Αναπληρωτής 1994

Ξεκίνησα να γράφω τις αναμνήσεις μου από τα χρόνια που δούλευα αναπληρωτής. Στο πρώτο μέρος τα προκαταρκτικά, τότε που ψαχνόμουνα πώς και πού μπορώ να δουλέψω σαν αναπληρωτής ενώ στη συνέχεια κατά χρονιά εργασίας. Έγραψα για το 1990, το 1991, το 1992, το 1993. Σειρά έχει το 1994, μια πολύ δύσκολη χρονιά που όμως στο τέλος βγήκε η καλύτερη από πολλές άλλες. Όταν ακούω για Μαύρο Σεπτέμβρη ο νους μου δεν πάει στο μακρινό 1972 (που ήμουνα και μικρός για να τα θυμάμαι) αλλά στο λιγότερο μακρινό 1994 και στο άγχος και την αγωνία εκείνων των ημερών που ακόμα δεν τις έχω ξεπεράσει.

Αναπληρωτής 1993

Ξεκίνησα να γράφω τις αναμνήσεις μου από τα χρόνια που δούλευα αναπληρωτής. Στο πρώτο μέρος τα προκαταρκτικά, τότε που ψαχνόμουνα πώς και πού μπορώ να δουλέψω σαν αναπληρωτής ενώ στη συνέχεια κατά χρονιά εργασίας. Έγραψα για το 1990, το 1991, το 1992. Σειρά έχει το 1993. Που όμως δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο. Ξανά στο Λύκειο Βουνάργου (και για ένα μεγάλο διάστημα στα γραφεία της Διεύθυνσης να βγάζουμε τις καταστάσεις μισθοδοσίας) κι η Μαρία σαν μαθηματικός μόνο που το 93 ήταν στο ΤΕΛ Αμαλιάδας. Μας πήραν και πολύ νωρίς (πρώτη φορά που ήμουνα στον αγιασμό) λόγω του σεισμού που είχε γίνει το Μάρτη, όλα καλά.

Αναπληρωτής 1992

Ξεκίνησα να γράφω τις αναμνήσεις μου από τα χρόνια που δούλευα αναπληρωτής. Στο πρώτο μέρος τα προκαταρκτικά, τότε που ψαχνόμουνα πώς και πού μπορώ να δουλέψω σαν αναπληρωτής ενώ στη συνέχεια κατά χρονιά εργασίας. Έγραψα για το 1990 και το 1991. Σειρά έχει το 1992. Άλλη μια πρόσληψη με περιπέτεια. Γιατί ενώ είχαμε μείνει στο Άργος που είχαμε πια σπίτι (και στο οποίο σταδιακά μετακομίσαμε όλα μας τα πράγματα και το σπίτι στην Αθήνα το βγάλαμε για νοίκιασμα) όταν βγήκαν οι ανακοινώσεις των κενών δουλειά δεν υπήρχε για μας. Το μάθαν πως δουλεύαμε και πλάκωσαν πολλοί. Τα κενά στην πληροφορική ήταν πάλι τρία (άντε τέσσερα) αλλά η Μαρία βρέθηκε στο 6 ή στο 7. Κι έτσι έμεινε άνεργη.

Αναπληρωτής 1991

Τις τελευταίες μέρες ξεκίνησα να γράφω τις αναμνήσεις μου από τα χρόνια που δούλευα αναπληρωτής. Στο πρώτο μέρος είχα για τις μέρες που ψαχνόμουνα (και μάθαινα) πώς και πού μπορώ να δουλέψω σαν αναπληρωτής. ενώ στο προηγούμενο για την πρώτη φορά που δούλεψα, το 1990. Σειρά έχει τώρα το 1991. Τη χρονιά αυτή ήμασταν πιο προσγειωμένοι και ενημερωμένοι. Όχι τελείως, πάλι είχαμε την αισιοδοξία του νέου κι έτσι εκτός από Αρκαδία και Αχαΐα που είχαμε βάλει το 1990 για τη χρονιά αυτή διαλέξαμε την Ηλεία και για αουτσάιντερ την Αργολίδα. Η αισιοδοξία έγκειται ακριβώς στο γεγονός πως ακόμα βάζαμε αουτσάιντερ! Που όμως στην περίπτωση αυτή μας έκατσε!

Αναπληρωτής 1990, Δουλεύω!

Ξεκίνησα να γράφω προχτές τις αναμνήσεις μου από τα χρόνια που δούλευα αναπληρωτής. Στο πρώτο μέρος είχα για τις μέρες του 1990 που ψαχνόμουνα (και μάθαινα) πώς και πού μπορώ να δουλέψω σαν αναπληρωτής. Σήμερα θα περιγράψω την πρώτη μου χρονιά, αυτό που ήταν η αρχή της σημερινής μου δουλειάς (αφού πέρασα από σαράντα κύματα) και να δούμε πότε (και ποιο) θα είναι το τέλος της.

Αναπληρωτές, η προετοιμασία.

Καινούρια σχολική χρονιά αρχίζει και τα σχολεία θα πρέπει να γεμίσουν με προσωπικό και με μαθητές. Κι οι μεν μαθητές ξέρουν πού θα πάνε αλλά οι δάσκαλοι και οι καθηγητές τους όχι ακόμα. Σίγουρα υπάρχουν οι μόνιμοι όπως εγώ που ξέρουμε πού θα παρουσιαστούμε και πού θα δουλέψουμε αλλά υπάρχουν οι χιλιάδες αναπληρωτές που είναι με τη βαλίτσα τους έτοιμη για να πάνε "όπου και όταν ήθελαν διαταχθεί" (όπως γράφει και το απολυτήριο του στρατού, άλλη ιστορία αυτή). Όχι πως δεν υπάρχουν και μόνιμοι που ακόμα δεν ξέρουν πού θα πάνε. Υπάρχουν κι απ' αυτούς κι είναι κι αυτοί μερικές χιλιάδες. Παράδειγμα η Μαρία (κι όσοι είναι στη διάθεση των Υπηρεσιακών συμβουλίων) που περίμενε όλο το καλοκαίρι πότε θα της πουν να κάνει τα χαρτιά της (κάτι που έγινε αυτή τη βδομάδα) και τώρα περιμένει να της πουν πού θα πάει. 'Η όσοι περιμένουν απόσπαση είτε γιατί περισσεύουν στο σχολείο που είναι είτε γιατί έχουν λόγους να βρεθούν σ' άλλο μέρος. Αλλά του αναπληρωτή ο πόνος είναι πιο μεγάλος. Γιατί δεν ξέρει καν αν θα δουλέψει κι όχι μόνο το πού. Κι επειδή μπορεί να πέρασαν κάμποσα χρόνια από την εποχή που ήμουνα αναπληρωτής και ν' άλλαξαν κάμποσα πράγματα από τότε αλλά η ιδέα δεν άλλαξε, είπα να γράψω τα δικά μου πάθια σαν αναπληρωτής. 6 χρόνια δούλεψα έτσι, σε έξι συνέχειες θα είναι (άντε, επειδή δυο χρονιές ήταν εύκολες δεν θα έχουν δικιά τους ανάρτηση αλλά θα έχει η χρονιά του διορισμού).

Λέσβος ή Μυτιλήνη

Πριν κάμποσο καιρό ο πρωθυπουργός σε μια αποστροφή του λόγου του (κάτι σε σχέση με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που βρίσκονται στο νησί) είπε πως θα πρέπει να βοηθήσουμε τη Λέσβο, τη Μυτιλήνη. Δόθηκε αρκετή δημοσιότητα στο γεγονός και φτιάχτηκαν και κάμποσες γελοιογραφίες πάνω σ' αυτό, ότι δηλαδή πρωθυπουργός άνθρωπος δεν ήξερε σε ποιο μέρος βρισκότανε κι αναφέρθηκε στο νησί σαν να ήταν δυο διαφορετικά μέρη. Παρόλο που κάποιες γελοιογραφίες μ' άρεσαν και τις προώθησα, δεν είμαι σίγουρος αν αυτό έγινε από λάθος ή θέλησε να τονίσει το ενδιαφέρον του για το νησί. Κι αυτό γιατί μιας και αυτό ειπώθηκε και δεν ήταν γραμμένο, για μένα μπορεί το δεύτερο να είναι σαν επεξήγηση για το πρώτο. Γιατί για το νησί μου υπάρχει μια ασάφεια σχετικά με το όνομα.και δεν το λέω γιατί θέλω να υπερασπιστώ τον πρωθυπουργό.

Διόδια και κάρτες (POS)

Το σημερινό σημείωμα είναι εν μέρει μια αναδημοσίευση από το φέισμπουκ της φίλης Βάσως και από κει και πέρα συμπλήρωμα δικό μου. Εξάλλου στο θέμα είχα αναφερθεί κι εγώ παλιότερα, στο παλιό μου μπλογκ στην αναφορά που έκανα για την επάνοδό μου στους ελληνικούς δρόμους. Όμως αυτά ήταν το 2012. Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια κι η κυβέρνηση (με την τρόικα που έγινε θεσμοί) επέβαλαν την χρήση του πλαστικού χρήματος όσο το δυνατόν περισσότερο, αναγκάζοντας τους επιχειρηματίες μεγάλους και μικρούς (ακόμα και περίπτερα) να εγκαταστήσουν μηχανάκια και να δέχονται κάρτες. Μηχανάκια που κόστισαν διάφορα ποσά που τα πήραν οι τράπεζες που εκτός απ' αυτά παίρνουν από δω και πέρα μίζα από τις σχετικές συναλλαγές. Αλλά ενώ (και) οι μικροεπιχειρηματίες είναι υποχρεωμένοι να βάλουν σχετικά μηχανάκια, οι εταιρείες των αυτοκινητοδρόμων δεν έχουν σχετική υποχρέωση. Αλλά ας βάλω το σημείωμα της Βάσως:

Τουριστικοί χάρτες

Στα διάφορα μέρη που πάω, όπως έχω ξαναγράψει, χρησιμοποιώ τους ηλεκτρονικούς χάρτες (είτε από τον πλοηγό - ελληνικά τζι-πι-ες - είτε και του γκουγκλ). Όμως συνήθως χρειάζομαι και μια έντυπη έκδοση για να μπορέσω να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά. Στο εξωτερικό όπου πήγαινα, με το που έφτανα στο ξενοδοχείο μου έδιναν κι έναν χάρτη της περιοχής. Συνήθως διαφημιστικό, που είχε γύρω γύρω διευθύνσεις από κλαμπ, εστιατόρια, ξενοδοχεία αλλά και κάποιες ιδέες από τα πιο φημισμένα τουριστικά αξιοθέατα. Κι αν δεν μου τον έδιναν στο χέρι (όσοι θέλαν να προμοτάρουν κάποια πράγματα έκαναν και τις σχετικές "προτάσεις"), τον είχαν στη ρεσεψιόν για να πάρει όποιος ήθελε.

Τα μποφόρια

Με μπουνάτσες και μποφόρια
ταξιδεύουν τα βαπόρια.
Στα λιμάνια όλης της γης,
δύσης και ανατολής.

Έτσι αρχίζει ένα τραγούδι που τραγούδησε η Γλυκερία το 1986, αλλά η ιστορία η δική μου είναι μερικά χρόνια πιο μπροστά, το Γενάρη του 1978 κι έχει μόνο μποφόρια. Την ιστορία την έχω πει πολλές φορές και πρόσφατα ο Δημήτρης μου έλεγε για τη μεγάλη κακοκαιρία που ήταν κάπου γύρω στα Χριστούγεννα του 77 και την ξανάπα με ημερομηνίες που ήταν για μένα σημαδιακές (συν το ότι θυμάμαι καλά - ακόμα). Την είχα πει λίγες μέρες πιο μπροστά ξανά και τότε ήταν που με προέτρεψε η Μαρία να την γράψω κι αυτήν εδώ. Έβαλα τον τίλο και περίμενα την ώρα. Έγινε κι αυτό με τον Μήτσο, ε, είπα πως η ώρα ήρθε κι έπρεπε να στρωθώ!

Μελιτζάνες με γιαούρτι στο φούρνο

Κι ενώ είχα βρει το νέο μου φαγητό, με τις μελιτζάνες με τυρί, και τις είχα κάνει κάνα δυο φορές, άλλη ιδέα μου ήρθε, δεν ξέρω πώς. Να προσθέσω και γιαούρτι. Η δική μου ιδέα έλεγε να είναι το γιαούρτι από πάνω, κάτι σαν την μπεσαμέλ στο μουσακά. Έψαξα στο δίκτυο (σήμερα είναι πανεύκολο να βρεις ό,τι σκεφτείς) και βρήκα δυο συνταγές που μ' άρεσαν, μια του Μαμαλάκη που ήταν κάπως έτσι (αλλά σε στρώμα όπως στα λαζάνια) και μια του Σκαρμούτσου που ήταν κάπως σαν τα παπουτσάκια. Τι έκανα εγώ; Προφανώς τα πάντρεψα όλα! Και τ' αποτέλεσμα εξαιρετικό.

Μελιτζάνες με φέτα στο φούρνο

Γυρίζοντας από τη Λευκάδα, κάναμε μια στάση στην Πάτρα να δούμε την Ντίνα. Που μας πρότεινε να πάμε για φαγητό στα Βραχνέικα, κι εκεί είχε μελιτζάνες με τυρί στο φούρνο. Τις πήρα, τις δοκίμασα και πολύ μ' αρέσανε κι έλεγα να βρω τη συνταγή αλλά δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ γιατί τις επόμενες μέρες το μπλογκ της Ελένης έβαλε μια σχετική συνταγή, που μου θύμιζε περισσότερο σουφλέ μελιτζάνας, αλλά ήταν μια καλή βάση. Πάνω στην ώρα! Τη δοκίμασα, αλλά φωτογραφίες δεν έβγαλα. Εδώ η δική μου παραλλαγή, αν και δεν σταμάτησα σ' αυτήν. Υπάρχει και συνέχεια...

Τι μας λέει ο άνθρωπος...

Για τις ειδήσεις έχω αποκλείσει την τηλεόραση. Έτσι κι αλλιώς γενικά δεν πολυβλέπω τηλεόραση αφού και τις φορές που "βλέπω" συνήθως ασχολούμαι παράλληλα με κάτι άλλο (να παίζω ή να διαβάζω στο υπολογιστή, να φτιάχνω κάτι κλπ). Αντί τηλεόραση ακούω ραδιόφωνο που είναι εύκολο να το συνδυάσεις με το να κάνεις και κάτι άλλο. Παλιότερα, διάβαζα εφημερίδα, μετά την σταμάτησα κι αυτή κι ενημερώνομαι από το ίντερνετ. Που έχει τα πάντα, αλλά πρέπει να σκάψεις για να τα βρεις κι όσο σκάβεις, να ψιλοκοσκινίζεις. Γιατί μαζί με τις ειδήσεις που σ' ενδιαφέρουν κυκλοφορεί και μπόλικη σαβούρα.

Μηχανάκια, το τέλος

Ακόμα συνεχίζονται οι ιστορίες με τα μηχανάκια. Κι ακόμα είμαστε στο δεύτερο. Το ηρωικό!
Το 1985, αφού απολύθηκα από φαντάρος, μείναμε λίγο στη Μυτιλήνη μέχρι να τελειώσει η σεζόν και τα μαθήματα που έκανε η Μαρία και μετακομίσαμε στην Αθήνα. Μείναμε στους Αμπελόκηπους για να είμαστε σε ένα μέρος που να έχει συγκοινωνία με πολλές περιοχές ώστε να μπορούμε να μετακινηθούμε που θα πιάναμε δουλειά σε φροντιστήρια ή σε ιδιαίτερα. Πήγαμε και στον ΟΑΕΔ της γειτονιάς και γραφτήκαμε στους άνεργους. Τους ρωτήσαμε για δουλειά και μας λένε να τους ξαναρωτήσουμε από Δευτέρα,

Με μηχανάκι, συνέχεια

Συνεχίζω λοιπόν σήμερα για τις ιστορίες μου με τα μηχανάκια. Συνολικά τέσσερα ήταν, στο προηγούμενο αναφέρθηκα στα δύο πρώτα, αλλά με το δεύτερο δεν τελειώσαμε. Από προχτές είχα στο νου μου να τ' ανεβάσω, αλλά οι τελευταίες μέρες ήταν γεμάτες δραστηριότητες :) κι έτσι καθυστέρησε λίγο. Το δεύτερο λοιπόν αυτό το κράτησα 7 χρόνια κι ήταν το μηχανάκι με το οποίο έκανα τα περισσότερα χιλιόμετρα. Αυτό με ταξίδεψε βδομάδα του μέλιτος στην Κρήτη. Σάββατο ο γάμος, Δευτέρα βράδυ στο βαπόρι, Τρίτη πρωί βγαίνουμε στο Ηράκλειο. Είχαμε και παρέα, αυτοί με το λεωφορείο (και καν δεν σκεφτήκαμε να τους δώσουμε τα μπαγκάζια μας που τα είχε η Μαρία στην πλάτη της) εμείς οι νιόπαντροι με το παπί, τραβάμε για Σητεία. Στο δρόμο ανηφόρα, όλο ανεβαίνουμε, το υψόμετρο μεγαλώνει, το μηχανάκι ζορίζεται, λέω πάει χάλασε, αλλά τα κατάφερε τελικά.

Και με μηχανάκι

Τέλη της δεκαετίας του 70, η θεία μου η Ελένη απέκτησε ένα μοτοποδήλατο. Από αυτά που έπαιρναν μπρος με πετάλι. Το πήρα μια βόλτα, έγδαρα λίγο με το πόδι μου μια μάντρα, ενδιαφέρον το βρήκα. Μ' άρεσε. Τον επόμενο χρόνο πήρε ένα παρόμοιο αλλά μεταχειρισμένο η κόρη της. Το κράτησε κάποιο διάστημα αλλά αποφάσισε να το αλλάξει μ' ένα παπάκι Χόντα. Οπότε αποφάσισα και αγόρασα εγώ το παλιό της. Κι έτσι, το 1981 με βρίσκει ιδιοκτήτη μηχανοκίνητου! 17 ή 18 χιλιάδες δραχμές η τιμή του. Το μετέφερα στα Γιάννενα και κυκλοφορούσαμε με τη Μαρία. Όταν πέφταμε σε ανηφόρα (και τα Γιάννενα έχουν κι απ' αυτές) βοηθούσαν και τα πετάλια και κάτι γινότανε.

Ποδηλατικές ιστορίες, η συνέχεια

Έλεγα λοιπόν, πως το πρώτο μου ποδήλατο ήταν ένα 20άρι Βέλαμος που το απόκτησα εφτά χρονών. Καλό για την ηλικία αυτή, αλλά τα εφτάχρονα έχουν την κακιά συνήθεια καθώς μεγαλώνουν στα χρόνια να μεγαλώνουν και στο σώμα. Κι εγώ ψήλωνα γρήγορα. Έτσι, μέχρι να βγάλω το δημοτικό το ποδήλατο αυτό μού ήταν οριακό. Οπότε πηγαίνοντας στο Γυμνάσιο ο πατέρας μου παίρνει, πάλι, την πρωτοβουλία για αγορά άλλου, μεγαλύτερου. Να μπορώ να πηγαίνω και μέχρι το σχολείο άμα λάχει.

Ποδηλατικές ιστορίες: Το πρώτο μου ποδήλατο

Βασικά θα τις έλεγα δικυκλιστικές τις ιστορίες αυτές, αλλά όπως το σκεφτόμουνα, αν έβαζα όλη τη σχέση μου με τα δίκυκλα, θα τράβαγε πολύ σε μάκρος η ανάρτηση κι έτσι είπα να την κόψω στα δύο. Ξεκινάω λοιπόν με την ή μάλλον τις ποδηλατικές ιστορίες και έπονται άλλες με μηχανοκίνητα δίκυκλα :).

Σεισμός στο Πλωμάρι, μια βδομάδα μετά

Πέρασε μια βδομάδα από τον μεγάλο σεισμό που ταρακούνησε τη Λέσβο (ή τη Μυτιλήνη; η Μυρσίνα τα χώνει σ' αυτούς που χρησιμοποιούν το δεύτερο για το νησί, εγώ έχω άλλη άποψη, αλλά δεν είν' η ώρα). Η εστία του σεισμού (το κέντρο του) ήταν λίγα χιλιόμετρα έξω απ' το Πλωμάρι, απ' την περιοχή καταγωγής μου δηλαδή. Καταστρεπτικός και δυστυχώς και φονικός, αφού μια γυναίκα καταπλακώθηκε από το σπίτι της που έπεσε. Για το μέγεθος τη καταγραμμένης μέχρι στιγμής καταστροφής γράφει το in.gr (έχω επέμβει και έχω χρωματίσει με πράσινο αυτά που κρίθηκαν εντάξει και με κόκκινο τα ακατάλληλα, ενώ πρόσθεσα και τον πληθυσμό σύμφωνα με την τελευταία απογραφή του 2011. Επίσης σημειώνω με πορτοκαλί το χωριό με τις μεγαλύτερες καταστροφές και με κίτρινο το δικό μου - που κι εκεί από καταστροφές δεν πάει πίσω. Υπόψη πως τα νούμερα έχουν να κάνουν μόνο με τα κτίρια που είχαν ελεγχθεί μέχρι χτες Κυριακή το βράδυ. Οι έλεγχοι δεν έχουν τελειώσει ακόμα, υπάρχουν αρκετά κτίρια που έχει ζητηθεί να ελεγχθούν αλλά είναι ακόμα στην αράδα. Ομολογώ - με βάση εμπειρίες από άλλους σεισμούς - πως τα συνεργεία που υπάρχουν είναι πολυπληθή, αλλά οι ανάγκες περισσότερες).

Οι αριθμοί της ζωής μας

Για ποιους αριθμούς μιλάω; Μα για όλους αυτούς τους αριθμούς που έχουν μπει στη ζωή μας και συνέχεια χρειάζεται ν' αναφερόμαστε σ' αυτούς στις συναλλαγές μας (κυρίως) με τις δημόσιες υπηρεσίες. Κι είναι τόσοι πολλοί και πληθαίνουν συνέχεια. Κάποτε, χρειαζόσουνα μόνο τον αριθμό της ταυτότητάς σου (ΑΔΤ), κι αυτόν όποτε. Ακόμα έναν αριθμό είχαμε οι δημόσιοι υπάλληλοι, τον αριθμό μητρώου (ΑΜ). Το χρησιμοποιούμε στις επαφές μας με την υπηρεσία. Υπήρχε ακόμα ένας αριθμός που είχαμε όλοι οι ασφαλισμένοι σε κάποιο φορέα υγείας που τον έγραφε το βιβλιάριό μας και τον χρησιμοποιούσε ο γιατρός μας για τη συνταγογράφηση. Σε μας του δημοσίου αυτός ο ένας έγινε τρεις - για τους άλλους δύο (χωρίς να είναι σίγουρο).

Πλαστικές σακούλες

Μια είδηση των προηγούμενων ημερών. Ούτε μονόστηλο δεν θάπιανε στις κλασσικές εφημερίδες φαντάζομαι. αλλά μιας και δεν διαβάζω εφημερίδα πια δεν ξέρω αν η υπόθεσή μου αυτή είναι σωστή. Αλλά απ' τις σειρές που διάβασα, υποθέτω πως ναι. Ποια είδηση; Μα πως από τον επόμενο χρόνο δεν θα επιτρέπεται να δίνονται τσάμπα οι σακούλες στα μαγαζιά. Ποια μαγαζιά; Η είδηση αναφέρει τα σουπερμάρκετ αλλά είμαι σίγουρος πως θα είναι γενικότερο το θέμα. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά μπαίνει και διατίμηση. Η σακούλα θα χρεώνεται με 0,08€. Τιμή πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που χρεώνει το Λιντλ που ήδη ακολουθεί αυτή την τακτική. Ή το ΙΚΕΑ κλπ.

Γέφυρα του Ευρίπου

Μιας και έγραφα προχτές για τη γέφυρα της Λευκάδας κι έκανα και αναφορά στην Εύβοια, να βάλω κάτι και για την ιστορική γέφυρα που ενώνει το νησί με την απέναντι στεριά, τη γέφυρα του Ευρίπου. Δεν μιλάω για την καινούρια (την ψηλή όπως τη λένε) που είναι σταθερή και σε τέτοιο ύψος και με τέτοιο τρόπο που τα καράβια περνάνε από κάτω της χωρίς κανένα πρόβλημα, αλλά για την παλιά, αυτή που χρόνια τώρα ενώνει τα δυο κομμάτια της πόλης (κι ας έχει αλλαχτεί αρκετές φορές).