Φασόλια μαυρομύτικα (ή μαυρομάτικα)

Τα συγκεκριμένα μικρά και σκούρα φασόλια, επίσημα λέγονται μαυρομάτικα. Όμως στο χωριό μου τα λέμε μαυρομύτικα και τα αντιδιαστέλουμε όχι με τα άσπρα (κοινά) φασόλια αλλά με τα ασπρομύτικα, φασόλια που μοιάζουν μ' αυτά αλλά αντί για σκούρο καφέ στη μέση, είναι ένα πολύ ανοιχτό (και για τα οποία δεν βρίσκω φωτογραφία ούτε από τον γκούγκλη, μάλλον πρέπει να φροντίσω το επόμενο καλοκαίρι, αρκεί να το θυμηθώ :) ). Αυτά τέλος πάντων τα φασόλια είναι ένα πολύ εύκολο φαγητό. Δεν χρειάζονται καμιά προετοιμασία κι απ' τη στιγμή που τ' αποφασίσεις, σε λιγότερη από μισή ώρα είναι έτοιμα (στη χύτρα πάντα).

Σαρδέλα, το ελληνικό σούσι

Το σούσι σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια είναι γιαπωνέζικο φαγητό και αποτελείται από ρύζι και ψάρι βασικά ωμό. Και συνήθως αυτό το τελευταίο έχουμε στο νου μας όταν μιλάμε για σούσι οι μη ειδήμονες: το ωμό το ψάρι. Και στην Ελλάδα τέτοιο πράγμα συνηθίζεται. Ίσως όχι σ' όλη την Ελλάδα αλλά στη Μυτιλήνη σίγουρα. Πρόκειται για σαρδέλες που το καλοκαίρι αλατίζονται ένα πρωί και το βράδυ τρώγονται. Χωρίς άλλη επεξεργασία. Αποτελούν αγαπημένο ουζομεζέ.

Ιμάμ, αλλά όχι μπαϊλντί!

Για το ιμάμ είχα βάλει τη συνταγή πριν δυο σχεδόν χρόνια. Πού το ξαναθυμήθηκα; Πάλι καλοκαίρι, πάλι οι μελιτζάνες στο φόρτε τους, πάλι στο χωριό, πάλι να φτιάξουμε ιμάμ. Αλλά λάιτ. Η μάνα μου επιμένει σ' αυτό, λίγο γιατί έχει χοληστερίνη και τα πολλά τηγανητά δεν κάνουν καλό, λίγο γιατί είναι πιο εύκολο, το έχει καθιερώσει. Και μιας και η εκδοχή αυτή είναι πιο ελαφριά, θέλει πολύ ζόρι για να καταφέρεις να σκάσεις, να μπαϊλντίσεις. Έτσι, την ονόμασα ιμάμ αλλά όχι μπαϊλντί :)

Βύσσινο Γλυκό

Κλασσικό ελληνικό γλυκό του κουταλιού που φτιάχνεται αυτή την εποχή. Κάποτε δεν έλειπε από τα σπίτια, σήμερα έχουν προστεθεί τόσα γλυκά (όχι μόνο του κουταλιού) που δεν βρίσκεται τακτικά. Βασικά, το γλυκό αυτό το φτιάχνει η μάνα μου και το παίρνω έτοιμο, μαζί με την ανάλογη βυσσινάδα αλλά και τα σχετικά αλκοολούχα :)

Μπάμιες

Πολύ τουριστικό ταξίδι έπεσε κι άφησα πίσω τα γευστικά. Διακοπή λοιπόν σήμερα, να βάλω μια συνταγή. Τις μπάμιες δεν τις χώνευα και πολύ. Θες γιατί είχαν διαδικασία για να γίνουνε (γιατί παλιότερα τις καθαρίζαμε και τις αφήναμε με ξύδι στον ήλιο να μαραθούνε) θες γιατί έχουν μια περίεργη υφή δεν τις μαγείρευα. Μέχρι που κάποια στιγμή συζητάγαμε στο σπίτι για το ότι πρέπει να έχουμε ποικιλία στο φαγητό μας και πως εμείς (εγώ κι η Μαρία δηλ.) τρώμε απόλα τα φαγητά. Και πετάγετ' ο Δημήτρης και μας λέει "ναι, αλλά μπάμιες δεν τρώτε και δεν μαγειρεύετε". Απ' αυτή την αφορμή και για να καταρρίψουμε την ιστορία εντάχθηκαν κι οι μπάμιες στα λαδερά. Βέβαια, πιο απλοποιημένα τα πράγματα. Κατεψυγμένη μπάμια που υπάρχει όποτε τη θες κι είναι και πιο εύκολη.

Ρεβιθοκεφτέδες (Φαλάφελ)

Τους ρεβιθοκεφτέδες τους είχα δοκιμάσει παλιά. Μ' άρεσαν, είχα πάρει τη συνταγή, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν τους είχα φτιάξει ποτέ μέχρι τώρα. Προχτές σκέφτηκε η Μαρία να φτιάξουμε μερικούς για το βράδυ της γιορτής μου. Αναζήτησα την (ξεχασμένη) συνταγή, έψαξα και στο ιντερνέτι, έκανα ένα πάντρεμα και το αποτέλεσμα βγήκε εξαιρετικό. Βασικά τους συνδύασα με ρεβίθια σούπα, αφού μέχρις ένα σημείο η διαδικασία είναι κοινή. Τα έβρασα με λιγότερο νερό και χωρίς να έχω προσθέσει κρεμμύδια κλπ. Πήρα τα ρεβίθια που ήθελα, τα ανακάτεψα για τους κεφτέδες, πρόσθεσα στα υπόλοιπα τα υλικά που λείπανε και τους έριξα το τελικό βράσιμο ενώ τηγάνισα και τους κεφτέδες μου. Και βέβαια το επόμενο βήμα ήταν να το παρουσιάσω εδώ. Ιδού λοιπόν:

Αρνάκι Φρικασέ

Κάμποσος καιρός πέρασε και συνταγή δεν έχω βάλει (εκτός απ' την πλάκα την προχτεσινή). Γευστικό μπλογκ έχω, χρειάζεται να βάζω και κάνα τέτοιο. Όχι για πολύ, Μια συνταγούλα, έτσι για να μη ξεχνιόμαστε. Το υλικό της Τουρκίας περιμένει. Ο λόγος που οι συνταγές καθυστερούν είναι πως δεν μαγειρεύω κάτι καινούριο. Πολλές φορές ανοίγω το μπλογκ για να δω και να θυμηθώ κάτι απ' τα παλιά, αλλά κάτι καινούριο δεν έρχεται. Δεν υπάρχουν λοιπόν φωτογραφίες κι έτσι οι συνταγές μένουν στο (ηλε-)συρτάρι. Πάντως, η σημερινή είναι εποχική: τα μαρούλια έρχονται στην επικαιρότητα και πάλι. Τώρα και την άνοιξη. Ίσως τότε να ήταν και πιο κατάλληλη εποχή, μιας και τότε είναι που βγαίνει και το αρνάκι το μικρό, αλλά τέτοια υλικά τα βρίσκεις σήμερα όλο το χρόνο! Πέρα απ' το γεγονός πως αυτή τη βδομάδα ο Μαρινόπουλος είχε προσφορά αρνί με 6,50€ ενώ στη λαϊκή πήρα μαρούλια 3 στο ευρώ. Άρα, μπορεί να μην είναι και τόσο άκαιρο :)

Κολοκύθι γλυκό

Καλοκαίρι κι εποχή για γλυκά. Κι ευκαιρία που είμαι στο χωριό να μαζέψω καμιά συνταγή απ' τα παλιά, τα παραδοσιακά, τα μη συνηθισμένα. Κι έκανα αρχή με ένα γλυκό που το φρούτο του δεν είναι της εποχής! Γιατί το βάζω τώρα τότε; Εμ, αφού τώρα το έμαθα. Πηγή; η θεία μου η Βενετία, που ασχολείται χρόνια με τέτοια. Το κολοκύθι που αναφέρεται εδώ είναι μια ιδιαίτερη ποικιλία, είναι μεγάλο και άσπρο. Βέβαια, με παρόμοια διαδικασία μπορεί να γίνει γλυκό κι άλλο κολοκύθι: Το κόκκινο, που τότε το γλυκό παίρνει ένα σκούρο κοκκινωπό χρώμα. Ή αυτό που βρίσκουμε στα μανάβικα και στις λαϊκές όλο το χρόνο. Μόνο που στην περίπτωση αυτή πρέπει να είναι πολύ μεγάλο και ώριμο.

Γιουβέτσι

Το γιουβέτσι είναι μια επέκταση απ' το κοκκινιστό. Μέχρις ένα σημείο η διαδικασία είναι η ίδια. Παίρνεις το κρέας και το μαγειρεύεις. Βάζεις τα κρεμμυδάκια του, την ντοματούλα του, τα μπαχαρικά και τα μυρωδικά κι έχεις ένα κρέας έτοιμο είτε να το φας επιτόπου είτε να το συνεχίσεις για το φούρνο. Το μόνο που δεν σε στεναχωρεί αν πρόκειται να το φουρνίσεις είναι το αν έχει παραπάνω ζουμί. Αφού θα του προσθέσεις κι άλλο για να γίνει το γιουβέτσι. Α! άλλη μια διαφορά είναι πως αφού θα του βάλεις ζυμαρικό σηκώνει να έχει έντονη τη μυρωδιά απ' το μοσχοκάρυδο.

Κουκιά

Τα κουκιά είναι ένα φαγητό που κάποτε δεν έλειπε ποτέ από το τραπέζι στο χωριό, Θυμάμαι πως στης θειας μου της Αμερισούδας, με το που θα σηκωνόντουσαν το πρωί, πρώτα θα "έστηναν" (όπως ήταν η έκφραση για τη συγκεκριμένη διαδικασία) ένα τσουκάλι κουκιά και μετά θα συζήταγαν τι θα μαγειρέψουν για το μεσημέρι. Τα κουκιά ήταν αυτονόητα. Στο χωριό βράζονται πάντα σε τσουκάλι και συνήθως στη φωτιά που μπαίνει με τα ξύλα, κι έτσι, πολλές φορές, όταν θα μπει φωτιά για κάποιο άλλο λόγο (από τραχανό μέχρι ψήσιμο κρέατος), θα υπάρχει και συμπλήρωμα ένα τσουκάλι κουκιά. ΚΑι βρασμένα σε σιγανή φωτιά ώστε να μην βγαίνει το υλικό τους από το ντύμα τους. Κι η μάνα μου πάντα επιμένει πως τα κουκιά δεν γίνονται στη χύτρα, αλλά εγώ έτσι τα μαγειρεύω.

Λαγάνα

Για δες τι θυμήθηκε η Μαρία σήμερα πρωί πρωί. Συζητάγαμε για τις προμήθειες των ημερών και αναφέρθηκε η λαγάνα οπότε και πρότεινε να φτιάξουμε τη δική μας λαγάνα μιας και μας είχε δώσει συνταγή η (πάντα πολύτιμη) Μαίρη που μετράει με ποτήρια κι όχι με γραμμάρια:) (κι είναι Χιώτισσα στην καταγωγή, εξού και η μαστίχα). Έτσι αποφάσισα να την παρουσιάσω εδώ, μιας και είναι των ημερών. Η πρόταση είναι να γίνει στον αρτοπαρασκευαστή, αλλά προφανώς δεν είναι απαραίτητο, θα μπορούσε να ζυμωθεί και στο χέρι, απλά η μηχανή προσφέρει ευκολία και στάνταρ συνθήκες. Τις λαγάνες στο χωριό τις λέμε πίτες τον υπόλοιπο χρόνο, επετειακή είναι η χρήση τους, αλλά για άλλες επετείους, ας τις αφήσουμε τώρα :)

Βασιλόπιτα (Γιώργου)

Με τις βασιλόπιτες όπως και με τα τσουρέκια δεν τα πηγαίναμε καλά. Έτσι είχαμε καταλήξει μόνο στις αγοραστές που είχαν μια στάνταρ ποιότητα. Αυτό μέχρι πριν μερικά χρόνια που θα κάναμε πρωτοχρονιά στο εξοχικό του Γιώργου. Μας έφτιαξε τη βασιλόπιτα εκείνη τη μέρα και μας άρεσε πολύ. Σε όλους που ήμασταν παρόντες. Έτσι, επί τόπου, πήρα τη συνταγή. Την δοκίμασα κάμποσες φορές από τότε, πάντα με την ίδια επιτυχία, οπότε και την παρουσιάζω εδώ. Να σημειώσω πως η αρχική ιδέα ήταν από παρουσίαση στην τηλεόραση. Κάποιος ζαχαροπλάστης (δεν ξέρω ποιος) την είχε παρουσιάσει, αλλά με αναλογίες για εκατό άτομα. Προφανώς μακριά απ' ό,τι χρειάζεται κάποιος για το σπίτι του. Κι ο Γιώργος είχε κάνει τη σχετική προσαρμογή. Την είχα βάλει και στο παλιό μπλογκ πριν δυο χρόνια περίπου, αλλά ήταν μετά την πρωτοχρονιά. Χώρια που η θέση της είναι εδώ, που έχει κυρίως συνταγές. Έτσι είπα να το επαναλάβω τώρα, λίγες μέρες πριν την πρωτοχρονιά που όλο και κάποιος θα ενδιαφέρεται παραπάνω:)

Μπριζόλες χριστουγεννιάτικες

Το 'πα και το ξαναλέω, πάλι θα το ξαναπώ. Τα Χριστούγεννα, το παραδοσιακό μας έδεσμα ήταν το χοιρινό. Πρωί - πρωί ο κόσμος έτρωγε μπριζόλες. Βέβαια, έτσι σκέτα, δεν γίνεται αισθητό το τι ακριβώς συνέβαινε. Γιατί μπορεί ίσως να φανταστεί κάποιος το να μυρίζει τσίκνα το χωριό, αλλά γευστικά αυτό τι σήμαινε; Γιατί ήταν κάτι το διαφορετικό από τις μπριζόλες που τρώγονταν τις άλλες μέρες; Καταρχάς το κρέας έτσι κι αλλιώς ήταν σπάνιο. Το χοιρινό δε, μόνο τα Χριστούγεννα υπήρχε. Τον άλλο καιρό, αν σφάζανε κάνα μοσχάρι και έπαιρναν (μερικοί) μοσχαρίσιες μπριζόλες, αλλιώς αρνιά και κατσίκια (ή και κοτόπουλο) τις σπάνιες φορές που το τραπέζι είχε κρέας. Απ' την άλλη, οι χριστουγεννιάτικες χοιρινές μπριζόλες είχαν ιδιαίτερη παρασκευή.Συνήθως το κρέας συνοδευόταν από κάτι άλλο για συμπλήρωμα (και για να χορτάσεις, εμένα μου φάνηκε αδιανόητο να φάω το αρνί του Πάσχα σκέτο, μόνο κρέας και σαλάτα, την πρώτη φορά που μου έτυχε, στο σπίτι του πεθερού μου, είπα να φτιάξω καμιά πατάτα κι αυτοί πάλι με κοίταγαν σαν ούφο - αφού έχουμε κρέας, γιατί να φάμε πατάτες). Επειδή όμως οι μπριζόλες αυτές τρώγονταν πρωί, δεν έπαιρνε για άλλα συνοδευτικά. Αλλά κάτι έμπαινε κι εκεί. Κρεμμύδι ψημένο. Αλλά πολλά έγραψα για εισαγωγή, ας δώσω το πώς και το τι.

Χοιρινό πρασοσέλινο

Όπως έγραφα τις προάλλες πρόκειται για το παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο μεσημεριανό στο χωριό μου, (που εγώ το φτιάχνω σε διάφορες εποχές). Δηλαδή για την ακρίβεια, το σελινάτο είναι, την προσθήκη του πράσου την έμαθα στη λέσχη, στο πανεπιστήμιο, στα Γιάννενα. Και μου άρεσε πολύ το πάντρεμα και το υιοθέτησα (και ζήλεψε κι η μάνα μου και το φτιάχνει κι αυτή έτσι). Του προσθέτει μια γλύκα.

Φασολάδα

Το εθνικό μας φαγητό (λένε). Φασολάδα που θρέφει την Ελλάδα. Μπα. Ξέμεινε η παροιμία απ' τα παλιά. Τότε που τα όσπρια ήταν το πιο συνηθισμένο μενού. Σήμερα η φασολάδα έχει παραμεριστεί και μένει ταπεινή στην άκρη της. Κι όμως είναι ένα φαγητό πλούσιο σε πρωτεΐνη γι' αυτό και παλιότερα, που η αγορά και η κατανάλωση κρέατος ήταν απαγορευτική για τους περισσότερους και περιοριζόταν μόνο σε κάποιες ιδιαίτερες μέρες του χρόνου, η κύρια πηγή για πρόσληψη πρωτεΐνης ήταν τα όσπρια, που τότε ήταν φτηνά. Νοστιμότατο πιάτο, συνδυάζεται υπέροχα με τη φέτα αλλά και με παστό ψάρι (όπως σαρδέλα Καλλονής ή ρέγκα ή κολιό ή αντζούγιες) ή με σαλαμάκι.

Τζατζίκι

Τζατζίκι. Μια τούρκικη λέξη που έχει ενσωματωθεί πλήρως στο γευστικό μας λεξιλόγιο ή μήπως όχι; Το "γιαουρτοσκόρδιον" που έλεγε κι ο Κατακουζηνός στη σειρά "Κωνσταντίνου και Ελένης" (και το λέει ακόμα μιας και εξακολουθεί να παίζεται σε νιοστή επανάληψη κάθε μεσημέρι). Παλιότερα το τζατζίκι ήταν απαραίτητο συμπλήρωμα για το σουβλάκι πριν τυλιχτεί στην πίτα αλλά σήμερα έχει αντικατασταθεί εν πολλοίς από άλλα "ντρέσινγκ", να μουστάρδα, να κέτσαπ να κάτι περίεργες σάλτσες που θυμίζουν τζατζίκι στην όψη αλλά όχι στη γεύση. Τέτοιες σάλτσες, που κυρίως αυτό που τις διαφοροποιεί απ' το τζατζίκι είναι πως δεν έχουν σκόρδο, χρησιμοποιούνται σε διάφορες χώρες. Το γιαούρτι είναι η κοινή βάση τους και συνήθως σ' αυτές αντικαθιστά τη μαγιονέζα είτε για λόγους οικονομίας είτε για λόγους υγιεινής, τα λιπαρά του μπορεί να είναι από λίγα έως ελάχιστα.

Φασόλια πιαζ

Ένα απλό και εύκολο πιάτο που μπορεί να καταναλωθεί και σαν μεζές ενώ άλλοι το αναφέρουν σαν σαλάτα. Πρόκειται για τα άσπρα φασόλια. Που λέγονται πιαζ που αυτό ακριβώς πάει να πει, αλλά στα τούρκικα. Beyaz (δηλ. μπεγιάζ) είναι το άσπρο. Και σε κάποια μέρη τα φασόλια αυτά λέγονται έτσι, "φασόλια μπεγιάζ" (αν και τα βρίσκει κανείς και με άλλες παραλλαγές με πιο συνηθισμένη αυτή του τίτλου: πιαζ).

Σπανακόρυζο

Εύκολο φαγητό αν το κάνεις με κατεψυγμένο σπανάκι (αλλά φύλλο, όχι κομμένο), έχει λίγο παραπάνω διαδικασία αν είναι φρέσκο (αλλά συγκρίνεται με τίποτα το φρέσκο; όπως έλεγε και μια παλιά διαφήμιση). Σερβίρεται με λίγο γιαούρτι από πάνω ή σκέτο με λεμόνι οπότε και συνοδεύεται υπέροχα από φέτα.

Μελιτζάνες ιμάμ μπαϊλντί

Καλοκαιρινό λαχανικό οι μελιτζάνες, αλλά βρίσκονται και όλο το χρόνο. Τις φτιάχνω λοιπόν αρκετές φορές, η τελευταία πρόσφατα στο χωριό. Εκεί λοιπόν η μάνα μου συμφώνησε να φτιάξουμε ιμάμ, αν και, είπε, πως εγώ το φτιάχνω βαρύ τηγανίζοντας τα υλικά ενώ εκείνη το προτιμάει ελαφρύτερο. Αλλά το όνομα του φαγητού, ιμάμ μπαϊλντί, λέγεται πως προέρχεται από το γεγονός πως το έφαγε ένας ιμάμης και μπαΐλντισε, δηλαδή έσκασε (γιατί βασικά του άρεσε πολύ, έφαγε κάμποσο, αλλά είναι βαρύ το άτιμο). Οι πατάτες είναι διακοσμητικές!

Στραπατσάδα

Δηλαδή αυγά με (φρέσκια συνήθως) ντομάτα. Που στη Γέρα τη λένε και καγιανά αν και στην Ηλεία τον καγιανά τον συνάντησα με παστό χοιρινό. Και το αστείο είναι που έχει μετατοπιστεί η έννοια και λένε καγιανά ό,τι έχει γουρούνι παστό κι ας λείπει η ντομάτα ή το αυγό! Πρόκειται για μια εύκολη καλοκαιρινή συνταγή που έχει διάφορες παραλλαγές, ανάλογα τα γούστα. Η συνταγή είναι για ένα άτομο, αν και οι ποσότητες μπορούν να διαμορφωθούν ανάλογα με την όρεξη:)