Δημοτικές εκλογές

Για τις δημοτικές εκλογές στα Γιάννενα το 78 έχω μιλήσει, τότε υποψήφιοι ήταν ο Φρόντζος κι ο Τόλης, βγήκε ο πρώτος. Ο πρώτος "ανεξάρτητος" της ΝΔ, ο δεύτερος "ανεξάρτητος" όλης της (τότε) αντιπολίτευσης. Το ότι βγήκε ο πρώτος δεν ήταν μόνο η υποστήριξη της ΝΔ που βοήθησε αλλά ήταν κι η προσωπικότητα του ανθρώπου. Κι έτσι αν και σχετικά μεγάλης ηλικίας (αν τα 74 θεωρηθούν τέτοια, εδώ ο Μπάιντεν βγήκε πρόεδρος των ΗΠΑ στα 78 του) κατέβηκε υποψήφιος, έμεινε δήμαρχος για ένα χρόνο περίπου και μετά παραιτήθηκε. Για τον Τόλη δουλέψαμε συνεργατικά από όλες τις κομματικές νεολαίες, Κνίτες, Ρηγάδες, Πασόκοι (αλλά ο καθένας για τους υποψήφιους συμβούλους που υποστήριζε το κόμμα του). Στο τέλος, αν και χαμένος ο Τόλης μας τραπέζωσε στο Γιαννιώτικο Σαλόνι κι ήταν απ' τις ελάχιστες φορές που καθίσαμε στο ίδιο τραπέζι τόσοι πολλοί από διαφορετικές παρατάξεις.

Γενικές συνελεύσεις

Δεν είχα στο νου μου να γράψω για τις συνελεύσεις. Αλλά μούγραψε τις προάλλες η Χριστίνα πως υπάρχει σύλλογος συνταξιούχων εκπαιδευτικών που είχε κάνει συνέλευση και θα είχε εκλογές που θα πήγαινε. Το μεσημέρι τόλεγα στη Μαρία και θυμηθήκαμε τις δικές μας συνελεύσεις της εποχής εκείνης κι είπα να βάλω και γι' αυτές. Όχι για όλους τους συλλόγους, μαθηματικός ήμουνα, στις συνελεύσεις του μαθηματικού συμμετείχα απ' αυτές οι εμπειρίες. Όμως κάποια πράγματα σαφώς ήταν κοινά. Και στο σύλλογο της εστίας γίνονταν συνελεύσεις, αλλά ήταν πιο τυπικές, χωρίς έντονους διαξιφισμούς. Οι φωτογραφίες άσχετες με το θέμα, απλά να σπάει η μονοτονία του κειμένου

Καταλήψεις - δίκες - παρεπόμενα

Ως Πανσπουδαστική γενικά ήμασταν ενάντια στις καταλήψεις. Θεωρούσαμε πως μια κατάληψη θα ήταν βεβήλωση εκείνων που έγιναν ενάντια στη χούντα, της Νομικής και του Πολυτεχνείου δηλαδή. Εξάλλου ως ανώτατη μορφή πάλης θα εκφυλιζόταν αν την κάναμε με ασήμαντη αφορμή. Ο 815 όμως καθόλου ασήμαντος δεν ήταν, ανέτρεπε πολλά στα πανεπιστήμια κι έτσι ξεκίνησαν καταλήψεις σε διάφορες σχολές ανά την Ελλάδα. Στα Γιάννενα κάποιοι σύλλογοι αποφάσισαν κατάληψη οπότε συμμετείχαμε και εμείς για να περιφρουρήσουμε την κατάληψη!

Αφισοκολλήσεις και δίκες - μέρος 2

Άλλη μια προσωπική ιστορία που έχει να κάνει με φοιτητικές εκλογές, με αφισοκόλληση και με δίκη. Η προηγούμενη ήταν καθαρά κομματική. Αυτή είναι συνδυασμός, λίγ' απ' όλα. Δεν θυμάμαι σε ποιες φοιτητικές εκλογές οι σύλλογοι φοιτητών του πανεπιστημίου έχουν πάρει άδεια από τον δήμο να κολλήσουν στα πλαίσια που είχε τότε για διαφημίσεις (βασικά επί της Δωδώνης) αφίσες που προπαγάνδιζαν τις επερχόμενες εκλογές. Τις αφίσες αυτές τις είχε βγάλει η ΕΦΕΕ (που μετά τις εκλογές θα έκανε και συνέδριο - αυτή ήταν η συνηθισμένη διαδικασία). Παράλληλα βέβαια θέλαμε κι εμείς σαν παράταξη να κολλήσουμε τις δικές μας αφίσες για τις οποίες δεν προβλεπόταν παρόμοια διαδικασία, ο δήμος μάλλον δεν ήθελε ν' αρχίσει να δίνει τέτοιες άδειες ή δεν είχε ζητηθεί απ' την παράταξη (που θάμπαινε και θέμα ποιος εκπροσωπεί την παράταξη και πώς βγήκε αυτός εκπρόσωπος, όπως είπα η Πανσπουδαστική δεν ήταν κάποιο συγκεκριμένο σχήμα με όργανα και διοίκηση).

Αφισοκολλήσεις και δίκες - μέρος 1

Στο προηγούμενο σημείωμα ξεκίνησα να γράφω για δίκες την εποχή που ήμουνα φοιτητής. Συνεχίζω σήμερα, η σειρά δεν είναι χρονολογική. Γιατί για τις αφίσες ξεκίνησα στο προηγούμενο που άρχισαν οι περιπέτειες το 77 αλλά τελικά κατέληξα να γράφω για μια άλλη δίκη που η αρχή της ήταν το 80. Τέλος πάντων. Για την αφισοκόλληση, λοιπόν, χρειάζονται τρία πράγματα: αφίσες, κόλλα (συνήθως σε κουβά) που φαίνονται κι από τα συνθετικά της λέξης, αλλά χρειάζεται επίσης και μια βούρτσα, μπορεί μπατανόβουρτσα σε κοντάρι, μπορεί μια σκούπα που κάνει εξαιρετική δουλειά (κι είναι εύκολο να βρεθεί και κοστίζει λίγα). Όλ' αυτά μπορεί να τα κουβαλήσει κι ένα άτομο, όμως συνήθως βγαίναμε τουλάχιστον τρεις, από ένα κομμάτι ο καθένας, αυτός που είχε τη σκούπα έκανε συνήθως και το κόλλημα.

Πολιτικές δίκες

Δεν είν' αυτός ο Γιάννης που λέω. Αυτός είναι ο Τραϊανός που όμως μας άφησε νωρίς

Μιας και πιάσαμε για παρατάξεις και πολιτικά ας συνεχίσουμε στον ίδιο ρυθμό μετά το μικρό διάλειμμα λόγω καιρού 😀. Όπως έλεγα παλιότερα, το διάστημα πριν απ' τις εκλογές του 77 μαθήματα δεν είχαν ξεκινήσει, εγώ καθόμουνα στα Γιάννενα, δουλειά δεν είχα κι έδινα καθημερινά το παρόν στα γραφεία του ΚΚΕ (που τότε ήταν στον πρώτο όροφο του Τιτάνια) κι αναλάμβανα από κει διάφορες αποστολές. Οι οποίες όμως, τα χρόνια εκείνα δεν ήταν χωρίς ρίσκο. Πάντα υπήρχε κίνδυνος σύλληψης από την αστυνομία κι αν όχι σύλληψη τουλάχιστον μήνυση. Βασικά πλήρη συνείδηση του κινδύνου δεν είχα. Όταν πήγαμε στο Νησί για πούλημα εφημερίδας μούχαν πει πως εκεί είναι αρκετά ασφαλές, αλλά δεν τόπιασα. Και το τι συνέπειες μπορούσε να έχει μια καταδίκη για πούλημα εφημερίδας ή για αφισοκόλληση δεν τόβαζε ο νους μου. Κάποια χρόνια αργότερα όταν έγινε ολόκληρη κινητοποίηση για νομοθετική ρύθμιση ώστε να μπορέσουν να διοριστούν κάποιοι που είχαν καταδικαστεί για τέτοια δουλειά, τότε τόπιασα το μήνυμα (ή περίπου αφού δεν άλλαξε η αντιμετώπιση των καταστάσεων).

Για τις τουαλέτες (και πάλι)

Πού είν' η τουαλέτα, οέο;

Εμβόλιμο και το σημερινό άρθρο, δεν έχει σχέση δηλαδή με τις ιστορίες απ' τα χρόνια του πανεπιστημίου που δημοσιεύω τελευταία. Είναι ένα θέμα που μ' έχει απασχολήσει πολλές φορές τόσο σ' αυτό όσο και στο παλιό μπλογκ. Η μη ύπαρξη τουαλέτας για το κοινό σε χώρους που μαζεύεται κόσμος. Είναι κάτι που το θεωρώ ανεπίτρεπτο για τα σημερινά δεδομένα. Δεν μπορεί να καμαρώνει ένα δήμος πως έφτιαξε μια παραλία για να πηγαίνει ο κόσμος (ο δικός του αλλά και από άλλες περιοχές) επειδή έβαλε κάμποσες ομπρέλες (κάποια αρμυρίκια θάταν ακόμα καλύτερη) μερικές καμπίνες περαδώθε και κάποιες ντουζιέρες ενώ δεν υπάρχει ούτε μια τουαλέτα. Γιατί τι θα κάνει ο κόσμος που βρίσκεται στην παραλία; πού θα πάει για "την ανάγκη" του; Μια λύση είν' η θάλασσα (που προφανώς δεν είν' η καλύτερη) αλλά έλα που υπάρχουν και περιπτώσεις που ούτ' αυτή μπορεί να βοηθήσει (πέρα απ' το ότι δεν είναι βολικά, το αποτέλεσμα είναι εμφανές κι απεχθές)!