Κράτος απατεώνας

Η ιδέα για τη σημερινή ανάρτηση τριγύριζε στο μυαλό μου καιρό. Άρχισε να διαμορφώνεται όταν μια μέρα μου έλεγε ο γείτονάς μου για τα προβλήματά του με το αυτοκίνητο και την επόμενη μέρα πέφτει το δημοσίευμα του Δημήτρη (που τελευταία έχει πάρει φόρα και ανεβάζει ταχτικά μετά από πολύ καιρό) για το κόστος του αυτοκινήτου στη Λιθουανία. Δεν προλαβαίνω να τα χωνέψω και να τα επεξεργαστώ όλ' αυτά και την επόμενη μέρα πέφτει συζήτηση στο σχολείο για το πόσα τζιπ κυκλοφορούν κάτι που εγώ το έβλεπα από άλλη μεριά, έχοντας εκείνο το πρωί ήδη συνδυάσει τα παραπάνω με μια τζιπούρα που με προσπέρασε στην εθνική πηγαίνοντας για το σχολείο. Έτσι, μαζεύτηκαν κάμποσα ερεθίσματα κι είπα να τα στρώσω σε κείμενο. Ήρθε και το παραπάνω βίντεο κι έδεσε το πράγμα. Πέρασαν κάμποσες μέρες και ιδού.

Δεν είναι κάτι άγνωστο στους πολλούς. Δεν κομίζω γλαύκα εις Αθήνας, αλλά κάπου μ' έχει πιάσει. Προφανώς όταν αναφέρομαι σε κράτος εννοώ αυτό που ζούμε. Που τόσες φορές έχει φερθεί σαν κοινός απατεώνας. Από πού ν' αρχίσω και πού να σταματήσω. Ας πιάσω απ' τ' αυτοκίνητα που ήταν και απ' τα ερεθίσματα. Το κράτος από χρόνια είχε στη μπούκα τους ιδιοκτήτες των αυτοκινήτων. Πάντοτε ο εύκολος στόχος για οικονομική αφαίμαξη. Και το χειρότερο πως αν το αυτοκίνητο ήταν μεγάλου κυβισμού (ανεξάρτητα αν κόστιζε ακριβά ή όχι) θεωρούνταν είδος πολυτελείας. Τα έξοδά του ήταν αυξημένα. Κάποια στιγμή επικράτησαν πιο λογικές σκέψεις και αποδεσμεύτηκε ο κυβισμός από τα τεκμήρια, έμεινε μόνο η σχέση του με τα τέλη κυκλοφορίας (και το κόστος ασφάλισης, αλλ' αυτό είναι άλλη υπόθεση).

Πέρασαν λίγα χρόνια με το νέος καθεστώς και πολλοί αποφάσιζαν να πάρουν ένα αυτοκίνητο λίγο μεγάλο που πρόσφερε μεγαλύτερη ενεργητική ασφάλεια. Αφού δημιουργήθηκε μια κρίσιμη μάζα αλλάζουν πάλι τα πράγματα. Πρώτο και σημαντικό τα τεκμήρια. Για να έχεις μεγάλο αυτοκίνητο έχεις και μεγάλα εισοδήματα. Προστέθηκαν κι άλλα τεκμήρια (ακόμα και το ότι ζει και αναπνέει κανείς είναι τεκμήριο σήμερα) και η κατοχή ενός τέτοιου αυτοκινήτου έγινε βάρος δυσβάσταχτο. Και τι να κάνει αυτός που το είχε ήδη αγοράσει; Οι περισσότεροι άρχισαν να καταθέτουν πινακίδες. Ο γείτονας που έλεγα στην αρχή δεν ξέρει τι να κάνει. Όταν το αγόρασε πριν μερικά χρόνια ήταν εν ενεργεία και έκανε αρκετά χιλιόμετρα κι έτσι αποφάσισε να πάρει ένα άνετο αυτοκίνητο. Τώρα βγήκε στη σύνταξη, αρκετά μεγάλη (σχεδόν ένα τριχίλιαρο), καλά ήτανε. Άρχισαν οι περικοπές, η σύνταξη έπεσε στο μισό και δεν ξέρει τι να κάνει.

Να μείνουμε στο αυτοκίνητο ακόμα λίγο: Κυκλοφόρησαν αρκετά υβριδικά αυτοκίνητα. Το καλό μ' αυτά είναι πως δεν μολύνουν το περιβάλλον (ή πιο σωστά, μολύνουν λιγότερο από τα συμβατικά). Στα πλαίσια αυτά δόθηκαν κίνητρα για την απόκτησή τους. Κοστίζουν κάτι παραπάνω, αλλά μιας και καταναλώνουν λιγότερο καύσιμο, αρκετοί τα προτίμησαν. Τώρα λέει πως μιας και κοστίζουν παραπάνω θα φορολογηθούν ανάλογα με την εργοστασιακή τους αξία. Δηλαδή αυτοί που εμπιστεύτηκαν το κράτος και αγόρασαν υβριδικά αυτοκίνητα θα τιμωρηθούν για την εμπιστοσύνη τους αυτή.

Αλλά ας φύγουμε από το αυτοκίνητο κι ας πάμε στα παιδιά. Για κάμποσα χρόνια (όχι και λίγα) υπήρχαν προνόμια για τους πολύτεκνους, τις οικογένειες δηλαδή που είχαν από τέσσερα παιδιά και πάνω. Κάποια στιγμή μάλιστα κάποια απ' αυτά επεκτάθηκαν και σ' όσες οικογένειες είχαν τρία παιδιά. Κι οι τρίτεκνες οικογένειες περίμεναν (σύμφωνα και με τις υποσχέσεις που άκουγαν απ' τους εκάστοτε κυβερνώντες) επέκταση και των υπόλοιπων προνομίων των πολύτεκνων σ' αυτούς. Και τι ακολούθησε; Περιορισμός των προνομίων και των μεν και των δε. Κι όχι μόνο περιορισμός (έως κατάργησης) αλλά και τιμωρία όσων έχουν τρίτο (και πάνω) παιδί. Γιατί τι άλλο εκτός από τιμωρία είναι η θεώρηση των παιδιών σαν τεκμηρίων, πως όποιος έχει παιδιά έχει και εισοδήματα. Δεν ξέρω τη λογική τους αλλά εγώ θυμάμαι στο χωριό μου πάντα περισσότερα παιδιά είχαν όσοι είχαν μικρότερα εισοδήματα. Για διάφορους λόγους.

Και δεν είναι μόνο αυτά τα περιστατικά. Π.χ. η εμπιστοσύνη στο κράτος για τους μισθούς μας. Περικοπές και κόντρα περικοπές γιατί ξαφνικά, δεν βγαίνει λέει το κράτος. Άρα, και τι έγινε που συμφωνήσαμε για κάποια πράγματα. Όλα είναι στον αέρα τώρα. Εγώ έφυγα για τη Γερμανία με κάποιους συγκεκριμένους όρους που ανατράπηκαν: Θα ήμουνα εκεί για τρία + δύο χρόνια με επιμίσθιο (να βγάζω τα εκεί έξοδά μου δηλαδή). Μου είπανε πως αν θέλω να μείνω, επιμίσθιο γιοκ. Εντάξει, μπορούσα να μείνω αλλά χωρίς επιπλέον αποζημίωση. Μα με τους ίδιους όρους μπορούσαν να μείνουν και όσοι είχαν ήδη συμπληρώσει τα πέντε χρόνια (ή και παραπάνω). Άρα δεν ήταν τρία + δύο. Τρία σκέτα ήτανε.

Να συνεχίσω; Το κράτος ζητούσε να δανειστεί όχι μόνο από διάφορους δανειστές αλλά και απ' τον κόσμο. Τα ομόλογα απευθύνονταν σε όλους και ήταν εγγυημένα (υποτίθεται). Κι ύστερα ήρθε το κούρεμα, για να παραφράσω την εισαγωγή από ραδιοσήριαλ της εποχής μου. Κι έμειναν στον άσο όσοι εμπιστεύτηκαν το κράτος.

Χρειάζεται να γράψω κι άλλα; Ή να βγάλω εδώ κάποιο ιδιαίτερο συμπέρασμα; Νομίζω πως όχι.