άσπρο χρώμα. Υπάρχουν και μπλε θέσεις που όμως είναι μόνο για τους γείτονες (με ειδική κάρτα). Ενώ το κίτρινο σημαίνει απαγόρευση. Και την επόμενη μέρα, στην αυτοψία το είδα πως εκεί που πάρκαρα η θέση ήταν σχεδιασμένη με κίτρινο. Αλλά ειδικά γι' αυτό το χρώμα γίνεται χαμός αφού το κίτρινο χρησιμοποιείται για διάφορους λόγους μιας και φαίνεται καλύτερα. Π.χ. στο γυμναστήριο που πηγαίνω, στο δρόμο έβαψαν πρόσφατα με κίτρινο για να ορίσουν το χώρο στάθμευσης για κάθε αυτοκίνητο. Άντε βρες άκρη.