Πίτα με κρασί

Καινούργιες αφάλες από τον Σαραντάκο. Έγραφε προχτές για το πώς πίνεται το κρασί (δυο χρονογραφήματα του Βάρναλη) και κάπου έγραψε για κρασοψιχιά (ψωμί μέσα σε κρασί). Και κοίτα σύμπτωση, λίγη ώρα πριν το διαβάσω, είχα σημειώσει να γράψω για το έθιμο του ψωμιού με το κρασί που υπάρχει στο χωριό μου, ένα έθιμο όμως που δεν είναι για ευχάριστες καταστάσεις.

Πληκτρολόγηση

Εικόνα από τη Βικιπαίδεια που δείχνει τις ζώνες δακτυλογράφησης για κάθε δάκτυλο σε ένα ελληνικό πληκτρολόγιο με τυπική διάταξη. Κάθε χρώμα κι ένα δάκτυλο. Σε κύκλο εικονίζονται τα πλήκτρα πού μπαίνουν τα δάχτυλα στην αρχή, τη σειρά βάσης. Γι' αυτό τα Φ και Ξ έχουν ένα εξόγκωμα για προσανατολισμό όταν σου φεύγουν.

Μιας και έγραψα προχτές για την φωνητική πληκτρολόγηση, ας γράψω και πώς έμαθα να χρησιμοποιώ το κλασικό πληκτρολόγιο, για την κανονική πληκτρολόγηση. Όταν πληκτρολογώ χρησιμοποιώ το τυφλό σύστημα αλλά βλέποντας(!) ή αλλιώς όπως το λέω χρησιμοποιώ το μισότυφλο σύστημα. Γιατί ξέρω μεν σε ποια θέση βρίσκονται τα γράμματα στο πληκτρολόγιο και σε ποιο γράμμα πρέπει να μπει ποιο δάχτυλο όμως τα χέρια μου ξεφεύγουν και κάποιες φορές θα πάνε αλλού νταλλού. Πώς έγινε κι έμαθα να πληκτρολογώ (έτσι όπως έμαθα); Δηλαδή πώς έμαθα το πώς μπαίνουν τα χέρια ώστε να γράφω χωρίς να βλέπω; Ήταν αρχές δεκαετίας του 80. Φοιτητές στο πανεπιστήμιο μαθαίνουμε ότι από τα ΝΕΛΕ, που υπήρχαν τότε, γίνονται (ανάμεσα στα άλλα και) μαθήματα για γραφομηχανή κι αποφασίσαμε μαζί με τη Μαρία να πάμε να μάθουμε!

Ο "Πειραιώτης"

Ο Σαραντάκος (για το ιστολόγιο του οποίου και με αφορμή αυτό έχω γράψει αρκετές φορές) λοιπόν όλο αφάλες μου ανοίγει και όλο καινούργιες δουλειές με σπρώχνει να κάνω. Κάτι γράφει, κάτι μου θυμίζει κι αρχίζω. Δηλαδή τώρα αν δεν τάθελα κι εγώ δεν θα τα έκανα, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Έγραφε για τα εστιατόρια και τις ταβέρνες, κάποιος τα συνδύασε με τα καρβουνιάρικα τα παλιά που πούλαγαν και κρασί, τις ταβέρνες της κάποιας εποχής δηλαδή και θυμήθηκα πως είχα δει μία τέτοια στην Ευαγγελιστρίας στον Πειραιά (τι περίεργους συνειρμούς που κάνει το μυαλό). Οπότε λέω καλά, αυτό το έχω γράψει, να το βρω να το βάλω. Αλλά πού. Δεν τόχω γράψει. Ε, θα το γράψω λοιπόν τώρα.

Φωνητική πληκτρολόγηση

Τη φωνητική πληκτρολόγηση την είχα δοκιμάσει το 2012, την εποχή που πήγαινα στο Άουγκσμπουργκ, μέσα στο τρένο. Το προσπαθούσα για το παλιό το blog, να "γράψω"τα κείμενα φωνητικά. Δοκίμασα μια-δυο φορές αλλά το αποτέλεσμα ήταν μάλλον φτωχό. Έτσι το εγκατέλειψα το εγχείρημα. Δεν το ξανά δοκίμασα μέχρι πρόσφατα. Αυτό είναι το τρίτο κείμενο που γράφεται έτσι. Το πρώτο ήταν αυτό με την ιστορία στη level Λέβερ. Το δεύτερο το πώς έγινα Πειραιώτης. Απίθανα εύκολα. απίθανα γρήγορα αν και σίγουρα μετά χρειάζεται κάποιο χτένισμα κάποια επεξεργασία Και γιατί η αναγνώριση δεν είναι 100% σωστή και γιατί ωραίος ο ρέων λόγος είναι διαφορετικός από τον γραπτό. Υπάρχουν κομπιάσματα, υπάρχουν επαναλήψεις, υπάρχουν αλλαγές στην πορεία καθώς λες κάτι, καθώς το υπαγορεύεις της, αλλά όλα αυτά δεν παύουν να δίνουν ένα κείμενο πολύ καλό. Το βλέπετε πώς είναι κι αν το δω στο δώσω χωρίς καθόλου επεξεργασία, θα γίνει ακόμα πιο κατανοητό Πόσο έχει προχωρήσει η διαδικασία της αυτόματης αναγνώρισης και μετατροπής της φωνής σε κείμενο! Το μόνο είναι ότι για να λειτουργήσει για η αναγνώριση σωστά χρειάζεται σύνδεση στο ίντερνετ. Γιατί η φωνή μου στέλνετεαι στα κεντρικά της Google και επιστρέφει σαν κείμενο. ο Που σημαίνει βέβαια ότι ό,τι λέμε ελέγχεται και αναλύεται όπως θέλει και όπως νομίζει η Google!

Φοιτητοδουλειές

Έγραφε τις προάλλες ο Σαραντάκος για το ψαρονέφρι που δεν είναι από ψάρι και το Καρπενήσι που δεν είναι νησί. Και κάποιος έγραψε πως και τη Μεσσήνη την λένε Νησί στην περιοχή αλλά κι αυτή δεν είναι νησί. Και θυμήθηκα πώς το έμαθα αυτό εκεί στο μακρινό 1979, τις απόκριες. Ήμασταν φοιτητές στα Γιάννενα και πιάσαμε δουλειά για κάτι λιγότερο από δυο βδομάδες στη Λέβερ (πρόγονο της σημερινής Γιουνιλέβερ – Unilever που έχει απλωθεί πολύ παραπάνω, όχι μόνο σε καθαριστικά αλλά και τρόφιμα κι απ' όλα). Είχε βγάλει τότε ένα υγρό για πιάτα, το Σάνλάιτ (Sunlight) και θα το προμοτάραμε. Ήταν γύρω στις απόκριες, 12 μέρες δουλειά, 8,5 χιλιάρικα, εξαιρετική αμοιβή. Καθαρά Δευτέρα έχει φτάσει η χάρη μας στην Καλαμάτα και μας λένε το μεσημέρι να πάμε για καρναβάλι στο Νησί. Ψαχνόμαστε. Και μας εξηγούν την περίπτωση: Νησί =Μεσσήνη. Μιας και το θυμήθηκα έριξα μια ματιά κι είδα πως την ιστορία αυτή δεν την έχω γράψει. Ε, ας το κάνω τώρα!

Φούρνοι

Τις μέρες αυτές μπορεί να τις περάσαμε κατά μόνας αλλά έγινε μεγάλη συζήτηση για το αρνάκι του Πάσχα. Και σε μια από τις συζητήσεις αναφέρθηκε πως ο οβελίας δεν είναι πανελλήνιο έθιμο. Και όντως στο χωριό σπάνια κανένας θα βάλει σούβλα κι αυτό τα σημερινά χρόνια. Ο τόπος φτωχός, οι άνθρωποι δεν είχα πολλά ζώα κι αυτά που είχαν ήταν για να βγάζουν γάλα άρα ενδιέφερε να έχουν γεννήσει νωρίς. Κι έτσι αρνάκια κατσικάκια σφάζονταν ακόμα και τα Χριστούγεννα. Ποιος νάχει μικρό ζώο τέτοιαν εποχή και μάλιστα να το βάλει κάτω να το φάει σε μια μέρα. Επίσης, παράδοση σε γλέντια ομαδικά δεν υπήρχε, εξάλλου ούτε και αυλές που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν τέτοιες συναντήσεις. Δεν υπήρχε δηλαδή καμιά απ' τις προϋποθέσεις του σουβλίσματος. Αλλά το Πάσχα θέλει αρνί (ή κατσίκι, κατά τα γούστα, δεν θα το ξεχωρίσω). Πώς μπορείς να έχεις, λοιπόν, με ένα σφαχτό να φάνε αρκετές οικογένειες που δεν θάναι μαζεμένοι όλοι μαζί; Να έχεις και συμμετοχή στα θρησκευτικά δρώμενα; Μοιράζεις το αρνί σε τέσσερα κομμάτια και το καθένα στο φούρνο. Το πιο καλό ήταν σπάλα (κ'ταλί) γεμιστή. Το μπούτι με πατάτες δεν ήταν τόσο γιορταστικό, αλλά σαφώς κάποιοι απ' αυτό έτρωγαν (που χορταίνει και παραπάνω κόσμο).

Λαχανόρυζο (ή μαπόρυζο)

Λαχανόρυζο (ή μαπόρυζο όπως το λέει ο Γιώργος κι οι Πελοποννήσιοι που το άσπρο λάχανο το λένε μάπα - στο χωριό μου το λέμε καρδιά αλλά καρδόρυζο δεν λέμε 😀). Είναι ένα σχετικά εύκολο λαδερό φαγητό του χειμώνα. Το έφτιαξα κάποια στιγμή που μούχε ξεμείνει λάχανο και μ' άρεσε.Κι έτσι αποφάσισα να το ξαναφτιάξω αλλά και να το εντάξω στις συνταγές μου. Μοιάζει με το σπανακόρυζο αρκετά στην προετοιμασία του, μόνο που εδώ δεν έχω την επιλογή να τρίψω το λάχανο με το αλάτι αλλά μόνο να το τσιγαρίσω.

Χόρτα τσιγαριστά

Η ιστορία ξεκίνησε μια Τρίτη. Είναι μέρα που έχει λαϊκή στη γειτονιά μου. Έχει κι άλλες μέρες δηλαδή και πάω ανάλογα με το πότε τελειώνουν οι προμήθειες. Και μιας κι η Τρίτη είναι μέρα εργάσιμη, πάω στη λαϊκή μόλις σχολάσω απ' το σχολείο. Συνήθως, αυτά που ψωνίζω από τη λαϊκή είναι σαλατικά και φρούτα. Στα σαλατικά συγκαταλέγονται και τα χόρτα που όποτε βρω παίρνω για βραστή σαλάτα. Έτσι και κείνη την Τρίτη. Σχόλασα, πέρασα απ' τη λαϊκή, ψώνισα κι ανάμεσα στ' άλλα πήρα και χόρτα. Γυρίζω σπίτι και μπαίνοντας βρίσκω στην πόρτα δεμένη μια σακούλα με μπόλικα χόρτα, περισσότερα απ' όσα είχα αγοράσει. Μου τάχε αφήσει ο Τάκης που τούφερε δυο τέτοιες σακούλες ο συμπέθερός του και σκέφτηκε να δώσει και σε μένα. Αμάν, λέω θα τρώμε χόρτα βραστά για μέρες. Και θα ξεμείνουν τα μαρούλια. Άντε να βάλω και λίγα (βρασμένα) στο ψυγείο αλλά και πάλι πολλά είναι. Κι αρχίζω να τα καθαρίζω.

Παροχές συγκοινωνιών

Όταν ήμουν στη Γερμανία χρησιμοποιούσα τακτικά τα τρένα (όπως έγραφα τότε). Επί δυο χρόνια καθημερινά κυκλοφορούσα τα μεγάλα και γρήγορα τρένα τους (ICE και IC/EC) ενώ τον τρίτο χρόνο τα μικρότερα (και πιο αργά) περιφερειακά (Regional - RB ή RE). Έμπαινα στο τρένο κι άνοιγα τον υπολογιστή μου που για να δουλεύει τον έβαζα στην πρίζα. Συνδεόμουνα με το ίντερνετ μέσω του κινητού μου (με καλώδιο) κι ήμουνα μια χαρά δικτυωμένος! Βέβαια, υπήρχαν και περιοχές που δεν έπιανε, αλλά γενικώς υπήρχε άνεση. Και το βασικό ήταν πως υπήρχε παροχή ρεύματος. Για τα γρήγορα τρένα ήταν μια πρίζα σε κάθε κάθισμα (ή κάθε δύο) ή έστω σε κάθε δύο. Για τα αργά είχε σίγουρα στις τετράδες (εκεί που τα καθίσματα ήταν απέναντι και με τραπεζάκι στη μέση) αλλά είχε άλλα που είχαν και παραπάνω.

Κυκλοφορία με αυτοκίνητο

Παραδοσιακά, για να κυκλοφορήσει κάποιος με αυτοκίνητο (όχι με τα μέσα μαζικής μεταφοράς δηλαδή) έχει δυο επιλογές: ή βγάζει δίπλωμα (άδεια οδήγησης το λένε επίσημα) και οδηγεί ο ίδιος ή δεν βγάζει. Κι αν δεν έχει δίπλωμα, ο μόνος τρόπος είναι να πάρει ταξί (να νοικιάσει δηλαδή αυτοκίνητο και οδηγό). Αν έχει, υπάρχουν δυο επιλογές. Μπορεί να έχει δικό του αυτοκίνητο ή να μην έχει. Κι αν μεν έχει δικό του αυτοκίνητο, κι είναι και στο μέρος που βρίσκεται το αυτοκίνητό του, μπαίνει μέσα και πάει όπου θέλει. Αν δεν έχει (ή αν είναι σε μέρος που το αυτοκίνητό του είναι μακριά όπως π.χ. αν πάει μια εκδρομή με αεροπλάνο) τότε, αυτό που ήξερα μέχρι τώρα, η μόνη λύση ήταν να νοικιάσει αυτοκίνητο. Πώς; Πήγαινε σε ένα γραφείο, έδινε το δίπλωμά του και την πιστωτική του και έκανε ένα συμβόλαιο. Με το ίντερνετ, αυτό γινόταν πιο εύκολα αφού μπορούσε να έχει κλείσει το αυτοκίνητο από πριν και όταν έφτανε στον προορισμό του να χρειάζεται μόνο να το παραλάβει.

Πηγές Αροάνιου

Ήταν το μακρινό 1990 που ξεκίνησα να δουλεύω σαν καθηγητής. Το πρώτο μου σχολείο ήταν το Λύκειο Δάφνης. Δάφνης Καλαβρύτων το σωστό. Η Δάφνη είναι ένα μικρό χωριό (τότε δήμος λόγω ιστορίας) στα σύνορα των νομών Αχαΐας και Αρκαδίας. Το πιο κοντινό χωριό είναι στα 3 χιλιόμετρα η Πουρναριά που ανήκει στο νομό Αρκαδίας. Αυτό δεν είναι τίποτα, υπάρχουν και χωριά που ανήκουν σε δυο νομούς (όπως παραπέρα τα Τριπόταμα, τυπικά χωριό της Αχαΐας κι αυτό αλλά που αρκετά σπίτια του ανήκουν στην Ηλεία) ή και ακόμα πιο δύσκολο όταν το χωριό μοιράζεται ανάμεσα σε δυο χώρες που τότε γίνεται δυο χωριά! Αλλά ξέφυγα απ' το θέμα μου.

Σουμποτίτσα

Ξεκίνησα να γράφω για την Σουμποτίτσα αλλά μου βγήκε το άρθρο για τα σύνορα και τα τελωνεία. Να επανέλθω λοιπόν στη πόλη. Η Σουμποτίτσα είναι μια συνοριακή πόλη της Σερβίας, 10 χιλιόμετρα από τα σύνορα με την Ουγγαρία. Αρκετά μεγάλη, με 100 χιλιάδες κόσμο περίπου. Δεν είναι απ' τους συνηθισμένους τουριστικούς προορισμούς, δεν την είχα ακούσει από κανένα τουριστικό πρόγραμμα ούτε όταν έμεινα σ' αυτήν για πρώτη φορά, αλλά ούτε αργότερα. Κι η πρώτη φορά ήταν το μακρινό 2010.

Περνώντας σύνορα

Για τη Σουμποτίτσα είπα να γράψω αλλά κάπου με την πρώτη επιλογή της ως προορισμό έμπλεκε μέσα το πέρασμα των συνόρων. Είπα να κάνω αναφορά σ' αυτά αλλά την έβλεπα να βγαίνει μεγάλη. Έτσι αποφάσισα να το αυτονομήσω. Έτσι κι αλλιώς την ώρα που το έγραφα οδηγούσε η Μαρία, πέρναγα κι άλλα σύνορα κι οι εμπειρίες πλουτίζονταν!

Σχολικές εκδρομές στη Γερμανία

Πώς πραγματοποιούνται οι εκδρομές των μαθητών στη Γερμανία; Γιατί πως πραγματοποιούνται είναι σίγουρο. Κι όχι μόνο στη Γερμανία, σ' όλες τις χώρες που έχω πάει έχει τύχει να δω μαθητές σε εκδρομή. Αλλά και στην Ελλάδα συναντά κανείς εκδρομείς - μαθητές. Ξεχωρίζουν από μακριά. Κινούνται όλοι μαζί και έχουν κάποιον που μεγαλύτερο που τους συνοδεύει.
Πώς μούρθε τώρα να μιλήσω γι' αυτό το θέμα; Με την αφορμή του κλεισίματος των σχολείων λόγω χιονιού τις τελευταίες μέρες, έγραψε ο Μανόλης (και το έβαλε και στο φέισμπουκ όπου έγιναν και κάποια σχόλια), κάνοντας κάποιες συγκρίσεις για το πώς δουλεύουν τα σχολεία σε Ελλάδα και Γερμανία (πήγαμε κι οι δυο στη Στουτγάρδη το 2009 - εγώ μόνο με τη Μαρία, αλλ' αυτός και μ' ένα μικρό παιδί).

Μια απίστευτη ιστορία

Το διάβασα στη Σχεδία του προηγούμενου μήνα. Τόχω ξαναπεί πως η Σχεδία έχει τρομερά ενδιαφέρουσα ύλη και την αγοράζει κάποιος όχι μόνο για να βοηθήσει κάποιον συνάνθρωπο που έχει ανάγκη (συνήθως άστεγο) αλλά και για το περιεχόμενό της. Το κακό είναι πως η ύλη αυτή δεν υπάρχει διαθέσιμη στο ίντερνετ (ούτε και για τα παλιότερα τεύχη). Στο τεύχος 64 (Νοέμβριος 2018) διάβασα κάτι που το θεώρησα απίστευτο και εξωφρενικό. Βέβαια, αν το καλοσκεφτούμε, αφού ζούμε σε καπιταλιστική (και καπιτα-ληστική θα τόγραφα, να παίξω και λίγο με τις λέξεις) κοινωνία, το κέρδος πάει πάνω απ' όλα. Άρα, οι καπιταλιστές δεν θα δίσταζαν να εκβιάσουν την όποια κατάσταση τους βόλευε, αρκεί να έβγαζαν κέρδος. Άδικα τόλεγαν πως ο καπιταλιστής θα πουλήσει ως και το σκοινί που θα τον κρεμάσουν; Μπορεί να φαίνεται ακραίο, αλλά και η ιστορία που διάβασα και μεταφέρω, ακραία είναι.

Μπουγατσάκια Αγγελικής

Στη γιορτή των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ, η Αγγελική ήρθε με μια μεγάλη κούτα γλυκά και την τοποθέτησε στο τραπέζι μαζί με τη ζάχαρη άχνη και την κανέλα. Όταν άνοιξε η κούτα, μοσχομύρισε το περιεχόμενό της. Ήταν μπουγατσάκια ατομικά, σερβιριζόμενα σε πιατάκι ή σε απλή χαρτοπετσέτα και πασπάλιζες όσο ήθελες ζάχαρη και κανέλα. Απίθανη ιδέα, γρήγορη σε εκτέλεση και εύκολη στο σερβίρισμα. Αμ έπος, αμ έργον, τη συνταγή και φτιάξιμο. Δυο φορές μάλιστα.