Η βόλτα (Πλαγιά - Τρύγονας)

Σ΄ όλη τη δεκαετία του 60 και του 70 αλλά και στις αρχές της δεκαετίας του 80 ήταν καθιερωμένο με το που άνοιγε η μέρα,κάθε που σουρούπωνε ν' αρχίζει ο κόσμος να περπατάει, να βγαίνει για βόλτα. Και μπορεί να λέω στον τίτλο (ή παρακάτω) για την βόλτα που γινόταν ανάμεσα Πλαγιά και Τρύγονα, αλλά αντίστοιχη βόλτα υπήρχε και στη Μυτιλήνη (που θα τα πούμε σε επόμενο) και στο Πλωμάρι. Από τα μέρη που ξέρω και που περπάτησα δηλαδή, γιατί προφανώς κάτι παρόμοιο θα γινόταν και σε άλλα μέρη. Δεν ξέρω πότε σταμάτησε αυτή η συνήθεια, Στο Πλωμάρι ένας απόηχος υπάρχει ακόμα και το καλοκαίρι κλείνει ο δρόμος για τα αυτοκίνητα απ' τις 9 το βράδυ μέχρι τα μεσάνυχτα.

Στο χωριό ο δρόμος δεν έκλεινε. Γιατί αν γινόταν κάτι τέτοιο, δεν υπήρχε εναλλακτική διαδρομή. Έτσι ήταν δύσκολο και για τους πεζούς αλλά και για τα αυτοκίνητα. Η βόλτα ξεκίναγε απ' το ηρώο στην Πλαγιά κι έφτανε μέχρι λίγο μετά τα καφενεία του Τρύγονα, κάπου 700 μέτρα. Βέβαια, ολόκληρη αυτή τη διαδρομή λίγοι την έκαναν. Το κύριο κομμάτι ήταν καμιά 200αριά μέτρα όλα κι όλα που τα πηγαίνανε πάνω κάτω και ξανά και πάλι. Γιατί το ενδιάμεσο ήταν και σκοτεινό και χωρίς σπίτια τότε. Οπότε περιοριζόταν στο κομμάτι του Τρύγονα πριν τα καφενεία ("μην μας βλέπουν και μας σχολιάζουν") μέχρι εκεί που τέλειωναν τα σπίτια (και τα φώτα) του. Όμως κι έτσι γράφονταν αρκετά χιλιόμετρα στο πάνω κάτω αλλά σε πολύ χαλαρούς ρυθμούς.

Στη βόλτα αυτή έπαιρναν μέρος διάφορες ηλικίες, αλλά βέβαια κυρίως νεαροί και νεαρές. Σε παρέες αλλά και μόνοι τους κάποιοι. Εκεί γίνονταν και σχετικές βολιδοσκοπήσεις για σύναψη σχέσεων ενώ κάποιοι χανόντουσαν για λίγη ώρα απ' τη βόλτα και ξαναεμφανίζονταν αργότερα. Τι είχαν γίνει; Μυστήριο 😊

Τα Σαββατοκύριακα ήταν συνήθεια να κατεβαίνουν πολλοί για το Πλωμάρι. Απ' την άλλη πάλι, υπήρχε η μουσική στα καφενεία κι έτσι όχι μόνο δεν αραίωνε η κίνηση αλλ' αντίθετα μεγάλωνε. Γινόταν το αδιαχώρητο κι ήταν εξαιρετικά δύσκολο το να περάσει το αυτοκίνητο που αποφάσιζε να κινηθεί εκείνη την ώρα σ' αυτό το κομμάτι του δρόμου.

Στο κομμάτι αυτό του δρόμου έγραψα κι εγώ αρκετά χιλιόμετρα. Δεν θυμάμαι πότε ξεκίνησα. Σίγουρα στις τελευταίες τάξεις του (εξατάξιου) γυμνασίου. Βέβαια, ως μαθητές φροντίζαμε να έχει πρώτα ολοκληρωθεί η βόλτα των δυο καθηγητών του σχολείου. Ο Ξανθούλης κι ο Ντίνος ήταν καθηγητές στο Πλωμάρι αλλά έμεναν στην Πλαγιά. Κι είχαν καθιερώσει ένα περπάτημα αρκετά μεγαλύτερο απ' την "κοσμική" βόλτα που γινόταν. Το περπάτημά τους αυτό ήταν καθημερινό, χειμώνα καλοκαίρι (εκτός αν ο καιρός δεν το επέτρεπε). Αλλά γινόταν σχετικά νωρίς, μόλις άρχιζε να κατεβαίνει ο ήλιος. Γιατί τότε η κυκλοφορία των μαθητών είχε περιορισμούς. Αλλά όπως μας προειδοποιούσε ο πρώτος, η βόλτα τους (κι ο έλεγχός τους) ήταν αυτήν την ώρα. Το τι θα γινόταν αργότερα, εκείνοι δεν θα το ήξεραν. Πήγαιναν για ύπνο. Έτσι είχαμε πολύ μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων εκεί απ' ότι στο Πλωμάρι που έμεναν πολλοί καθηγητές κι υπήρχαν κάποιοι με ιδιαίτερο ζήλο στον έλεγχο. Αποτέλεσμα, αντί να πάμε εμείς στο Πλωμάρι που ήταν πιο μεγάλο μέρος, ερχόντουσαν οι συμμαθητές μας στα δικά μας μέρη για να βγούμε για ένα ούζο!

Το καλοκαίρι του 76 μόλις είχαμε την Ε' Γυμνασίου (τον επόμενο χρόνο ήμουνα στην Γ' Λυκείου). Κι είχαμε φύγει για φροντιστήρια. Άλλος Αθήνα, άλλος Μυτιλήνη, στο χωριό τότε δεν υπήρχαν (παρά μόνο ένα Αγγλικών). Αλλά κάτι μου συνέβη κι επέστρεψα άρον άρον πίσω. Στη βόλτα ήμουν μόνος μου και μου την είχε δώσει. Έτσι άρχισα να βολτάρω με μια κοπέλα που δεν την είχαν σε υπόληψη. Αλλά τι μ' ένοιαζε εμένα; Μια χαρά πέρασε το καλοκαίρι. Όχι πως κάναμε τίποτα εκτός από περπάτημα. Απλά, έχασα οριστικά τον τίτλο του "καλού παιδιού" που είχα μέχρι τότε. Ήδη από το Πάσχα που σταμάτησα να πηγαίνω στην εκκλησία είχαν ξεκινήσει να λένε, ήρθε κι αυτό το καλοκαίρι και απόγινε το πράμα.

Μετά από μερικά χρόνια δημιούργησα μεγάλο ζήτημα στις κουτσομπόλες του χωριού. Μαλώνανε αν είχα σχέση με μια ξανθιά η με μια μελαχρινή. Γιατί στη βόλτα συνήθως ήμουνα με την μελαχρινή, αλλά από το μπάνιο γύρναγα με το ποδήλατο με την ξανθιά που ήταν ποδηλάτισσα. Τι ήταν το σωστό; Προφανώς κανένα από τα δύο!