Το δεύτερο αυτό ποδήλατο ήταν 28άρι (για τους μη γνωρίζοντες αυτό είναι η διάμετρος της ρόδας σε ίντσες). Πολύ ψηλό κι η μετάβαση απ' το ένα στο άλλο μάλλον απότομη, αλλά δεν γινόταν να παίρνουμε κάθε λίγο κι από ένα ποδήλατο. Δεν θυμάμαι τι έγινε το παλιό, αλλά το νέο ήταν μεταχειρισμένο. Το είχε ένα παιδί, συνονόματος, λίγο πιο μεγάλος από μένα που κι αυτός μεταχειρισμένο το είχε πάρει, αλλά είχε ένα ατύχημα, έπεσε από ένα γεφύρι με το ποδήλατο κι έτσι το έδωσε. Κάτι είχε σπάσει, δεν θυμάμαι καλά τι, αλλά πάντως, ευτυχώς, όχι σοβαρά πράγματα.
Με το ποδήλατο αυτό πορεύτηκα μέχρι που έβγαλα το Γυμνάσιο (καλά, απ' την 5η Γυμνασίου πήγα στην 3η Λυκείου κι έτσι Λύκειο τέλειωσα, αλλά δεν πρόκαμα να το συνηθίσω να το λέω). Την άνοιξη και στις αρχές του φθινοπώρου συνήθιζα αντί να πηγαίνω με το λεωφορείο να πηγαίνω με το ποδήλατα στο σχολειό. 5 χιλιόμετρα σκάρτα με μπόλικες ανηφοριές κατηφοριές, μια χαρά ήτανε. Είχε πάρει κι ο Δημητράκης ποδήλατο κι άλλοι συμμαθητές και το κάναμε για χαβαλέ.
Δεν είχε τίποτα το σοβαρό αυτό το ποδήλατο, αλλά όταν πήγα στο πανεπιστήμιο, αγόρασα άλλο. Για τη σειρά εισαγωγής στη σχολή πήρα υποτροφία, 23 χιλιάρικα και κάτι ψιλά. Άλλα απ' αυτά πήγαν για μια εκδρομή στη Βουλγαρία που οργανώσαμε, άλλα για το ποδήλατο και τα υπόλοιπα να έχω να περνάω. Το ποδήλατο αυτό ήταν 26άρι και με ταχύτητες πια. Όργωσα τα Γιάννενα μ' αυτό, κάναμε και το γύρο της Λίμνης κάνα δυο τρεις φορές, αλλά κάποια στιγμή το άλλαξα με ένα μηχανοκίνητο. Το πούλησα το ποδήλατο σ' ένα ξάδερφό μου και μπήκα στον κόσμο της μηχανοκίνησης.
Χρόνια πολλά αργότερα, στη Γερμανία όταν βρέθηκα, όλοι κυκλοφορούσαν με ποδήλατο. Και ξαναγύρισα κι εγώ. Το ποδήλατο αυτό μου το άφησε ο Γιάννης που τέλειωνε η απόσπασή του στη Γερμανία. Ήταν κατά το Πάσχα που σκεφτήκαμε να πάρουμε από ένα ποδήλατο με τη Μαρία, αλλά ο Γιάννης μου είπε να περιμένω μέχρι το καλοκαίρι να μου δώσει τα δικά τους. Κι έτσι κι έγινε. Συναντηθήκαμε στο Ρέγκενσμπουργκ, μια πόλη ενδιάμεση για βόλτα (αυτοί έμεναν στη Νυρεμβέργη κι εμείς στο Μόναχο). Οι γερμανικοί σιδηρόδρομοι ανέλαβαν τη μεταφορά, μας τα έφεραν μέχρις εκεί κι από κει στο Μόναχο.
Στο Μόναχο το ποδήλατο το χρησιμοποίησα κυρίως για βόλτες. Λίγες φορές για ψώνια και δουλειές. Συνήθως παίρναμε τα ποδήλατα και δίναμε δρόμο (η Μαρία πολλές φορές πήγαινε και στο σχολείο της που ήταν κοντά ή έκανε βόλτες τα μεσημέρια που με περίμενε να γυρίσω απ' τα μακρινά μου ταξίδια). Στη Γερμανία το ποδήλατο είναι ο βασιλιάς του δρόμου με ποδηλατόδρομους, με μέρη να κλειδώσεις το ποδήλατό σου όπου κι αν πας και σε περίπτωση που ένα ποδήλατο τρακάρει είτε με πεζό είτε με αυτοκίνητο, δικαιωμένος στο τέλος θα βγει ο ποδηλάτης!
Φεύγοντας απ' τη Γερμανία έλεγα πως θα παράταγα τα ποδήλατα σε κάναν άλλον κι εγώ, αλλά ο φορτηγατζής που μου πήρε τα πράγματα είπε να τα βάλει κι αυτά επάνω (χωρίς επιπλέον κόστος). Έτσι τα ποδήλατα αυτά ήρθαν στην Ελλάδα. Το δικό μου το έχει ο Δημήτρης και το χρησιμοποιεί (κι είναι ιδιαίτερα ευχαριστημένος, παίρνει μέρος σ' αυτό σε διάφορους ποδηλατικούς γύρους της Αθήνα βράδια Παρασκευής) ενώ η Μαρία το έχει στο σπίτι αλλά δεν το κυκλοφορεί μιας κι εδώ είμαστε όλο ανηφοριές κατηφοριές.
Όμως η ποδηλατική μου ιστορία με την επιστροφή μου από Γερμανία τέλειωσε. Πέρυσι πούλησα το τελευταίο μου μηχανάκι κι τον Οκτώβρη αγόρασα καινούριο ποδήλατο. Γιατί καινούριο κι όχι αυτό της Γερμανίας; Γιατί είπαμε. Πολλές ανηφοριές η περιοχή. Κι έτσι πήρα ένα με ηλεκτρική υποβοήθηση. Το ξεκίνησα λίγο αλλά πλάκωσε ο χειμώνας κι έτσι το άφησα. Την άνοιξη το ξεκίνησα και πάλι. Πήγαινα μ' αυτό στο σχολείο και το κλείδωνα σε ειδικές θέσεις που έχει.
Γιατί αναφέρομαι στο παρελθόν; Γιατί μου το κλέψανε από μέσα απ' το σχολείο. Πρόλαβα κι έκανα 155 χιλιόμετρα. Κι ένα μεσημέρι που πάω να φύγω, δεν ήταν στη θέση του. Στεναχωρέθηκα πολύ. Και για τα χιλιατόσα ευρώ που μου κόστισε, αλλά κυρίως γιατί κλάπηκε μέσα απ' το σχολείο :(
Μακρά η ποδηλατική σου ιστορία Γιάννη μου και πόσο σε νιώθω για την τελευταία σου απώλεια !Μέσα απο το σχολείο ? Κι εγώ το αφήνω μπροστά στον αύλειο χώρο , στο έμπα κ το εβγα... Λυπάμαι πολύ .
ΑπάντησηΔιαγραφή