Στο γυμνάσιο

Το πρώτο μισό (περίπου) της δεκαετίας του 70 ήταν τα χρόνια που ήμουνα στο γυμνάσιο. 71 - 76 από την πρώτη μέχρι την πέμπτη. Μετά πήγα στο λύκειο αλλά για μια χρονιά μόνο :) Έπεσα βλέπετε πάνω στην αλλαγή. Το σχολείο ήταν το (μικτό) "γυμνάσιον Πλωμαρίου" κι είχαμε και σήματα που το γράφανε κι έπρεπε να τα φοράμε υποχρεωτικά για να φαινόμαστε ότι είμαστε μαθητές. Στο δημοτικό φοράγαμε και ποδιές αγόρια - κορίτσια, στο γυμνάσιο μόνο τα κορίτσια, τ' αγόρια είχαμε απαλλαχτεί. Το σήμα έμοιαζε κάπως με το παραπάνω, αλλά δεν τόχω πια γιατί μου είχε χαλάσει. Δεν είχε τη λέξη "μικτόν" κι ήταν άσπρο με μπλε τα γράμματα και την κουκουβάγια, όπως το παρακάτω αλλά χωρίς σημαίες. Δεν ξέρω πού το είχα βρει της Καλλονής, αλλά μ' άρεσε που ήταν διαφορετικό, είχα κολλήσει στο κάτω μέρος ένα χαρτάκι που έγραψα Πλωμαρίου και το φόραγα προς το τέλος (ναι, το έχω κρατήσει ακόμα, αλλά αποκαταστημένο στην αρχική του μορφή).

Αυτό το Αον είναι απίθανο!

Παρόλο που ήμασταν μικτό, στην πρώτη ήμασταν χωρισμένοι σε Α' Αρρένων και Α' θηλέων. Όμως τ' αγόρια ήμασταν 56 ενώ τα κορίτσια 28. Από καθηγητές είχαμε ελλείψεις κι έτσι ένας θεολόγος μας έκανε 6 ώρες αρχαία, 3 ώρες ιστορία και δυο ώρες θρησκευτικά, συνολικά 11 ώρες ο ίδιος (που συνήθιζε να μας βάζει τιμωρίες να γράψουμε φράσεις παραινετικές, π.χ. δεν θα ανοηταίνω, κ.ά. που δεν μούρχονται τώρα κι είχε κερδίσει το παρωνύμι Χότζας) ενώ δεν είχαμε για γεωγραφία. Κάποια στιγμή ο μαθηματικός δέχτηκε να κάνει το μάθημα υπερωριακά κι έτσι πήρε και τα δυο τμήματα της πρώτης, 84 άτομα συνολικά σε μια αίθουσα (κατάλληλα στριμωγμένοι, εύκολα αντιληπτό το τι χαμός γινόταν παρόλο που ο καθηγητής ήταν απ' τους αυστηρούς).

Εγώ κι οι άλλοι μαθητές απ' την Πλαγιά (και τον Τρύγονα) ήμασταν τυχεροί γιατί κατεβαίναμε κάθε μέρα με το λεωφορείο που ξεκινούσε στις 7:15 από τον Τρύγονα, πέρναγε απ' το χωριό σε ένα - δυο λεπτά και στις 7:30 ήμασταν στη στάση, στο Έσο Πάπας στο Πλωμάρι. Από κει ανηφορίζαμε προς το σχολείο και στις 8 ξεκινάγαμε για μάθημα. Το μεσημέρι πάλι, στις 13:15 έφευγε το λεωφορείο από το Πλωμάρι, ακόμα και εξάωρο να είχαμε το προλαβαίναμε (κατηφόρα ήταν). Από τα άλλα χωριά του Πλωμαριού όμως δεν υπήρχε καθημερινό δρομολόγιο κι αυτό που υπήρχε ήταν σε περίεργες ώρες. Έτσι τα παιδιά από κει έρχονταν Κυριακή βράδυ ή Δευτέρα πρωί και έφευγαν μεσημέρι προς απόγευμα του Σαββάτου. Ενδιάμεσα έμεναν σε σπίτια στο Πλωμάρι που τα φιλοξενούσαν. Κάποια στιγμή άρχισε καθημερινό δρομολόγιο απ' το Μεγαλοχώρι και πολύ αργότερα μπήκε λεωφορείο κι απ' τα περισσότερα απ' τα άλλα. (Λέω περισσότερα γιατί κάποιοι παραλιακοί οικισμοί όπως η Μελίντα κι η Δρότα δεν έχουν λεωφορειακή γραμμή και τα παιδιά τα έφερνε ένας πατέρας με βάρκα - αρκεί να μην είχε καιρό).

Στη δευτέρα πάλι ήμασταν χωρισμένοι αγόρια - κορίτσια αλλά τώρα το ένα τμήμα με 48 (οι άλλοι σταματήσανε) και το άλλο 28 (αυτές σταθερές). Το 73 στην τρίτη γίναμε πράγματι μικτό (όπως και η Α' και η Β') δυο τμήματα με καμιά 35αριά μαθητές και μαθήτριες το καθένα.

Στην τετάρτη τα πράγματα άλλαξαν. Ο διαχωρισμός ήταν σε πρακτικό και κλασσικό, το πρώτο με μαθηματικά, φυσική κλπ ενώ το άλλο με αρχαία, λατινικά και τέτοια. Για πρώτη φορά το πρακτικό έχει πολύ κόσμο, 24 άτομα βρεθήκαμε στην αίθουσα την πρώτη μέρα και πήραμε το πρόγραμμα. Την επόμενη ήμασταν 17. Τι είχε γίνει; Στο πρόγραμμα εμείς θα είχαμε στα αρχαία τη Μαντάμ (φιλόλογο που προτιμούσε να την φωνάζουμε έτσι κι όχι "κυρία" - παλιότερα το απαιτούσε ενώ στα δικά μας χρόνια δεν αντιδρούσε αν ακουγόταν και το κυρία) ενώ το κλασσικό τον Παντελέλλη. Και κάποιοι είχαν προτιμήσει το πρακτικό, μόνο και μόνο για να μην έχουν τη Μαντάμ που είχε τη φήμη σκληρής καθηγήτριας. Το σκληρής όχι ως προς τη συμπεριφορά αλλά ως προς το αντικείμενο. Και πράγματι, στο τέλος της χρονιάς εμείς που κάναμε 4 ώρες αρχαία τη βδομάδα ήμασταν μαζί (ή μάλλον ελάχιστα πιο μπροστά) από τους άλλους που έκαναν 6! Το θέμα είναι πως αυτό έπαιξε κύριο ρόλο στη ζωή τους ενός απ' αυτούς που άλλαξαν αφού η αλλαγή τμήματος τον έφερε στη Νομική και τον έκανε συμβολαιογράφο.

Στην πέμπτη οι 17 μείναμε 14. Οι τρεις (κοπέλες) διάβασαν το καλοκαίρι λατινικά (που δεν είχαμε κάνει εμείς) έδωσαν εξετάσεις και πήγαν στο κλασσικό. Όχι για θέμα καθηγητών που δεν ήξεραν ποιος θα πάρει ποιο τμήμα (παρεμπιπτόντως, και τα δυο τμήματα είχαμε τη Μαντάμ στα αρχαία) αλλά για να είναι παρέα με τις φίλες τους.

Τα χρόνια εκείνα είχαν αρχίσει να φεύγουν οι ντόπιοι καθηγητές που στελέχωναν το σχολείο: άλλοι λόγω σύνταξης κι άλλοι λόγω προαγωγής - τότε ο βαθμός ήταν συνδεμένος με τη θέση κι όταν κάποιος έπαιρνε το βαθμό του Γυμνασιάρχη έπρεπε να πάει Γυμνασιάρχης για να διευθύνει σχολείο που δεν είχε διευθυντή (τότε πήρε το βαθμό κι ο γυμναστής που όμως επειδή οι σπουδές του ήταν διετείς δεν μπορούσε ν' αναλάβει γυμνάσιο κι έτσι τοποθετήθηκε στο γραφείο φυσικής αγωγής στη Μυτιλήνη και πηγαινοερχόταν καθημερινά προς μεγάλη του ταλαιπωρία).  Το κενό έρχονταν να καλύψουν καινούριοι, βασικά νεοδιόριστοι μέχρι να φτάσουν οι ντόπιοι νεοδιόριστοι που είχαν τοποθετηθεί σε άλλες περιοχές κι έπρεπε να πάρουν μετάθεση. Κι ενώ σήμερα η προϋπόθεση για να πάρει μετάθεση ένας εκπαιδευτικός είναι να έχει υπηρετήσει έναν χρόνο στην περιοχή της αρχικής του τοποθέτησης τότε ο ελάχιστος χρόνος ήταν πέντε ολόκληρα χρόνια. Το 1976, ανάμεσα στις άλλες αλλαγές (τριτάξιο το γυμνάσιο και μετά λύκειο, η δημοτική στα σχολεία κλπ) τα πέντε χρόνια μειώθηκαν στα τρία.

Να κλείσω το σημερινό μ' ένα ευτράπελο. Μιας και υπήρχε νέο αίμα στα σχολεία (νέο σε ηλικία, τότε οι νεοδιόριστοι ήταν νέοι άνθρωποι που πριν λίγο είχαν βγει απ' τις σχολές τους σ' αντίθεση με σήμερα που οι φετινοί νεοδιόριστοι είχαν καμιά δεκαριά χρόνια προϋπηρεσία ως αναπληρωτές, βάλτε και πόσο περίμεναν μέχρι να πρωτοδουλέψουν, ήταν από 35 - 40 ετών και άνω), μιας, λοιπόν κι ήταν νέοι όλο και κάποιο ειδύλλιο πλεκόταν ανάμεσά τους. Στην πέμπτη ας πούμε ο μαθηματικός τα έφτιαξε με τη γυμνάστρια και το πράγμα φαινόταν σοβαρό (ακόμα παντρεμένοι είναι). Ένα πρωινό καθώς πηγαίνουμε στο σχολείο μαζί με μας που πηγαίναμε ομαδικά μιας κι είχαμε κατέβει απ' το λεωφορείο ανέβαινε προς το σχολείο κι ο μαθηματικός. Κάτι συζητάγαμε για κάτι που κόστιζε 500 δραχμές οπότε λέει: "Ένα πεντακοσάρικο; Ξέρεις τι είναι ένα πεντακοσάρικο; Εγώ αν είχα ένα πεντακοσάρικο θα παντρευόμουνα". Οπότε γυρνάω κι εγώ και του λέω: "Για ένα πεντακοσάρικο δεν την παντρεύεσαι την κοπέλα κύριε καθηγητά; Τόσο μόνο λείπουνε; Ε, να φροντίσουμε να στο δώσουμε εμείς να μην παιδεύεστε" :)