Ανάγνωση, γραφή

Έμαθα πολύ νωρίς να γράφω και να διαβάζω ή μάλλον να διαβάζω και να γράφω αφού μ' αυτή τη σειρά έγιναν. Η πρώτη μου λέξη στα γράμματα ήταν ΕΔΑ. Η ΕΔΑ ήταν τότε το μόνο αριστερό κόμμα που λειτουργούσε νόμιμα κι ο πατέρας μου ήταν ένθερμος υποστηρικτής της. Έτσι η λέξη μου ήταν γνωστή σαν άκουσμα. Ήταν και εύκολη κι έτσι έμαθα να την αναγνωρίζω όπου την έβλεπα γραμμένη αλλά και να την χαράζω με το κοντύλι στις πλάκες που είχε το καφενείο που σύχναζε ο παππούς μου (συνήθως, σπάνια ο πατέρας μου). Κι όχι μόνο ήξερα να γράφω και να διαβάζω τη λέξη αλλά ήξερα και τι σημαίνει. Όχι βέβαια πως είναι αρκτικόλεξο και πως το κάθε γράμμα είναι και μια λέξη κι όλ' αυτά των λεξικών. Αλλά τι ήταν, τι ήθελε, τι ζητούσε η ΕΔΑ. Την πολιτική σημασία της λέξης δηλαδή. Και πώς την εξηγείς αυτήν σ' ένα τετράχρονο (ας πούμε) παιδί; Μα με όρους που μπορεί να καταλάβει: Να τρων' σοκολάτες και τα φτωχά τα παιδιά!

Ξεκινώντας μ' αυτά τα τρία γράμματα έμαθα σιγά σιγά να διαβάζω τα πάντα. Τόχα με το διάβασμα κι έτσι όποιο τυπωμένο χαρτί έπεφτε στα χέρια μου έπρεπε να κάτσω να το διαβάσω (άσχετα πόσα καταλάβαινα απ' αυτά που διάβαζα). Με το γράψιμο δεν ασχολιόμουν και πολύ, ήξερα μεν αλλά το εξάσκησα όταν πήγα στο σχολείο κι έπρεπε να γράφω τα κατεβατά που μας βάζανε.

Αλλά ήθελα να πάω στο σχολείο από πολύ νωρίς. Την εποχή εκείνη έκανα πάρα πολύ παρέα με την πρώτη μου ξαδέρφη (μέσω της γιαγιάς που πηγαίναμε κι οι δυο μας) που ήταν λίγο πιο μεγάλη από μένα και πήγε πρώτη στο σχολείο. Και μου μετέδιδε το τι έκανε και τι μάθαινε εκεί. Κι εγώ ζήλευα. Η φωτογραφία είναι από τις σχολικές επιδείξεις που συμμετείχε η ξαδέρφη μου και χαζεύαμε εμείς και βλέπουμε πως της έχει λυθεί το κορδόνι. Πήγα λοιπόν να της το πω. Τα ρούχα που φόραγα ήταν τέτοια που φόραγαν τ' αγόρια τη μέρα εκείνη κι ο φωτογράφος νόμισε πως ήταν μέρος της παράστασης.

Το μεγάλο όμως σοκ για μένα ήταν όταν πήγε σχολείο και η άλλη μου ξαδέρφη που είμαστε γεννημένοι την ίδια χρονιά, άρα έχουμε μια ηλικία. Αμ δε. Ξαφνικά μπαίνει σε εφαρμογή ο νόμος που έλεγε πως τα παιδιά πάνε σχολείο με το που συμπληρώνουν τα 5,5 χρόνια, άρα όσοι ήταν γεννημένοι Γενάρη με Μάρτη πήγαιναν σχολείο μαζί με τους γεννημένους την προηγούμενη χρονιά (αυτό κράτησε 30 χρόνια, μέχρι το 1995 που σταμάτησε επιτέλους). Έτσι βρίσκεται και η Βατώ να είναι μαθήτρια ενώ εγώ όχι.

Στεναχώρια μεγάλη. Και πήγαινα και στεκόμουνα στο δρόμο που πέρναγε η δασκάλα της πρώτης και κορδονόμουνα ώστε να με δει πως είμαι αρκετά μεγάλος για να μου πει να πάω κι εγώ στο σχολείο όμως φευ. Έπρεπε να περιμένω μέχρι τον επόμενο Σεπτέμβρη (του 65) για να έρθει κι η σειρά μου.