Για τις ειδήσεις έχω αποκλείσει την τηλεόραση. Έτσι κι αλλιώς γενικά δεν πολυβλέπω τηλεόραση αφού και τις φορές που "βλέπω" συνήθως ασχολούμαι παράλληλα με κάτι άλλο (να παίζω ή να διαβάζω στο υπολογιστή, να φτιάχνω κάτι κλπ). Αντί τηλεόραση ακούω ραδιόφωνο που είναι εύκολο να το συνδυάσεις με το να κάνεις και κάτι άλλο. Παλιότερα, διάβαζα εφημερίδα, μετά την σταμάτησα κι αυτή κι ενημερώνομαι από το ίντερνετ. Που έχει τα πάντα, αλλά πρέπει να σκάψεις για να τα βρεις κι όσο σκάβεις, να ψιλοκοσκινίζεις. Γιατί μαζί με τις ειδήσεις που σ' ενδιαφέρουν κυκλοφορεί και μπόλικη σαβούρα.
Για τα εκπαιδευτικά θέματα παρακολουθούσα στην αρχή καθημερινά δυο τρία σάιτ που είναι "πύλες" δηλαδή μαζεύουν την ειδησιογραφία που ενδιαφέρει (θεματικά ή γενικά) και την παρουσιάζουν με λινκ. Τέτοια ήταν η Έδρα της Εκπαίδευσης ή το Καθηγητής.org που η μεν πρώτη υπάρχει αλλά οι ειδήσεις της είναι μερικών χρόνων ενώ το δεύτερο έχει εξαφανιστεί. Κι αυτό συμβαίνει γιατί έχουν ξεκινήσει σαν προσπάθειες ενός ατόμου ή μιας μικρής ομάδας που κάποια στιγμή κουράζεται και τα παρατάει. Απ' τα παλιά έχουν μείνει δυο, το e-sos και το Αλφαβήτα που έχουν μετεξελιχθεί σε ειδησιογραφικά σάιτ (ηλεκτρονικές εφημερίδες) που εκτός από τα εκπαιδευτικά έχουν και ειδήσεις επί παντός του επιστητού (απ' την πολιτική του σκοπιά ο καθένας) άρα δεν μου κάνουν και ψάχνομαι...
Για τις γενικότερες ειδήσεις είχα βολευτεί με το ιν. Είχα βρει την υγειά μου με το να παρακολουθώ τους τίτλους των ειδήσεων μέσω ερ-ες-ες (RSS) μιας υπηρεσίας που σου παρουσιάζει τους τίτλους από τις αναρτήσειςπου κάνει ένα σάιτ. Το ιν τα είχα και θεματικά, Ελλάδα και Κόσμος μ' ενδιέφεραν, αφήνοντας υγεία, παιδεία, οικονομία, αθλητικά και δεν θυμάμαι τι άλλο (τα της παιδείας είπα πως τα κάλυπτα από αλλού πληρέστερα). Όμως άρχισαν τα προβλήματα στον ΔΟΛ κι έπεσε ξεραΐλα στο ιν. Που ακόμα και μετά τη μεταβίβαση σε καινούριο ιδιοκτήτη, λίγο βελτιώθηκε η κατάσταση.
Τι να κάνω, άρχισα να παρακολουθώ το Ποντίκι που εκτός απ' την εβδομαδιαία εφημερίδα έχει και σάιτ με ειδήσεις. Είναι μόδα δεν έχει γιατί, όλες οι εφημερίδες το κάνουν πια. Έτσι τελευταία κατεβάζω τους τίτλους από κει, που όμως έχει ένα πρόβλημα: είναι ατέλειωτοι. Με τέτοιο τρόπο που να κάνεις κλικ και να το διαβάζεις κι ας είναι τελικά μπαρούφα. Βέβαια, επειδή το ιν δεν το παράτησα βλέπω πολλές φορές να υπάρχουν ακριβώς οι ίδιες ειδήσεις αφού σήμερα παραγωγή ειδήσεων λίγοι κάνουνε και περισσότερο αντιγράφουνε...
Βέβαια, είναι σίγουρο ότι ο κόσμος κάνει κλικ (και λάικ) εκεί που υπάρχει ένας εντυπωσιακός τίτλος ή μια τραβηχτική φωτογραφία. Φάνηκε κι από τις πρόσφατες αναρτήσεις τις δικές μου σχετικά με τα μηχανάκια. Το ένα το είδαν 40 άτομα, το τρίτο 65 ενώ το δεύτερο που είχα βάλει μια φωτογραφία του 84 (που είχε σχέση με το θέμα αφού ήταν από το γαμήλιο ταξίδι με το μηχανάκι) το είδαν 400 άτομα, χώρια τα λάικ στο φατσοβιβλίο.
Αλλά ξέφυγα. Έγραψα πολλά και το γιατί δεν το έγραψα. Διάβασα λοιπόν στο Ποντίκι, που λέγαμε, μια είδηση για τον "εργαζόμενο της χρονιάς" Που σε άλλη πόλη μένει και σε άλλη δουλεύει και που για να πάει (καθημερινά) στη δουλειά του κάνει 3 ώρες και 570 χιλιόμετρα, αρκετά με αεροπλάνο (που μέσα στις 3 ώρες είναι και οι χρόνοι αναμονής που έχει για να πετάξει). Ε, και; Αυτό το έχω κάνει κι εγώ.
Όταν έμενα στο Μόναχο, την πρώτη χρονιά δούλευα 2 μέρες στη Στουτγάρδη (230 χλμ) και 3 στο Μανχάιμ (340 χλμ). Μπορεί να ήταν λιγότερα τα χιλιόμετρα αλλά επειδή χρησιμοποιούσα τρένο κι όχι αεροπλάνο αντί για 3 ώρες έκανα 4. Ξύπναγα στις 5:20 κάθε πρωί, πήγαινα για δουλειά και γύριζα είτε στις 6 είτε στις 7. Γι' αυτό ξεκίνησα το πρώτο μου μπλογκ "Γράμματα απ' τη Γερμανία" που μούγινε συνήθεια και συνεχίζω ακόμα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Απόψεις; Ιδέες; Αντιρρήσεις; Παραλλαγές;
Όλα ευπρόσδεκτα.