Στο Λύκειο

Στην εκδρομή μας. Θα τα πούμε στο επόμενο γι' αυτή...

Το άνοιξη του 76 ψηφίζεται ο νόμος 309 που φέρνει κοσμογονικές αλλαγές στην παιδεία. Αν και είναι γραμμένος σε καθαρεύουσα, καθιερώνει τη δημοτική ως γλώσσα της εκπαίδευσης και των σχολικών βιβλίων. Είναι το πρώτο βήμα πριν την καθιέρωσή της και στην γλώσσα των νόμων (και αργότερα και των δικαστηρίων). Επίσης καθιερώνει την υποχρεωτικότητα της φοίτησης στο γυμνάσιο (9χρονη υποχρεωτική εκπαίδευση). Αν αυτά τα δύο, η καθιέρωση της δημοτικής και της 9χρονης εκπαίδευσης δεν είναι κοσμογονία, τότε δεν ξέρω πώς αλλιώς θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Παράπλευρη συνέπεια της δεύτερης αλλαγής είναι πως το εξατάξιο μέχρι τότε γυμνάσιο χωρίζεται σε τριτάξιο γυμνάσιο και λύκειο. Στο τελευταίο οι μαθητές εισάγονται με εξετάσεις. Όσοι ήδη φοιτούσαμε στις μεγάλες τάξεις του γυμνασίου (τετάρτη και πέμπτη) πάμε στη δευτέρα και τρίτη λυκείου αντίστοιχα ενώ τα παιδιά της τρίτης γυμνασίου για να συνεχίσουν πρέπει να δώσουν εξετάσεις (παρά το γεγονός πως είχαν ήδη δώσει για την εισαγωγή τους στο γυμνάσιο). Κι έτσι, από την Ε' Γυμνασίου βρέθηκα κι εγώ στην Γ' Λυκείου και πήρα απολυτήριο λυκείου. Επίσης από πρακτικό που λεγόταν το τμήμα έγινε πια θετικό.

Μαζί με το σχολείο χωρίστηκαν κι οι καθηγητές που είχαμε μέχρι τότε. Δεν ξέρω πώς έγινε η επιλογή. πάντως οι καθηγητές των πρώην μικρών τάξεων δεν έκαναν στις μεγάλες που τώρα πια ήταν άλλο σχολείο και τ' ανάποδο. Βέβαια, κάποιοι ήταν και στα δυο για να συμπληρώνουν το ωράριό τους αλλά σε γενικές γραμμές ο καθένας είχε τους δικούς του (όπως γίνεται μέχρι σήμερα).

Μια άλλη αλλαγή που έγινε ήταν η κατάργηση εξετάσεων Φλεβάρη και αντικατάστασή τους από υποχρεωτικά διαγωνίσματα. Για παράδειγμα στα αρχαία είχαμε τον Παναγιώτη Ξανθούλη που ήταν Λυκειάρχης κι ήταν ο ένας απ' τους δυο που έμεναν στο χωριό μου. Παρόλο που ήταν απ' τους παλιούς καθηγητές (μετά από μας πήρε σύνταξη) και αυστηρός, στο μάθημα ήταν σχετικά χαλαρός αφού ήξερε πως ως μαθητές του πρακτικού δεν μας ενδιέφεραν τα θεωρητικά μαθήματα και δεν θα τα χρειαζόμασταν ξανά. Έτσι μας παρέδιδε μικρά κομμάτια μαθήματος λέγοντας χαρακτηριστικά "ε, σιγά σιγά ρε πιδιά, ε μας τσνιγά τσι κανές στσύλους, π ήλιγει τς ι Μανόλς ι Κακνής" (μετάφραση: ε, σιγά σιγά ρε παιδιά, δεν μας κυνηγάει και κανένας σκύλος, που έλεγε κι ο Μανόλης ο Κακνής - ξάδερφός μου, 5 χρόνια μεγαλύτερός μου, που προφανώς του το έλεγε όταν του έκανε μάθημα, δεν ήταν και φαν των μαθημάτων). Εγώ τα πήγαινα αρκετά καλά και μούχε 18.

Είναι το 77 αλλά δεν είμαστε όλοι της Γ' Έχουμε και μικρούς :)

Μέχρι το Γενάρη δεν είχαν ξεκαθαρίσει τα πράγματα και κάπου τότε μάθαμε το ότι δεν θα γίνουν εξετάσεις (μέχρι τότε οι εξετάσεις γινόντουσαν δυο φορές το χρόνο, Φλεβάρη και Ιούνη στο αντίστοιχο τμήμα των μαθημάτων που είχε διδαχτεί εκείνη την περίοδο) αλλά υποχρεωτικά θα γράφαμε ένα διαγώνισμα το Α' τετράμηνο (που μόλις είχε τελειώσει, άρα αναγκαστικά θα γινόντουσαν το Β'), Στα πλαίσια αυτά δώσαμε και στα αρχαία. Τις επόμενες μέρες (κι ενώ δεν μας είχε ανακοινώσει τ' αποτελέσματα ακόμα) με φωνάζει στο διάδρομο που με βλέπει και μου λέει ότι δεν τα πήγα καθόλου καλά. Με κόβει κρύος ιδρώτας, γιατί εγώ είχα την εντύπωση πως είχα γράψει. Εντάξει, όχι τέλεια, κάποια λάθη είχα, αλλά όχι και καθόλου καλά πια. "Ξέρεις πόσο έγραψες; 16 έγραψες μόνο". Ανακούφιση. Είχα 18, έγραψα 16 και δεν τα πήγα καθόλου καλά!

25-05-1977 γράφει η φωτογραφία. Μετά τις γυμναστικές επιδείξεις, λίγο πριν την απόλυση.

Τη χρονιά εκείνη, το διάβασμά μου ήταν σχετικά λίγο (θα τα πούμε παρακάτω) και στα μαθήματα ακόμα που θα έδινα στις εισαγωγικές. Βασικά έκανα συντήρηση των γνώσεων και των δεξιοτήτων που είχα. Στο μάθημα της ιστορίας ήμουν τυχερός. Μιας και δεν άνοιγα βιβλίο στο σπίτι, διάλεγα κάθε μέρα ένα μικρό κομμάτι που το προλάβαινα στο διάλειμμα, άντε νάριχνα και καμιά ματιά την ώρα που εξετάζονταν άλλοι. Κι η τύχη ήταν πως με σήκωνε πάντα σε κομμάτι που είχα διαβάσει.

Το μόνο μάθημα που διάβαζα πολύ ήταν η φιλοσοφία. Τέσσερις, πέντε ή έξι φορές στο σπίτι. Και άγχος μεγάλο γιατί δεν καταλάβαινα και πολλά. Κι ήμουν σίγουρος πως ο βαθμός μου θάταν χαμηλός. Στο Α' τρίμηνο είχα 18. Παίρνουμε ελέγχους για το δεύτερο και μούχει 19. Πιάνω την καθηγήτρια: "Ρε Κατερίνα, τι είν' αυτός ο βαθμός; Εγώ δεν ξέρω τίποτα, άλλ' αντ' άλλων λέω. Πώς θα γράψω εγώ τέτοιον βαθμό;" (παρατηρήσεις δύο: πρώτον, όπως έλεγα οι καθηγητές μας ήταν νέοι. Έτσι κατ' ιδίαν μιλάγαμε με τα μικρά μας. Στην τάξη βεβαίως με το κυρία και το δεσποινίς και παρουσία τρίτων και με το επίθετο, κυρία Λαγουμίδου θα έλεγα. Δεύτερον, μας ένοιαζα ο βαθμός των εξετάσεων να μην απέχει από τον προφορικό βαθμό για να μην ντροπιάσουμε τους καθηγητές μας. Και μούκανε τεράστια εντύπωση που το 1993 όταν εγώ ήμουν πια καθηγητής, μαθητής που είχε 19 στη γεωμετρία μου έγραψε 3 κι όταν του το είπα η απάντησή του ήταν πως αφού του έφτανε για να περάσει γιατί να σκάσει για παραπάνω).

Γράφουμε λοιπόν το διαγώνισμα του τετραμήνου και περιμένω όλο αγωνία το πόσο χαμηλός θα ήταν ο βαθμός που έγραψα. Μάλιστα έπιασα την καθηγήτρια και της λέω "Τα διόρθωσες; Είδε; Αποτυχία. Χάλι μαύρο". Δεν τα είχε διορθώσει τότε αλλά μερικές μέρες αργότερα καθώς μπαίναμε με σταματάει. "Ξέρεις πόσο έγραψες; 20". "Εγώ; Αφού αλλιώς τα έγραφε το βιβλίο, αλλά δεν μπορώ να τα γράψω αυτά όπως είναι", "Ναι, αλλά έγραψες αυτά που έπρεπε. Μπορεί να είναι με δικό σου τρόπο, αλλά δείχνει πως τάχεις καταλάβει". Άντε καλά.