TNT Skypak

Ξαναπιάνουμε τα εργασιακά. Την εποχή εκείνη αυτοί που έκαναν δουλειές με μηχανάκι χαρακτηρίζονταν υπάλληλοι εξωτερικών εργασιών. Ήμασταν οι κουριέρηδες (είχαν αρχίσει να εμφανίζονται διάφορες εταιρίες κούριερ, εκτός απ' τη δικιά μας ήταν η ACS που υπάρχει ακόμα (και μάλιστα έχει γιγαντωθεί), η ACES και δεν θυμάμαι ποιες άλλες (μιλάω για το 85 - 86) ενώ για το εξωτερικό ήταν η DHL (που απ' αυτήν θα παίρναμε μερίδιο) η IML κι άλλη μια που δεν θυμάμαι (του Μπαξεβανίδη νομίζω) και με τις οποίες συνεργαζόμασταν.  Με μηχανάκι επίσης δούλευε η "σύγχρονη" μία εταιρεία μετέφερε μπομπίνες με ταινίες του κινηματογράφου έτσι ώστε μια ταινία να προβάλλεται με την ίδια μπομπίνα σε διαφορετικούς σινεμάδες ταυτόχρονα (τότε οι κόπιες κοστίζανε). Α! και κάποιοι που παρέδιδαν λουλούδια, αλλά αυτούς δεν τους έβλεπες κάθε μέρα, κυρίως σε γιορτές κυκλοφορούσαν. Σήμερα οι κούριερ  είναι λίγοι, οι πολλοί είναι οι ντελιβεράδες (φαΐ και καφέ). Οι κούριερ κυκλοφορούν μ' αυτοκίνητα συνήθως μιας και αυτά που έχουν να παραδώσουν έχουν μεγαλώσει (κι ειδικά με την πανδημία και τα λοκντάουν το ηλεκτρονικό εμπόριο γιγαντώθηκε.

Εγώ έψαχνα σε ποιο σωματείο θα μπορούσα να ενταχθώ. Τον Νοέμβρη γίνεται μια γενική απεργία (όπως αυτή της προηγούμενης βδομάδας, στο τέλος του χρόνου είναι σύνηθες να γίνονται τέτοιες απεργίες, συνήθως με αφορμή τον προϋπολογισμό που πάει στη βουλή) στην οποία δεν πήρα μέρος γιατί δεν ήξερα αν καλύπτομαι απ' το ότι η απεργία ήταν γενική απ' τη ΓΣΕΕ. Με αφορμή όμως αυτό άρχισα να το ψάχνω και μαθαίνω πως ως υπάλληλος εξωτερικών εργασιών θα μπορούσα να είμαι στο σωματείο των ιδιωτικών υπαλλήλων (σύνδεσμος υπαλλήλων ΑΕ και γραφείων λεγόταν). Γράφτηκα στο σωματείο και στην επόμενη απεργία ήμουν παρών.

Αυτό δεν άρεσε στον Τάκη. Και με τιμώρησε αλλάζοντάς μου πόστο. Δεν θα ήμουνα πια με το αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο αλλά με το μηχανάκι θα μοίραζα (και θα μάζευα). Αλλά ο μισθός δεν άλλαξε. Έμεινα σ' αυτή τη δουλειά μέχρι τον Οκτώβρη οπότε άρχισα να ψάχνω για καμιά άλλη δουλειά μιας και έβλεπα πως το χειμώνα δύσκολα θα τον έβγαζα με το μηχανάκι (είχα και κάποιες πτώσεις που θα τις δούμε σε άλλη ανάρτηση). Είχα πάει σε κάποιους άλλους υποψήφιους εργοδότες και παράλληλα ειδοποίησα τον Τάκη πως εγώ ψάχνω για δουλειά.

Μετά από λίγες μέρες μου λέει πως θα ξαναπιάσω το αυτοκίνητο. Μα πώς θα γίνει αυτό, κι αυτός που είναι τώρα; Θα πάρει την άδειά του και μετά θα είσαστε δυο σ' αυτόν τον τομέα γιατί η δουλειά έχει πληθύνει κι ο ένας δεν φτάνει. Κι έτσι έληξε η "τιμωρία" μου και ξαναέγινα νέος με αυτοκίνητο. Κι η δουλειά πλήθαινε κι άλλο και χρειάστηκε και τρίτος. Κι αφού σ' αυτό το κομμάτι της δουλειάς δούλευαν τρία άτομα, αποφασίστηκε απ' τη διεύθυνση να μπει κάποιος επικεφαλής. Κι αυτός ήμουν εγώ. Πήραμε κάποιον να κάνει αυτά που έκανα εγώ μέχρι τότε και προβιβάστηκα σε διευθυντή τμήματος (είχα και τίτλο - operation manager παρακαλώ). Και είχα και επίβλεψη σε όλη τη διακίνηση, δηλαδή και στο πώς κινούνται τα μηχανάκια κλπ, σε συνεργασία με το customer servise (γεμίσαμε ξένους όρους αλλά δεν γεμίσαμε φράγκα).

Οι ξένοι όροι ήταν μεταφορά από αντίστοιχα τμήματα του εξωτερικού. Το κάστομερ σέρβις στελεχώθηκε από άτομα που ήξεραν καλά αγγλικά ενώ για μένα που τα αγγλικά μου ήταν μέτρια πάρθηκε μέριμνα για τη βελτίωσή τους (ναι μεν όταν έπαιρναν από το εξωτερικό μπορεί να πέταγα το μπαλάκι στο κάστομερ σέρβις αλλά αυτό δεν ήταν πάντα εφικτό. Π.χ. ο άλλος με τον ίδιο τίτλο απ' τη Νέα Υόρκη ήθελε να μιλήσει προσωπικά σε μένα για να τον εξυπηρετήσω σε κάτι που στείλανε ως εμπορευματικό σε άλλη εταιρία που επειδή ήθελε να φτιάξει δικό της τμήμα κούριερ τόχε παρατήσει. Κι ήταν εξαιρετικός στον τρόπο που μίλαγε, αργά καθαρά και να σιγουρευτεί πως αυτά που είπα τα κατάλαβε σωστά - γιατί εγώ φρόντισα και παρέδωσα την αποστολή σε δυο μέρες και δεν το πίστευε πως θα γίνει ή πως έγινε όντως).

Έπεται συνέχεια.