Έγραφα προχτές για τα γυμνασιακά μου χρόνια. Φτάνουμε στο 1975 στην τελευταία γυμνασιακή χρονιά. Πέμπτη γυμνασίου (όπως είπα την επόμενη ήμουνα σε λύκειο) κι έχουμε μια καθηγήτρια κάπως παράξενη. Την ήξεραν όλοι πως είχε θέματα με το να βρίσκεται στην τάξη (συνήθως έβαζε τα κλάματα χωρίς εμφανή λόγο), αλλά και τι άλλο να γίνει (αργότερα που πήγε στη Μυτιλήνη ήταν αποσπασμένη στο λαογραφικό μουσείο όπου στεγαζόταν και μια εξαιρετική συλλογή της ΕΛΜΕ οπότε λύθηκε το πρόβλημα). Όμως στο Πλωμάρι τέτοια πολυτέλεια δεν υπήρχε (ή μάλλον επειδή ήμασταν χωριό δεν γινόταν παράπονα, ενώ στη Μυτιλήνη που είναι κοντά οι προϊστάμενοι, πάρθηκαν μέτρα - εξάλλου σε μας ήρθε όταν ήταν η χούντα ακόμα).
Με τέτοιες περιγραφές δεν είναι παράξενο πως την ώρα του μαθήματός της δεν γινόταν και άκρα ησυχία. Ένας συνήθης ύποπτος για τη φασαρία (πολύ σχετικό αυτό, απλά να μίλαγε με το διπλανό του) ήταν ο Μ. Όταν ήθελε να ζητήσει ησυχία η συνηθισμένη ατάκα της ήταν "Μ. μη μιλάς". Κι έπιανε αφού σταματούσε για λίγο ο Μ.
Το ίδιο έγινε για μια ακόμα μέρα, μόνο που αυτή τη φορά ο Μ. δεν μίλαγε. Αντίθετα αντέγραφε κάποιο άλλο μάθημα στο τετράδιό του. Που μπορεί να μην παρακολουθούσε αλλά δεν ήταν συμμέτοχος στους όποιους διαλόγους ακούγονταν. Κι εκνευρίστηκε λέγοντας πως τον έχει βάλει στο μάτι. Όχι, έκανες φασαρία οπότε πέρνα έξω. Δεν βγαίνω. Βγες και θα πάμε και στο γραφείο (μια κλιμάκωση πολύ συνηθισμένη στην τάξη). Εντάξει, να πάμε, να δούμε τι έκανα και πρέπει να βγω έξω, ο Μ. είναι το εύκολο θύμα ό,τι και να γίνει.
Αλλαγή σκηνικού τώρα. Αφού ο μαθητής έκανε τέτοια δήλωση, κατάλαβε η καθηγήτρια πως μάλλον δεν ήταν αυτός που μίλαγε άρα είχε κάνει πατάτα. Κι έτσι του λέει να καθίσει κάτω. Όχι να πάμε στο γραφείο. Όχι δεν θα πάμε. Φτάνουν στην πόρτα, αυτός να θέλει να βγει κι η καθηγήτρια να προσπαθεί να τον κρατήσει να μη βγει. Και καθώς τον σπρώχνει για να μη βγει χτυπάει το κεφάλι στον τοίχο. Άμεση αντίδραση να της ρίξει μια κλωτσιά. Σοκαρίστηκε η καθηγήτρια, τον αφήνει, βγαίνει αυτός έξω και κάθεται αυτή στην έδρα βάζοντας τα κλάματα. Τρίβει το πόδι της που είχε δεχτεί την κλωτσιά κι ήταν αρκετά ψηλά, στο μπούτι. Κι όπως κάθεται στην έδρα πρέπει να σήκωσε διακριτικά τη φούστα της για να δει το χτύπημα. Και μπήγει περισσότερα κλάματα: "Μούκανε μελανιά. Και δεν μπορώ και να το δείξω πουθενά"...
Οι ανακρίσεις από τον Γυμνασιάρχη είχαν σαν αποτέλεσμα μια παραινετική ομιλία και συμβουλές στο τμήμα. Κι η υπόλοιπη χρονιά κύλισε ομαλά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Απόψεις; Ιδέες; Αντιρρήσεις; Παραλλαγές;
Όλα ευπρόσδεκτα.