Συνεχίζω με τα βαθμολογικά. Κάθε εξεταζόμενος, μαθητής, φοιτητής ή ό,τι άλλο, όταν βγουν τ' αποτελέσματα θα πει είτε "πέρασα" είτε "μ' έκοψε" (ή μ' έκοψαν). Δεν ακούγεται ποτέ το "κόπηκα" ή το "με πέρασε". Πάντα το καλό αποτέλεσμα είναι δικό του, το κακό του το προξένησε ο βαθμολογητής. Η περίπτωση της δικής μου ανάλυσης ΙΙ που λέω πως με πέρασε ο Στάικος, είναι απ' τις εξαιρέσεις! Κι όμως το τι μαγείρεμα γίνεται για να περάσουν μερικοί, δεν μπορούν να το φανταστούν.
Βαθμολογικών εμπειριών συνέχεια. Μετά τη Δάφνη βρίσκομαι τον Οκτώβρη του 1991 στον Άγιο Δημήτρη Αργολίδας, κοινώς Μετόχι, σε Γυμνάσιο. Είναι η χρονιά που ξαναμπαίνουν οι εξετάσεις στο γυμνάσιο. Και μάλιστα όπως ήταν κάποτε, στη μισή ύλη το Φλεβάρη και στην υπόλοιπη τον Ιούνη (μόνο εκείνη τη χρονιά ίσχυσε έτσι, από το 1993 και μετά δίνουν μια φορά τον Ιούνη). Για να περάσει ο μαθητής ένα μάθημα χρειάζεται να βγάλει μέσον όρο 10 (πάντα) μόνο που εδώ μετράνε τα τρία τρίμηνα και ο μέσος όρος των δυο γραπτών εξετάσεων διά 4. Η βάση δηλαδή στο γυμνάσιο βγαίνει 40 (και με την έκπτωση λόγω στρογγυλοποίησης, 38). Μεγάλη διαφορά από το λύκειο, μόνο που το τι σημαίνει αυτό το μαθαίνεις στην πράξη.
 |
| Γυμνάσιο γράφει, λύκειο ήτανε! |
Τη Δευτέρα είχα πάει σ’ ένα θέατρο. Ερασιτεχνική παράσταση μεν, αλλά πολύ καλή. Η διπλανή μου κυρία, που είχε έρθει να καμαρώσει την εγγονή της που ήραν η πρωταγωνίστρια, μούπιασε κουβέντα. Με ρώτησε για τι δουλειά κάνω (έκανα της είπα -εγώ δεν την ρώτησα αντίστοιχα, τόχω αυτό το ελάττωμα 🙂 ) και σχολίασε πως οι μαθηματικοί δεν βάζουν (-με) εύκολα βαθμούς. Σκέφτηκα πως θάπρεπε να γράψω κάποιες απ’ τις βαθμολογικές μου εμπειρίες, κοίταξα αν τις έχω αναφέρει και δεν βρίσκω κάτι. Κι έτσι, διακόπτω τις ταξιδιωτικές αναμνήσεις για μερικές σχετικές με βαθμολογίες, είναι και πιο επίκαιρες αφού σε λίγο έχουμε αποτελέσματα στα γυμνάσια και τα λύκεια.
 |
| Με φόντο τον Πύργο του Λονδίνου |
Λονδίνου συνέχεια εκ του προηγουμένου, λοιπόν. Να διευκρινίσω απ' την αρχή πως οι σημερινές φωτογραφίες είναι από προηγούμενη επίσκεψη εκεί, από το 1988. Είπαμε, του 1995 ήταν λιγοστές!
Ξημερώνει λοιπόν το Σάββατο 2 Δεκέμβρη. Κατεβαίνω για πρωινό. Δεν μας έχουν στην κανονική αίθουσα του πρωινού αλλά σε κάποια άλλη στο υπόγειο. Πρωινό μπουφές. Είμαστε πάνω από 100 άτομα και φαγανά άτομα. Αρχίζουν ν' αδειάζουν κάποιες λαμαρίνες. Ξανάρχονται γεμάτες μεν, αλλά με επόπτη. Πήρες απ' αυτό, δεν ξαναπαίρνεις. Και κάνουν παρατήρηση σε κάποιον πούχε μπροστά του κάμποσα σάντουιτς. Είναι συνηθισμένο κάποιο να φεύγουν απ' το ξενοδοχείο με τις τσέπες γεμάτες σάντουιτς που θα τους βγάλουν όλη τη μέρα. Κάτι που δεν είναι σωστό, το ξενοδοχείο στην τιμή έχει πρωινό, να φας για πρωί δηλαδή. Όμως ο τύπος θα τάτρωγε όλα εκεί. Άρα απλά ήταν γυφτιές του Χίλτον.
.JPG)
Πάμε λοιπόν. Παραλειπόμενα από εκδρομές εξωτερικού. Εκδρομή πρώτη, Λονδίνο. Πρώτη όχι γιατί ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα στο Λονδίνο, ούτε γιατί θα ξαναγράψω για τον ίδιο προορισμό. Απλά αυτή είναι η πρώτη απ' αυτές που σκέφτηκα να διηγηθώ (απ' αυτές που έχουν παρασκήνιο). Και ξεκινώ από μια εκδρομή του 1995. Που δεν την διοργάνωσα εγώ αλλά τουριστικό γραφείο κι ήμουνα μόνος μου (χωρίς την οικογένεια εννοώ, από άλλα άτομα η εκδρομή αυτή είχε πολλά, ήμασταν πάνω από 100).
Γράφοντας για την οδική σήμανση θυμήθηκα την εμπειρία μου απ' την εξαιρετική σήμανση που μ' άφησε έκπληκτο όταν πρωτοδήγησα στο εξωτερικό, στην Τουρκία. Και μούρθε φλασιά πως την ιστορία αυτή δεν την έχω αφηγηθεί εδώ οπότε αποφάσισα να το κάνω, βάζοντας κι άλλα παραλειπόμενα από εκδρομές στο εξωτερικό. Όπως έχω διηγηθεί στα μικράτα μου είχα εμπειρίες εκδρομών πάνω στο νησί. Με στο σχολείο (ή τους προσκόπους) όλες, μία μόνο που είχε οργανωθεί από κάποιον στο χωριό με λεωφορείο και δυο με το θείο το Φώτη που είχε έρθει απ' την Αυστραλία. Για εξωτερικό ούτε λόγος. Για σύγκριση, ο γιος μου το πρώτο του ταξίδι εκτός Ελλάδας έγινε όταν ήταν τριών μηνών (εντάξει, μάλλον δεν πρέπει να του το μετράω μιας και δεν έχει καμιά ανάμνηση απ' αυτό) αλλά πάντως τα παιδιά μου πριν κλείσουν τα δέκα είχαν βρεθεί στο εξωτερικό κι όχι μια ή δυο φορές μόνο.
Συνταγή για κοκορέτσι έχω βάλει. Άρα προς τι η συζήτηση; Εκεί γράφω πως το κοκορέτσι μπαίνει σε σούβλα και ψήνεται στα κάρβουνα. Έτσι είναι κανονικά, αλλά τι γίνεται αν δεν έχω κάρβουνα; Κι αν το πάρω έτοιμο πώς να το σουβλίσω; Το τελευταίο βολεύεται, με λίγη προσοχή περνάει η σούβλα. Πολύ περισσότερο που τα έτοιμα είναι και μέσα σε δίχτυ που κρατάει τα διάφορα μέρη και δεν σκορπίζονται. Άρα το βασικό είναι το ψήσιμο. Τι κάνω αν δεν έχω κάρβουνα (ύπάρχουν και φούρνοι που παίρνουν σούβλα, αλλά όλο και λιγοστεύουν μιας και στη θέση που ήταν το μοτέρ και γύρναγε τη σούβλα έχει μπει ο αέρα).
