Περιπέτειες με το αυτοκίνητο

Επίσκεψη στο Σούνιο. Τότε που έμπαινες ελεύθερα μέσα στο ναό (όπως και μέσα στον Παρθενώνα).

Όταν μετακομίσαμε στην Αθήνα, το αυτοκίνητο το αφήσαμε στο χωριό, σ' ένα αυτοσχέδιο υπόστεγο. Το σκεπτικό ήταν πως αφενός δεν ξέραμε την Αθήνα για να κυκλοφορήσουμε (αν και μαθαίνεται) κι αφετέρου πως αν δεν βρούμε δουλειά σε φροντιστήριο θα γυρίσουμε για διακοπές. Και ναι μεν με φροντιστήρια δεν έγινε κάτι, αλλά δουλειά βρέθηκε. Οπότε μου το έστειλαν (ο Βασίλης το πήγε στη Μυτιλήνη και τόβαλε στο βαπόρι). Τους δρόμους τους μάθαινα γρήγορα λόγω δουλειάς κι αρχίσαμε και το κυκλοφορούσαμε. Και παιδευόμασταν να το παρκάρουμε μιας και από τότε υπήρχε πρόβλημα πάρκινγκ στην περιοχή. Συνήθως κάπου πίσω απ' την πρεσβεία βρίσκαμε καμιά τρύπα. Αλλά μια φορά η Μαρία έφτασε στα Ιλίσια, στην άλλη μεριά της Μιχαλακοπούλου για να βρει (αφού βαρέθηκε κάνα μισάωρο και βάλε να κάνει γύρες).

Αρχές Αυγούστου ανεβαίνουμε στο Μέτσοβο για ένα γάμο. Πολιτικός γάμος στο Μέτσοβο εν έτη 1985. Ετοιμαζόμαστε να ξεκινήσουμε και θα παίρναμε μαζί μέχρι την Άρτα κι έναν φίλο και ετοιμάζομαι να πάω να τον παραλάβω με τ' αυτοκίνητο αλλά το αυτοκίνητο αρνείται να προχωρήσει. Ή για την ακρίβεια κινείται στοιχειωδώς. Απέναντι από το σπίτι είναι ένα συνεργείο για Φορντ. Το πάω αλλά μου λένε πως αυτοί μόνο για σέρβις είναι, το πρόβλημά μας είναι με το σασμάν και με παραπέμπουν σε άλλο συνεργείο, πίσω απ' το Γηροκομείο. Πάω εκεί, ανοίγουν το σασμάν και βλέπουν πως έχει σπάσει μια βίδα και καθώς χτυπιόταν μέσα κατέστρεψε το καπάκι του σασμάν. Το να βρούμε καπάκι δύσκολο, άρα (κι αφού θέλουμε να φύγουμε) θα πρέπει να το αλλάξουμε. Το αλλάζουμε και φεύγουμε για Γιάννενα κι από κει την επόμενη μέρα για Μέτσοβο.

Τι είχε συμβεί. Ελλαττωματικό υλικό. Από το χειμώνα που είχαμε αρχίσει να το κυκλοφορούμε είχαμε παρατηρήσει πως κάποιες στιγμές οι ταχύτητες δεν έμπαιναν εύκολα. Πήγαμε στην αντιπροσωπεία, το έλεγξε ένας μάστορας αλλά δεν είδε πρόβλημα. Αφενός γιατί ήταν κάποιες φορές κι απ' την άλλη γιατί κάπου φάνηκε να εξαλείφεται το πρόβλημα. Στην πραγματικότητα όμως δεν εμφανιζόταν τόσο συχνά γιατί είχε αρχίσει να τρίβεται η βίδα που κάποια στιγμή δεν άντεξε κι έσπασε.

Όλοι οι φίλοι της νύφης, άντρες και γυναίκες, βάζουν ποδιά και βοηθάνε. Έτσι λέει το έθιμο. Πίσω διακρίνεται και το χέρι της μπεκρούς νύφης 😀

Τέλος πάντων, πάμε στο Μέτσοβο, μας φιλοξένησαν οι γονείς μιας άλλης φίλης, κοιμηθήκαμε Αυγουστιάτικα με βελέντζα (που όταν μας την έδωσαν είπαμε πως ήταν πολύ χοντρό σκέπασμα αλλά μετά καταλάβαμε πως κάτι ξέραν οι Μετσοβίτες για το πώς κοιμούνται στο χωριό τους) και πήγαμε στο σπίτι της νύφης. Εκεί η μάνα της επέπληξε τη Μαρία γιατί η κόρη της είχε έρθει ένα μήνα στη Μυτιλήνη να βοηθήσει στο στήσιμο του σπιτιού ενώ εμείς πήγαμε τελευταία στιγμή. Στην πραγματικότητα δεν είχε έρθει στη Μυτιλήνη ούτε μια μέρα, το μήνα τον πέρασε με τον καλό της κι ήρθε κατευθείαν στο γάμο στη Δραπετσώνα, αλλά άντε να εξηγήσεις τέτοια πράγματα στη μάνα.

Το βράδυ συνοδέψαμε τη νύφη στο δημαρχείο και μετά ακολούθησε γλέντι. Όπου η νύφη τότσουξε γερά. Και να φωνάζει κάθε λίγο: Μπεκρού νύφη είδατε; Ε, απόψε θα δείτε.

Τέλος πάντων, πέρασε καιρός, καλά περνάγαμε στο σπίτι μας και το βράδυ της πρωτοχρονιάς κάνουμε ένα γλέντι στο σπίτι να υποδεχτούμε τον καινούριο χρόνο. Είχαμε μαζευτεί κάμποσοι, καλά περάσαμε, φάγαμε, ήπιαμε, παίξαμε και χαρτιά και κάποια στιγμή το διαλύσαμε. Πήγε καθένας σπίτι του εκτός από ένα ζευγάρι που τους φιλοξενήσαμε και την επόμενη βγήκαμε να τους πάμε στο σπίτι τους.

Η κουζίνα την επόμενη μέρα!

Φτάνουμε στη Σούτσου που το είχαμε παρκάρει και βλέπουμε το πίσω αυτοκίνητο πως ήταν τρακαρισμένο. Και στο παρμπρίζ του δικού μας να είναι ένα χαρτάκι. Κι ένα τρίτο αυτοκίνητο σταματημένο πίσω και στη μέση του δρόμου. Πάμε κοντά και τι να δούμε. Το πίσω μέρος στραπατσαρισμένο άσχημα. Το χαρτάκι είχε το τηλέφωνο αυτού που μας τράκαρε. Ευτυχώς, σκεφτήκαμε.

Επικοινωνούμε μαζί του, τον ρωτάμε για την ασφάλειά του και το συμπέρασμα που βγάζουμε είναι πως είναι ανασφάλιστος. Αλλά λέει πως θα τα βολέψει, θα το ασφαλίσει και θα το δηλώσει μετά. Περιμένουμε λοιπόν να δούμε τι θα γίνει. Για κάποιες μέρες μπορούσαμε να κινηθούμε μ' αυτό αλλά μετά υπήρξε αναγκαστική ακινησία γιατί τέλειωσε η βενζίνη κι είχε στραβώσει η τάπα και δεν έβγαινε.

Πέρασε κάνας μήνας για να φτιαχτεί. Το αυτοκίνητο το είχε πάρει τότε και δεν είχε ακόμα ολοκληρωθεί η μεταβίβαση κι ο προηγούμενος ιδιοκτήτης τον πίεσε γιατί φοβήθηκε. Το δήλωσε όπως το είπε, αλλά η ασφαλιστική το ψυλλιάστηκε και τόψαξε κάμποσες μέρες μέχρι να δώσει το ΟΚ. Δεν κατάφερε να βγάλει άκρη (να βρει δηλαδή πότε ακριβώς έγινε το τρακάρισμα) κι έτσι τελικά πήραμε το πράσινο φως κι αποκαταστάθηκε η ζημιά.