Παιδικά παιχνίδια

5 Αυγούστου του 61

Αναμνήσεων συνέχεια. Και μιας κι η σημερινή μέρα είναι επετειακή (κλείνω τα 62) λέω ν' ασχοληθώ με τα παιδικά μου παιχνίδια. Τα δικά μου βασικά. Αλλά και γενικότερα της εποχής εκείνης, Απ' τα πρώτα μου παιχνίδια που θυμάμαι είναι μια φυσαρμόνικα. Μάλλον αγορασμένη απ' τη γιαγιά Ρηνιώ σε κάποιο πανηγύρι. Πολύ δεμένος μ' αυτήν. Την είχα στο λαιμό μου ολομερίς κι ολονυχτίς. Δεν την αποχωριζόμουν ούτε στον ύπνο μου (τότε δεν φοβόντουσαν μην πνιγεί το μωρό απ' την αλυσίδα της φυσαρμόνικας). Μπορεί να τη φύσαγα ή να τη γέμιζα( ; ) νερό. Δεν έχει σημασία. Αρκεί που ήταν μαζί μου. Αλλά για τη φυσαρμόνικα αυτή έχω ξαναμιλήσει τότε που έγραφα για τον εξηλεκτρισμό του χωριού και πώς έγινε εργαλείο για το σκότωμα σκορπιού!

Στο γήπεδο

Με τα γήπεδα δεν είχα ποτέ ιδιαίτερα καλές σχέσης. Και βασικά όταν λέγαμε γήπεδο τότε, εννοούσαμε γήπεδο ποδοσφαίρου και μάλιστα το συγκεκριμένο γήπεδο του Αιγέα Πλωμαρίου, μετά τον Άγιο Ισίδωρο. Μπάλα (ποδόσφαιρο) έπαιζα κάποιες φορές πιο μεγάλος, πηγαίναμε σ' ένα δρόμο που δεν πέρναγαν αυτοκίνητα γιατί είχε εγκαταληφθεί (τώρα υπάρχουν, επιτέλους, σκέψεις να αξιοποιηθεί κι αυτός ώστε να μονοδρομηθεί κομμάτι που είναι στενό). Μικρός, δεν είχε ούτ' αυτό, παίζαμε βόλεϊ μ' ένα σύρμα απ' τη μια μεριά του δρόμου στην άλλη (ή μάλλον παίζανε, εγώ δεν ήμουν καλός καθόλου - χώρια που η μπάλα ήταν μάλλον απαγορευμένη απ' το σπίτι). Αλλά κι αν είχα κάποια διάθεση να πάω στο γήπεδο, τα επεισόδια που συνέβησαν τις δυο φορές (συνολικά) που πήγα, ήταν καθοριστικά ώστε να πω πως δεν κάνει καλό η παρουσία μου εκεί 😀

Στη Μυτιλήνη - συνέχεια 3

Συνεχίζω σήμερα με αναμνήσεις από τη διαμονή μου στη Μυτιλήνη το 1967.

Η Μυτιλήνη την εποχή εκείνη είχε τρία πάρκα. Θα μου πείτε γιατί είχε, δεν έχει ακόμα; Τα έχει μεν αλλά πολύ υποβαθμισμένα. Αρκετά δέντρα κόπηκαν από τα δυο ενώ απ' το άλλο έφυγαν τα ζωάκια και τα πουλιά που είχε κι είναι σαν χαμένα. Το ένα είναι γνωστό ως "ο Κήπος". Στη μια άκρη του είναι το Δημαρχείο και στην άλλη η (τότε) Νομαρχία. Κόπηκαν κάμποσα δέντρα του την εποχή εκείνη για να γίνει το Δημοτικό Θέατρο κι άλλα για να μαζευτούν εκεί ένα γύρω κάποια γλυπτά που υπήρχαν (συν ένα μνημείο της Βασιλικής Χωροφυλακής).

Στη Μυτιλήνη - συνέχεια 2

Πέρασε ένας χρόνος από τότε που έγραφα αναμνήσεις μιας ζωής. Κι είχα σταματήσει τη χρονιά που ήμασταν στη Μυτιλήνη. Δεν ξέρω ποιος θυμάται από τότε τι είχα γράψει, εύκολα μπορεί να πάει να το βρει, αλλά έτσι κι αλλιώς η κάθε ανάρτηση έχει αυτοτέλεια. Το μόνο που θα επαναλάβω εδώ είναι πως αυτό έγινε το καλοκαίρι του 67 και το ότι τότε είχε έρθει η χούντα δεν είναι καθόλου άσχετο με το γεγονός της μετακόμισής μας εκεί. Θα συνεχίσω σήμερα με διάφορα επισόδια από την χρονιά εκείνη και βάζοντας φωτογραφίες σύγχρονες, την εποχή εκείνη όχι μόνο δεν είχα φωτογραφική (και λόγω ηλικίας) αλλά και το να τραβάει κανείς φωτογραφίες για γούστο φάνταζε παράξενο.

Νεοκαθαρεύουσα (και όχι μόνο)

Για τη νεοκαθαρεύουσα έχω διαμαρτυρηθεί πολλές φορές. Ε, άλλη μια σήμερα με αφορμή πινακίδα στο μετρό της Αθήνας. Κι αφού θα πιάσω το μετρό θα επεκταθώ και σε σχολιασμό ακριβώς γι' αυτό ώστε να δέσει το γλυκό. Στο σταθμό Ακρόπολη του μετρό, λοιπόν, μετά από τόσα χρόνια έβαλαν μια πινακίδα που δείχνει από που πάμε για την ακρόπολη. Σίγουρα δεκάδες άνθρωποι κάθε μέρα κατεβαίνουν εκεί για να πάνε είτε στην ακρόπολη είτε στο μουσείο είτε στα άλλα τουριστικά σημεία της περιοχής. Μέχρι πρόσφατα η μόνη ένδειξη του από πού είναι η σωστή έξοδος ήταν ένα χαρτί σε μια φορητή πινακίδα. Τώρα μπήκαν δυο τέτοια χαρτιά, πλαστικοποιημένα όμως και με έντονο το βέλος όπως φαίνεται στη φωτογραφία. Ε, κάλλιο αργά θα πείτε. Αμ δε. Γιατί και το πλαστικοποιημένο χαρτί δεν είναι και τόσο όμορφο αλλά και ο τρόπος που γράφτηκε είναι άστα να πάνε.

Καημένε γεροπλάτανε

Ο Πλάτανος με Π κεφαλαίο, είναι μια γειτονιά στο χωριό μου. Πλάτανο λένε γειτονιά και στο Πλωμάρι που έχει και δεύτερη παρόμοιο όνομα σε άλλη περιοχή, το Πλατανέλι, εκεί που υπήρξε νεότερος και μικρότερος πλάτανος. Και προφανώς πήραν το όνομά τους από έναν αιωνόβιο πλάτανο που υπάρχει - υπήρχε εκεί. Η φωτογραφία παραπάνω είναι περυσινή. Φέτος όμως η εικόνα έχει αλλάξει.

Δανειζόμενος απ' την Εθνική Βιβλιοθήκη

Κατεβαίνοντας την Πανεπιστημίου (από Σύνταγμα προς Ομόνοια εννοώ, πούναι και λίγο κατηφόρα) συναντάς πολλά όμορφα κτίρια αριστερά δεξιά αλλά τα περισσότερα α) είναι κρυμμένα και β) βρίσκονται απ' τη δεξιά μεριά, απ' τα ζυγά. Κι η αποθέωση είναι τα τρία κτίρια κάπου στη μέση: Ακαδημία, Πανεπιστήμιο και Βιβλιοθήκη, με τη σειρά που τα βλέπουμε κι έρχονται μετά τον Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη των Καθολικών και το Οφθαλμιατρείο που κι αυτά ξεχωρίζουν. Θα σταθώ στο τελευταίο στη σειρά, όχι όμως σαν κτίριο αλλά σ' αυτό που στεγάζεται εκεί. Την Εθνική Βιβλιοθήκη. Που για την ακρίβεια στεγάζεται και εκεί γιατί ο όγκος των βιβλίων της δεν χωράνε εκεί (αλλά ούτε και στην πρώτη της επέκταση μαθαίνω τώρα, δεν ήξερα πως είχε ήδη κάνει ένα βήμα εκτός κέντρου - αλλά θα τα πω όλα αναλυτικά καθώς και πώς μούρθε ν' αναφερθώ σ' αυτήν).