Τρομοκράτηση

Έλεγα να γράψω κάτι για την τρομοκρατία. Δηλαδή γι' αυτό που μας λένε συνέχεια για διάφορες τρομοκρατικές οργανώσεις. Αλλά σήμερα έγινε κάτι που είχε να κάνει με άσκηση τρομοκρατίας σε βάρος μου (και όχι μόνο) και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας. Και μπλέχτηκα ως προς τον τίτλο που θα έπρεπε να βάλω. Γιατί άλλο πράγμα το ένα κι άλλο το άλλο. Άλλο οι λεγόμενες τρομοκρατικές οργανώσεις κι ό,τι αυτές κρύβουν κι άλλο η προσπάθεια για τρομοκράτηση από μερικούς συγκεκριμένους και φανερούς. Και εξηγούμαι:

Για σήμερα ήταν προγραμματισμένη μια επίσκεψη στο Άσραμ (Ινδουιστική κοινότητα). Η επίσκεψη ήταν στα πλαίσια του μαθήματος των θρησκευτικών της Β’ Λυκείου (στο κομμάτι της θρησκειολογίας). Σ’ αυτήν θα συμμετείχαν δύο από τα πέντε τμήματα της Β’ τάξης. Για την επίσκεψη αυτή έγιναν όλες οι τυπικές διαδικασίες προετοιμασίας: είχε συνταχτεί η σχετική πράξη του συλλόγου καθηγητών και είχε έρθει η έγκριση από τη διεύθυνση δευτεροβάθμιας. Η συγκεκριμένη κοινότητα βρίσκεται πολύ κοντά στο σχολείο, έτσι η επίσκεψη θα γινόταν πεζή με (μόνο) συνοδό τον θεολόγο καθηγητή του σχολείου κι αφού γίνονταν οι δυο πρώτες ώρες. Επειδή εγώ την τρίτη ώρα είχα μάθημα στο ένα από τα τμήματα που θα πήγαιναν στην επίσκεψη αυτή και μετά δεν είχα μάθημα σε άλλο τμήμα, μου ζητήθηκε να βοηθήσω, κάτι που έγινε.

Στις 10 η ώρα χτύπησε το κουδούνι για την έναρξη της τρίτης ώρας και συγκεντρώθηκε η ομάδα των μαθητών και ξεκινήσαμε. Φτάνοντας στη διασταύρωση με το στενό που βρίσκεται ο χώρος που θα επισκεπτόμασταν έγινε ανασύνταξη της ομάδας των μαθητών και δινόντουσαν οι τελευταίες οδηγίες πριν από την είσοδό μας εκεί. Τους εξηγήθηκε ότι θα μπούμε σε έναν χώρο που οι άνθρωποι που τον χρησιμοποιούν τον θεωρούν ιερό και έτσι θα πρέπει να φερθούμε ανάλογα και να τους σεβαστούμε. Ότι θα μας πούνε κάποια πράγματα για τη θρησκεία τους, θα γίνουν κάποιες ερωτήσεις που είχαν προετοιμάσει οι μαθητές, ενώ θα υπήρχε και ένα κέρασμα από χυμό. Και ότι αμέσως μετά, θα πηγαίναμε σε παρακείμενο (χριστιανικό) ναό όπου θα υπήρχε συνάντηση με τον ιερέα ο οποίος και θα παρέθετε δεκατιανό για τους μαθητές.

Μόλις είχαν τελειώσει αυτές οι εξηγήσεις και ενώ ετοιμαζόμαστε να ξεκινήσουμε πάλι, ορμάνε δυο άγνωστοι, σωματώδεις, νεαροί άνδρες, αρπάζουν τον συνάδελφο από τα πέτα και τον σπρώχνουν προς τον τοίχο λέγοντας πως δεν δέχονται τα παιδιά τους να οδηγούνται σε τζαμί, πως αυτοί είναι χριστιανοί και δεν ανέχονται τέτοιες κινήσεις, ποιος είν’ αυτός που θα οδηγήσει τα παιδιά σε τέτοια μέρη, χωρίς άδεια από το υπουργείο κλπ. Συγχρόνως τον έβριζαν και τον απειλούσαν. Προφανώς είχαν ειδοποιηθεί πολύ καλά από μέσα από το σχολείο και δεν περίμεναν πως υπήρχε και δεύτερος καθηγητής. Όταν ζήτησα το λόγο ποιοι είν’ αυτοί και τι θέλουν από μας, απάντησαν ότι είναι ορθόδοξοι χριστιανοί κι ο ένας απ’ αυτούς στράφηκε προς εμένα. Άρχισε να με βρίζει και να κάνει κινήσεις σαν για να με χτυπήσει αλλά παρότι έβγαζε αφρούς από το στόμα του ήταν εξαιρετικά προσεκτικός ως προς αυτό: Δεν με ακούμπησε καθόλου. Όλη αυτή την ώρα υπήρχε και ένα τρίτο άτομο το οποίο κατέγραφε με κινητό τηλέφωνο τις σκηνές.

Άλλοι από τους μαθητές τρόμαξαν και άλλοι θέλησαν να ζητήσουν το λόγο από τους μπράβους. Υπήρξε η σκέψη να γίνει η επίσκεψη στον ναό, πλην όμως θεωρήσαμε πως θα ήταν πιο ασφαλές για τους μαθητές να αποχωρήσουμε και να επιστρέψουμε στον χώρο του σχολείου. Όταν αυτό έγινε φανερό στους μπράβους (πήραμε το δρόμο της επιστροφής), ένα τέταρτος (εξίσου φουσκωτός, αλλά όχι το ίδιο ψηλός) είπε στους άλλους πως ό,τι είχαν να κάνουν έγινε, και να μας αφήσουν (όλη αυτή την ώρα οι απειλές και οι ύβρεις δεν είχαν σταματήσει). Φεύγοντας εμείς προσπάθησαν να δημιουργήσουν κλίμα με τους περαστικούς που σταμάτησαν να δουν τι γίνεται, αλλά (ευτυχώς) κανένας δεν βρέθηκε να τους σιγοντάρει.

Εμείς επιστρέψαμε στο σχολείο ενώ στο δρόμο μας ακολούθησε κάποιος άλλος μέχρι ένα σημείο (ίσως για να βεβαιωθεί ότι δεν θα επιστρέψουμε, ή ίσως τελείως τυχαία, αλλά η παρουσία κάποιου παράλληλα με μας με ένα ακουστικό τηλεφώνου στο αυτί αμέσως μετά από τα όσα διαδραματίστηκαν δεν πείθει για την τυχαιότητα). Ενημερώσαμε τη διεύθυνση του σχολείου και πήγαμε με τον συνάδελφο στο αστυνομικό τμήμα όπου αναφέραμε το περιστατικό. Εκεί μας είπαν πως έπρεπε να τους είχαμε καλέσει να έρθει περιπολικό. Όμως έχοντας την ευθύνη σαράντα παιδιών, προείχε να απομακρυνθούμε από το χώρο των επεισοδίων. Το να παραμείνουμε εκεί περιμένοντας το περιπολικό (που ας υποθέσουμε πως ερχόταν σε ελάχιστο χρόνο - 5 λεπτά δεν θα έκανε τουλάχιστον; ) θα σήμαινε πως θα ήταν εκτεθειμένα στις προκλήσεις για όλο αυτό το χρονικό διάστημα με άγνωστες συνέπειες.

Ποιοι ήταν αυτοί; Προφανώς και δεν μπορώ να απαντήσω άμεσα. Όμως μπορώ να εκτιμήσω πως ήταν χρυσαβγίτες. Έστω κι αν δεν αναφέρθηκαν αυτές οι λέξεις καμιά στιγμή. Το στυλ ήταν αυτό που βλέπουμε στην τηλεόραση. Με το κοντοκουρεμένο μαλλί και το μαύρο γυαλί. Φουσκωτοί και θρασύδειλοι. Το βίντεο έλεγα στην αρχή πως το ήθελαν για να τ' ανεβάσουν στο ίντερνετ αλλά τώρα εκτιμώ πως το είχαν για έναν άλλο πολύ απλό λόγο. Ήταν καλά προετοιμασμένοι. Αυτοί μας προκαλούσαν δήθεν απειλώντας, με στόχο να αντιδράσουμε. Ακόμα κι αν ένας από μας σήκωνε το χέρι του για να προφυλαχθεί, θα τον πλάκωναν στο ξύλο. Με το πρόσχημα πως εμείς τους επιτεθήκαμε. Και θα είχαν και το βίντεο για "απόδειξη".

Τα ερωτήματα υπαρκτά αλλά και αναπάντητα. Ποιος τους ειδοποίησε; Ποιος τους έστειλε; Μιας και μόνο αυθόρμητη αντίδραση δεν ήταν, παρόλο που κάποια στιγμή οι μπράβοι, απευθυνόμενοι σ' όσους παρακολουθούσαν άναυδοι έδωσαν μια τέτοια εξήγηση. Ποιος τους είπε πως η επίσκεψη ήταν χωρίς την άδεια του υπουργείου (κάτι που δεν ισχύει όπως έγραψα στην αρχή); Πώς και με το που μπήκαμε στο σχολείο κάποιοι απ' τους μαθητές που βρίσκονταν στο προαύλιο (όχι απ' αυτούς που ήταν μαζί μας) σχολίαζαν τα γεγονότα που δεν είχαν παρακολουθήσει; Πώς τα μάθανε; Και τελικά πόσο ασφαλής είναι ο συνάδελφος για τον οποίο ειπώθηκε πως "ξέρουμε πού μένεις και θα δεις τι θα πάθεις" (ή και εγώ που δεν μου απηύθυναν τέτοια προειδοποίηση);