Οι ταβέρνες μας

Αγνή εξ Γεράπετρος

Μιλάμε για την εποχή 77-83 πάντα και για τα Γιάννενα. Τον καιρό που ήμουν φοιτητής. Θα μου πείτε τι δουλειά έχει η φωτογραφία της Αγνής, αρχή αρχή με τις ταβέρνες. Η αρχή είναι εις μνήμην. Και έχει σχέση με την πρώτη ταβέρνα που θ' αναφέρω: το Σούλι, εκεί που τρώμε στη δεύτερη φωτογραφία. Γιατί εν αρχή ην το Σούλι. Ταβέρνα στην έξοδο της πόλης (τέρμα Δωδώνης) απέναντι απ' το στρατόπεδο Βελισσαρίου. Για να πας ήταν πολύ εύκολο, μια κατηφόρα απ' το πανεπιστήμιο. Χώρια που υπήρχε και το λεωφορείο. Για την επιστροφή δεν ίσχυε τίποτα απ' αυτά. Πόδια και μόνο!

Σούλι

Στο Σούλι ήταν η πρώτη έξοδος που θυμάμαι. Γενάρης μήνας, αμέσως μετά τις φοιτητικές εκλογές. Πήγαμε να γιορτάσουμε τ' αποτελέσματα. Τώρα πόσο καλά ήταν αυτά, δεν έχει σημασία αφού η έξοδος ήταν κανονισμένη από πριν. Βρεθήκαμε λοιπόν μια μεγάλη παρέα από Κνίτες και φίλους να καθόμαστε σε μια σειρά τραπεζιών. Στην πλάτη μας, άλλη παρέα, μάλλον Ρηγάδες και φίλοι. Γιόρταζαν κι αυτοί τ' αποτελέσματα. Κι είμαι πλάτη με μια κοπέλα και πιάνουμε κουβέντα. Κι οι δυο πρωτοετείς μαθηματικοί. Οπότε ρωτάω τ' όνομά της (το έτος μου δεν το ήξερα!)
- Αγνή εξ Γεράπετρος, μου λέει με πλήρη κρητική προφορά, που δεν κατάλαβα πράμα 😀 Μετά από τρεις τέσσερις επαναλήψεις και με τη βοήθεια των διπλανών το έπιασα. Αγνή απ' την Ιεράπετρα. Γενικά άργησα να πάρω μπρος με τα Κρητικά, αλλά μιας κι είχα κάμποσους κρητικούς φίλους, τάμαθα (ή τουλάχιστον καταλάβαινα τι μούλεγαν - περιέργως πως, κι η Δέσποινα, η πρώτη που γνώρισα στην εστία, Κρητικιά ήτανε αλλά πρόβλημα κανένα δεν είχα, θα μου πείτε ήταν ήδη αρκετά χρόνια στα Γιάννενα).
Στην πρώτη αυτή έξοδο ήταν που έκανα και το πρώτο μου τσιγάρο. Καρέλια κασετίνα, τράκα (φυσικά) από την Αριστέα.

Απ' την άλλη μεριά της Δωδώνης ήταν ο Μπάρμπα Θωμάς. Μας φαινόταν κυριλέ κι έτσι δεν είχα μπει ποτέ μέσα. Όπως δεν απόλαυσα την Ακακία. Πρέπει νάχα πάει μια φορά σ' αυτήν, αλλά δεν έμεινε για πολύ. Ήταν μια ταβέρνα στον Κουραμπά, απέναντι απ' τη στρατολογία. Ήταν φτιαγμένη γύρω από μια ακακία που δεν την είχαν κόψει και συνέχιζε απ' τη σκεπή της κι απλωνόταν. Αλλά αυτά τα όμορφα δεν κρατάνε για πολύ... Απ' αυτές που πήγα ελάχιστα ήταν και ο Αλλάχ προς τα Εβραίικα μνήματα.

Συνηθισμένο στέκι ήταν το Πηγαδάκι. Όμορφη ταβέρνα στην Πλατεία Πάργης, με ένα μουσαντένιο πηγαδάκι στη μέση και όμορφο διάκοσμο. Που όμως εγώ είχα κόψει να πηγαίνω. Γιατί σε μια απ' τις πρώτες επισκέψεις μου, όταν φεύγαμε και πήγα να βάλω το σακάκι μου (ένα στρατιωτικό τζάκετ όπως οι περισσότεροι) χτυπάω μια λάμπα που φεύγει το γυαλί και σπάει. Άρχισε να φωνάζει ο ιδιοκτήτης, του λέω πόσο κοστίζει να το πληρώσω, μούπε νομίζω ένα δεκάρικο του τόδωσα και δεν ξαναπάτησα παρά μόνο όταν η παρέα ήταν μεγάλη και δεν κατάφερνα να τους πείσω να πάμε αλλού.

Γιατί πού αλλού μέσα στα Γιάννενα; Ήταν ένα στέκι στην πλατεία Ομήρου, αλλά δεν μακροημέρευσε. Παραδίπλα απ' το Πηγαδάκι, ήταν η Γωνιά. Αλλά δεν έλεγε τίποτα. Μέχρι που άνοιξε η Παλιά Γειτονιά μέσα στην πλατεία (παραδίπλα απ' την εκκλησία του τοπικού Αη Γιώργη) που βρέθηκε εναλλακτική. Όμορφη ταβέρνα με τους τοίχους της ζωγραφισμένους έτσι που να μοιάζει σαν βρίσκεσαι σε μιαν αυλή γειτονιάς.

Στο Μπαβάρια για γενέθλιά μου

Η δικιά μου προτίμηση για ταβέρνα μέσα στην πόλη ήταν η Μπαβάρια. Πίσω απ' το Παλλάδιο στην πλατεΐτσα. Λίγο ακριβή μεν, αλλά με σέρβις υπέροχο. Η μπριζόλα ερχόταν σε μεταλλική πιατέλα με γαρνιτούρα ρύζι και πατάτες. Μπόλικο πράγμα. Εκεί συνήθως μάζευα κόσμο για να γιορτάσουμε τα γενέθλιά μου. Μικρή ταβέρνα, το πατάρι μας έπαιρνε οριακά!

Και πάμε στις ταβέρνες που ήταν έξω απ' τη πόλη. Που ωραίες ήτανε, αλλά η επιστροφή ζόρικη, να περπατάς μεσ' τη μαύρη νύχτα τόσο δρόμο... Γιατί με το πόδι το παίρναμε. Θα ξεκινήσω με την Ανατολή που ήταν πού αλλού; στην Ανατολή. Πήγαμε κάμποσες φορές, ή μάλλον με πήγανε γιατί ποτέ δεν έμαθα πώς να πάω μόνος μου.

Στο Μέτσοβο για να γιορτάσουμε το πτυχίο του Ανέστη. Κοιτάω τα χαρτιά να δω πώς είναι!

Λίγο πιο βολική, απ' την κάτω μεριά, στο δρόμο για Κατσικά, ήταν το Μέτσοβο (ή αλλιώς Ρέκατας, όνομα όντως μετσοβίτικο, αργότερα γνώρισα έναν άλλον Ρέκατα Μετσοβίτη κι έμεινα κάμποσες φορές στο σπίτι του). Καλό φαΐ, δεν θυμάμαι κάτι το ιδιαίτερο τώρα, αλλά μας άρεσε. Εκεί βρέξαμε και τα πτυχία μας κάποιοι, μεταφορικά (με το ότι τα ήπιαμε) αλλά και κυριολεκτικά (πήρε το κρασί και τόριξε στο πτυχίο του ο άλλος, δηλ. όχι στο ίδιο το πτυχίο - που δεν το πήραμε ποτέ, μόνο τη βεβαίωση πως ολοκληρώσαμε πήραμε, τότε δεν δίνανε τα επίσημα, αργότερα όταν άρχισε το πανεπιστήμιο να έχει πτυχιούχους γιατρούς που τόθελαν για την κορνίζα του γραφείου τους σκέφτηκε να φτιάξει και περγαμηνές - αλλά σε μια φωτοτυπία της βεβαίωσης, που δεν κόστιζε και πολύ).

Λίγο πιο πέρα ήταν ο Ζώης. Ωραία ταβέρνα κι ωραίος ο Ζώης, ο ταβερνιάρης. Εκεί θέλω να περιγράψω μια κρασοσυνεδριάση που κάναμε. Αλλά όχι τώρα γιατί ήδη τραβήξαμε σε μάκρος.

Εδώ να προσθέσω κι ένα μαγαζί για βραδινό φαγητό που δεν ήταν ταβέρνα. Η πιτσαρία Μιλανέζα. Στη Δωδώνης, απέναντι απ' την Ακαδημία. Που την αγαπούσα όχι για τις πίτσες της τόσο όσο για τη μακαρονάδα φούρνου. Ήταν καταπληκτική. Δεν έχω ξαναφάει τέτοια.

Και θα κλείσω με μια ταβέρνα που δεν πήγαινα εγώ αλλά μνημονεύεται πολλές φορές από φίλους ειδικά σε μια ομάδα του ΦΒ που έχουμε μαζευτεί απόφοιτοι του πανεπιστημίου. Πρόκειται για τον Καρβούνη, στην Ελεούσα. Μακριούτσικα, από κει δεν γύριζες μα τα πόδια (άλλο 3 χιλιόμετρα άλλο 8 και δεν ξέρω πώς γύριζαν οι θαμώνες).