Κληρονομικές διαφωνίες

Τα κληρονομικά πάντα είναι ένας μεγάλος μπελάς. Αν μεν υπάρχει μοναδικός κληρονόμος (ή περίπου - παιδί και γονιός με καλές σχέσεις) δεν τίθεται θέμα. Αποφασίζει ο ίδιος τι θα κάνει (συνήθως να αποδεχτεί την κληρονομιά, σπάνιες οι περιπτώσεις που υπάρχει αποποίηση). Αν όμως οι κληρονόμοι είναι περισσότεροι ξεκινούν τα προβλήματα. Από τα πιο απλά (πώς θα γίνει η διανομή ώστε κανείς να μην αισθάνεται ριγμένος) ως τα πιο σύνθετα (γιατί ο ένας πήρε αυτά κι ο άλλος εκείνα) που μπορεί να φτάσουν από κακές σχέσεις μέχρι τα δικαστήρια (και πάλι καλά, γιατί πολλά έχουν καταλήξει σε σκοτωμούς). Κι η οικογένειά μου δεν απέφυγε τέτοιες καταστάσεις κι έτσι εγώ φρόντισα ό,τι έχω να τα μοιράσω από τώρα με κοινή τους συμφωνία!

Η οικογένεια του πατέρα μου είχε τέσσερα παιδιά: μια κόρη και τρεις γιους. Όπως ήταν συνήθειο, όταν παντρεύτηκε η κόρη της δόθηκε ό,τι της δόθηκε για προίκα κι έμειναν τα υπόλοιπα στη γιαγιά μου (ο παππούς πέθανε νωρίς, πριν το 60, και δεν ξέρω κι αν είχε κάποια προσωπική περιουσία). Η περιουσία δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο, το σπίτι που έμενε και τρία ελαιοκτήματα καθώς και δυο κομμάτια χωρίς ελιές, το ένα το έλεγαν ρουμάνι (=δάσος) και το άλλο το Ρουμανέλι που ήταν πετρώδες, δεν είχε ούτε δέντρο πάνω του (χαρακτηριστικά ένα από τα ονόματα που είχε η περιοχή ήταν "Άχρηστα" και εύκολα καταλαβαίνει κανείς γιατί). Το σπίτι το έγραψε στην πρώτη εγγονή της (που είχε και το όνομά της) ενώ τα υπόλοιπα θα πήγαιναν στους γιους απ' τους οποίους ο ένας (ο πατέρας μου) στην Ελλάδα ενώ οι άλλοι δυο μετανάστες στην Αυστραλία, ο ένας έφυγε το 1955 κι ο άλλος το 1962.

Τα δυο κομμάτια χωρίς ελιές μέσα όποιος και να τάπαιρνε δεν έδιναν σημασία αλλά για τα άλλα τρία ήταν θέμα ποιος θα έπαιρνε ποιο, αφού δεν ήταν ίσης αξίας (ευτυχώς δεν υπήρχε η σκέψη να τα πάρουν από ένα τρίτο ο καθένας που θα τα έμπλεκε περισσότερο). Είχε γίνει μια συζήτηση (και με αλληλογραφία, βέβαια) είχαν πει αυτό ο ένας εκείνο ο άλλος κι έτσι είχε φτιαχτεί μια διαθήκη που την ήξεραν όλοι. Όμως ο ένας γιος άλλαξε γνώμη κι επειδή είχε πιο καλές σχέσεις με τη μάνα του την έπεισε να αλλάξει τη διαθήκη της (τα κατάφερε παρόλο που βρισκόταν μακριά). Η διαθήκη ήταν επίσημη, σε συμβολαιογράφο και με μάρτυρες. Κάποιος απ' όλους ειδοποίησε μια μέρα τον πατέρα μου πως η γριά άλλαξε τη διαθήκη (χωρίς να ξέρει λεπτομέρειες). Συζητήσεις, γιατί, πώς, ξαναλλάζει η διαθήκη στην προηγούμενη διανομή.

Έλα όμως που υπήρχε ενδιαφέρον για την ενδιάμεση κατάσταση. Ξανά πιέσεις και ξανά αλλαγή, άρα ξανά ειδοποίηση. Συζητήσεις από κοντά και με αλληλογραφία στην οποία ζητείται να πάρει θέση κι ο τρίτος αδερφός. Με τον έναν δεν έγινε ακριβώς συζήτηση, απλά ο πατέρας μου τούστειλε ένα γράμμα που διαμαρτυρόταν (ή και τον έβριζε κομψά) και τέλος η αλληλογραφία. Στον άλλον έγραψε εκθέτοντας την κατάσταση. Αλλά εκείνος ήταν σε δύσκολη θέση. Να τσακωθεί με τον αδερφό του που ήταν κοντά του, στην ίδια πόλη στη μακρινή Αυστραλία; Ή να τα χαλάσει με τον άλλο του αδερφό που έβλεπε πως είχε δίκιο. Έτσι τήρησε μια ουδέτερη στάση. Δεν θυμάμαι αν απάντησε σε ένα γράμμα αλλά θυμάμαι πως κάποια πρωτοχρονιά πήραμε ένα φάκελο απ' αυτόν που είχε μέσα μια κάρτα με τον Αγιοβασίλη και ένα τσεκ από 5 - 10 δολάρια αλλά χωρίς μια λέξη γραμμένη πάνω στην κάρτα. Τελείως λευκή. Κάτι που εξόργισε τον πατέρα μου.

Πέρασαν δυο τρία χρόνια και το 1972 μαθαίνουμε πως ο ένας θείος θάρθει με την οικογένειά του στην Ελλάδα (για πρώτη φορά από τότε που είχε φύγει). Κι ήταν ένα θέμα πώς θα γίνει, αν θα πάει ο πατέρας μου να τον δει και πώς θα τον αντιμετωπίσει. Τέλος πάντων, τη μέρα που θα ερχόντουσαν (με την οικογένειά του) είχαμε πάει στο σπίτι της γιαγιάς και κατεβήκαμε στο δρόμο να τον περιμένουμε. Έρχεται, κατεβαίνει απ' τ' αυτοκίνητο κι αγκαλιάστηκαν τ' αδέρφια. Τέλος της ψυχρότητας. Όσο διάστημα έμειναν εδώ βρεθήκαμε πάρα πολλές φορές, κοινές εκδρομές και έξοδοι. Τότε μάθαμε πως τον επόμενο χρόνο θα ερχόταν κι ο άλλος αδερφός και συμφωνήθηκε πως θα γινόταν μια διανομή με κλήρωση και το αποτέλεσμα θα ήταν οριστικό. Και για να εξασφαλιστεί αυτό, δεν θα γινόταν μια απλή διαθήκη αλλά μεταβίβαση με δωρεά που δίνει τίτλο ιδιοκτησίας - έτσι κι αλλιώς η γιαγιά είχε παραμεγαλώσει για να ασχολείται η ίδια με τα κτήματα κι ήταν βέβαιο πως μπορεί η ιδιοκτησία να άλλαζε χέρια αλλά δεν θα την άφηναν χωρίς λάδι, εξάλλου αυτοί που ήταν στην Αυστραλία δεν υπήρχε περίπτωση ν' ασχοληθούν οι ίδιοι με τα κτήματα.

Όντως τον επόμενο χρόνο ήρθε κι ο άλλος αδερφός, το κλίμα είχε ήδη βελτιωθεί μετά την κουβέντα της προηγούμενης χρονιάς, οριστικοποιήθηκαν οι συζητήσεις κι έγινε η διανομή και έληξαν με καλό τρόπο οι ανταγωνισμοί. Βέβαια, περνώντας τα χρόνια τα πράγματα άλλαξαν. Η μοίρα ήθελε να πάρει ο καθένας αυτά που προέβλεπε η τελευταία διαθήκη που όμως δεν ήταν έτσι όπως διαμορφωνόταν η κατάσταση (στο μικρό κτήμα είχε φτιαχτεί αγροτικός δρόμος κι έτσι είχε αποκτήσει άλλη πραγματική αξία).

Τα κτήματα τα πήραν όμως τι τα έκαναν; Ο πατέρας μου το πούλησε σχετικά γρήγορα. Το άλλο δεν ξέρω τι έγινε ενώ το τρίτο (μετά και τον θάνατο του θείου μου) έμεινε και χάθηκε - εγώ δεν ξέρω πού είναι για να πάω να το δείξω κι αν εγώ που είμαι στην Ελλάδα δεν ξέρω, πώς να ξέρουν οι υπόλοιποι από την οικογένειά του που βρίσκονται εκεί μακριά στα ξένα. Το ίδιο χάθηκε και το ρουμάνι (που κάποια στιγμή πριν καμιά εικοσαριά χρόνια μας είχαν πει πως είχαν πάει με μπουλντόζες και τόχαν κατασκάψει). Χάθηκαν με την έννοια πως δεν δηλώθηκαν στο κτηματολόγιο που έγινε πέρυσι, άρα περνάνε στο δημόσιο (αν τα βρει κι αυτό).

Επίσης στα παιχνίδια της μοίρας ήταν πως το Ρουμανέλι, αυτό που βρισκόταν στα Άχρηστα, πήρε πολύ μεγάλη αξία. Εντάχτηκε στο σχέδιο πόλης και άλλαξε χρήση, δεν ήταν πια ένα άγονο χωράφι αλλά οικόπεδο. Οι αρχικοί ιδιοκτήτες πέθαναν τη δεκαετία του 90 και έτσι γίναμε πολλοί οι κληρονόμοι. Κι όπου υπάρχουν πολλοί δεν το ορίζει κανένας. Πριν από λίγα χρόνια το πήρα ολόκληρο εγώ και το μεταβίβασα στους κατιόντες κι έτσι ελπίζω να μην πάει κι αυτό χαράμι!