Μύδια τηγανητά

Στο χωριό μου παλιά φτιάχναμε τηγανητά τα χτένια. Καταπληκτικός ουζομεζές (κυρίως) αλλά σαν φαγητό. Αλλά γιατί όχι και τα μύδια που είναι παρόμοια; Έτσι, αποφάσισα να τα δοκιμάσω. Και τ' αποτέλεσμα μ' άρεσε. Εννοείται πως μιλάμε για το μέσα μόνο, την ψίχα. Αν θέλεις με το όστρακο δεν τα τηγανίζεις. Τα αχνίζεις.

Κουνουπίδι Τηγανητό

Tο σημερινό είναι μάλλον χειμωνιάτικο και δεν ταιριάζει με την εποχή, αν και την σήμερον μπορείς να βρεις όποιο λαχανικό θελήσεις κάθε εποχή του χρόνου. Το κουνουπίδι είναι ένα λαχανικό που γίνεται με διάφορους τρόπους. Είτε βραστό για σαλάτα, είτε ογκρατέν, αλλά και γιαχνιστό ή ακόμα και σούπα. Βέβαια, σε κάποιους δεν αρέσει η μυρωδιά όταν το προετοιμάζεις. Είναι το τίμημα της νοστιμιάς :)

Ντόνατς

Έβαλε η Ελένη ντόνατς τις προάλλες και θυμήθηκα πως είχα κι εγώ μια πολύ ωραία συνταγή από τον Γιώργο κι είπα να τα παρουσιάσω. Συνήθως τα φτιάχνουμε το καλοκαίρι και τα παίρνουμε στην παραλία που πάμε (πάντα απόγεμα) για να φάμε κάτι μετά το μπάνιο. Είναι με πολλές παραλλαγές, διαλέγετε και παίρνετε ένα πράγμα.

Δίπλες Μαίρης

Καιρό έχων να βάλω κάνα γλυκό κι έτσι είπα να βάλω ένα σήμερα. Οι δίπλες είναι το αγαπημένο γλυκό της Ειρήνης. Κι οι δίπλες της Μαίρης οι αγαπημένες των αγαπημένων. Τη συνταγή την έχω αλλά δεν τη συνηθίζω και πολύ. Ίσως κάποιος τις θεωρήσει και επετειακές, χριστουγεννιάτικες γιατί τότε συνηθίζονται, αν και μπορούν να φαγωθούν όλες τις εποχές (ε, καλά, κυρίως χειμώνα ταιριάζουν).

Ρεβιθοκεφτέδες (Φαλάφελ)

Τους ρεβιθοκεφτέδες τους είχα δοκιμάσει παλιά. Μ' άρεσαν, είχα πάρει τη συνταγή, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν τους είχα φτιάξει ποτέ μέχρι τώρα. Προχτές σκέφτηκε η Μαρία να φτιάξουμε μερικούς για το βράδυ της γιορτής μου. Αναζήτησα την (ξεχασμένη) συνταγή, έψαξα και στο ιντερνέτι, έκανα ένα πάντρεμα και το αποτέλεσμα βγήκε εξαιρετικό. Βασικά τους συνδύασα με ρεβίθια σούπα, αφού μέχρις ένα σημείο η διαδικασία είναι κοινή. Τα έβρασα με λιγότερο νερό και χωρίς να έχω προσθέσει κρεμμύδια κλπ. Πήρα τα ρεβίθια που ήθελα, τα ανακάτεψα για τους κεφτέδες, πρόσθεσα στα υπόλοιπα τα υλικά που λείπανε και τους έριξα το τελικό βράσιμο ενώ τηγάνισα και τους κεφτέδες μου. Και βέβαια το επόμενο βήμα ήταν να το παρουσιάσω εδώ. Ιδού λοιπόν:

Πιροσκί (της γιαγιάς Κεράσας(!))

Τα πιροσκί είναι ένα ρώσικο παραδοσιακό έδεσμα. Μοιάζουν με τους τούρκικους τζεσλεμέδες, αλλά γίνεται με πολύ περισσότερη ζύμη. Μοιάζουν με τυροπιτάκια αλλά ψήνεται στο τηγάνι. Εγώ τα έμαθα μετά το 1990 όταν ήρθαν στην Ελλάδα πολλοί απ' τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες. Δεν τα είχα εκτιμήσει και τόσο, ίσως γιατί δεν πέτυχα σε κάτι καλό. Μέχρι πριν δυο χρόνια που ήμουνα (για άλλη μια φορά) σε σχολείο στο Μενίδι. Το σχολείο ήταν δίπλα στη ρώσικη εκκλησία κι εκεί δίπλα είναι ένα μαγαζάκι καφενείο που πουλάει και πιροσκί. Όταν πρωτοδοκίμασα μ' άρεσαν εξαιρετικά κι έτσι, όταν καμιά φορά βρίσκομαι κατά Μενίδι δεν χάνω την ευκαιρία να περάσω να δω αν η ποιότητα μένει σταθερή :)

Μανιτάρια αλά κρεμ

Τον τελευταίο καιρό έχω γράψει αρκετά για την Τουρκία κι έχω πολλά ακόμα (έχω ανεβάσει πάνω από 200 φωτογραφίες μέχρι στιγμής και τις έχω ταξινομήσει σε καμιά 80αριά αναρτήσεις :) ), αλλά χρειάζεται πότε πότε και καμιά αλλαγή. Έτσι, είπα να κάνω ένα διάλειμμα, ευκαιρία σήμερα να βάλω καμιά συνταγή πάλι, να κάνουμε και κάνα γευστικό ταξίδι :). Και λέω να βάλω ένα μεζεδάκι που έφτιαξα προχθές: μανιτάρια αλά κρεμ. Πολλές φορές τα είχα φάει (ειδικά σε μια πιτσαρία, τα χρόνια εκείνα που έμενα στον Πύργο) και πάντα είχα απορία πώς γίνεται κι είναι έτσι κρεμώδη. Τελικά το μυστικό ήταν το τυρί. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, ναι, χρειάζεται και τυρί.

Ομελέτα με λουκάνικα (και πατάτες)

Για την ομελέτα είχα γράψει πριν κάνα χρόνο. Μόνο που αυτή που έδωσα τότε ήταν σκέτη. Χωρίς παρελκόμενα. Πριν λίγες μέρες έφτιαξα και μια "ενισχυμένη". Τη φωτογράφισα για να την παρουσιάσω από δω πέρα. Να σημειώσω πως εγώ την λέω περιφραστικά (ομελέτα με λουκάνικα) αλλά απ' όσο θυμάμαι (και βρίσκω και στο ιντερνέτι) σε κάποια μέρη (π.χ. στην Άνδρο, λέει) την λένε μονολεκτικά: φρουτάλια. Επίσης να σημειώσω πως δεν έχω πολύ μαεστρία στο γύρισμα της ομελέτας (ίσως γιατί δεν την φτιάχνω τακτικά) μ' αποτέλεσμα να μην μπορώ να την φτιάξω μονοκόμματη, σαν πίτα όπως είναι το σωστό.

Γαρίδες σαγανάκι

Έγραφα για το απλό σαγανάκι και θυμήθηκα πως γίνεται ένα πολύ όμορφος και ιδιαίτερος μεζές όταν συνδυαστεί με γαρίδες. Και δεν χρειάζεται τίποτα μεγάλες, οι μικρές του ταιριάζουν πολύ καλύτερα. Αν και γράφω για κατεψυγμένες γαρίδες, μια χαρά γίνεται και με φρέσκες, ακαθάριστες, μόνο που τότε χρειάζεται να τις καθαρίζεις καθώς τις τρως (άρα είναι μεζές για τραπέζωμα). Κι όταν λέω το θυμήθηκα, εννοώ αφενός μεν για να το βάλω εδώ κι αφετέρου για να το μαγειρέψω:)

Σαγανάκι

Σαγάνι, σύμφωνα και με το λεξικό της νεοελληνικής, είναι ένα τηγάνι (μικρό συνήθως) με δυο χερούλια, όπως έχουν και οι κατσαρόλες. Έχω καιρό να δω και να χρησιμοποιήσω κάτι τέτοιο, έχει ξεμείνει ένα στο χωριό. Μάλλον ήταν πρόδρομος του τηγανιού, που επειδή όταν το τηγάνι είναι στη φωτιά είναι δύσκολο να βάλεις τα χέρια σου και να το βγάλεις μάκρυνε το χερούλι. Εν πάση περιπτώσει, δεν θα ασχοληθούμε τώρα με την ιστορία του τηγανιού, εδώ μας ενδιαφέρει το σαγανάκι. Η κατάληξη -άκι συνήθως δείχνει κάτι μικρό και πράγματι, η αρχική σημασία της λέξης σαγανάκι ήταν το μικρό σαγάνι (κι αυτήν έχει μόνο το ΛΚΝ), τηγανάκι δηλαδή, ειδικού σχήματος. Όμως, η λέξη έχει άλλη μια σημασία που ευτυχώς μας τη δίνει η Βικιπαίδεια: το τυρί που μαγειρεμένο σ' ένα τέτοιο σκεύος πήρε αυτό το όνομα και προφανώς αυτό είναι που μας ενδιαφέρει εδώ.

Ψάρια τηγανητά

Το ψάρι φτιάχνεται με πολλούς τρόπους. Ψητό, τηγανητό, βραστό, στο φούρνο ή πλακί στην κατσαρόλα όρεξη να έχεις να το μαγειρεύεις. Βέβαια, δεν ταιριάζουν όλα τα ψάρια για όλα τα μαγειρέματα. Υπάρχουν κάποια που ταιριάζουν περισσότερο με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ας πούμε τα πετρόψαρα (σκορπιοί και τέτοια) είναι για βραστά. Η τσιπούρα κι η σαρδέλα πάλι ταιριάζουν όπως και να τις φτιάξεις. Σήμερα θα πω πώς τηγανίζω τα απλά ψάρια, ο μπακαλιάρος ας πούμε έχει άλλη διαδικασία. Η ποσότητα διαφέρει αντιστρόφως ανάλογα με το μέγεθος: τα ψιλά (μαριδάκι, αθερίνα κλπ) είναι χορταστικά και δεν χρειάζεται μεγάλη ποσότητα. Ένα κιλό άνετα βγαίνει για 4 άτομα. Αντίθετα, τα χοντρά (π.χ. τσιπούρα) πρέπει να υπολογίζει κανείς γύρω στα 350 - 400 γρ. τη μερίδα.

Νερόπιτες του καλόγερου (Μαμαλάκη)

Τη συνταγή την είχε δει η Ειρήνη στην τηλεόραση. Είχε πάει ο Μαμαλάκης σ' ένα Μοναστήρι στην Κρήτη κι ο καλόγερος εκεί του έφτιαξε νερόπιτες. Απλά υλικά, αλλά θέλει λίγη ώρα για να γίνουν. Τις είδε λοιπόν κι εντυπωσιάστηκε. Μας είπε πώς περίπου ήτανε (δεν έχουν δα και τίποτα περίεργο), τις φτιάξαμε και τ' αποτέλεσμα τη δικαίωσε. Παν-νόστιμες. Μετά από κάμποσο καιρό, βλέπει διαφημιστικό πως θα προβαλλόταν η εκπομπή σε επανάληψη. Τη γράψαμε και τη μελετήσαμε ομαδικά. Κι από τότε, όποτε το θυμηθούμε, φτιάχνουμε μερικές... Αν και η αυθεντική συνταγή είναι με ανθότυρο, εγώ βάζω φέτα (το ανθότυρο δεν είναι από τα υλικά που υπάρχουν στο ψυγείο μου, πέρα απ' το γεγονός πως δεν διατηρείται και πολύ).

«Πρωινό» του αγρότη (Bauernfrühstück)

Μεγάλη μέρα η σημερινή. Κλείνω τα 54 κι έτσι λέω να τεμπελιάσω. Τη συνταγή αυτή την είχα στο παλιό το μπλογκ οπότε είναι εύκολο να την δημοσιεύσω και εδώ. Λίγη δουλειά στον πρόλογο (που κάπως αλλάζει). Σαν συνταγή τώρα, την είχα μάθει από το βιβλίο των γερμανικών, τότε που έκανα μαθήματα, πριν φύγουμε για τη Γερμανία. Πρόκειται δηλαδή για μια γερμανική συνταγή (εξού και το γερμανικό στον τίτλο). Επειδή πάντα μ’ αρέσει να δοκιμάζω καινούρια πράγματα την δοκίμασα και μ' άρεσε. Είναι μια συνταγή με υλικά που μπορούν να βρεθούν παντού. Λέγεται πρωινό αλλά εγώ το έχω φτιάξει συνήθως ως βραδινό (και για αρκετά άτομα βέβαια) - και στις μπιραρίες (ειδικά στη Νυρεμβέργη απ' όπου κι η φωτογραφία) σαν κανονικό πιάτο τη σερβίρανε (αν και, δεν θυμάμαι πώς το έλεγε στον κατάλογο, σίγουρα όχι Bauernfrühstück, αλλά και σίγουρα ήταν αυτή, με ντεκόρ σαλάτας - όλα τα πιάτα στη Γερμανία συνοδεύονται από ατομική σαλάτα, είτε στο ίδιο πιάτο είτε σε ένα μικρό μπολάκι).

Κολοκυθοπιτάκια (Μαμάς)

Εποχικό το θέμα. Τώρα άρχισαν να κυκλοφορούν τα κόκκινα τα κολοκύθια, τα μεγάλα. Και μιας και τα βρήκαμε μπροστά μας είπαμε να πάρουμε ένα και να φτιάξουμε μερικά κολοκυθοπιτάκια. Τα κολοκύθια αυτά μπορούν να κρατηθούν για πολύν καιρό, και φτιάχνονται τα πιτάκια όλο το χειμώνα. Για τα συγκεκριμένα έχω δυο διαφορετικές συνταγές. Η μια είναι τα παραδοσιακά, αυτά που φτιάχνουνε στο χωριό μου και που είναι με ρύζι μέσα. Αναμφίβολα τρώγεται σαν γλύκισμα, αλλά η γεύση του είναι πιο γήινη αφού έχει και δυόσμο μέσα. Η μάνα μου συνηθίζει να τα τηγανίζει. Εγώ το τηγάνι δεν το πολυπάω και προτιμώ να τα βάζω στο φούρνο

Λουκουμάδες

Λουκουμάδες! ένα παραδοσιακό σπιτικό γλύκισμα, που γίνεται αρκετά εύκολα, που μοιάζει με τις (ή τους) τηγανίτες, αλλά είναι πιο νόστιμο και πιο όμορφο. Και βέβαια δεν γίνονται από σπόντα, θέλει προγραμματισμό το πράγμα. Όχι πως κι αυτούς που φτιάξαμε δεν είχαν λίγη τυχαιότητα. Μιας και το μικρό μυστικό τους θέλει πουρέ, συνδυάστηκε η παρασκευή τους με τα νιόκι:)

Μπουρεκάκια

Τα μπουρέκια είναι μια παλιά συνήθεια που εγκαταλείφθηκε κάποια στιγμή όταν τη θέση τους πήραν τα τυροπιτάκια Μαίρης. Η εποχή της δόξας τους ήταν στα μέσα της δεκαετίας του 90. Τότε που κάναμε αρκετές εξόδους με φίλους για πικ-νικ σε παραλίες ή δασάκια. Και το συνηθισμένο "πρόχειρο" φαγητό που φτιάχναμε εμείς και παίρναμε μαζί μας ήταν τα μπουρέκια. Που μπορούν να γίνουν είτε με φύλλο (οπότε μπαίνουν και στο τηγάνι, κι είναι αυτά που συνήθως σερβίρουν στα καταστήματα) είτε με σφολιάτα (που είναι πιο εύκολα αλλά θέλουν φούρνο κι είναι πιο ελαφριά). Ειδικά αυτά τα τελευταία τα ταράζαμε. Η σφολιάτα έχει όγκο και εμφάνιση αλλά είναι αέρας σκέτος και ένα μόνο μπουρεκάκι δεν σου κάνει τίποτα. Έτρωγα λοιπόν 5 - 6 για μεζέ κι μ' έλεγε ο Αλέξης "σαρανταμπουρεκά":)

Στραπατσάδα

Δηλαδή αυγά με (φρέσκια συνήθως) ντομάτα. Που στη Γέρα τη λένε και καγιανά αν και στην Ηλεία τον καγιανά τον συνάντησα με παστό χοιρινό. Και το αστείο είναι που έχει μετατοπιστεί η έννοια και λένε καγιανά ό,τι έχει γουρούνι παστό κι ας λείπει η ντομάτα ή το αυγό! Πρόκειται για μια εύκολη καλοκαιρινή συνταγή που έχει διάφορες παραλλαγές, ανάλογα τα γούστα. Η συνταγή είναι για ένα άτομο, αν και οι ποσότητες μπορούν να διαμορφωθούν ανάλογα με την όρεξη:)

Σουτζουκάκια

Ένα παραδοσιακό φαγητό. Συνήθως λέγονται και σμυρνέικα, αν και δεν ξέρω να έχουν κάτι παραπάνω απ' αυτά που βάζω εγώ. Είναι ένα φαγητό που θέλει το χρόνο του για την προετοιμασία αλλά και στο μαγείρεμά του (αφού γίνεται σε δυο φάσεις) κι έτσι δεν είναι απ' αυτά που φτιάχνω ταχτικά. Μοιάζει με τους κεφτέδες, αλλά έχει και μερικές διαφορές (πέρα απ' το τελικό βράσιμο στη σάλτσα): χρησιμοποιώ κρασί αντί για ούζο και το κύμινο που βάζουμε είναι λιγότερο ενώ το σκόρδο (πολύ) περισσότερο.

Κεφτέδες

Κεφτές και δεν φταις. Λογοπαίγνιο για του κεφτέδες. Που είναι καινούρια λέξη, μιας και παλιότερα στο χωριό μου τα "κρεατοσφαιρίδια" (να υπήρχε κι αυτή η λέξη στην καθαρεύουσα) τα λέγανε "π'τάρια" (= πιτάρια μιας και φτιάχνονταν πλακουτσωτοί). Κι αν βάλει κανείς με το μυαλό του πως τότε ο κιμάς κοβόταν με δυο μαχαίρια χιαστί, το κρεμμύδι επίσης με το μαχαίρι, άρα και τα δυο είχαν ένα σχετικό μέγεθος, το εξωτερικό τους ήταν τραχύ. Επίσης δεν έβαζαν πολύ ψωμί στο μείγμα. Με μπόλικο ψωμί (που το προτιμώ γιατί γίνονται πιο αφράτοι) και ομοιόμορφοι και σε σφαιρικό σχήμα ήταν τα κεφτεδάκια που σέρβιραν στο καφενείο μαζί με το ούζο (για μεζέ). Κι ακόμα θυμάμαι να είμαστε καθισμένοι σ' ένα καφενείο μεγάλοι και παιδιά κι ένας μικρός τα χρόνια εκείνα να λέει στη μάνα του "εγώ θέλω π'τάρια, δεν θέλω κεφτέδες". Η λέξη σήμερα έχει χαθεί. Σήμερα όλοι τρώμε κεφτέδες μιας και η ελληνική αυτή λέξη αντικατέστησε το βαρβαρισμό "π'τάρια". Όπως και η άλλη, το ντουλάπι που πήρε τη θέση απ' τ' "αρμάρ'" (=ερμάριο). Κούνια που μας κούναγε δηλαδή. Αλλά για κεφτέδες ξεκίνησα και για τα γλωσσολογικά τους γράφω. Καιρός να μπούμε και στη συνταγή για τους κεφτέδες καθαυτούς.

Αυγά μάτια

Αυγά και πάλι. Αυτή τη φορά μάτια τα κλασικά "τηγανητά αυγά" ή απλά "αυγά μάτια". Κι εδώ το πόσα αυγά θα βάλουμε είναι θέμα γούστου. Θέλει και λίγο παραπάνω προσοχή μιας και εκτός απ' την επιβάρυνση απ' το αυγό (δηλ. απ' τον κρόκο, γιατί με το ασπράδι λίγοι έχουν πρόβλημα) υπάρχει κι απ' το καμένο λάδι. Κάποιοι τα προτιμούν σε βούτυρο (ακόμα πιο βαριά - αλλά πολύ πιο μυρωδάτα)