Εν Αθήναις

Εκτός απ' τη δουλειά υπάρχει κι η κανονική ζωή. Αυτή λοιπόν είχε τα δικά της σκαμπανεβάσματα. Όπως έλεγα τις προάλλες, τον Μάη του 85 με αφορμή το γάμο της Πέρσας ήμουν για τρεις μέρες στην Αθήνα (βασικά στα πεθερικά μου στη Δραπετσώνα έμενα) για να βρω και σπίτι. Κι όντως βρήκα. Εύκολα. Το σπίτι ήταν στη Χατζηκώστα 8β, ένα δρομάκι απέναντι από το Ιπποκράτειο. Στην ευρύτερη περιοχή των Αμπελοκήπων κι ενώ ο χάρτης εξειδικεύει σε Κουντουριώτικα, αυτά ήταν πιο πάνω προς το Λυκαβηττό, εκεί που ήμασταν εμείς λέγεται Στέγη Πατρίδος, δεν ξέρω γιατί, ίσως γιατί είναι εκεί η αμερικάνικη πρεσβεία 😀. Η περιοχή διαλέχτηκε για να έχει συγκοινωνία με διάφορα μέρη ώστε όπου και να βρίσκαμε δουλειά να μπορούμε να πάμε με τη συγκοινωνία. Μακριά νυχτωμένοι από την πραγματικότητα, πολλές γραμμές λεωφορείων πέρναγαν πράγματι από κει, καμιά δεν χρησιμοποιήσαμε για δουλειά, πού να ξέρουμε πως δεν θα βόλευαν καθόλου.

Προς Ταχυδέμα Ιντερνάσιοναλ

Καλοκαίρι 85 ανακοινώνεται ο ετεροχρονισμός της ΑΤΑ. ΑΤΑ είναι αρχικά και πάει να πει αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή. Επειδή κάποιοι δεν ξέρουν τι είν' αυτά ας κάνουμε ένα μικρό οικονομικό - ιστορικό μάθημα. Ο τιμάριθμος (επίσημα δείκτης τιμών καταναλωτή) είναι ένας δείκτης μας λέει πόσο είναι το κόστος διαβίωσης. Περιλαμβάνει πάρα πολλά αγαθά (από το ψωμί μέχρι το νοίκι μέχρι το κόστος τηλεφωνίας κλπ) το καθένα με το δικό του συντελεστή (πόσο επιβαρύνει δηλαδή τη ζήση μας). Ο τιμάριθμός συνήθως ανεβαίνει (γι' αυτό και στις γελοιογραφίες παρουσιάζεται σαν ένα πολύ ψηλός και λεπτός κύριος). Ακόμα κι αν για κάποιο αγαθό πέσει η τιμή του, δύσκολα να συμβεί αυτό και για όλα τα υπόλοιπα. Ειδική υπηρεσία παρακολουθεί τις μεταβολές των τιμών και ανακοινώνει το ύψος του τιμάριθμου (συνήθως με ποσοστό σε σχέση με προηγούμενο διάστημα). Ανάλογα με τις μεταβολές του τιμάριθμου ρυθμίζονται και οι αυξήσεις των μισθών και ημερομισθίων (ώστε οι εργαζόμενοι να μπορούν να τα βγάζουν πέρα).

Ταχυδέμα

Γράφοντας τις προάλλες για το πώς έγινα Πειραιώτης θυμήθηκα πως αυτό έγινε όταν δούλευα στην εταιρία αλλά δεν έχω γράψει πώς ξεκίνησα σ' αυτήν. Το μόνο που έχω αναφέρει είναι πως ξεκίνησα τότε που έγραφα για τα μηχανάκια. Σκέφτηκα πως για τα τόσα χρόνια που πέρασα σ' αυτή την εταιρία δεν έχω γράψει και πολλά. Κι έτσι είπα να γράψω τον εργασιακό βίο πριν από αυτόν του καθηγητή. Ναι, θα πάρουμε τα πράγματα από πολύ παλιά, αλλά εντάξει δεν θα μιλήσω για τότε που δούλευε στην οικοδομή με τον πατέρα μου αλλά τι γινόταν απ' τη στιγμή που τέλειωσα από φαντάρος και πώς άρχισα να ψάχνω για δουλειά.

Πεζοδρόμια

Μιας κι έκανα διάλειμμα απ' τα προσωπικά βάζοντας κάποιες γκρίνιες στο προηγούμενο να συνεχίσω να γκρινιάζω και σήμερα. Είχα μαζέψει φωτογραφίες σε διάφορες στιγμές σκεφτόμενος αυτά που θα γράψω παρακάτω, σε μια βόλτα πάλι σήμερα τα θυμήθηκα κι είπα πως είν' ευκαιρία να τα βάλω εδώ. Σε πολλά μέρη της Ελλάδας δεν υπάρχουν καθόλου πεζοδρόμια οπότε αυτά που θα γράψω δεν τα πιάνει. Αλλά τι συμβαίνει στα μέρη που υπάρχουν; Και δεν θα μιλήσω για τα πεζοδρόμια που τα κλείνουν τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα (εντάξει, θα βάλω και μια τέτοια στο τέλος για πληρότητα) αλλά για τα πεζοδρόμια αυτά καθαυτά. Πώς φτιάχνονται και πόσο το καθεστώς διαμόρφωσης δυσκολεύει τη χρήση τους.

(Μη) Χρήση τουαλέτας και άλλα τινά

Η Πρωτοπορία είναι ένα μεγάλο βιβλιοπωλείο της Αθήνας (και όχι μόνο). Μεγάλο γιατί έχει ένα τεράστιο απόθεμα βιβλίων που μπορείς να πας και να διαλέξεις αλλά έχει κι ένα ιντερνετικό κατάστημα (όπως επιβάλλουν οι μέρες - αν και το έχει πολλά χρόνια τώρα) κι αν θέλεις ένα βιβλίο που δεν υπάρχει διαθέσιμο, αναλαμβάνει να το παραγγείλει. Μάλιστα πολλά από τα βιβλία που έχει τα διαθέτει και με έκπτωση (10% στα καινούρια, όπως (περι)ορίζει ο νόμος, αρκετά σημαντικές στα παλιότερα). Έχω περάσει αρκετές ώρες στο κατάστημα της Αθήνας ψάχνοντας για βιβλία (συνήθως για καλοκαίρι ή κάποια άλλη περίοδο διακοπών - τότε που περίμενα διακοπές). Το άλλο βιβλιοπωλείο που έχω ξοδέψει αρκετό χρόνο είναι του Σαββάλα που εκεί έψαχνα συνήθως βιβλία για το σχολείο.

Εν Μυτιλήνη

Σήμερα θα μιλήσω για την παράλληλη ζωή μου στη Μυτιλήνη, το τελευταίο διάστημα που υπηρετούσα στο στρατό αλλά και αμέσως μετά. Παράλληλα έχω και φωτογραφίες από διάφορα τουριστικά σημεία του νησιού, τραβηγμένες όμως την εποχή εκείνη, το χειμώνα 84 - 85.
Σαν γυρίσαμε απ' τη βδομάδα του μέλιτος στον Πειραιά, μαζέψαμε διάφορα πράγματα που είχε φέρει η Μαρία απ' το σπίτι στα Γιάννενα, μπήκαμε στο βαπόρι και τραβήξαμε για Μυτιλήνη. Ξεκινήσαμε χωρίς να ξέρουμε αν το σπίτι που είχαμε κλείσει ήταν διαθέσιμο (κενό) ή όχι ακόμα. Αλλά είπαμε, θα πάμε και θα το δούμε. Βγαίνουμε στο λιμάνι, πάμε στο σπίτι, τελείως άδειο. Ο διοικητής μου, όπως έχω ξαναπεί, το είχε αδειάσει. Οπότε ξεκινήσαμε την εγκατάσταση. Βάλαμε τα πράγματά που είχαμε, ανοίξαμε και τα δώρα που μας είχαν κάνει για τον γάμο κι αρχίσαμε ν' αγοράζουμε κάποιον εξοπλισμό. Π.χ. τη βιβλιοθήκη μπροστά απ' την οποία στέκομαι και φτιάχνω τα λουλούδια, στην παραπάνω φωτογραφία.

Βδομάδα του μέλιτος

Πειραιάς 30/7/1984. Αριστερά είναι δεμένος ο Αλκαίος, βαπόρι της ΝΕΛ για Μυτιλήνη (τότε δένανε στα Λεμονάδικα).

Τα σημερινά εν μέρη τα έχω ξαναγράψει πριν 5 χρόνια. Και ρίχνοντας μια ματιά βλέπω πως εν μέρη έχω γράψει ακριβώς τα ίδια. Παράξενο; Μάλλον όχι. Πάντως, σήμερα θα είναι πιο αναλυτικά και με επιπλέον φωτογραφίες (ναι, κι εκεί είχα συμπέσει).
Σάββατο ήταν ο γάμος. Κυριακή δεν είχαμε προγραμματίσει κάτι (είχαμε δηλαδή πει να πάμε στη Σαλαμίνα, αλλά αφού το γλεντήσαμε το βράδυ στη Δραπετσώνα, ποιος είχε όρεξη για άλλα το μεσημέρι της Κυριακής) ενώ τη Δευτέρα είχαμε αποφασίσει να πάμε για μήνα (σιγά μήνα, με τι λεφτά μήνα, βδομάδα και πάλι καλά) του μέλιτος. Προορισμός Κρήτη. Στόχος να τη γυρίσουμε όλη με μηχανάκι!