Δουλειά στο εστιατόριο

Η φωτογραφία είναι από τη Γαλλία. Απλά ήθελα μια φωτογραφία να βάλω και βρήκα αυτήν.
Μια πρώην καθολική εκκλησία που έχει γίνει εστιατόριο. Κάτι που για τους δυτικούς δεν είναι περίεργο.

Στο εστιατόριο του πανεπιστημίου, εκτός απ' το τακτικό προσωπικό δούλευαν και 24 φοιτητές που εναλλάσσονταν (περίπου) κάθε μήνα. Ο εστιάτορας που αναλάμβανε το εστιατόριο ήξερε πως θα έχει κι αυτό το προσωπικό (κι αυτά τα έξοδα). Τα 24 (αν θυμάμαι καλά) αυτά άτομα ήταν χωρισμένα σε τρεις ομάδες: 2 δούλευαν στην αποθήκη για πλήρες ωράριο (ή περίπου) και 12 το μεσημέρι κι οι υπόλοιποι 10 το βράδυ με μισό ωράριο (άρα και μισή αμοιβή). Και βέβαια χωρίς ασφάλιση.

Οι δυο της αποθήκης ήταν εκεί 8 - 2 κι ο ρόλος τους ήταν να κουβαλάνε ό,τι χρειάζονταν απ' τις αποθήκες οι μάγειροι (κουτιά ντομάτας, σακιά πατάτες κλπ) αλλά και να γεμίζουν τις αποθήκες όταν έρχονταν οι προμηθευτές. Είχε δηλαδή κουβάλημα, γι' αυτό και ήθελαν κατά βάση αγόρια (αν και, δεν ήταν ρητή δέσμευση αυτό, αλλά ο καθένας ήξερε τις δυνάμεις του). Οι υπόλοιποι δούλευαν 11:30 - 15:00 ή 17:30 - 21:00 (αν και συνήθως ξεκινούσαν λίγο πριν το ακριβώς τις ώρας που άνοιγε το εστιατόριο). Ο ρόλος τους να κόβουν και να δίνουν ψωμί, να δίνουν πιάτα με σαλάτα ή τυρί που ετοίμαζαν οι βοηθοί μάγειρες ή γλυκό (που μπορεί να το έπαιρναν κατευθείαν από κει που τα είχαν φέρει). Το σίγουρο είναι πως δουλειά υπήρχε. Εντάξει, όχι εντατική συνέχεια, αλλά πάντα είχαν κάτι να κάνουν.

Οι 24 αυτοί φοιτητές επιλέγονταν με κλήρωση από αυτούς που ήθελαν να δουλέψουν. Έβγαινε ανακοίνωση πως την τάδε μέρα και ώρα στην αίθουσα 1 (π.χ.) θα γίνει η κλήρωση. Έμπαινες, δήλωνες τ' όνομά σου αν ήθελες και καθόσουν. Στην αίθουσα μαζευόταν πλήθος κόσμου μιας κι εκτός απ' τους ενδιαφερόμενους υπήρχαν κι οι φίλοι και συμπαραστάτες που παρακολουθούσαν. Όταν ολοκληρωνόταν η καταγραφή ξεκινούσε η κλήρωση (που δεν θυμάμαι πως γινόταν). Εκτός απ' τους 24 πιθανά να έβγαιναν και κάποιο αναπληρωματικοί αν και πολύ δύσκολα να μην πάει κάποιος που κληρώθηκε. Έφευγε ο υπόλοιπος κόσμος κι έμεναν οι καινούριοι για να οριστούν οι βάρδιες. Πρώτα η αποθήκη. Αν υπήρχαν παραπάνω ενδιαφερόμενοι πάλι κλήρωση. Αν υπήρχαν προτιμήσεις παίρνονταν υπόψη όσο δεν υπήρχαν αντιρρήσεις (π.χ. εγώ θέλω μεσημέρι, εγώ βράδυ κλπ) αλλιώς η κληρωτίδα είχε το λόγο.

Στο εστιατόριο της εστίας. Την έψαχνα στο προηγούμενο, αλλά τη βρήκα σήμερα. Να μην πάει χαμένη!

Συνήθως η αναλογία ήταν ένας που θα δούλευε προς 6 - 7 (μπορεί και 10) ενδιαφερόμενους. Κι αν δούλευες μια φορά, τέρμα για κείνη τη χρονιά, εκτός κι αν δεν υπήρχαν αρκετοί ενδιαφερόμενοι (ή δεν είχαν ξυπνήσει για να παραβρεθούν στην κλήρωση - υπήρχαν και τέτοιες περιπτώσεις). Πάντως, είχα κληρωθεί κι είχα δουλέψει κάμποσες φορές. Υπήρξαν και περιπτώσεις που έμπαινε ομάδες ενδιαφερόμενων για να κληρωθεί ένας απ' όλους και να δουλέψουν εναλλάξ όλοι (αλλαγές γίνονταν και μεταξύ μας αν είχαμε π.χ. εξέταση). Τέτοιες περιπτώσεις ήταν και σε περίπτωση που τα χρήματα από τη δουλειά θα πήγαιναν για υποστήριξη κάποιου κόμματος. Π.χ. ομάδα από Κνίτες που έκαναν κόκκινα μεροκάματα για την ενίσχυση του κόμματος πριν τις εκλογές του 81 (αλλά όχι μόνο τότε κι όχι μόνο αυτοί).

Τον Φλεβάρη του 83 είχαμε εξεταστική. Εγώ είχα να δώσω δυο τελευταία μαθήματα μόνο, για το ένα ήμουν σίγουρος (και όντως το πέρασα με 8) ενώ το άλλο ήταν απ' το τρίτο εξάμηνο και το είχα δώσει πολλές φορές (αλλά αυτά είναι άλλη ιστορία). Άρα δεν είχα ιδιαίτερο διάβασμα. Απ' την άλλη ήθελα ν' αλλάξω το μηχανάκι. Την ιστορία την έχω ξαναπεί, αλλά θα την βάλω κι εδώ. Μιας και ήμουνα χαλαρός αποφάσισα να βάλω υποψηφιότητα μπας και δουλέψω στο εστιατόρια για τελευταία φορά. Ω του θαύματος. Είχαμε πάει στην κλήρωση μαζί με τη Μαρία και βλέπουμε πως είμαστε 24 υποψήφιοι για 24 θέσεις! Λόγω της εξεταστικής δεν υπήρχε κόσμος. Έτσι δεν γίνεται καμιά κλήρωση. Για την αποθήκη θέλαμε μόνο δυο (είπαμε εγώ ήμουν χαλαρός από διάβασμα, άρα χρόνο άνετα) οπότε δουλεύω εκεί, δουλεύει κι η Μαρία το μεσημέρι και βγάζουμε ξαφνικά ένα καλό ποσό (πρέπει να ήταν τότε 800 δρχ. στην αποθήκη και 400 στο σερβίρισμα). Δίνω και το μοτοποδήλατο που είχα στα λεφτά που το πήρα, είχαμε και κάτι λίγα ήδη κι αγοράζω (με όλ' αυτά τα λεφτά) ένα παπί Χόντα κι εγώ. Το έστρωσα στα γρήγορα, κι έφυγα απ' τα Γιάννενα.

Κι ένα ευτράπελο που μου είχε συμβεί όταν δούλευα στο εστιατόριο. Κάποια στιγμή γινόταν καταγραφή των παιδιών των εργαζόμενων για να τους χορηγηθεί το σχετικό επίδομα. Κάποιος από μας (τους γραμματιζούμενους) ανέλαβε να συμπληρώσει τις σχετικές καταστάσεις. Και γίνεται ο παρακάτω διάλογος:
- Πόσα παιδιά έχεις;
- Δύο.
- Άει μωρή, αφού έχεις και την τσούπ(ρ)α, πετάγεται κάποιος από τους υπόλοιπους που άκουγαν περιμένοντας τη σειρά τους.
- Μιτράν κι τα κουρίτσα;
- Ναι, όλα μαζί.
- Α, τότε τρία!