Στα Γιάννενα

Μεσημέρι ήταν όταν έφτασε τ' αεροπλάνο στα Γιάννενα. Βγαίνουμε και παίρνουμε κούρσα (ταξί) για την πόλη. Ο πατέρας μου ρωτάει τον ταξιτζή για καμιά ιδέα για σπίτι. Αυτός του (μας) λέει πως κάποια γνωστή του νοικιάζει ένα δωμάτιο από το σπίτι της που βρίσκεται κοντά στο πανεπιστήμιο. Μας πήγε μέχρις εκεί, αφήσαμε και τα πράγματα που κουβαλούσαμε, αλλά βέβαια εμένα δεν μ' ενθουσίασε καθόλου. Ναι ήταν στο λόφο του Βελισάριου, σε απόσταση αναπνοής απ' το Πανεπιστήμιο αλλά το να μένω στο σπίτι μιας γιαγιάς καθόλου καλό δεν τόβλεπα. Γιατί το δωμάτιο δεν ήταν ανεξάρτητο. Ήταν ένα απ' τα δωμάτια του σπιτιού. Για να πάω έπρεπε να περάσω απ' τον κοινό χώρο, το καθιστικό ας πούμε. Για φαγητό δεν θυμάμαι αν είχαν κουβεντιάσει.

Απ' την άλλη εγώ είχα κατά νου τη διαμονή στη φοιτητική εστία. Ρώτησα τον ταξιτζή και επιβεβαίωσε πως λειτουργούσε εστία (αργότερα έμαθα πως ήταν μόλις η δεύτερη χρονιά της) κι έτσι είπα να πάμε από κει να μάθουμε περισσότερα. Για τις εστίες ήξερα απ' την Κατερίνα που το καλοκαίρι ήμασταν μαζί στο φροντιστήριο κι έμενε στο δωμάτιο του αδερφού της στην ΦΕΠΑ. Την είχα επισκεφτεί και μ' άρεσε η ιδέα. Κανονικά τα δωμάτια το καλοκαίρι άδειαζαν, αλλά μιας και ο αδερφός της σπούδαζε γιατρός το κράτησε δήθεν πως έχει εργαστήρια.

Πάμε, λοιπόν, στην Εστία. Μπαίνοντας πέφτουμε πάνω στη Δέσποινα. Πιάνουμε κουβέντα (φαινόμασταν πως είμασταν νέοπες, αυτή στα τελειώματα, λίγο μετά έφυγε για το σπίτι της στην Κρήτη κι ερχόταν μόνο για να δώσει μαθήματα). Από πού είστε; Από τη Μυτιλήνη. Α, το νησί του Φώτη. Να σας τον γνωρίσω. Ο Φώτης δεν είν' εδώ αλλά δεν θ' αργήσει. Ενδιαφέρεστε για την Εστία. Εντάξει, θα βρεθεί δωμάτιο, έχουν κρατηθεί κάποια για τους πρωτοετείς.
Γνωριζόμαστε περισσότερο. (θα τα πω σε επόμενο)
Να κι ο Κώστας να σας πει περισσότερα είναι πρόεδρος των φοιτητών που μένουν στην Εστία.

Κώστας: Αυτά κι αυτά τα χαρτιά χρειάζονται, εντάξει, θα τα βολέψουμε, έτσι κι αλλιώς οι πρωτοετείς δεν ζητάνε πολύ δωμάτια στην Εστία γιατί δεν την ξέρουν (τουλάχιστον έτσι νόμιζε). Στείλτε τα χαρτιά, λέει στον πατέρα μου, τώρα που θα πάτε στο χωριό, έχουμε χρόνο μέχρι τις αρχές του Νοέμβρη που θα ελεγχθούν και θα δοθούν τα δωμάτια. Και μέχρι τότε πού θα μένω; Κάτι θα βρεθεί. Προς το παρόν το θέμα ήταν να πάρουμε όλα τα συμπράκαλα απ' την κυρία που τα είχαμε αφήσει, αλλά πού να τα πάμε; Βρέθηκε λύση. Στη Λίτσα. Κάπου πίσω από το γήπεδο. Αρκετά μακριά για να τα πάμε αλλά και για να τα πάρω μετά αλλά τι να γίνει.

Έρχεται κι ο Φώτης. Καλωσορίσατε, τι κάνετε κλπ. Πού θα μείνεις; Έλα μωρέ. Εγώ αύριο θα φύγω για κάμποσες μέρες άρα μπορείς να μείνεις στο δωμάτιό μου. Για σήμερα κάπου θα σε βολέψουμε. Κι αφού θα λείπω εγώ μπορείς να τρως κιόλας εδώ, θα σ' αφήσω τα κουπόνια μου.
Μπα, σήμερα θα μείνω σε ξενοδοχείο εγώ, άρα μπορεί να μείνουμε μαζί, λέει ο πατέρας μου.
Μια χαρά όλα.

Τότε ξενοδοχείο Ίλιον. Μετά στο δήμο, μετά καφέμπαρ και τώρα ρημάζει.

Πράγματι φεύγουμε από κει, πάμε και τρώμε στο Ελλάς, ένα υπόγειο εστιατόριο που ήταν μέσα σε στοά. Κλείνει και δωμάτιο στο Ίλιον, ένα ξενοδοχείο στο φανάρι - ένα φανάρι είχαν τότε τα Γιάννενα, στη διασταύρωση 28ης Οκτωβρίου με την Δωδώνης και την Αβέρωφ (έτσι ήταν τότε) και μια άλλη απέναντι που ποτέ δεν έμαθα το όνομά της, ο δρόμος προς Καλούτσανη λέγαμε. Σήμερα δεν υπάρχει το Ελλάς και το Ίλιον έχει πάψει να λειτουργεί σαν ξενοδοχείο και ρημάζει.

Το πώς προέκυψαν τα Γιάννενα έχει κι αυτό την ιστορία του. Όπως φαίνεται στο απόκομμα της εφημερίδας (που βρήκα πέρυσι) με τ' αποτελέσματα, δίπλα στο όνομα υπάρχει ο αριθμός 39. Δηλαδή ήμουν 39ος στη σειρά που μπήκα στη σχολή. Κάτι που μου έδωσε και υποτροφία! Γιατί είχα μαζέψει 128 μόρια. Μ' αυτά θα μπορούσα να είχα πάει στην Πάτρα. Αλλά όταν δήλωνα σχολές (έφτιαχνα το μηχανογραφικό που λένε σήμερα) σκέφτηκα πως τα Γιάννενα είναι πιο όμορφα απ' την Πάτρα. Και τα έβαζα πιο μπροστά στις περισσότερες ομοειδείς σχολές (ενώ κάπου ξεχνιόμουν και τάχα ανάποδα)! Το Μαθηματικό ήταν ζητούμενο. Χημικό, Φυσικό, Μαθηματικό κατά σειρά και με την Αθήνα να προηγείται, αυτές ήταν οι σχολές που ήθελα. Οι υπόλοιπες στην ουρά (και κάποιες δηλώθηκαν χωρίς να έχει νόημα, αν δεν πέρναγα σε καμιά απ' αυτές, σιγά που θα πέρναγα σε σχολή του Πολυτεχνείου. Το ανάποδο γινόταν. Αλλά αφού μπορούσα γιατί να τις αφήσω απέξω)!

Α! να μην ξεχάσω να γράψω και το τι έγινε την ίδια ώρα που θα μου έλεγε η μάντισσα και τσιγκουνεύτηκα το πενηντάρι: Το βράδι λοιπόν της ίδια μέρας, άφησα τον πατέρα μου και πήγα μια βόλτα προς το πανεπιστήμιο να δω τι γίνεται κι από κει. Και μιας κι ήμουν εκεί, μπήκα κι έφαγα στο εστιατόριο του Πανεπιστημίου. Τσάμπα. Θεωρητικά θα έπρεπε να το πλήρωνα, αλλά στον έλεγχο το πράγμα ήταν χαλαρό, δήλωνες φοιτητής, εντάξει πέρνα. Αν πλήρωνα το γεύμα κόστιζε 32 δραχμές και το δείπνο 24 (ή κάπου εκεί). Άρα το 50άρι θα μου έλεγε πως δεν θάδινα 24. Μμμμ. Μάλλον ασύμφορο...