Παρίσι 2008

Όπως έγραφα τις προάλλες, το 2008 κάναμε ένα ταξίδι προς Γερμανία κι από κει επισκεφτήκαμε πόλεις σε άλλες χώρες, ενώ στην επιστροφή γυρίσαμε οδικά μέσω Βαλκανίων (αλλά χωρίς στάση στα Βαλκάνια εκείνη τη φορά). Την περιγραφή για το ταξίδι το ίδιο την ολοκλήρωσα σε μια ανάρτηση, αλλά όπως υποσχέθηκα παρουσιάζω φωτογραφίες απ' τις επισκέψεις αυτές. Για σήμερα έχουμε Παρίσι και ξεκινάμε με μια νυχτερινή φωτογραφία του πύργου του Άιφελ, όπως και με την επίσκεψη του 2005.

Επιτέλους μια φωτογραφία μπροστά στον Πύργο του Άιφελ όπως την ήθελα. Ή περίπου. Όταν ο φωτογράφος είναι άλλος, πάντα θα βάλει την προσωπική του επιλογή! Προφανώς είν' ο ίδιος και στη νυχτερινή και στην ημερήσια φωτογράφιση 😀

Μπήκαμε και σε καραβάκι να κάνουμε βόλτα στο Σηκουάνα και να μας πάει να δούμε διάφορα αξιοθέατα κατά μήκος του ποταμού. Θέλαμε να επιβεβαιώσουμε πως μ' ένα εισιτήριο θα μπορούσαμε να βγαίνουμε στις στάσεις που έκανε και να μπαίνουμε σε επόμενο. Στέλνουμε, λοιπόν, στις πληροφορίες αυτήν από την ομάδα που αποδεδειγμένα ήξερε καλύτερα ξένη γλώσσα: είχε προφίσενσι. Πάει, κάτι γίνεται στο γκισέ κι επιστρέφει απογοητευμένη: Δεν μιλάνε Αγγλικά. Μου φαίνεται παράξενο, ήμασταν κάτ' απ' τον πύργο του Άιφελ, στο τουριστικότερο σημείο του Παρισιού, θέλουμε να μάθουμε τουριστικές πληροφορίες και να μην μιλάνε Αγγλικά; Τι να κάνουμε, αναλαμβάνω να ρωτήσω εγώ ως γαλλομαθής (τρομάρα μου, τα γαλλικά μου ήταν αυτά που είχα μάθει 5 χρόνια στο γυμνάσιο κι από τότε, 40+ χρόνια πριν έμεναν στο ράφι). Με το που πάω στο γκισέ και ξεκινάω να προσπαθώ να συνεννοηθώ, μου λέει η άλλη (η ίδια που προηγούμενα δεν απάντησε στην απεσταλμένη μας) μήπως θέλετε να μιλήσουμε στ' Αγγλικά καλύτερα; Και γίνεται όλη η συνεννόηση στ' Αγγλικά από κει και πέρα, έστω κι αν τα δικά μου δεν ήταν στο καλύτερο επίπεδο (σίγουρα, όμως, πολύ καλύτερο απ' τα Γαλλικά) και μένει η προφισενσιούχα μ' ανοιχτό το στόμα! Τι είπε και πώς δεν μιλήσανε δεν μάθαμε.

Από το καραβάκι μέσα είδαμε διάφορο κόσμο να είναι στις όχθες του Σηκουάνα. Κάποιοι άστεγοι (τότε δεν βλέπαμε τέτοιους συχνά στην Αθήνα)

αλλά και άλλους που λιάζονταν εκεί! Αντιθέσεις.

Μπροστά το Hôtel de Ville, που δεν σημαίνει κάποιο ξενοδοχείο αλλά το δημαρχείο της πόλης.

Αυτή τη φορά μπήκα και μέσα στην Παναγία των Παρισίων (ή αλλιώς Νοτρ Νταμ)

που σε μια γωνιά είχε μακέτες που περιέγραφαν το πώς κατασκευάστηκε.

Περάσαμε κι από το Λούβρο, αλλά δεν μπήκαμε μέσα

όμως μια ματιά ρίξαμε απ' έξω!

Πήγαμε και προς την Πλας δε Κονκόρντ,

Περνώντας απ' την αψίδα θριάμβου του Καρουζέλ (Arc de Triomphe du Carrousel) την πρώτη από τρεις αψίδες που βρίσκονται σε μια ευθεία που ξεκινάει απ' το Λούβρο.

Περπατήσαμε και πάλι στη λεωφόρο των Ηλυσίων Πεδίων βγάζοντας φωτογραφίες προς τη μια

και την άλλη μεριά της

και κάποια στιγμή είπαμε να ξαποστάσουμε και καθίσαμε σ' ένα απ' τα καφέ της. Πολυτελέστατο φαινόταν, ωραιότατο μέχρι που επισκεφτήκαμε την τουαλέτα του. Πέρα απ' τη βρωμιά που συναντήσαμε εκεί, είδαμε και τι γινόταν στην κουζίνα. Αν το ήξερα θα προτιμούσα να πάω σε μια απ' τις δημόσιες (πληρωτές) τουαλέτες να μην απογοητευτώ έτσι.

Περπατώντας φτάσαμε και στην Αψίδα του θριάμβου την γνωστή και πολυφωτογραφημένη, Είχε πια βραδιάσει.

Ήταν Μ. Σάββατο βράδυ κι είχα βρει πού είν' η ελληνική εκκλησία να πάμε για την Ανάσταση. Ήταν σχετικά νωρίς, συζητάμε αν θα πάμε από κείνη την ώρα ή θα το καθυστερήσουμε, τελικά αποφασίζουμε ν' ανέβουμε μέχρι τη Μονμάρτη και να πάμε στον Άγιο Στέφανο αργότερα.

Πάμε στη Μονμάρτη, ανεβαίνουμε μέχρι την εκκλησία της Αγίας Καρδίας που στέκεται στην κορυφή του λόφου κι επιβλέπει την πόλη κι η ώρα περνάει. Άντε να κατεβούμε για την Ανάσταση, ναι, λένε αλλά το κωλοβαράνε αντί να πουν πως δεν θέλουν να πάνε σε εκκλησία. Κι έτσι περνάει η ώρα κι επιστρέφουμε κατευθείαν για το ξενοδοχείο.