Μ' αυτά και μ' αυτά βρέθηκα στην ανεργία παραμονές πρωτοχρονιάς (προγραμματισμένη ενέργεια γιατί μετά θα δικαιούμουνα την άδεια του 1990). Πρώτη δουλειά να γραφτώ στον ΟΑΕΔ, στο ταμείο ανεργίας. Εκεί μου είπαν πως θα παίρνω για έξι μήνες 59 χιλιάδες δραχμές το μήνα περίπου και μετά για άλλους τρεις τα μισά. Από τα 100 που έπαιρνα μέχρι τότε έπεσε αρκετά, αλλά δεν ήταν και λίγα αυτά που (θα) έπαιρνα.
Ο κάθε κληρωτός όταν απολυθεί δεν έχει τελειώσει οριστικά τη σχέση του με τον στρατό γιατί η πατρίδα μπορεί να τον ξαναχρειαστεί και να τον ξανακαλέσει. Η διαδικασία αυτή λέγεται επιστράτευση. Γενικά σκεφτόμαστε πως αυτό γίνεται σε καιρό πολέμου (ή απειλής πολέμου) όμως επιστράτευση γίνεται και για "εκπαίδευση στα νέα όπλα". Άλλη περίπτωση επιστράτευσης είναι η πολιτική επιστράτευση όταν το κράτος θέλει να χρησιμοποιήσει το προσωπικό του που απεργεί (μας είχαν επιστρατεύσει πριν κάμποσα χρόνια τους εκπαιδευτικούς και το γεύτηκα κι αυτό).
OBC είναι τα αρχικά απ' τις λέξεις on board courier και σημαίνει τον κούριερ που ταξιδεύει μ' ένα αεροπλάνο (συνήθως) ή άλλο μέσον μαζικής μεταφοράς συνοδεύοντας έτσι τα πράγματα που στέλνονται. Γιατί χρειάζεται να ταξιδέψει κάποιος μαζί και δεν στέλνονται σκέτα; Για επιτάχυνση διαδικασιών. Σε μια προγραμματισμένη πτήση η αποστολή ενός δέματος (ή ενός συνόλου δεμάτων δεν έχει σημασία) έχει μια κάποια διαδικασία. Ειδικά σήμερα με τους κανονισμούς ασφαλείας μπορεί να χρειαστεί να παραμείνει σε καραντίνα για 24 ώρες! Αλλά και τα χρόνια κείνα τα παλιά που ήμουνα στην εταιρία, πάλι έπρεπε η αποστολή να έχει ολοκληρωθεί κάνα δίωρο πριν την πτήση. Ενώ ο επιβάτης μόλις ένα μισάωρο (σε συμφωνία και με την αεροπορική που είχε ένα στάνταρ επιβάτη κάθε μέρα).
Στη νέα εταιρία ήρθε νέος διευθυντής. Ενώ ο προηγούμενος (ο σύζυγος της ιδιοκτήτριας δηλαδή) περίμενε πως θα συνέχιζε οι καινούριοι ιδιοκτήτες είχαν άλλες απόψεις. Τον κράτησαν σαν σύμβουλο για κάνα δυο μήνες αλλά έφεραν δικό τους, απ' το εξωτερικό. Τσάρλι συστηνότανε κι είχε εγγλέζικο διαβατήριο αλλά το όνομά του ήταν αραβικό (καταγόταν απ' το Ιρακ).
Δυο τηλέφωνα μεταφέρθηκαν στο καινούριο κτίριο, το τέλεξ το ίδιο, έλλειψαν απ' τα γραφεία της Σμολένσκη που δουλεύαμε. Κι αυτό δυσκόλευε τις επικοινωνίες. Οπότε μπήκε θέμα πώς θα γίνει να ξεκινήσει να δουλεύει και ο καινούριος χώρος κάτι σαν υποκατάστημα, όπως του Πειραιά π.χ. Και μιας κι η διεύθυνση μου φέρθηκε εντάξει, προθυμοποιήθηκα να μετακομίσω εκεί. Ήταν πιο κοντά στο σπίτι αλλά το κέρδος της ώρας μετάβασης δεν το είχα αφού χρειαζόταν να δουλεύω παραπάνω απ' το 8ωρο. Οι επιχειρήσεις του νότιου τομέα ειδοποιήθηκαν κι έπαιρναν σε μένα, είχα και κάνα δυο κουριέρηδες ενώ παράλληλα έκανα και τις δουλειές τις κανονικές, του διευθυντή ντε. Τα πράγματα που μαζεύαμε τα ετοιμάζαμε κιόλας κι όταν πήγαινα το αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο έκανε στάση, έπαιρνε κι αυτά και συνέχιζε. Εκεί τέλειωνε η βάρδια μου (εκτός κι αν άφηνα τα πράγματα και άνοιγε ο οδηγός με κλειδί, αλλά αυτό σπάνια συνέβαινε). Κάποιες μέρες είχα και το Δημήτρη δίπλα μου. Και να κλαίει το μωρό κι εγώ να προσπαθώ να μην ακουστεί στο τηλέφωνο.
Ενώ με τη Μαρία ήμασταν μαζί από το 1980 και παντρευτήκαμε το 1984 δεν είχαμε καμιά σκέψη για ν' αποκτήσουμε παιδιά. Κάθε άλλο. Λεφτά δεν είχαμε (είτε φοιτητές είτε με την προσωρινότητα του κούριερ) για παιδιά ήμασταν; Για να μην συμβεί κάνα απρόοπτο βοήθησε και το γεγονός πως στο Νοσοκομείο Ιωαννίνων ήρθε ένα γυναικολόγος που έστησε ένα κέντρο οικογενειακού προγραμματισμού. Από κει είχαμε την κατάλληλη καθοδήγηση και παρακολούθηση. Την εποχή που μετακομίσαμε στην Αθήνα μετακόμισε κι ο Κανελλόπουλος (ο γιατρός που λέγαμε) στο Κρατικό της Νίκαιας. Κι έστησε ένα παρόμοιο κέντρο κι εκεί. Το μάθαμε και καταφύγαμε πάλι στις υπηρεσίες του (μόνο που τώρα ήταν συνεργάτες που βρίσκονταν στο κέντρο, σπάνια να δούμε τον ίδιο).
