Ο τελάλης του χωριού και μικρομεταφορές

Όταν στο χωριό χρειαζόταν να γίνει κάποια ανακοίνωση επιστρατευόταν ο ντελάλης. Αυτός ήταν συνήθως "η Φανάρα", ένας άνθρωπος πούκανε διάφορες δουλειές του ποδαριού μεταξύ άλλων και τον νεκροθάφτη. Γύριζε στο χωριό και φώναζε το νέο που ήταν ή κάποιο ζώο που χάθηκε ή κάποια ανακοίνωση της δημόσιας ζωής π.χ. πως θάρθουν για να μπολιάσουν τα γαϊδούρια ή να μαζευτούν οι κότες από τους δρόμους κι άλλα τέτοια. Επίσης ενημέρωνε για προγραμματισμένες δημοπρασίες (ικάντι) που θα γίνονταν και εκφωνούσε τις τιμές: άλλες ήταν για να πουληθούν ζώα που βρέθηκαν αδέσποτα σε ξένα κτήματα κι έκαναν ζημιά οπότε από το τίμημα θ' αποζημιωνόταν ο ιδιοκτήτης. Και συνήθως ήταν γνωστό ποιοανού ήταν το ζώο αλλά τον συνέφερε να το πάρει στον πλειστηριασμό παρά να μπλέξει που το άφησε και γύρναγε μόνο του. Άλλες φορές ήταν για τα κτήματα που είχαν το σχολείο ή η εκκλησία, να βρεθεί ενοικιαστής. Ή ποιος θ' αναλάβει να μαζεύει σκουπίδια και τέτοια.

Κάποια στιγμή προστέθηκε και ένα καινούριο ντελάλημα:
Κυρίες και κύριοι
Ο ταχυδρόμος
Ζαφείρης Ζαφειρέλη
Μέχρι το Σάββατο θα παραλαμβάνει
και την Κυριακή αναχωρεί.
Ο Ζαφείρης που τον περιέγραφε ως ταχυδρόμο ήταν αμανεκτσής, ο κούριερ της εποχής! Αναλάμβανε να πάρει από το χωριό διάφορα δέματα (αμανέτια) ή και μεγαλύτερα αντικείμενα και να τα μεταφέρει στην Αθήνα όπως επίσης να φέρει άλλα από κει. Το πιο συνηθισμένο ήταν τενεκέδες με λάδι που στέλνονταν στους κοντινούς ξενιτεμένους του χωριού. Η διαδικασία αυτή συνεχίζεται και σήμερα, μόνο που ο Ζαφείρης έχει αφήσει τα εγκόσμια και τη θέση του έχει ο Μαρής.

Οι μεταφορές τότε δεν ήταν ιδιαίτερα οργανωμένες. Υπήρχαν κάποια φορτηγά που έφερναν πράγματα απ' τη Μυτιλήνη (όπως του Νάσου) όταν επρόκειτο για μεγάλα αντικείμενα. Για τα μικρά εξυπηρετούσαν τα λεωφορεία. Ο εισπράκτορας αναλάμβανε να προωθήσει στο χωριό κάποιο μικρόδεμα. Ο παραλήπτης συνήθως περίμενε στη στάση αλλά αν δεν προλάβαινε ο εισπράκτορας φρόντιζε να βρει κάποιον που κατέβαινε εκεί και να το δώσει. Αν είχε και καφενείο κοντά στη στάση κατέβαινε απ' το λεωφορείο και το άφηνε εκεί. Αν όχι κι αν δεν βρισκόταν άλλος τρόπος, το αμανέτι έκανε δρομολόγια! Τον πρώτο λόγο εδώ τον είχαν τα φάρμακα. Κι ο εισπράκτορας σπάνια έβγαζε κάποιο χαρτζιλίκι. Συνήθως οι τέτοιες εξυπηρετήσεις ήταν τσάμπα.

Αρχές της δεκαετίας του 70 ο ντελάλης περιέπεσε σε αχρηστία. Το χωριό απέκτησε μεγαφωνική εγκατάσταση ανακοινώσεων. Δωρεά δεν ξέρω ποιανού, μπήκε το μικρόφωνο κι ο ενισχυτής στο γραφείο της κοινότητας κι ένα μεγάφωνο στον Κούκο κι ό,τι ανακοινώσιμο υπήρχε αναλάμβανε ο γραμματέας της κοινότητας να το εκφωνήσει. Για κάποιο διάστημα συνέχισε κι η Φανάρα τη δουλειά της αλλά όλο και λιγόστευαν οι πελάτες (για τη συγκεκριμένη δουλειά - η άλλη δυστυχώς ήταν και είναι σταθερή).