Γέννηση Ειρήνης - τα πριν

Ετεροχρονισμός σήμερα. Έχω ξεκινήσει να γράφω για τη δικιά μου ζωή κι είμαι ακόμα στην προσχολική μου ηλικία, αλλά σήμερα θα γίνει ένα άλμα μερικών χρόνων για να γράψω για την εποχή που έγινα πατέρας. Βλέπετε, πλησιάζουν τα γενέθλια της κόρης μου. Έτσι είναι επίκαιρο να κάνω αναφορά στη γέννησή της παρά να γράφω για άλλα. Αλλά και επόμενες δημοσιεύσεις θα είναι εκτός σειράς άρα δεν χαλάει και πολύ η διαδικασία. Διάλειμμα ολίγων ημερών, λοιπόν, και επανέρχομαι αργότερα στη δεκαετία του 60.

Το 89 αποκτήσαμε το πρώτο μας παιδί, το Δημήτρη. Είχαμε πει πως έστρωσε η ζωή μας και μπορούμε να προχωρήσουμε σε δημιουργία οικογένειας. Αλλά μέχρι το τέλος της χρονιάς είχε ανατραπεί όλο το στρώσιμο: η εταιρία που δούλευα πουλήθηκε, με τον καινούριο διευθυντή δεν τα βρήκαμε κι έτσι στο τέλος της απολύθηκα. Το 1990 με βρήκε να ψάχνω για δουλειά και να αποφασίζω να δουλέψω στην εκπαίδευση. Παράλληλα έμπαινε το θέμα τι θα γίνει με την οικογένεια. Πάντα έλεγα πως θάθελα να κάνουμε δυο παιδιά. Αφού κάναμε το πρώτο, θάπρεπε να προχωρήσουμε και στο δεύτερο. Κι επειδή πίστευα πως η απόσταση χρονικά δεν θα έπρεπε να είναι μεγάλη, τα δυο χρόνια μου φαίνονταν ιδανικά, σύμφωνα και με τις εμπειρίες των γύρω μου, έπρεπε να ληφθούν αποφάσεις άμεσα.

Όπως έχω πει πολλές φορές και να το πω και τώρα άλλη μία, τότε ήμασταν νέοι ωραίοι και άσχετοι με το αναπληρωτηλίκι. Κάναμε τους προγραμματισμούς μας χωρίς να έχουμε γνώση της πραγματικότητας. Ήμασταν σίγουροι πως τον επόμενο χρόνο θα δουλεύαμε (σαν αναπληρωτές) και οι δύο και το μόνο ήταν ποια ημερομηνία θα έπαιρναν τον καθένα μας. Γιατί με τη Μαρία είχαμε πάνω από ένα χρόνο διαφορά στην επετηρίδα, πράγμα που σήμαινε πως θα καθυστερούσε "λίγο" η πρόσληψή της (που τελικά δεν έγινε καθόλου εκείνη τη χρονιά). Και προσπαθούσαμε να προσδιορίσουμε το πότε θα θέλαμε να γεννηθεί το δεύτερο παιδί ώστε να προλάβει να μαζέψει κάποια ένσημα για να μπορέσει να πάρει από το ΙΚΑ το επίδομα που προβλεπόταν τότε για τους εργαζόμενους. Υπήρχαν δυο επιδόματα: το ένα για τη γέννηση παιδιού το έπαιρνε όποιος γονιός είχε τις προϋποθέσεις (αλλά, βέβαια, ο ένας απ' τους δυο μόνο) ενώ το άλλο μόνο η μητέρα και με την προϋπόθεση να έχει τον απαιτούμενο αριθμό ημερών ασφάλισης.

Τα βάζουμε κάτω, η Μαρία είχε κάποια ένσημα που δούλεψε στα ΕΛΤΑ εποχιακή, θα έπαιρνε και τόσα ως αναπληρώτρια άρα για να μαζευτούν έπρεπε η γέννα να γίνει καλοκαίρι. Άρα η απόπειρα τεκνοποίησης να είναι τον Αύγουστο ή καλύτερα Σεπτέμβρη. Κι ενώ έχουμε αποφασίσει για τον Σεπτέμβρη, σκεφτόμαστε πιο ώριμα πως δεν είναι σίγουρα αυτά τα πράγματα και Το ξεκινάμε τον Αύγουστο. Και όντως, ο Σεπτέμβρης ήταν πολύ δύσκολος, πολλά τρεξίματα, πολύ άγχος, δεν ήταν καλός μήνας.

Τον Οκτώβρη ξεκινώ να δουλεύω αναπληρωτής στη Δάφνη Καλαβρύτων ενώ η Μαρία να παρακολουθεί κάποιο σεμινάριο στους υπολογιστές. Εγώ πηγαινοέρχομαι με το αυτοκίνητο ενώ η Μαρία κυκλοφορεί με το μηχανάκι. Πάω την πρώτη βδομάδα, πάω τη δεύτερη και στη διάρκειά της μαθαίνουμε πως είναι έγκυος. Αλλαγή στα μέσα μεταφοράς. Θάπαιρνα εγώ το μηχανάκι κι η Μαρία θα κρατούσε το αυτοκίνητο και θα ανεβοκατέβαινα στη Δάφνη με συναδέλφους που έκαναν κι αυοτί αντίστοιχη διαδρομή.

Ανεβαίνω με το αυτοκίνητο για τελευταία φορά πριν απ' την 28η. Θα έμενα στη Δάφνη για την παρέλαση και θάρχονταν η Μαρία με το Δημήτρη και τη γυναίκα και την κόρη του διευθυντή ενώ θα έφευγαν μετά με το δικό μας αυτοκίνητο. Η διαδρομή σχετικά εύκολη, μόλις είχε ανοίξει ο καινούριος δρόμος Κόρινθος - Τρίπολη. Κυριακή μεσημέρι φεύγουν και περιμένουμε με το Γιώργο (τον διευθυντή) να μας πάρουν τηλέφωνο πως επέστρεψαν. Κι οι ώρες περνούν και τηλέφωνο δεν πέφτει. Κι έχουμε αρχίσει ν' ανησυχούμε αλλά να μην ξέρουμε τι να κάνουμε. Κι αργά το βράδυ μας παίρνουν πως επιτέλους τα κατάφεραν να γυρίσουν. Είχε γίνει ατύχημα μέσα στη σήραγγα του Αρτεμισίου και είχαν κόψει τον καινούριο δρόμο και τους έστειλαν απ' τον Αχλαδόκαμπο. Κι όπως ήταν επιστροφή από εορταστικό τριήμερο, έφαγαν ΤΗΝ κίνηση.

Ο καιρός περνούσε, η Μαρία τέλειωσε το σεμινάριο κι ήρθε και μέναμε στη Δάφνη και την παρακολουθούσε ο γυναικολόγος της που δούλευε στο νοσοκομείο της Κορίνθου. Αυτό μας βόλευε γιατί όποτε ανεβοκατεβαίναμε προς Αθήνα, περνάγαμε κι απ' το νοσοκομείο για έλεγχο. Και μιας και κάποια θεία της είχε εξοχικό στα Λουτρά της Ελένης, κανονίσαμε να γίνει και η γέννα εκεί. Το Πάσχα του 91 παίρνουμε τα κλειδιά από τη θεία με την προοπτική γύρω στις 10 Ιούνη να κατέβουμε να μείνουμε καμιά βδομάδα (εκτός αν κάτι προέκυπτε νωρίτερα). Μόνο που καθώς περνάμε για τον καθιερωμένο έλεγχο από την Κόρινθο διαπιστώνεται πως η πίεση της Μαρίας ήταν αυξημένη. Έτσι έπρεπε να την παρακολουθεί τακτικά (στο φαρμακείο του χωριού). Και δεν κατέβαινε παρά την δίαιτα και την προσπάθεια για χαλάρωση.

Πέμπτη 30 Μαΐου. Τελευταία μέρα που γίνονται μαθήματα, 31 θα βγάζαμε αποτελέσματα φοίτησης. Τα παιδιά της Γ' Λυκείου έχουν κανονίσει να μαζευτούν για ένα αποχαιρετιστήριο τραπέζια σε μια ταβέρνα στα Τριπόταμα και έχουν καλέσει και τους καθηγητές (αλλά και τους γιατρούς). Και μιας κι εγώ ήμουνα με τη γυναίκα μου, δεν είχαν αντίρρηση να πάμε και οι τρεις (με τον Δημήτρη δηλαδή). Η μέρα ήταν αφιερωμένη σε αθλητικές εκδηλώσεις (συνηθίζεται κάτι τέτοιο) και κατά τις 12 έρχεται η Μαρία και μου λέει πως μέτρησε την πίεση, ήταν πολύ ψηλή, πήρε τηλέφωνο το γιατρό και της είπε να πάρει μισό υπνοστεντόν και να ξαπλώσει, οπότε και δεν θα ερχόταν στο τραπέζι. Εγώ προβληματίστηκα να μην πάω αλλά τελικά είπα να τιμήσω τα παιδιά και να κάνω μια βόλτα από κει, ίσως λίγο αργότερα. Κι πήγα.

Παρένθεση: Στη Δάφνη οι καθηγητές, οι δάσκαλοι, ο οδοντογιατρός (αν ήταν εκεί), οι γιατροί (όλοι οι σπουδαγμένοι και ξένοι δηλαδή) αλλά κι ο αστυνομικός του χωριού κάναμε παρέα. Μπορεί όχι όλοι με όλους αλλά πολλές φορές βρισκόμασταν όλοι μαζί. Όταν πήγα στο χωριό υπήρχε ένας αγροτικός γιατρός, ο Γιάννης και κάποια στιγμή τον Γενάρη ήρθε κι η Αγγελική, νεοδιόριστη αγροτική γιατρός κι αυτή. Και κάμποσες φορές την περνάγαμε στο ιατρείο κάνοντάς της παρέα τις ώρες της εφημερίας της. Ξέραμε πολύ καλά, λοιπόν, πως οι εμπειρίες της ήταν περιορισμένες και χτίζονταν σιγά σιγά στο τετράδιο με τις σημειώσεις που κρατούσε. Κλείνει η παρένθεση.

Πάω, λοιπόν στο τραπέζι, από καθηγητές μόνο εγώ κι ο Γιώργος κι οι δυο γιατροί. Με ρωτάει η Αγγελική τι έγινε και τι κάναμε με την πίεση (ήταν στο φαρμακείο την ώρα που είχε περάσει η Μαρία). Της είπα τις οδηγίες του γυναικολόγου και μου λέει: "Ρε, πάρε τη γυναίκα σου και φύγετε από δω. Το Σαββατοκύριακο εφημερεύω εγώ. Και ξέρεις πως δεν ξέρω να κάνω κάτι. Αν συμβεί οτιδήποτε, θα της κάνω μια ένεση υπνοστεντόν και θα καλέσω ασθενοφόρο για την Τρίπολη και θεός βοηθός από κει και πέρα".

Ο διευθυντής ήταν δίπλα μου κι άκουσε τη συνομιλία. Την κατάσταση την ήξερε, ακούει έτσι και μου λέει φύγε. Μα η συνεδρίαση, μα οι εξετάσεις, εγώ προβληματισμένος αυτός (με αρκετές εμπειρίες από ασθένειες) με καθησυχάζει κι έτσι καβαλώ το μηχανάκι και πίσω στη Δάφνη. Περνάω απ' τη Μαρία, της λέω τα καθέκαστα, συμφωνούμε να φύγουμε (αφού ειδοποιήσουμε και τη θεία της), περνάω απ' τους συναδέλφους να τους ενημερώσω πως θα φύγω και τι θα γίνει με επιτηρήσεις κλπ υπηρεσίες, μου λένε να μην το σκέφτομαι καθόλου και να κοιτάξω να πάνε όλα καλά κι αυτοί δεν χάθηκε ο κόσμος αν κάνουν και καμιά δουλειά παραπάνω (τέτοια αλληλεγγύη δεν μούχει ξανατύχει, να τις ευχαριστήσω άλλη μια φορά όπου και να βρίσκονται, τη Δώρα, τη Βιολέτα, την Αγγελική, την Κατερίνα) και φεύγουμε για Κόρινθο.