Όταν λέγαμε πως θα βρεθούμε για καφέ κατά κανόνα εννοούσαμε πως θα βρεθούμε στο σπίτι του ενός ή του άλλου. Καλά, για την εστία δεν χρειαζόταν καν να πεις εκ των προτέρων πως θα βρεθείς. Πήγαινες απ' το διάδρομο ή απ' το μπαλκόνι, χτύπαγες την πόρτα κι έλεγες πως θες να σου φτιάξουν καφέ (να γιατί ήταν απαραίτητες οι πρίζες στα δωμάτια. Πού θα μπαίναν τα ματάκια για τον καφέ; Τότε δεν ήταν μόδα τα γκαζάκια). Αν δεν ήταν σε σπίτι, πρώτη επιλογή το κυλικείο τη εστίας αν ήμασταν κοντά στο πανεπιστήμιο ή το Ντράγκστορ αν ήμασταν στην πόλη. Το Ντράγκστορ ήταν καφετέρια στην (τότε) αρχή της Δωδώνης, πιο πάνω απ' τη νομαρχία. Αλλά εκτός απ' τον καφέ είχε και εφημερίδες, και τσιγάρα (και άλλα είδη περιπτέρου). Μπαρίστας (όπως λέγονται σήμερα) ο Νικολάκης.
Απέναντι απ' το Ντράγκστορ σχεδόν, λίγο πιο πάνω στη Δωδώνης ήταν το Μαξίμ . Αλλά μας έπεφτε λίγο κυριλέ και σύχναζαν εκεί πιο μεγάλες ηλικίες κι έτσι δεν πολυσυνηθίζαμε να πηγαίνουμε. Λίγο αργότερα (αφού οι φοιτητές πλήθαιναν) άνοιξε ακόμα μια καφετέρια, ο Αλέκος. Στην Μιχαήλ Αγγέλου, δίπλα στο πρακτορείο εφημερίδων. Πήγε πολύ καλά οπότε αργότερα ο ίδιος άνοιξε ακόμα μια καφετέρια, Αλέκος κι αυτή που για να ξεχωρίζει έβαλε κα γράμματα δίπλα στο όνομα, Αλέκος α το παλιό και το καινούριο Αλέκος β. Κι αυτή στο κέντρο ήταν, στη γωνία της Ναπολέοντος Ζέρβα με την πλατεία (αργότερα είδα εκεί το ταχυδρομείο).
Για πιο ήσυχο μέρος ήταν τα Λιθαρίτσια. Ανήκαν στην Εταιρία Ηπειρωτικών Μελετών όπως κι ο Φρόντζος (αλλά γι' αυτόν θα τα πούμε χωριστά). Όπως είπα είχε και αίθουσες για φαγητό αλλά (βέβαια) και γλυκά. Μεγάλη ατραξιόν το ποντικάκι (για το οποίο έχω κάνει ξανά αναφορά κι είχα βάλει και το παραπάνω βίντεο που είναι από το καλοκαίρι του 1990). Ποντικάκι έχω δει σε διάφορα ζαχαροπλαστεία σήμερα που είναι μια πάστα που στο πάνω μέρος έχει λίγη σαντιγί σκεπασμένη με σοκολάτα. Στα Λιθαρίτσια ήταν πολύ χαμηλό: ένα σαβαγιάρ που είχε μπόλικη σαντιγί κι από πάνω η σοκολάτα (αλλά τι το περιγράφω, φαίνεται στο βίντεο). Ιδιαίτερο γλυκό. Άλλο συν στα Λιθαρίτσια ήταν πως είχε και την ταράτσα για όταν ζέσταινε ο καιρός.
Στην Κυραφροσύνη, στη λίμνη υπήρχε ένα καφενείο. Όποτε ήταν ανοιχτό μπορούσαμε να κάτσουμε για καφέ ή για τσίπουρο. Αν και, πιο στάνταρ σημείο για τσίπρο ήταν ο Τσιοκάνης (για τον οποίο έχει γραφτεί και τραγούδι), στη γωνία του Ορφέα (στέκι αγαπητό για τους ντόπιους κυρίως).
Άλλα στέκια δεν είχα(με) αν και περνώντας τα χρόνια όπως είπα πλήθαιναν οι καφετέριες (θυμάμαι μια στην αρχή της Πυρσινέλλα κι άλλη μια στην πλατεία Πάργης, δίπλα στην εκκλησία. Υπήρχαν και τα μπουγατσάδιακα αλλά εκεί δεν ήταν για καφέ κι έτσι μένουν κι αυτά για επόμενο άρθρο.
Για καφέ λίγο έξω απ' την πόλη ήταν το Γιαννιώτικο Σαλόνι, στο πάρκο Πυρσινέλλα. Εκεί πηγαίναμε κυρίως για τη βόλτα στο πάρκο. Είχε γήπεδα, είχε και κούνιες να κουνηθούμε (παιδιά ήμασταν ακόμα) και μπορεί να καθόμασταν και για καφέ. Αλλά όταν ο καιρός ήταν καλός για βόλτα είχαμε μπόλικα μέρη. Παίρναμε το λεωφορείο και πηγαίναμε στα γύρω μέρη. Ή το καραβάκι. Για το Νησί ή την Ντραμπάτοβα (τότε πήγαιναν κι εκεί).
Στο ΦΒ οι συμφοιτητές μου θύμισαν το Κυκλάμινο. Ζαχαροπλαστείο απέναντι απ' το πανεπιστήμιο (και δίπλα στα Πευκάκια). Για καφέ ή πάστα. Κυρίως με λιακάδα για χαλάρωση στο μεσοδιάστημα των μαθημάτων (ή και χωρίς να πάμε για μάθημα).
ΑπάντησηΔιαγραφή