Μπουγατσάδικα

Στο χωριό μου όταν λέμε μπουγάτσα εννοούμε φύλλο πάνω, φύλλο κάτω και στη μέση μια γλυκιά γέμιση που σερβίρεται κομμένη σε μικρά μικρά κομμάτια. Στην Μυτιλήνη είχα γνωρίσει και άλλες εκδοχές, ας πούμε κάτι σαν την τυρόπιτα αλλά με γλυκιά γέμιση που την πούλαγε ο τυροπιτάς που γύρναγε μα το ποδήλατο που μπροστά είχε ένα κουτί γυάλινο με πίτες και στεκόταν στην αφετηρία των λεωφορείων ή στην μπουκαπόρτα του βαποριού (και για να τις κρατάει ζεστές είχε κάτω απ' την επιφάνεια αναμμένα κάρβουνα).

Στη Μυτιλήνη είχα δει αργότερα και μπουγάτσα που ήταν σαν στριφτή πίτα αλλά με πλατύ το στριφτό κομμάτι και που εκτός από κανέλλα (και άχνη) είδα να την σερβίρουν και με μέλι. Παρενθετικά: το 1967 που είχαμε πάει να μείνουμε στην πόλη, δίπλα από μας έμενε η κυρία Ραλλιά. Που την πήγαν σ' ένα ζαχαροπλαστείο, είδε την μπουγάτσα που ήταν στη βιτρίνα δίπλα στην πόρτα και επειδή δεν ήξερε να τη ζητήσει αλλιώς, παράγγειλε "απ' έιτσινου πούνι μπρουστά σ' μπόρτα". Κι όταν την πείραζαν απαντούσε: "εμ ήξηρα μουρ' κόρη μ' που του λεν' αμπγάτσα; Ε ν ήξηρα. Τι να πω". Κλείνει η Μυτιληνιά παρένθεση.

Στα Γιάννενα λοιπόν όταν πήγα υπήρχαν δυο μαγαζιά που σέρβιραν βασικά και κυρίως μπουγάτσα. Το Σελέκτ και του Σακελλαρίου Είχαν και μπακλαβά κι άλλα σοροπιαστά (οι τουλούμπες του Σακελλαρίου ήταν εξαιρετικές κι η φίλη μου η Χρύσα της τιμούσε δεόντως) αλλά η μπουγάτσα το κύριο προϊόν τους. Απ' αυτά το Σελέκτ επιβιώνει ακόμα (κι από κει οι φωτογραφίες τραβηγμένες με συγκίνηση).

Το Σελέκτ είναι απέναντι απ' το ρολόι ενώ του Σακελλαρίου λίγα μέτρα παρακάτω, μετά το σημερινό δημαρχείο, πριν αρχίζουν τα μαγαζιά με τ' ασημικά (τότε η Αβέρωφ άρχιζε από κει). Θυμάμαι τον Σακελλαρίου να στέκεται όρθιος πίσω απ' τον πάγκο και να επιβλέπει την διαδικασία. Αργότερα όταν αποσύρθηκε το ανέλαβε η κόρη του χωρίς όμως την ίδια επιτυχία κι αργότερα έκλεισε.

Την πρώτη φορά που έκατσα για μπουγάτσα το γκαρσόνι με ρώτησε αν θέλω γλυκιά ή αρμυρή. Τον κοίταζα σαν ούφο. Τότε έμαθα πως στα Γιάννενα υπάρχει μπουγάτσα γλυκιά (ή με κρέμα) και αρμυρή (ή με τυρί). Κι ακόμα πιο μετά πως στη Θεσσαλονίκη η μπουγάτσα μπορεί να έχει ό,τι γέμιση φανταστεί ο καθένας (και το ανέκδοτο που η μολότοφ είναι μπουγάτσα με στουπί). Εγώ γλυκιά ήθελα τέλος πάντων, γλυκιά παράγγειλα. Μου τη φέρνει και μαζί κάτι σαν κουλούρι. Η μπουγάτσα στα Γιάννενα σερβίρεται με ειδικό ψωμάκι. Που το χρέωναν χωριστά (ας πούμε 15 δραχμές η μπουγάτσα και 1 το ψωμάκι). Ε, αφού το έφεραν το έφαγα αλλά δεν μ' άρεσε. Οπότε σταμάτησα να το τρώω και κάποια στιγμή μου κράτησαν λιγότερα (αφαίρεσαν την αξία του). Από τότε όταν καθόμουν για μπουγάτσα φρόντιζα να διευκρινίζω πως την ήθελα χωρίς ψωμάκι!

Μ' αυτά και μ' αυτά τέλειωσα νομίζω απ' τα εδώδιμα των φοιτητικών χρόνων. Καιρός να συνεχίσουμε με άλλα στο επόμενο.