Είναι έθιμο η τελευταία τάξη του Λυκείου να πηγαίνει μια πολυήμερη εκδρομή. Να λείψει απ' το σχολείο για μια βδομάδα. Σήμερα η εργάσιμη βδομάδα είναι πέντε μέρες κι έτσι η εκδρομή είναι γνωστή ως πενταήμερη (ή πενθήμερη) την εποχή μου τη λέγαμε πολυήμερη εκδρομή της έκτης (και μετά της Γ' Λυκείου) και ήταν εξαήμερη. Αλλά όπως έχω ξαναπεί, τη χρονιά που εμείς ήμασταν τελειόφοιτοι έγινε μια απεργία των καθηγητών που κράτησε κάναν μήνα. Αποτέλεσμα ήταν να κοπούν οι πολυήμερες εκδρομές από το υπουργείο (στα πλαίσια της αναπλήρωσης των χαμένων μαθημάτων). Επιτρεπόταν μόνο μια μονοήμερη εκτός αν συμφωνούσαν οι συνοδοί καθηγητές να γίνει Σάββατο και να συμπεριληφθεί κι η Κυριακή οπότε επιτρεπόταν η διανυκτέρευση.
Συνοδούς είχαμε βρει ήδη δυο νέους καθηγητές αλλά από τη διεύθυνση θέλανε κι έναν παλιό. Τελικά συμφώνησε να έρθει μαζί μας η Μαντάμ που ήταν θαρρώ υποδιευθύντρια τότε. Κι η εκδρομή να γίνει το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος που εκείνη τη χρονιά ήταν νωρίς: 30 Μαΐου, Και γιατί να φύγουμε πρωί Σαββάτου. Μεσημέρι Παρασκευής δεν γίνεται; Όλοι σύμφωνοι κι έτσι Παρασκευή (27 Μαΐου βγαίνει) στις 3 η ώρα το μεσημέρι το λεωφορείο ξεκινάει απ' την πλατεία του Πλωμαριού.
Πρώτη μέρα πάμε μέχρι την Θερμή και μένουμε στο μοτέλ Βότσαλα. Τίποτα το σοβαρό ως περιοχή αλλά το ότι ήμασταν μακριά από το σπίτι ήταν μια ιδιαίτερη στιγμή. Μουσική είχαμε από πικάπ κι έτσι η παραλία μπροστά απ' το μοτέλ μετατράπηκε σε πίστα (μην κοιτάτε τις φωτογραφίες, είναι σχεδόν όλες απ' το τελευταίο βράδυ).
Δεύτερη μέρα πάμε στα Βατερά. Κάποιο ξενοδοχείο κλείσαμε κι εκεί, η μέρα κύλησε όμορφα χωρίς όμως κάτι το ξεχωριστό.
Την Κυριακή φτάνουμε στην Πέτρα και μένουμε σε ένα ξενοδοχείο (δεν νομίζω να είχε κι άλλο τότε) που ιδιοκτήτρια ήταν μια καθηγήτρια, γνωστή της Μαντάμ (και θεία του Μολυβιάτη φίλου μου του Δημήτρη που τον γνώρισα καμιά εικοσαριά χρόνια αργότερα, βλέπετε ο κόσμος είναι μικρός, πόσο μάλλον το νησί μας). Ενδιάμεσα είχαμε κάνει τις στάσεις μας και τη μια μέρα και την άλλη, είχαμε εκπληρώσει τους πολιτιστικούς στόχους της εκδρομής (κι όποιος θυμάται ας μου τους θυμίσει και μένα).
Με το που πήγαμε στο ξενοδοχείο μας λέει η ξενοδόχα - καθηγήτρια πως στις 11 η ώρα το βράδυ πρέπει να επιστρέψουμε κι οι πόρτες θα κλείσουν. Ωχ. Τι 'ν' αυτό. Άλλο που δεν ήθελε κι η δικιά μας (και μπορεί και νάταν συνεννοημένες). Διαπραγματεύσεις επί των διαπραγματεύσεων. Είχαμε με το μέρος μας τους δυο άλλους καθηγητές. Τελικά το 11 έγινε 12, μεσάνυχτα. Τι να κάνουμε, το δεχτήκαμε, αλλά είχαμε κι ένα κλείσιμο του ματιού απ' τους συνοδούς και φύγαμε για τον (κοντινό) Μόλυβο.
Το πικάπ είχε πολλούς δίσκους κι έτσι από χορό μια χαρά πηγαίναμε. Ζεμπεκιές και χασαποσέρβικα και σέικ μια χαρά. Εκείνο που έλειπε ήταν τα μπλουζ, τ' αγκαλιαστά. Μια πλάκα μόνο (ένας δίσκος δηλαδή) που είχε την "Πάμπολα". Δεν ξέρω τι είχε η άλλη πλευρά, αλλά κάθε λίγο και λιγάκι ακούγαμε την Πάμπολα. Βλέπετε τ' αγκαλιαστά τραγούδια έχουν μεγάλη αξία σε νεαρούς!
Όταν πλησίαζε η ώρα να φύγουμε, ο ένας απ' τους συνοδούς σταμάτησε το χορό και την έπεσε δίπλα στη Μαντάμ και την έπιασε στο λακριντί. Κουβέντα στην κουβέντα όχι δεν είχαμε γυρίσει ήδη στις 12 αλλά ενώ τα μεσάνυχτα πέρασαν εμείς ήμασταν ακόμα στο Μόλυβο. Και κάποια στιγμή την πήρε ο ήρωάς μας και χορέψανε και μαζί την πάμπολα!
Αλλά όσο και να το καθυστερούσαμε, λίγο πριν τη μία είχαμε γυρίσει στο ξενοδοχείο. Γκρίνιαξε η ξενοδόχα (που την κρατήσαμε ξύπνια μέχρι εκείνη την ώρα - εκεί ήταν όλο το θέμα) αλλά μιας κι ήταν η φιλενάδα της στη μέση πήγαμε για ύπνο ήσυχα.
Όχι, την εποχή εκείνη δεν ήταν συνηθισμένο φαινόμενο το ξενύχτι και η μέχρις εσχάτων κρεπάλη τη νύχτα. Τουλάχιστον εμείς δεν είχαμε αυτό κατά νου. Εντάξει, μπορεί να μην κοιμόμασταν αμέσως, αλλά πόσο να το τραβήξουμε.
Δευτέρα βράδυ γυρίσαμε σπίτια μας. Κι από Τρίτη, μάλλον άρχιζαν οι εξετάσεις. Λάθος. Τρίτη θάταν 31 του μήνα άρα δεν γίνονται μαθήματα, οι εξετάσεις από Τετάρτη, 1η Ιουνίου. Άρα προλαβαίναμε να κάνουμε και μια επανάληψη για το πρώτο μάθημα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Απόψεις; Ιδέες; Αντιρρήσεις; Παραλλαγές;
Όλα ευπρόσδεκτα.