Ο κακός ο άνθρωπος

Έλεγα λοιπόν πως στο καινούριο σπίτι είχε προβλέψει ο Δημήτρης πως θα έχουμε έναν κακό γείτονα. Ολόκληρη δακτυλογραφημένη σελίδα για να μας προειδοποιήσει. Το κυριότερο που μας επισήμαινε ήταν πως το σπίτι δεν θα το θεωρήσει ποτέ δικό μας. Ότι πάντα θα θέλει να γίνεται ό,τι αποφασίσει αυτός. Αυτό φάνηκε κι απ' τον τρόπο που είχε μοιράσει το σπίτι. Ενώ είχε εξαντλήσει το συντελεστή δόμησης (δεν είχα δικαίωμα να χτιστεί τίποτα άλλο στο οικόπεδο) κράτησε δικαίωμα για δυο ορόφους ακόμα (στην Ελλάδα είμαστε, ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί να δώσουνε κι άλλο, να μην το έχει αυτός). Και γι' αυτούς τους δυο ορόφους τους ανύπαρκτους προέβλεπε ψήφους στις αποφάσεις τις πολυκατοικίας (που προφανώς θα τις είχε ο ίδιος). Αυτό ήταν το πρώτο που ζήτησε ο δικηγόρος να αλλαχτεί. Κι αλλάχτηκε, τις αποφάσεις τις παίρνουν αυτοί που μένουν και αν ποτέ χτιστεί κάτι τότε θα ενεργοποιηθούν.

Αλλά οι αλλαγές αυτές δεν ήταν αρκετές γιατί προλάβαιναν μόνο κάποιες αυθαιρεσίες. Ο Δημητράκης είχε δίκιο. Είχαμε διάφορες διενέξεις μαζί του. Κι όχι μόνο εμείς, όλοι στη γειτονιά. Το πιο απλό ήταν να βγει τη νύχτα με ένα σουβλί και να τρυπήσει τα λάστιχα των αυτοκινήτων αυτών με τους οποίους είχε διαφωνήσει την προηγούμενη μέρα. Κι όχι ένα λάστιχο μόνο. Δυο ή τρία ή και τα τέσσερα. Κι αφορμές να τσακωθείς μαζί του πολλές. Γιατί το αυτοκίνητό σου το είχες βάλει απέναντι απ' το πάρκινγκ του κι όταν έβγαινε έπρεπε να κάνει μανούβρα. Γιατί άπλωσες τα ρούχα με νερά κι έσταξαν στο μπαλκόνι του. Γιατί έβαλες σκούπα την ώρα που ο ίδιος ήθελε να χαλαρώσει (κι ας μην ήταν ώρα κοινής ησυχίας). Ο κακός άνθρωπος βρίσκει αφορμές να τσακωθεί.

Στις φωτογραφίες φαίνεται πως έξω από το σπίτι, στο πεζοδρόμιο, είχε φυτέψει πυράκανθα (είπαμε, καθένας κάνει ό,τι του καπνίσει στο πεζοδρόμιό "του"). Τα πυράκανθα δεν τα έχω δει σε κανένα άλλο πεζοδρόμιο. Είναι επικίνδυνα, έτσι και παραπατήσεις και πέσεις πάνω τους σ' έχουν σκίσει (σε χέρια, πρόσωπο και βάλτε ό,τι άλλο με το νου σας). Γιατί τότε φυτεύτηκαν εκεί; είναι απλό: για να μην σκεφτεί να παρκάρει κάποιος πολύ κοντά στο πεζοδρόμιο αλλά ούτε και να περάσει από μέσα. Απ' την πρώτη στιγμή που τα είδα μου κάθισαν στο στομάχι. Αλλά πώς να τα βγάλω; Αλλά το καλό το παλληκάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι. Κάποια στιγμή άρχισα να τα περιποιούμαι. Ναι, εγώ. Τα κούρευα (για να μπορούμε να περνάμε όσο το δυνατόν πιο ακίνδυνα) αλλά και τα πότιζα. Με διαφορετικό πότισμα το καθένα. Το ένα είχε σπέσιαλ περιποίηση. Με χλωρίνη! Κάποια στιγμή άρχισε να ξεραίνεται. Αλλά μετά έφυγα εγώ και δεν ήμουνα να το δω να πεθαίνει.

Πούλησε και το άλλο διαμέρισμα αλλά παρ' όλ' αυτά (όπως έλεγαν οι προβλέψεις) ήθελε να κάνει κουμάντο μόνος του, σαν η πολυκατοικία να ήταν ακόμα ολόκληρη δική του (αλήθεια, τι θα είχαν τραβήξει οι νοικάρηδές του). Από τα πρώτα πράγματα που έκανα εγώ όταν πήρα το σπίτι ήταν να βάλω ηλιακό θερμοσίφωνο. Τα είχα δει στη Μυτιλήνη που ο θείος μου (αυτός που στο μαγαζί του άφηνα το μηχανάκι στο στρατό και που μου είχε δώσει σημείωμα πως μένω σπίτι του) όχι μόνο είχε στο σπίτι του αλλά τα πούλαγε κιόλας (κι αργότερα έφτιαχνε ο ίδιος). Κι έτσι είχα ζητήσει να αναφέρεται ρητά στο συμβόλαιο ότι η ταράτσα είναι κοινόχρηστη και μπορεί κάποιος απ' τους κατοίκους να απλώνει ρούχα (τις εποχές εκείνες το κάναμε κάποιες φορές) και να βάλει ηλιακό κάτι που έγινε στο χρόνο επάνω. Στο μπαλκόνι είχαμε λουλούδια που για να τα ποτίσουμε παίρναμε νερό από το διαμέρισμα μέσα και το κουβαλάγαμε. Του ζήτησα να μου επιτρέψει να βάλω μια σωλήνα από τον ηλιακό μέχρι το μπαλκόνι. Το σπίτι ήταν καφέ απ' έξω. Η σωλήνα χαλκός. Μπήκε δίπλα στην υδρορροή και δεν διακρινόταν!

Το καλοκαίρι με τους καύσωνες έριχνα νερό στην ταράτσα να δροσιστεί λίγο. Έπαιρνα νερό απ' την κοινόχρηστη βρύση. Πήγε την έβγαλε. Απαίτησα να ξαναμπεί στη θέση της, με την υπόσχεση πως θα φροντίσω να παίρνω νερό απ' το μπαλκόνι. Κι έτσι έκανα, αλλά για καιρό τσακωνόμασταν για να ξαναβάλει τη βρύση.

Κάπου εκεί θυμήθηκε να μας ζητήσει να πληρώσουμε τα φωτιστικά των κοινόχρηστων χώρων. Την εποχή εκείνη υπήρχαν πολλά μαγαζιά με φωτιστικά στην περιοχή. Κι εκείνος είχε εργαστήριο που έφτιαχνε φωτιστικά. Και στην πολυκατοικία του είχε βάλει φωτιστικά μπιχλιμπιδωτά. Κι αφού είχε πουλήσει τα διαμερίσματα σκέφτηκε να βγάλει κάνα παραπάνω φράγκο πουλώντας μας τα φωτιστικά. Εγώ αντέτεινα πως τα φωτιστικά είναι στα κοινόχρηστα πράγματα που μέρος τους αγοράσαμε μαζί με το διαμέρισμα. Αν πίστευε πως δεν θα έπρεπε να έχει τέτοια φωτιστικά η πολυκατοικία θα μπορούσε να τα αντικαταστήσει πριν αρχίσει να δείχνει τα διαμερίσματα για να τα πουλήσει. Γιατί ο κάθε αγοραστής σχημάτιζε την εικόνα και απ' τα φωτιστικά που υπήρχαν. Δεν ξέρω αν το έψαξε σε δικηγόρο (πολύ πιθανό) αλλά δεν επέμενε παραπάνω. Αλλά δεν το άφησε και έτσι.

Μετά από μερικές μέρες μπήκε η βρύση της ταράτσας στη θέση της κι μας ήρθε ένα εξώδικο που ζητούσε να ξηλώσουμε τη βρύση από το μπαλκόνι γιατί αλλοίωνε την πρόσοψη της πολυκατοικίας (η οποία πρόσοψη είναι κι αυτή κοινόκτητη). Ενώ όπως είπα έπρεπε να ξέρεις για να την δεις. Κι όχι μόνο ήρθε σε μας, αλλά πήγε και στους γονείς μου στο χωριό (ναι, πλήρωσε δικαστικό επιμελητή που έφυγε από τη Μυτιλήνη και πήγε στο χωριό να επιδώσει το εξώδικο). Εγώ λέω ας πάμε στο δικαστήριο, κι αν το δικαστήριο με διατάξει να τη βγάλω θα το κάνω. Ο πατέρας μου απ' την άλλη μας πίεσε να την ξηλώσουμε (εγώ δεν έχω πάει ποτέ στα δικαστήρια και θα τρέχω τώρα για τέτοια). Η δική μου θέση ήταν μειονεκτική, γιατί μου ξεκαθάρισε πως αν δεν την ξηλώσω θάρθει απ' το χωριό να την ξηλώσει ο ίδιος (αφού οι γονείς ήταν οι ιδιοκτήτες). Έτσι πάει η βρύση...

Του ήρθαν όμως και τα πράγματα στραβά. Είχε σοβαρά οικογενειακά θέματα. Έτσι κάποια στιγμή πούλησε και το διαμέρισμα που έμενε, κράτησε το υπόγειο και έμεινε εκεί μέχρι να ξεκουβαλήσει, στο τέλος το πούλησε κι αυτό κι έτσι αποξενώθηκε τελείως από εδώ!

Τελείως; Όχι. Πριν λίγο καιρό ξαναέκανε την εμφάνισή του. Ήθελε, λέει, να δει το σπίτι του. Ετών ενενήκοντα και βάλε σήμερα. Τι να του πεις στην ηλικία που είναι. Τον χαιρετήσαμε, του δείξαμε πού μένουμε και τον αφήσαμε να πάει πίσω από κει που μας ήρθε!