Καινούριο σπίτι

Όπως έλεγα ο πατέρας μου μας είπε πως υπάρχουν τρία εκατομμύρια διαθέσιμα για αγορά σπιτιού. Εμείς βρήκαμε ένα που έκανε τέσσερα. Όπως είχε γίνει και με το αυτοκίνητο...
Στην αρχή αρχίσαμε να ψάχνουμε στην ευρύτερη περιοχή. Αμπελόκηποι, άντε και Ιλίσια. Βρήκαμε ένα που μας άρεσε, σχετικά κοντά μ' εκεί που μέναμε. Το λέμε στο Δημήτρη (τον δικηγόρο αλλά και σύμβουλο αγοράς από μεριάς των γονιών μου). Έρχεται, το βλέπει και το απορρίπτει. Είναι σε δρόμο πολυσύχναστο και θα έχει φασαρία και για πάρκινγκ ούτε να το σκέφτεστε. Δεν αξίζει τον κόπο.

Αποφασίσαμε να επεκτείνουμε το πεδίο αναζήτησης. Βάλαμε και κοντινά νότια προάστια: Νέα Σμύρνη, Δάφνη. Είδαμε κάποια που δεν μας πολυάρεσαν (το ένα η κυρία που το είχε μάλλον έλεγε πως το πουλάει για να πηγαίνει κανένας άνθρωπος να το δει και να έχει παρέα!) μέχρι που ένα στον Νέο Κόσμο μας έκανε κλικ. Ήταν πίσω από την Λαγουμιτζή. Φωνάζουμε πάλι τον Δημήτρη, πάλι απορρίπτεται. Αφενός μεν γιατί ακριβώς μπροστά του χτιζόταν η εκκλησία (μα ακόμα είναι γιαπί - ναι, αλλά θα τελειώσει, φαντάζεσαι τις καμπάνες πρωί πρωί) κι αφετέρου μας δείχνει κάτι στο ταβάνι. Τι είν' αυτό, μας λέει. Ε, δοκαράκι του λέω. Ποιο δοκαράκι ρε. Κάλυψη αποχέτευσης είναι. Ναι, στη μέση του δωματίου πέρναγε η αποχέτευση από το πάνω διαμέρισμα. Προφανώς παλιότερα τα πράγματα ήταν διαφορετικά και το είχαν διαμορφώσει έτσι να μην πολυφαίνεται, αλλά μάλλον δεν ήταν η καλύτερη περίπτωση.

Μια μέρα, βλέπουμε στην εφημερίδα για ένα στην Ηλιούπολη που είχε όμως 4 εκατομμύρια. Ή μάλλον πούλαγε δυο διαμερίσματα στον πρώτο όροφο (τρία είχε όλα κι όλα η πολυκατοικία, στο ένα έμενε ο ίδιος), το ένα το μπροστινό, έβλεπε τον Υμηττό, ήταν 70 τετραγωνικά με 60 χιλιάδες το τετραγωνικό και το άλλο που έβλεπε πίσω στον ακάλυπτο ήταν 68 τετραγωνικά και το ήθελε 58 το τετραγωνικό. Καθώς γύρναγα στους δρόμους έκανα ένα πέρασμα από εκεί και λέω πως αν το μέσα είναι ακόμα και το μισό σε ομορφιά σε σχέση με το έξω, άξιζε τον κόπο. Το είδαμε και όντως έτσι ήτανε. Ακόμα καινούριο τότε, μόλις 6 χρονών, με μπόλικο φως και με θέα απέναντι (που κάποια στιγμή περιορίστηκε όταν χτίστηκαν ή μάλλον υψώθηκαν τα απέναντι κτίρια). Ξανά πρόσκληση στον Δημήτρη.

Κανονίζουμε ραντεβού μιας και το διαμέρισμα αυτό ήταν νοικιασμένο. Έμενε μια οικογένεια με μεγάλα παιδιά που οι γονείς είχαν ταβέρνα στην περιοχή κι έτσι έπρεπε να βρεθεί κατάλληλος χρόνος. Έρχεται το βλέπει κι οι μόνες του αντιρρήσεις (που μας τις έδωσε και γραπτά) ήταν σχετικά με τον ιδιοκτήτη. Πως είναι άνθρωπος που θα μας δημιουργήσει δυσκολίες στην πορεία, η συγκατοίκηση δεν θα είναι απλή υπόθεση. Εμείς αποφασίζουμε να προχωρήσουμε οπότε παζαρεύει για λογαριασμό μας την τιμή. Με το ζόρι τα 60 χιλιάρικα έγιναν 58,5 (άρα θα ήταν 100 χιλιάρικα πιο κάτω η τιμή). Αλλά και ζήτησε να το μετρήσουμε. Εμετρήθη, εζυγίσθη και ευρέθη ελλιπές. Ήταν σκάρτα 69 τετραγωνικά.

Μ' αυτά και μ' αυτά η τελική τιμή έγινε 4 εκατομμύρια στρογγυλά. Σ' αυτά έπρεπε να προστεθούν οι αμοιβές συμβολαιογράφου και δικηγόρου καθώς και ο σχετικός φόρος. Τα λεφτά του πατέρα μου δεν έφταναν. Βασικά δεν τα είχε μετρητά αλλά σε λάδι (έτσι ήταν η πρακτική τότε). Που έπρεπε να πουληθεί. Το πήρε ο έμπορος αλλά πότε θα δώσει το χρήμα; Τέλος πάντων πήρε ένα αρκετά μεγάλο μέρος αλλά πάλι είχαμε ελλείψεις. Εμείς είχαμε μαζέψει κάπου 200 - 300 χιλιάρικα, τα βάλαμε κι αυτά. Κάτι έγινε αλλά η εφορία; Η Μαρία είχε ήδη πάρει στο όνομά της το μερίδιο της πατρικής της περιουσίας (λίγο πριν το γάμο ο πεθερός μου μεταβίβασε τα σπίτια του στις κόρες του) άρα δεν μπορούσαμε να επικαλεστούμε πως θα πάρουμε σπίτι γιατί δεν είχαμε πού να μείνουμε (Α' κατοικία το λένε). Η εφορία δεν ενδιαφέρεται αν μπορείς να μείνεις στο σπίτι που έχεις στ' όνομά σου. Απλά αν τα τετραγωνικά είναι αρκετά για να μείνεις (ακόμα κι αν αυτά τα τετραγωνικά προκύπτουν από άθροισμα επιμέρους ποσοστών). Κι έτσι αποφασίστηκε να αγοραστεί στο όνομα των γονιών μου.

Έρχονται απ' το χωριό κι υπογράφονται τα συμβόλαια (η αντικειμενική αξία ήταν σκάρτα 2 εκατομμύρια, αυτή γράφτηκε στο συμβόλαιο και με βάση αυτή πληρώθηκε η συμβολαιογράφος αλλά ο φίλος δικηγόρος στην πραγματική, αν και μας έκανε και σκόντο 😀), πήγαμε στο χωριό για διακοπές μερικές μέρες να προλάβουν να μετακομίσουν οι άνθρωποι που έμεναν μέσα και με το που γυρίσαμε το καθαρίσαμε, το βάψαμε (ο πληθυντικός της μεγαλοπρεπείας, στα βαψίματα αποκλειστικά η Μαρία) και κουβαλήσαμε. Αν και η εγκατάστασή μας σ' αυτό ξεκίνησε με άσχημες καταστάσεις.

Απ' τις τελευταίες φωτογραφίες της, το Πάσχα που περάσαμε όλοι μαζί

Όπως έχω πει, τηλέφωνο δεν μπορούσαμε να έχουμε. Πήραμε του πρώην ιδιοκτήτη (η συγκατοίκηση ξεκίνησε θετικά) να το δώσουμε στους δικούς μας για περίπτωση ανάγκης. Και στους δικούς μου ήταν εύκολο (μπορεί να το είχαμε πάρει και με τα συμβόλαια). Οι γονείς της Μαρίας ήταν στη Σαλαμίνα (παραθέριζαν εκεί) και δεν είχαν κι αυτοί τηλέφωνο εκεί. Το Σάββατο θα πηγαίναμε να τους δούμε και να τους ενημερώσουμε. Παρασκευή πρωί πάω στη δουλειά. Η Αρετή (για την προαγωγή της τα είπαμε) μου λέει "άργησες γιατί συμβαίνει κάτι;". "Άει στο διάολο μωρή που άργησα. Εννιά πιάνω, είναι εννιά και τρία και μου λες πως άργησα".  "Όχι γιατί μας πήραν τηλέφωνο ο τάδε και είπε πως κάτι έγινε με την πεθερά σου, έπεσε, χτύπησε, κάτι. Αν θες πάρ' τον τηλέφωνο". Ναι, που θα περίμενα να μου το πει. Κλείνομαι στο γραφείο του διευθυντή και παίρνω τον Άρη. Μαθαίνω πως όχι, δεν έπεσε αλλά έπαθε εγκεφαλικό και είναι στο Κρατικό στη Νίκαια. Καβαλάω το μηχανάκι, πάω Ηλιούπολη, παίρνω τη Μαρία με τ' αυτοκίνητο και τρέχουμε για τη Νίκαια. Για όλ' αυτή τη διαδρομή έκανα περίπου μισή ώρα. Βολίδα. Και ίσα που την προλάβαμε ζωντανή (όχι πως το κατάλαβε ή ίδια)...