Πριν λίγες μέρες κατατέθηκε ένα νομοσχέδιο για αλλαγή του δημόσιου συστήματος υγείας σε πιο ιδιωτικό. Το νομοσχέδιο ξεσήκωσε αντιδράσεις αλλά και συζητήσεις για το αν οι ασθενείς θα έχουν καλύτερη περίθαλψη αν εφαρμοστούν τα προβλεπόμενα (προσπαθώ να το γράψω όσο ουδέτερα μπορώ). Το νομοσχέδιο ψηφίστηκε στη βουλή, όπως ήταν αναμενόμενο (ποιο κυβερνητικό νομοσχέδιο δεν ψηφίστηκε ποτέ; ο διαχωρισμός σε νομοθετική και εκτελεστική εξουσία είναι μόνο στα χαρτιά) κι είναι ο νόμος 4999. Το βασικό πρόβλημα είναι πως οι υπηρεσίες της δημόσιας υγείας θα γίνουν κι άλλο ημιδημόσιες ή αλλιώς ημιιδιωτικές. Γιατί και τώρα υπάρχει εν μέρει η δυνατότητα να πληρώσει κάποιος για να έχει δημόσια υγεία (απογευματινά ιατρεία). Ε, να υπάρξει καθαρά ιδιωτική, δηλαδή αντί να πας να πληρώσεις στο νοσοκομείο για να σε δει ο γιατρός εκεί, να πας να τον δεις στο ιδιωτικό του ιατρείο. Προς το παρόν για 2 μέρες τη βδομάδα, αλλά έτσι ανοίγει η κερκόπορτα. Αργότερα η τροποποίηση θα είναι μικρή. Τι 2 τι 3. Και πάει λέγοντας.
Το θέμα είναι αν είναι καλύτερες οι υπηρεσίες στον ιδιωτικό τομέα. Ο γιατρός που είναι να σε χειρουργήσει στο δημόσιο θα κάνει καλύτερη δουλειά αν σε χειρουργήσει στο ιδιωτικό (γιατί ο χειρούργος δεν έχει νόημα να έχει σκέτο ιατρείο οπότε προβλέπεται να μπορεί να χειρουργεί και ιδιωτικά); Τι επιπλέον μπορεί να σου προσφέρει; Θα πω κάποιες εμπειρίες κι ο καθένας βγάζει τα δικά του συμπεράσματα.
Λίγο πριν την ψήφιση του νέου νόμου έγιναν καταγγελίες από νοσηλευτές πως τα ιδιωτικά νοσοκομεία όταν σε κάποιον ασθενή τα πράγματα δεν πάνε καλά, φροντίζουν να τον μεταφέρουν σε δημόσιο (και μάλιστα κάπου μίλαγαν για ασθενοφόρα χωρίς φάρους και τέτοια). Το έχω διαπιστώσει σε γνωστούς μου σε διάφορους χρόνους παλιότερα, δεν έχω κάτι φρέσκο. Αλλά όταν φίλη γέννησε σε ιδιωτικό μαιευτήριο κι είχε προβλήματα μετά, την στείλαν στο δημόσιο. Το ίδιο κι απ' το Ωνάσειο. Το ίδιο κι από άλλα. Επίσης, τα παιδιά μου γεννήθηκαν ένα σε ιδιωτικό μαιευτήριο κι ένα σε δημόσιο νοσοκομείο. Στο ιδιωτικό τα μέσα ήταν λιτά. Υπήρχαν και πιο εξελιγμένα αλλά ήταν με έξτρα πληρωμή και μόνο αν υπήρχε ανάγκη για τη χρήση τους. Αντίθετα στο δημόσιο ήταν αυτονόητη η ύπαρξη και η χρήση τους.
Αυτό που αναμφισβήτητα προσφέρουν τα ιδιωτικά είναι καλό ξενοδοχείο. Καθαρά σεντόνια, αναπαυτικά κρεβάτια και τέτοια. Αντίθετα, σε δημόσιο νοσοκομείο που βρέθηκα πρόσφατα για χειρουργική επέμβαση δικού μου ανθρώπου η προϊσταμένη της κλινικής διαμαρτυρόταν στο τηλέφωνο στους παραπάνω γιατί δεν της έφερναν σεντόνια κι όχι μόνο αυτό αλλά η απάντηση από την ιδιωτική εταιρία που είχε αναλάβει να πλένει τα σεντόνια ήταν πως αφού είναι δημόσιο νοσοκομείο να μην έχουν απαιτήσεις, θα τα φέρουν όποτε βρουν καιρό. Πράγματι την πρώτη μέρα το κρεβάτι είχε ένα μόνο σεντόνι (χρησιμοποιήθηκε ως κατωσέντονο) κι αυτό σκισμένο. Την επόμενη βρέθηκε ζευγάρι σεντόνια (τάφεραν αργά το βράδυ) αλλά μετά δεν υπήρξε άλλο!
Για μαξιλάρι ήταν ένα κομμάτι υαλοβάμβακα (έτσι μου φάνηκε) μέσα σε μια μαξιλαροθήκη. Η λύση; μαξιλάρι από το σπίτι να μπορεί να κοιμηθεί κάποιος. Και μιας και όταν πήγαμε ο θάλαμος ήταν άδειος, δεν υπήρχε καρέκλα μέσα για συνοδό (ή επισκέπτη). Είχαν πάει σε διπλανούς θαλάμους. Πάλι μια σπαστή απ' το σπίτι βοήθησε. Κι άλλα τέτοια.
Το χειρουργείο ήταν προγραμματισμένο για τη Δευτέρα. Αλλά ο γιατρός δεν είχε μόνο αυτό. Είχε κι άλλα τρία κι αυτό ήταν το τέταρτο. Τι ώρα προβλέπεται; Αν όλα πάνε καλά κατά τις 2. Αλλά το δεύτερο περιστατικό (από το διπλανό κρεβάτι) επέστρεψε στις 3:30. Ο γιατρός συνέχισε και βγήκε κατά τις 5:30. Τι θα γίνει γιατρέ; θα μπει το επόμενο; Μπα, δεν πρόκειται σήμερα, πάω από τα επείγοντα (το νοσοκομείο είχε γενική εφημερία εκείνη τη μέρα). Την Τετάρτη. Αναγκαστικά δεχτήκαμε την αναβολή.
Το συζητήσαμε με άλλους και μαθαίνουμε πως σε ιδιωτικό νοσοκομείο σε παρόμοια περίπτωση ο ασθενής απαίτησε (κι ο γιατρός δέχτηκε) και το χειρουργείο έγινε στις 11 τη νύχτα. Και ρωτάω: ήταν τελικά καλή η επιλογή - επιμονή του ασθενούς; Ο γιατρός πόσο ήταν σε καλή κατάσταση ώστε να μπορεί να κάνει σωστά τις απαραίτητες ενέργειες; Γιατί κι ο γιατρός άνθρωπος είναι. Έχει κάποια όρια. Το να απαιτείς να τα ξεπεράσει (και βέβαια η απαίτηση είναι αφού πληρώνω πρέπει να γίνει έτσι όπως το θέλω) δεν θέτει σε κίνδυνο τη ζωή σου;
Μα, λέει ο Άδωνης, αν κάποιος δεν τσιγκουνεύεται να δώσει κάποια λεφτά για την υγεία του, γιατί να μην μπορεί. Διαφωνώ. Πρώτα γιατί δεν είναι θέμα τσιγκουνιάς. Υπάρχουν πάρα πολλοί που δεν τους περισσεύουν ή δεν τα έχουν καν. Κι όμως έχουν πληρώσει για χρόνια για ασφάλεια. Από την άλλη, αν κάποιος θέλει να πληρώσει, μπορεί. Δεν κλείνουν τα ιδιωτικά θεραπευτήρια αν δεν πάνε να δουλέψουν σ' αυτά οι γιατροί του δημοσίου. Αλλά να θες τον γιατρό του δημοσίου ντε και καλά στο ιδιωτικό, γιατί; Εκτός κι αν αυτό είναι παραδοχή πως οι γιατροί του δημοσίου είναι καλύτεροι απ' αυτούς που δουλεύουν στα ιδιωτικά. Τότε πάσο. 😀
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Απόψεις; Ιδέες; Αντιρρήσεις; Παραλλαγές;
Όλα ευπρόσδεκτα.