Ας αλλάξουμε λίγο στιλ, να φύγουμε απ' τα δυσάρεστα και να βάλω ένα ευτράπελο (και μικρό).
Όσοι με ξέρουν, θα έχουν δει πως κάποιες φορές με πιάνει φτάρνισμα που γίνεται αντιληπτό από όλους αφού θα φτερνιστώ πεντέξι φορές συνεχόμενες (και πολλές φορές φροντίζω ν' ακουστεί και δυνατά για να διασκεδάσω και λίγο την κατάσταση). Το φτέρνισμα αυτό συνήθως είναι ξηρό, χωρίς κάτι το ιδιαίτερο. Αλλά στα μικράτα μου το πράγμα δεν ήταν έτσι. Συνήθως η μύτη έτρεχε (και πού το παράξενο για μικρό παιδί θα πείτε).
Επίσης, την εποχή εκείνη ο συνηθισμένος τόπος που κυκλοφορούσα και που έπαιζα ήταν η γειτονιά της γιαγιάς μου. Παρόλο που στη δική μας γειτονιά υπήρχαν παιδιά στην ηλικία μου, εγώ σύχναζα σε άλλη γειτονιά. Εκεί ήταν και ένα πειραχτήρι, η Α. Που μου είχαν στήσει παιχνίδι με την θεία τη Βενετία. Η μια έλεγε δήθεν διαπιστωτικά: "Εν έχ' του Γιαννέλ' μυξέλια, μο' μαγκλέλ" (= Δεν έχει ο Γιάννης μυξούλες, μόνο μαντιλάκι" κι απάντηση που έδινα (όπως με είχε δασκαλέψει η θεια μου) ήταν "Δόξα τω θεώ υπάρχουν".
Δεν έχει άλλο. Τέλειωσε. Είπαμε μικρό το σημερινό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Απόψεις; Ιδέες; Αντιρρήσεις; Παραλλαγές;
Όλα ευπρόσδεκτα.