Ποδηλατικές ιστορίες: Το πρώτο μου ποδήλατο

Βασικά θα τις έλεγα δικυκλιστικές τις ιστορίες αυτές, αλλά όπως το σκεφτόμουνα, αν έβαζα όλη τη σχέση μου με τα δίκυκλα, θα τράβαγε πολύ σε μάκρος η ανάρτηση κι έτσι είπα να την κόψω στα δύο. Ξεκινάω λοιπόν με την ή μάλλον τις ποδηλατικές ιστορίες και έπονται άλλες με μηχανοκίνητα δίκυκλα :).

Η πρώτη ιστορία αρχίζει το καλοκαίρι του 1966. Ήμουνα στην πρώτη δημοτικού. Λίγο πριν βγουν τα ενδεικτικά μας (γιατί τότε παίρναμε και τέτοια :) ). Ο πατέρας μου μού έχει υποσχεθεί ότι αν πάρω με 10 το ενδεικτικό θα μού πάρει ποδήλατο. Γενικά καλός μαθητής ήμουνα, γιατί να μην είναι με 10 το χαρτί μου. Εξάλλου, εκείνη τη χρονιά, τα μαθήματα ουσιαστικά είχαν σταματήσει απ' τον Φλεβάρη όταν όλοι σχεδόν οι μαθητές του σχολείου αρρωστήσαμε από φυματίωση (από έναν φυματικό και θετικό δάσκαλο). Εν πάση περιπτώσει, είχε λίγο σασπένς το πράγμα, αν και δεν ήμουνα τρομερά ανυπόμονος για ν' αποκτήσω ποδήλατο, δεν ήταν και πολλά παιδιά στο χωριό που είχαν, ειδικά στην ηλικία τη δική μου (καλά, για τις μικρότερες δεν συζητάμε).

Βέβαια ο πατέρας μου δεν ήταν απ' αυτούς. Το 10 μπορεί να ήταν και ιδέα της μάνας μου, αφού μια μέρα που είχε πάει στη Μυτιλήνη (και πριν ακόμα βγει το ενδεικτικό) γυρίζοντας με το λεωφορείο κουβάλησε ένα ποδήλατο. 20άρι Βέλαμος (Τσεχοσλοβάκικο, εξαιρετικό) για ένα παιδάκι που μόλις τελείωνε την πρώτη δημοτικού και που επειδή δεν ήξερα ισορροπία είχε και βοηθητικές. Είχε συνεννοηθεί με τη μάνα μου από το πρωί και την ώρα που ήταν προγραμματισμένο να γυρίσει, κατεβήκαμε στον Κάμπο (έτσι λέμε την περιοχή που είναι ο δρόμος Μυτιλήνη - Πλωμάρι απ' όπου περνάνε τα λεωφορεία) να το περιμένουμε.

Φτάνει το λεωφορείο, βγαίνει ο εισπράκτορας, σκαρφαλώνει στην οροφή του λεωφορείου αν κατεβάσει το ποδήλατο κι ο πατέρας μου μάς λέει (αυτόν τον τόνο στις προσωπικές αντωνυμίες δεν λέω να τον συνηθίσω, τώρα τον αρχίζω) μάς λέει λοιπόν πως δεν θα κατέβει εκείνος αλλά θα συνεχίσει μέχρι το Πλωμάρι να δει τη γιαγιά μου (τη μητέρα του). Σιγά που θα καθόμουνα εγώ να έβλεπα το ποδήλατο. Είχα χρόνο γι' αυτό. Ζήτησα και πήγα μαζί του. Η βόλτα στο Πλωμάρι δεν γινόταν κάθε μέρα, το ποδήλατο εκεί θα ήταν!

Από την επόμενη μέρα, προσπάθειες εκμάθησης. Πρωί βράδυ, στο δρόμο να μάθω να ισορροπώ. Κάποια στιγμή έγινε κι αυτό. Στην αρχή οι βοηθητικές σηκώθηκαν λίγο πιο πάνω, μετά κι άλλο, μετά η μια βγήκε, βγήκε κι η άλλη και κανονικός δικυκλιστής πια. Σουλάτσο πέρα δώθε με το ποδήλατο, στα όρια βέβαια του χωριού. Μιας δε και οι φίλοι μου δεν είχαν, ανέλαβα να τους μάθω εγώ ισορροπία ώστε να μπορούν να χρησιμοποιούν κι αυτοί το δικό μου. Και δεν υπήρχαν οι βοηθητικές γι αυτούς! Εκπαιδευτής εγώ, ειδικά του Δημητράκη που τον ανέβαζα, τον κράταγα λίγη ώρα, αλλά μετά έπρεπε να τον αφήσω. Και καλά, από ισορροπία κάτι γινόταν όσο πήγαινε το ποδήλατο. Αλλά πώς στρίβει και πώς σταματάει; Το απέναντι ντουβάρι το έμαθε καλά.

Συνεχίζεται...