Η συνηθισμένη ερώτηση που γίνεται στα μικρά (αλλά και στα μεγάλα) παιδιά είναι "Τι θα γίνεις όταν θα μεγαλώσεις;" Για την πρώτη μου επιλογή δεν χρειάστηκε να με ρωτήσουνε αλλά δεν είναι εύκολο και να τη φανταστεί κανείς. Ήταν γανωτζής. Την εποχή εκείνη γύρναγαν διάφοροι γανωτζήδες στο χωριό. Ο ένας ήταν πολύ τακτικός μιας κι ο γιος του έμενε στο χωριό. Βασικά τη διαδικασία του γανώματος δεν την είχα δει μιας κι οι γανωτζήδες που πέρναγαν φώναζαν "μπακίρια γανώσ'", έπαιρναν τα σκεύη που είχαν στα σπίτια και πήγαιναν και τα γάνωναν εκεί που είχαν το στέκι τους (τις φωτιές και τα εργαλεία τους). Το πώς γίνεται το γάνωμα το έμαθα πολλά χρόνια αργότερα όταν ήμουν φοιτητής στα Γιάννενα και κοντά στο μώλο υπήρχαν εάν δυο γανωτζήδες.
Τώρα, πώς επέλεξε αυτή τη δουλειά δεν μπορώ ν' απαντήσω, αλλά μόνιμα στο σπίτι κατέβαζα τα κατσαρολικά και τα ταψιά από κει που τάχε κρεμασμένα η μάνα μου και τ' ανακάτευα φωνάζοντας κι εγώ όπως οι γανωτζήδες: "μπακίρια γανώσ'". Οπότε, αυτοί που μ' άκουγαν έλεγαν πως θα γίνω γανωτζής (εγώ σιγά που ήξερα από τέτοια). Μόνο του παππού μου του σηκώνονταν οι τρίχες όταν το άκουγε. Δεν του άρεσε ούτε για πλάκα (γιατί σ' αυτή την ηλικία μόνο για πλάκα μπορεί κανείς να μιλήσει για επαγγελματικά σχέδια).
Η δουλειά ήταν πως τη μάνα μου τη βόλευε η κατάσταση: όταν ήταν να λείψει από το σπίτι για κάποια δουλειά (π.χ. να πεταχτεί μέχρι το φούρνο ή μέχρι τον μπακάλη) άνοιγε τα ντουλάπια, μου έβγαζε ένα κατσαρόλι για δόλωμα και μ' άφηνε. Ήταν σίγουρη πως θα με έβρισκε στο ίδιο μέρος (αλλά με πολύ περισσότερα κατσαρολικά γύρω μου).
Πέρασα κι ένα φεγγάρι ως εναερίτης (αυτοί που απλώνουν τα καλώδια της ΔΕΗ στους στύλους) αλλά αυτό πέρασε γρήγορα αφού η διαδικασία στο χωριό κράτησε λίγο ενώ οι γανωτζήδες πολύ περισσότερο 😐
Επόμενη στάση "Δεσπότης". Στο δημοτικό αυτό. Με τα της εκκλησίας τα είχα καλά. Τακτικότατος (θα γίνει εκτενής αναφορά στο μέλλον). Κι ο δεσπότης (=μητροπολίτης) όποτε ερχόταν ήταν κάτι το ξεχωριστό. Χώρια που ήταν εντυπωσιακός με την χρυσοποίκιλτη κορόνα στο κεφάλι του. Βάλτε τώρα πως στην Καλλονή ο δεσπότης που ήταν τότε ήταν συγγενής μας (Μαλλιαρός κι αυτός) και, παρόλο που το Πλωμάρι δεν ανήκε στην περιοχή του, πολλές φορές στα πανηγύρια έπαιρνε την άδεια του Μυτιλήνης κι ερχόταν. Όλ' αυτά με είχαν συνεπάρει, Αργότερα το περιόρισα σε παπάς, αλλά εκεί στις αρχές του Γυμνασίου συνειδητοποίησα πως ούτε γι' αυτό ήμουν κατάλληλος. Και το γύρισα στο καθηγητηλίκι.
Από τη δευτέρα γυμνασίου έλεγα πως θέλω να γίνω καθηγητής. Δεν συμβιβαζόμουνα με δασκαλίκι. Γιατί σαν δάσκαλος θα έπρεπε να γυρίζω σε διάφορα μικρά χωριά (τόξερα απ' το θείο μου) ενώ σαν καθηγητής σε κεφαλοχώρια τουλάχιστον (διαψεύστηκα στην αρχή της καριέρας μου: ούτε η Δάφνη Καλαβρύτων είναι μεγάλο χωριό ούτε και το Βούναργο στη συνέχεια. Μόνο μετά το διορισμό στο Διδυμότειχο άλλαξαν τα πράγματα).
Το τι μάθημα θα έκανα, δεν ήταν το κύριο. Αρχικά έλεγα μαθηματικός. Στο σχολείο όμως είχαμε την τύχη να έχουμε χημικό για τη χημεία (το συνηθισμένο ήταν να την κάνουν φυσικοί ή φυσιογνώστες). Και μάλιστα χημικό που έκανε το μάθημα με μεράκι. Κι έτσι η πρώτη σχολή στη δήλωσή μου ήταν το χημικό Αθήνας (και γενικά τα χημικά). Όμως ενώ χημεία ήξερα, μαθηματικά δεν ήξερα και πολύ καλά (βασικά γεωμετρία δεν ήξερα καθόλου). Έτσι, αφού δεν έγραψα καλά μαθηματικά πέρασα μαθηματικός (ο τραγέλαφος των εισαγωγικών στα πανεπιστήμια).
Στην πράξη έκανα διάφορες δουλειές, αλλά όλες προσωρινές. Στο κούριερ έμεινα αρκετά χρόνια (αν και με διαφορετικούς ρόλους) και κάποια στιγμή το νεανικό όνειρο του να γίνω καθηγητής έγινε πραγματικότητα. Καθηγητής μαθηματικών, Στην πορεία είπα να πάω προς την πληροφορική αλλά δεν μου έκατσε, αλλά κάθε εμπόδιο για καλό, θα ήταν πιο δύσκολο στο να βρω θέση. Και ελπίζω πως σε ένα χρόνο θα ολοκληρωθεί και η επαγγελματική δράση, καλά να είμαστε μέχρι τότε και άλλη αλλαγή για το συνταξιοδοτικό να μην γίνει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Απόψεις; Ιδέες; Αντιρρήσεις; Παραλλαγές;
Όλα ευπρόσδεκτα.