Μετά την Ελπίδα

Την κακοκαιρία εννοώ. Την χιονολαίλαπα ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε την. Αυτήν που οι μετεωρολόγοι είχαν πει πως θα έρθει στις 12 (τουλάχιστον για την περιοχή μας) κι αυτή η αφιλότιμη ήρθε από τις 9. Πού πας κυρά μου νωρίς νωρίς. Οι αρμόδιοι είχαν ετοιμαστεί να σε υποδεχτούνε αργότερα. Πώς να το ξεκινήσουν πιο μπροστά. Θα δούμε πώς είναι τα πράγματα στη γειτονιά μου δυο εργάσιμες μέρες μετά την ολοκλήρωση. Στο τέλος θα βάλω και μερικές σκέψεις που τις περισσότερες τις έβαλα στο ΦΒ ήδη από τότε. Για αρχή να ξέρουμε πώς ήταν τα πράγματα λίγο πριν μας αφήσει η Ελπίδα. Στην παραπάνω φωτογραφία είναι η κατάσταση το βράδυ της Δευτέρας. Νύχτα είναι αλλά το χιόνι δεν την αφήνει να φανεί.

Ονοματοθεσία δρόμων

Ακόμα ένα άρθρο που ξεκίνησε από ένα άρθρο στου Σαραντάκου σχετικά με τα ονόματα των δρόμων στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης. Εκεί έμαθα και τον όρο ονοματοθεσία, μέχρι τότε ήξερα μόνο την ονοματοδοσία που όμως δεν την βλέπω στο ΛΚΝ, ευτυχώς την έχει ο Μπαμπινιώτης να μην σκέφτομαι πως δεν ξέρω τι λέω. Εκεί τα παλιά χρόνια, το μακρινό 1971, στα χωριά δεν είχαμε ονόματα στους δρόμους (όχι πως σήμερα έχουμε, θα τα δούμε παρακάτω). Οι χρονιές που τελειώνουν σε 1 όπως αυτή που τελειώνει σε λίγο είναι χρονιές απογραφής πληθυσμού για την Ελλάδα. Και τώρα ακούω διαφημίσεις για τη φετινή απογραφή που μάλλον λόγω κορονοϊού έχει μείνει πίσω.

Νεοκαθαρεύουσα (και όχι μόνο)

Για τη νεοκαθαρεύουσα έχω διαμαρτυρηθεί πολλές φορές. Ε, άλλη μια σήμερα με αφορμή πινακίδα στο μετρό της Αθήνας. Κι αφού θα πιάσω το μετρό θα επεκταθώ και σε σχολιασμό ακριβώς γι' αυτό ώστε να δέσει το γλυκό. Στο σταθμό Ακρόπολη του μετρό, λοιπόν, μετά από τόσα χρόνια έβαλαν μια πινακίδα που δείχνει από που πάμε για την ακρόπολη. Σίγουρα δεκάδες άνθρωποι κάθε μέρα κατεβαίνουν εκεί για να πάνε είτε στην ακρόπολη είτε στο μουσείο είτε στα άλλα τουριστικά σημεία της περιοχής. Μέχρι πρόσφατα η μόνη ένδειξη του από πού είναι η σωστή έξοδος ήταν ένα χαρτί σε μια φορητή πινακίδα. Τώρα μπήκαν δυο τέτοια χαρτιά, πλαστικοποιημένα όμως και με έντονο το βέλος όπως φαίνεται στη φωτογραφία. Ε, κάλλιο αργά θα πείτε. Αμ δε. Γιατί και το πλαστικοποιημένο χαρτί δεν είναι και τόσο όμορφο αλλά και ο τρόπος που γράφτηκε είναι άστα να πάνε.

Παροχές συγκοινωνιών

Όταν ήμουν στη Γερμανία χρησιμοποιούσα τακτικά τα τρένα (όπως έγραφα τότε). Επί δυο χρόνια καθημερινά κυκλοφορούσα τα μεγάλα και γρήγορα τρένα τους (ICE και IC/EC) ενώ τον τρίτο χρόνο τα μικρότερα (και πιο αργά) περιφερειακά (Regional - RB ή RE). Έμπαινα στο τρένο κι άνοιγα τον υπολογιστή μου που για να δουλεύει τον έβαζα στην πρίζα. Συνδεόμουνα με το ίντερνετ μέσω του κινητού μου (με καλώδιο) κι ήμουνα μια χαρά δικτυωμένος! Βέβαια, υπήρχαν και περιοχές που δεν έπιανε, αλλά γενικώς υπήρχε άνεση. Και το βασικό ήταν πως υπήρχε παροχή ρεύματος. Για τα γρήγορα τρένα ήταν μια πρίζα σε κάθε κάθισμα (ή κάθε δύο) ή έστω σε κάθε δύο. Για τα αργά είχε σίγουρα στις τετράδες (εκεί που τα καθίσματα ήταν απέναντι και με τραπεζάκι στη μέση) αλλά είχε άλλα που είχαν και παραπάνω.

Κυκλοφορία με αυτοκίνητο

Παραδοσιακά, για να κυκλοφορήσει κάποιος με αυτοκίνητο (όχι με τα μέσα μαζικής μεταφοράς δηλαδή) έχει δυο επιλογές: ή βγάζει δίπλωμα (άδεια οδήγησης το λένε επίσημα) και οδηγεί ο ίδιος ή δεν βγάζει. Κι αν δεν έχει δίπλωμα, ο μόνος τρόπος είναι να πάρει ταξί (να νοικιάσει δηλαδή αυτοκίνητο και οδηγό). Αν έχει, υπάρχουν δυο επιλογές. Μπορεί να έχει δικό του αυτοκίνητο ή να μην έχει. Κι αν μεν έχει δικό του αυτοκίνητο, κι είναι και στο μέρος που βρίσκεται το αυτοκίνητό του, μπαίνει μέσα και πάει όπου θέλει. Αν δεν έχει (ή αν είναι σε μέρος που το αυτοκίνητό του είναι μακριά όπως π.χ. αν πάει μια εκδρομή με αεροπλάνο) τότε, αυτό που ήξερα μέχρι τώρα, η μόνη λύση ήταν να νοικιάσει αυτοκίνητο. Πώς; Πήγαινε σε ένα γραφείο, έδινε το δίπλωμά του και την πιστωτική του και έκανε ένα συμβόλαιο. Με το ίντερνετ, αυτό γινόταν πιο εύκολα αφού μπορούσε να έχει κλείσει το αυτοκίνητο από πριν και όταν έφτανε στον προορισμό του να χρειάζεται μόνο να το παραλάβει.

Περνώντας σύνορα

Για τη Σουμποτίτσα είπα να γράψω αλλά κάπου με την πρώτη επιλογή της ως προορισμό έμπλεκε μέσα το πέρασμα των συνόρων. Είπα να κάνω αναφορά σ' αυτά αλλά την έβλεπα να βγαίνει μεγάλη. Έτσι αποφάσισα να το αυτονομήσω. Έτσι κι αλλιώς την ώρα που το έγραφα οδηγούσε η Μαρία, πέρναγα κι άλλα σύνορα κι οι εμπειρίες πλουτίζονταν!

5" μόλις

5 μόλις δευτερόλεπτα είναι αρκετά για ν' αλλάξουν την κατάσταση του αυτοκινήτου. Μόνο 5". Και εξηγούμαι: Το χειμώνα άλλαξα αυτοκίνητο. Με πείσανε κι είπα το ναι. Το καινούριο είναι εφοδιασμένο με διάφορα ηλεκτρονικά βοηθήματα απ' αυτά που έχουν τα σημερινά αυτοκίνητα. Ένα απ' αυτά η υποβοήθηση στην εκκίνηση σε ανηφόρα (ή κατηφόρα και όπισθεν!). Για όποιον δεν ξέρει εξηγώ πώς δουλεύει και τι είναι τα 5" που λέω.

Διόδια και κάρτες (POS)

Το σημερινό σημείωμα είναι εν μέρει μια αναδημοσίευση από το φέισμπουκ της φίλης Βάσως και από κει και πέρα συμπλήρωμα δικό μου. Εξάλλου στο θέμα είχα αναφερθεί κι εγώ παλιότερα, στο παλιό μου μπλογκ στην αναφορά που έκανα για την επάνοδό μου στους ελληνικούς δρόμους. Όμως αυτά ήταν το 2012. Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια κι η κυβέρνηση (με την τρόικα που έγινε θεσμοί) επέβαλαν την χρήση του πλαστικού χρήματος όσο το δυνατόν περισσότερο, αναγκάζοντας τους επιχειρηματίες μεγάλους και μικρούς (ακόμα και περίπτερα) να εγκαταστήσουν μηχανάκια και να δέχονται κάρτες. Μηχανάκια που κόστισαν διάφορα ποσά που τα πήραν οι τράπεζες που εκτός απ' αυτά παίρνουν από δω και πέρα μίζα από τις σχετικές συναλλαγές. Αλλά ενώ (και) οι μικροεπιχειρηματίες είναι υποχρεωμένοι να βάλουν σχετικά μηχανάκια, οι εταιρείες των αυτοκινητοδρόμων δεν έχουν σχετική υποχρέωση. Αλλά ας βάλω το σημείωμα της Βάσως:

Τι μας λέει ο άνθρωπος...

Για τις ειδήσεις έχω αποκλείσει την τηλεόραση. Έτσι κι αλλιώς γενικά δεν πολυβλέπω τηλεόραση αφού και τις φορές που "βλέπω" συνήθως ασχολούμαι παράλληλα με κάτι άλλο (να παίζω ή να διαβάζω στο υπολογιστή, να φτιάχνω κάτι κλπ). Αντί τηλεόραση ακούω ραδιόφωνο που είναι εύκολο να το συνδυάσεις με το να κάνεις και κάτι άλλο. Παλιότερα, διάβαζα εφημερίδα, μετά την σταμάτησα κι αυτή κι ενημερώνομαι από το ίντερνετ. Που έχει τα πάντα, αλλά πρέπει να σκάψεις για να τα βρεις κι όσο σκάβεις, να ψιλοκοσκινίζεις. Γιατί μαζί με τις ειδήσεις που σ' ενδιαφέρουν κυκλοφορεί και μπόλικη σαβούρα.

Τα φανάρια της Αιγύπτου

Τα φανάρια; ποια φανάρια; αφού στην Αίγυπτο είναι σπάνιο είδος τα φανάρια των δρόμων. Π.χ. βρήκαμε στην πλατεία Ταχρίρ, την πλατεία που έγινε γνωστή από τα γεγονότα της απαίτησης αλλαγής προέδρου της χώρας και η οποία βρίσκεται ακριβώς μπροστά από το αρχαιολογικό μουσείο του Καΐρου. Όμως επειδή η πλατεία ήταν κοντά στο ξενοδοχείο που μέναμε είπαμε να πάμε με τα πόδια την πρώτη μας βραδιά εκεί, να πάρουμε μια γεύση της πόλης  (και της χώρας). Για να πάμε μέχρις εκεί έπρεπε να περάσουμε διάφορους δρόμους που κανένας τους δεν είχε φανάρια. Κι όχι δρόμους μικρούς αλλά μεγάλους, με πολλές λουρίδες κυκλοφορίας. Πώς τα καταφέρνουμε;

Ραντάρ ταχύτητας

Όλοι ξέρουμε το τι γίνεται στους ελληνικούς δρόμους με τα ραντάρ. Γενικά κρυμμένα σε διάφορα σημεία εκτός κι αν πρόκειται για ραντάρ εκφοβισμού. Υπάρχουν διάφορες λίστες για τα σημεία που βρίσκονται ραντάρ ενώ κυκλοφορούν και κάποια προγράμματα που προσπαθούν να ειδοποιήσουν για το πού βρίσκεται κάποια σχετική κάμερα. Επίσημα, αυτή η πληροφόρηση θεωρείται παράνομη, για τη χώρα μας. Τα περισσότερα είναι κινητά, αν και είναι συνήθως στο ίδιο σημείο κι έτσι οι ντόπιοι τα ξέρουνε και την πληρώνουν οι ξένοι (προς την περιοχή).

Φώτα αυτοκινήτων

Όταν περνάς τα βόρεια σύνορα της Ελλάδας χρειάζεται να έχεις τα φώτα του αυτοκινήτου αναμμένα συνέχεια 24 ώρες το 24ωρο. Δεν είμαι σίγουρος αν αυτό ισχύει και για τη Βουλγαρία, αλλά τόσο η Αλβανία όσο και οι χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας το έχουν καθιερώσει. Και στην Ουγγαρία και δεν θυμάμαι πού αλλού ακόμα. Αυτό δεν είναι παράξενο. Θεωρητικά και στην Ελλάδα σήμερα υπάρχει αντίστοιχη υποχρέωση αλλά μόνο για μηχανές και μηχανάκι. Για τα αυτοκίνητα όχι, αν και πολλά αυτοκίνητα είναι εφοδιασμένα απ' τη μάνα τους (την κατασκευάστρια εταιρία δηλαδή) με ένα σύστημα που μόλις ανάβεις τη μηχανή να ανοίγουν και τα ειδικά φώτα ημέρας, συνήθως μια σειρά από λεντάκια.

Διέλευση συνόρων με αυτοκίνητο

Τι γίνεται όταν περνάμε τα σύνορα με το αυτοκίνητό μας; Ποια διαδικασία ακολουθείται; Τι χρειάζεται να κάνουμε; Τα απαιτούμενα έγγραφα για να ταξιδέψει ένας άνθρωπος σε ξένη χώρα είναι το διαβατήριο (μερικές φορές και η βίζα) ενώ αρκετές χώρες (όλες την Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και κάμποσες άλλες) δέχονται την ταυτότητα (αρκεί τα στοιχεία του κατόχου να είναι λατινογραμμένα να μπορούν να διαβαστούν και παραέξω). Τι γίνεται όμως με το αυτοκίνητο; Όπως έγραφα παλιότερα, απαραίτητο χαρτί είναι η πράσινη κάρτα, η βεβαίωση δηλαδή ότι το αυτοκίνητο είναι ασφαλισμένο και μάλιστα πως η εταιρία που το ασφαλίζει έχει διεθνή αναγνώριση κι αν συμβεί κάτι θα πληρώσει. Πολλές φορές ζητιέται και η άδεια κυκλοφορίας του αυτοκινήτου ενώ πιο σπάνιο είναι να ελεγχτεί η άδεια οδήγησης (δίπλωμα) του οδηγού. Και η διαδικασία;

Δρόμοι στην Τουρκία

Όπως έγραφα στο προηγούμενο, το παρεδώσε μου με τους δρόμους της Τουρκίας αρχίζει το 97 - 98. Τότε είχα δει κάποια κομμάτια αυτοκινητόδρομου, αλλά επίσης και πολλά χιλιόμετρα με απλούς δρόμους. Με κακό οδόστρωμα κάτω, αρκετές λακκούβες μπαλωμένες όπως όπως. Με δυο λουρίδες, μια πήγαινε και μια ερχόταν. Σε κάποια σημεία υπήρχε και μια τρίτη, Που πότε δινόταν στους μεν και πότε στους δε. Κι αυτό ήταν αιτία πολλών ατυχημάτων γιατί δεν είχαν και πολύ το νου τους πως τώρα η λουρίδα που βρίσκονταν είχε δοθεί στους απέναντι κι έτσι βρισκόντουσαν δυο αυτοκίνητα στην ίδια λουρίδα που κινιόντουσαν αντίθετα. Οι συνέπειες εύλογες.

Αυτοκινητόδρομοι στην Τουρκία

Το 1997 είχαμε πάει βόλτα απ' το Διδυμότειχο που υπηρετούσα στις Καστανιές κι εκεί επισκεφτήκαμε το ελληνικό συνοριακό φυλάκιο. Η επίσκεψη επιτρεπόταν κι όχι μόνο αυτό αλλά μας ξεναγούσαν κιόλας και μας ανέβαζαν και στο πάνω μέρος απ' όπου μπορούσες να δεις ένα μεγάλο μέρος των "απέναντι", της Τουρκίας δηλαδή. Φαινόταν η Αδριανούπολη και πίσω ο μεγάλος αυτοκινητόδρομος που ένωνε (κι ακόμα ενώνει δηλαδή) την Κωνσταντινούπολη με τη Βουλγαρία. Κι ένας δόκιμος που ήταν εκεί, θέλοντας να μειώσει τον "εχθρό" μας είπε πως ναι, είναι ένας μεγάλος δρόμος αυτός που φαίνεται αλλά τους τον έφτιαξαν οι Γερμανοί και για τη χρήση του πληρώνουν διόδια! Δεν ξέρω από ποιο μέρος ήταν το δοκίμι και πού είχε κυκλοφορήσει, αλλά την εποχή εκείνη (και πολλά χρόνια πριν) στην Ελλάδα πληρώναμε διόδια κι ας μην μας είχαν φτιάξει αυτοκινητόδρομους (και στην περίπτωση Κορίνθου - Πατρών ή στα Τέμπη αυτό ισχύει ακόμα και σήμερα, έστω κι αν γίνονται έργα). Κι εμείς που για να πάμε απ' την Αθήνα στο Διδυμότειχο και πληρώναμε και ταλαιπωρούμασταν στο δρόμο γελάγαμε, αλλ' από μέσα μας να μην τον προσβάλουμε.

Άδεια κυκλοφορίας

Πέρυσι που έβαλα γκάζι έπρεπε ν' αλλαχτεί (για να ενημερωθεί) η άδεια. Όμως τους είχε τελειώσει το ειδικό πράσινο έντυπο και μούδωσαν ένα σκέτο χαρτί που απλά έχει σφραγίδες. Με την απλή αυτή χάρτινη "άδεια" πέρασα χώρες και χώρες. Τουρκία, Αλβανία, Κροατία, Σερβία κι όχι μόνο. Όμως, σε κάποια σύνορα κόλλησα. Δεν μ' άφησε ο αστυνομικός - ελεγκτής να περάσω. Κι ίσως να τον έψηνα κι αυτόν αλλά για κακή μας τύχη οδηγούσε ο Νίκος. Που το δίπλωμά του το είχε σ' έναν φάκελο μαζί με την άδεια του δικού του αυτοκινήτου. Κι έτσι, μουλάρωσε κι ο συνοριοφύλακας και λέει ή τέτοια ή δεν περνάτε. Και δεν περάσαμε. Ευτυχώς αυτό έγινε σε κομμάτι της διαδρομής που το βάλαμε τελευταία στιγμή, να πάμε να δούμε το Μόσταρ στο ενδιάμεσο για το Σπλιτ, οπότε λίγο μας στοίχισε.

Αστείος συνδυασμός

Αλήθεια, πώς φαίνεται ο παραπάνω συνδυασμός; Πρόσφατα στην περιοχή που μένω άνοιξε ένα καινούριο γραφείο τελετών. Στήθηκε, μπήκαν και λουλουδάκια απέξω, όλα έτοιμα και μπροστά έχει ξεμείνει η ταμπέλα "πάρκιν πελατών" απ' τον προηγούμενο ιδιοκτήτη. Όταν το πρωτοείδα ξεράθηκα στα γέλια. Φαντάζεστε να κρατιέται η θέση για τον πελάτη που (τυπικά) είν' ο πεθαμένος; Βέβαια, θα μπορούσε κάποιος να πει πως πελάτης είν' ο συγγενής που θα πάει να κανονίσει για τα των τελετών. Ίσως, όμως με το που το είδα εγώ γέλαγα με τις ώρες.
Να σημειώσω πως η ταμπέλα για το πάρκιν έχει φύγει πια.

Δεν πληρώνω (διόδια)

Γυρίζοντας απ' την Έδεσσα, πλησιάζοντας στην Αθήνα, έχει πια νυχτώσει. Μπροστά μας διόδια (της Τραγάνας; της Θήβας; κάπου εκεί). Πάμε στη λουρίδα που είν' ανοιχτή με υπάλληλο. Μπροστά μας είν' άλλα δυο αυτοκίνητα. Ένα που πληρώνει εκείνη την ώρα, ένα άλλο πίσω του κι εμείς. Βλέπουμε πως ο μπροστινός μας έχει καλύψει με χαρτί το τρίτο γράμμα και το τέταρτο νούμερο της πινακίδας του. Όχι όλα, Κι όχι με κανένα ιδιαίτερο τρόπο. Απλό άσπρο χαρτί με ταινία, έτσι που να μην μπορεί να διαβαστεί ολόκληρη, άρα να μην υπάρχει δυνατότητα για πλήρη ταυτοποίηση. Σχολιάζουμε πως μάλλον το έχει για να μην τον φωτογραφίζουνε τα ραντάρ.

Ένας χρόνος γκάζι

Κλείνει σήμερα ένας χρόνος που έχω βάλει γκάζι στο αυτοκίνητο. Είχα κάνει μια παρουσίαση της κατάστασης στο εξάμηνο περίπου, τώρα που έκλεισε κι ο χρόνος νομίζω πως είναι πιο ολοκληρωμένα τα πράγματα κι έτσι λέω να κάνω απολογισμό. Και το θέμα είναι, αξίζει τον κόπο; Η απάντηση είναι ένα μεγάλο "ναι" και θα προσπαθήσω να το τεκμηριώσω με αριθμούς, αν και αυτό σημαίνει πως το άρθρο θα γίνει λίγο βαρύ.

Άγιος Στέφανος, Μπούντβα

Δεύτερη μέρα της εκδρομής μας και ξεκινάμε για το Κότορ. Το πρόγραμμα λέει πως θα διανυκτερεύσουμε λίγο πριν κι απλά ίσως πεταχτούμε να το δούμε τη νύχτα που είναι όμορφο όπως το είδα και στη φωτογραφία που βρήκα στο πανοράμιο. Αναλυτικά θα το δούμε την τρίτη μέρα, για σήμερα θα δούμε τον Άγιο Στέφανο (όχι αυτόν απ' τον οποίο ξεκινήσαμε) και την Μπούντβα. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας, 300 χλμ "μόνο" αλλά 6 ώρες λέει, βάλε και τα σύνορα. Κι οι ώρες πληθαίνουν μιας κι οι δρόμοι της Αλβανίας μας άφησαν κατάλοιπα. Από ένα σημείο και μετά το αυτοκίνητο δυσκολεύεται. Πρώτη ιδέα πως φταίει το γκάζι. Ή σαν γκάζι ή σαν ποιότητα. Το γυρίζουμε στη βενζίνα (γι' αυτό και κάψαμε και τόσα λίτρα) αλλά βελτίωση καμιά. Απώλεια ισχύος.