Οβελίας με ψήσιμο αλά Λιβαδειά

Όπως έγραφα τις προάλλες, πριν μερικά χρόνια βρέθηκα για Πάσχα σε χωριό της Λιβαδειάς (αλήθεια πώς γράφεται; η Βικιπαίδεια δέχεται τρεις διαφορετικές γραφές, στα επίσημα είναι το καθαρευουσιάνικο Λεβάδεια), καλεσμένος από φίλους να ψήσουμε το αρνάκι μας. Κι εκεί είδα μαι άλλη τεχνική, ενδιαφέρουσα, εντυπωσιακή, ξεκούραστη που όμως προϋποθέτει να υπάρχουν κατάλληλες υποδομές. (Μαι περίληψη έδωσα όταν έγραφα για την πορτοκαλόπιτα :) ) Το αρνί προετοιμάζεται και σουβλίζεται κανονικά (και συνήθως είναι και μεγαλούτσικο). Η διαφορά είναι στη συνέχεια.

Το πρωί της Κυριακής του Πάσχα ανάβει η φωτιά, όχι όμως σε λάκκο ή σε ψησταριά αλλά σε φούρνο. Συνήθως με κλαδιά (μπορεί κι απ' τα κλήματα που κλαδεύτηκαν το Φλεβάρη) ζεσταίνεται ο φούρνος πολύ καλά.

Ο φούρνος είναι συνήθως αρκετά μεγάλος ώστε να χωράνε δύο ή και τρία αρνιά παράλληλα (και να τα χωράει σε μάκρος). Στο βάθος έχει τρύπες για να στερεωθούν οι σούβλες. Ο πάτος του φούρνου καθαρίζεται από τις στάχτες. Τα υπολείμματα από τα κάρβουνα μεταφέρονται στις άκρες και οι τοποθετούνται οι σούβλες.

Κι η πόρτα του φούρνου έχει ειδικές εγκοπές για να περνάνε οι σούβλες. Η πόρτα σφραγίζεται με στάχτη ώστε να κρατιέται μέσα όλη η ζέστη που έχει αναπτυχθεί. Για τα μεγάλα ανοίγματα βοηθάνε τα φύλλα από τις αγκινάρες, που συνήθως είναι η εποχή τους, έτσι ώστε να μπορεί η στάχτη να σταθεί..

Για βοήθεια ο φούρνος έχει κι ένα φουρνάκι από δίπλα ώστε να ετοιμάζονται κι άλλα κάρβουνα που μπαίνουν μπροστά από την πόρτα του φούρνου.

Το αρνί μένει μέσα χωρίς να γυρίζεται, αφού η ζέστη του έρχεται απ' όλες τις πάντες. Αν ο ψήστης είναι μάστορας καλός και έχει ζεστάνει σωστά το φούρνου, με το που τον ανοίγει το αρνί είναι έτοιμο, ψημένο. Ίσως να μείνει λίγο ακόμα να πάρει χρώμα. Τώρα, το μόνο που μένει είναι να βγει και να φαγωθεί:)
Το μόνο κακό  μ' αυτή τη μέθοδο είναι πως δεν μπορεί κανείς να πάρει μεζέ κατά τη διάρκεια του ψησίματος:))