Η σχέση μου με το τυρί

Σήμερα λέω να το παίξω Κάκτος - Γς. Αυτός που τα σχόλιά του στου Σαραντάκου τα μεταφέρει και στο μπλογκ του. Εντάξει, όχι όλα, αυτά που έχουν σαν θέμα τις προσωπικές του ιστορίες. Για σήμερα λοιπόν αποφάσισα να μεταφέρω κι εγώ ένα σχόλιο που έκανα πριν λίγες μέρες. Μόνο που εδώ θα υπάρξει μια διαφοροποίηση: το κείμενο θα είναι ξαναδουλεμένο κι όχι σκέτο κοπιπάστι!

Τυροχαλβάς

Πριν ξεκινήσουμε για την Τουρκία έψαξα και βρήκα οτιδήποτε σχετικό είχα. Χάρτες, φυλλάδια κλπ. Μεταξύ αυτών και δυο ΝτιΒιΝτι από την εκπομπή της Μάγιας Τσόκλη "Ταξιδεύοντας" που το έδινε με ένα ταξιδιωτικό περιοδικό που έβγαλε για λίγον καιρό. Το ένα για τα Μικρασιατικά παράλια και τ' άλλο για την Κωνσταντινούπολη. Στο πρώτο ξεκίναγε το οδοιπορικό της απ' το Τσανάκαλε και έλεγε πως είδε κι έπαθε να βρει τυροχαλβά (peynir helvasi - πεϊνίρ χαλβασί), την τοπική σπεσιαλιτέ.

Κέικ με Ζαμπόν και Τυρί

Παρόμοιο με το ψωμί με τυρί και ζαμπόν, αλλά λίγο διαφορετικό, σε στιλ κέικ αυτό. Έτσι έχει γάλα και αυγά μέσα.

Τυρόπιτα σε φόρμα (πατσαβουρέ - Νατάσας)

Όταν έφερε τη συνταγή για την τυρόπιτα η Νατάσα, είχε γράψει στο πίσω μέρος του χαρτιού ακόμα μια συνταγή για τυρόπιτα, με τα ίδια βασικά υλικά αλλά λίγο διαφορετική αυτή, πιο εύκολη. Δεν πρόλαβα να τη δοκιμάσω αλλά είπα να την παρουσιάσω από δω, είμαι σίγουρος πως θα είναι πεντανόστιμη, το γεγονός πως είναι απ' τη Νατάσα είναι εγγύηση επιτυχίας :)

Ψωμί με τυρί και ζαμπόν

Μιας και πήγα την περασμένη βδομάδα το σταφιδόψωμο στο σχολείο, ήρθε η κουβέντα για τον αρτοπαρασκευαστή και το τι άλλο μπορεί να φτιάξει κανείς με αυτή τη μηχανή. Κάποιος ανέφερε το τυρόψωμο με διάφορες μείξεις, το θυμήθηκα κι είπα να το φτιάξω τη Δευτέρα που είχα (πάλι) εισήγηση στο σχολείο. Το έφτιαξα και το παρουσιάζω κι εδώ :)

Τυρόπιτα Νατάσας

Στο σχολείο που είμαι φέτος είμαστε κάμποσοι που έχουμε καλές σχέσεις με τη μαγειρική κι έτσι τακτικά ανταλλάσσουμε εμπειρίες. Όχι στο κουβεντιαστό. Κάθε άλλο. Στο πρακτικό. Κάθε λίγο όλο και κάποιος (βασικά κάποια, εγώ είμαι η εξαίρεση) φέρνει μεζέ. Πότε αρμυρά, πότε γλυκά, οι γευστικές δοκιμές δεν μας απολείπουν. Και βέβαια αφορμές πάντα δίνονται. Οι γιορτές οι δικές μας ή των παιδιών μας ή κάποια επιτυχία τους κλπ, είναι μια καλή ευκαιρία να το γιορτάσουμε τρώγοντας κάτι (το πίνοντας είναι πιο δύσκολο, δεν μπορεί να έχεις τραβήξει τα ποτηράκια σου και μετά να πας για μάθημα). Επίσης, παλιά συνήθεια θέλει αυτός που έχει θέματα μια μέρα, να κερνάει τους υπόλοιπους, άρα τώρα που είναι εποχή εξετάσεων είναι σχεδόν καθημερινό το φαινόμενο να υπάρχουν ένα δυο δισκάκια στο γραφείο.

Τσίζκεϊκ

Το τσίζκεϊκ είναι, προφανώς, ένα κέικ τυριού. Πρόκειται για ένα εύκολο και ευπαρουσίαστο γλυκό. Υπάρχουν πολλές παραλλαγές, κάποιες που θέλουν ψήσιμο στο φούρνο αλλά και κάποιες άλλες που είναι πιο απλές. Όπως αυτή που παρουσιάζεται εδώ. Που για βάση έχει τριμμένο μπισκότο, άρα το ψήσιμο έχει γίνει πιο μπροστά και όταν το φτιάχνω εγώ δεν χρειάζεται να το ψήσω εγώ, αλλά απ' την άλλη θέλει παραπάνω ώρα για να σφίξει το μπισκότο. Αλλά ας προχωρήσω στη συνταγή, οι προαναγγελίες περιττεύουν :)

Την ανέβασα την αναλογία. Η Ειρήνη παραπονέθηκε ότι ήταν λίγη η κρέμα

Αλευρόπιτα

Άλλη μια συνταγή "κλεμμένη" από τις εκπομπές του Μαμαλάκη. Την είδαμε, μας άρεσε και ψάχναμε για να την ξαναδούμε. Ένα στοιχείο που άρεσε ιδιαίτερα ήταν η απλότητά της. Και κουβεντιάζοντας αργότερα με τον Χρήστο μας λέει: "καλά, ήσασταν στα Γιάννενα, πηγαίνατε στο Μονοδέντρι και δεν δοκιμάσατε Κικιτσόπιτα"! Γιατί η αλευρόπιτα είναι συνηθισμένη στους Ηπειρώτες (μανούλες στις πίτες γενικά, αλλά και σε ό,τι έχει σχέση με ζύμες:) ) αλλά ειδικά αυτή που φτιάχνει η Κικίτσα στο Μονοδέντρι είχε μεγάλη φήμη από εκείνα τα χρόνια που εμείς ήμασταν φοιτητές (τέλη της δεκαετίας του '70, αρχές του '80). Η πλάκα είναι που στο βίντεο, ρωτάει ο Μαμαλάκης την κυρία Κικίτσα: "Το αλεύρι το μετράς;" "Βεβαίως" του απαντάει. "Μία, δύο, τρεις" και μετράει τρεις χούφτες αλεύρι 😀

Σπανακόπιτα

Οι πίτες δεν είναι το φόρτε μου. Στο χωριό συνηθίζουμε περισσότερο να φτιάχνουμε μικρά πιτάκια, ακόμα και τη λέξη πίτα όταν τη λέμε έτσι σκέτη εννοούμε τη λαγάνα. Πίτες μεγάλες πρωτοσυνάντησα στα Γιάννενα, αν και κάποιες τυρόπιτες, κάποιες κολοκυθόπιτες κλπ φτιάχναμε. Κάποιες φορές όμως φτιάχνω καμιά πίτα και στο σπίτι, έτσι για ποικιλία. Μεγάλη υπόθεση στις πίτες είναι το φύλλο. Που πρέπει να είναι σχετικά χοντρό. Και τα έτοιμα είναι συνήθως λεπτά, για μπακλαβάδες κλπ γλυκά. Η λύση; ή να φτιαχτεί στο χέρι ή να διαλεχτεί ειδικά χοντρό απ' τα έτοιμα. Παλιότερα έβγαζε ένα η "χρυσή ζύμη" που μ' άρεσε πολύ, αλλά δεν το βρίσκω τελευταία. Το καλό με τη σπανακόπιτα είναι πως το σπανάκι βρίσκεται όλο το χρόνο είτε φρέσκο στον καιρό του είτε κατεψυγμένο κι έτσι μπορεί να γίνει οποιαδήποτε εποχή. Βέβαια, για σπανακόπιτα γράφω συνέχεια, σπανακοτυρόπιτα εννοώ, αλλά έτσι έχει νοστιμιά:)

Γαρίδες σαγανάκι

Έγραφα για το απλό σαγανάκι και θυμήθηκα πως γίνεται ένα πολύ όμορφος και ιδιαίτερος μεζές όταν συνδυαστεί με γαρίδες. Και δεν χρειάζεται τίποτα μεγάλες, οι μικρές του ταιριάζουν πολύ καλύτερα. Αν και γράφω για κατεψυγμένες γαρίδες, μια χαρά γίνεται και με φρέσκες, ακαθάριστες, μόνο που τότε χρειάζεται να τις καθαρίζεις καθώς τις τρως (άρα είναι μεζές για τραπέζωμα). Κι όταν λέω το θυμήθηκα, εννοώ αφενός μεν για να το βάλω εδώ κι αφετέρου για να το μαγειρέψω:)

Σαγανάκι

Σαγάνι, σύμφωνα και με το λεξικό της νεοελληνικής, είναι ένα τηγάνι (μικρό συνήθως) με δυο χερούλια, όπως έχουν και οι κατσαρόλες. Έχω καιρό να δω και να χρησιμοποιήσω κάτι τέτοιο, έχει ξεμείνει ένα στο χωριό. Μάλλον ήταν πρόδρομος του τηγανιού, που επειδή όταν το τηγάνι είναι στη φωτιά είναι δύσκολο να βάλεις τα χέρια σου και να το βγάλεις μάκρυνε το χερούλι. Εν πάση περιπτώσει, δεν θα ασχοληθούμε τώρα με την ιστορία του τηγανιού, εδώ μας ενδιαφέρει το σαγανάκι. Η κατάληξη -άκι συνήθως δείχνει κάτι μικρό και πράγματι, η αρχική σημασία της λέξης σαγανάκι ήταν το μικρό σαγάνι (κι αυτήν έχει μόνο το ΛΚΝ), τηγανάκι δηλαδή, ειδικού σχήματος. Όμως, η λέξη έχει άλλη μια σημασία που ευτυχώς μας τη δίνει η Βικιπαίδεια: το τυρί που μαγειρεμένο σ' ένα τέτοιο σκεύος πήρε αυτό το όνομα και προφανώς αυτό είναι που μας ενδιαφέρει εδώ.

«Ντολμαδάκια» Εύκολα (Βίκης)

Αχ, αυτή η Βίκη. Όλο ιδέες υπέροχες είναι, αλλά δεν αποφασίζει να τις γράψει στο μπλογκ, αυτό ή άλλο. Η βασική αιτία, πως δεν έχει τις κατάλληλες φωτογραφίες, λέει, για να συνοδέψει τα γραφόμενά της! Τέλος πάντων. Ας παρουσιάσω την ιδέα της. Που μπορεί να γίνει είτε αυτόνομα, είτε σαν συμπλήρωμα. Τι εννοώ: μπορεί να πάρω τα κληματόφυλλα μόνο και μόνο για να φτιάξω το μεζέ αυτόν που δεν είναι ακριβώς ντολμαδάκια, γι' αυτό και τα εισαγωγικά, μπορεί να το κάνω όμως και αν φτιάξω κάτι με κληματόφυλλα και μου περισσέψουν μερικά. Έτσι μου προέκυψε την τελευταία φορά. Είχα μερικά φύλλα κι αντί να τα πετάξω, είπα να τα εκμεταλλευτώ για ένα νοστιμότατο μεζεδάκι. Η ιδέα: να τυλίξω στα φύλλα φέτα και να την ψήσω ούτως ώστε η αρμύρα της φέτας να έρθει να δέσει με την ξυνάδα που έχουν τα φύλλα :) Απλούστατον και μεγαλοφυές.

Ντάκος (κρητικός)

Ένας ακόμα μεζές. Κλασσικός κρητικός που όμως σερβίρεται κι από μη κρητικούς (όπως εγώ). Καταπληκτικός μεζές για τα ρακιά. Κι όχι μόνο. Εγώ το έχω και για βραδινό. Βέβαια, υπάρχει ένα προβληματάκι: είναι μάλλον καλοκαιρινό φαγητό, όταν υπάρχει φρέσκια, σωστή ντομάτα. Θα μου πει κανείς πως ντομάτα υπάρχει όλον το χρόνο. Αναμφίβολα. Αλλά άλλη η ντομάτα του θερμοκηπίου κι άλλο η ζουμερή καλοκαιρινή υπαίθρια ντοματούλα που θα βρέξει το παξιμάδι με το ζουμάκι της και δεν θα χρειαστεί καθόλου νερό. Ντάκο έχω φάει με πολλούς τρόπους. Π.χ. για πιο εντυπωσιακό, η κριθαροκουλούρα να είναι σερβιρισμένη πάνω σε μαρουλόφυλλο. Ή αντί για κριθαροκουλούρα μικρά ντακάκια ή κρίθινα παξιμαδάκια - μπουκιές. Με τα υλικά από πάνω τριμμένα στον τρίφτη (που προτιμώ) ή κομμένα σε κυβάκια. Και με δυο φύλλα δυόσμο για χρώμα.

Νερόπιτες του καλόγερου (Μαμαλάκη)

Τη συνταγή την είχε δει η Ειρήνη στην τηλεόραση. Είχε πάει ο Μαμαλάκης σ' ένα Μοναστήρι στην Κρήτη κι ο καλόγερος εκεί του έφτιαξε νερόπιτες. Απλά υλικά, αλλά θέλει λίγη ώρα για να γίνουν. Τις είδε λοιπόν κι εντυπωσιάστηκε. Μας είπε πώς περίπου ήτανε (δεν έχουν δα και τίποτα περίεργο), τις φτιάξαμε και τ' αποτέλεσμα τη δικαίωσε. Παν-νόστιμες. Μετά από κάμποσο καιρό, βλέπει διαφημιστικό πως θα προβαλλόταν η εκπομπή σε επανάληψη. Τη γράψαμε και τη μελετήσαμε ομαδικά. Κι από τότε, όποτε το θυμηθούμε, φτιάχνουμε μερικές... Αν και η αυθεντική συνταγή είναι με ανθότυρο, εγώ βάζω φέτα (το ανθότυρο δεν είναι από τα υλικά που υπάρχουν στο ψυγείο μου, πέρα απ' το γεγονός πως δεν διατηρείται και πολύ).

Ζβίμπελκούχεν (Zwiebelkuchen)

Ακόμα ένα γερμανικό φαγητό σήμερα. Κι αυτό υπήρχε στο παλιό το μπλογκ, είναι το τελευταίο, εκεί δεν είχε συνήθως συνταγές αλλά το τι συμβαίνει στη Γερμανία. Αλλά αφενός για να τα μαζέψω όλα εδώ, αφετέρου λόγω της ημέρας, γιορτάζω σήμερα, άρα να τη βγάλω με κάτι εύκολο. Το ζβίμπελκούχεν (Zwiebelkuchen), λοιπόν, είναι μια τάρτα κρεμμυδιών (Zwiebel - ζβίμπελ στα γερμανικά είναι το κρεμμύδι). Αν και ανήκει στα αρμυρά και έχουμε συνηθίσει τη λέξη τάρτα για γλυκά, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω. Το δοκίμασα κάποιες φορές, μ' άρεσε, έψαξα για συνταγή και βρήκα αρκετές, αλλά στην πραγματοποίηση έκανα μια σύνθεση με βάση και τις δικές μου εμπειρίες (και γούστα). Δοκιμάστε το κι εσείς.

Πίτσα Σκαλτσόνε (Θωμά)

Μιας και πιάσαμε τις πίτσες τις προάλλες, ας ρίξω κι άλλη μία. Σκαλτσόνε λέμε τη σκεπαστή πίτσα. Το ζυμάρι που απλώνω στο κάτω μέρος το φτιάχνω έτσι που να γυρίσει κι από πάνω και να τη σκεπάσει (καλά). Αυτό από μόνο του δεν είναι κάτι ιδιαίτερο κι αν ήταν έτσι θα μπορούσα να είχα συμπληρώσει αυτή την εκδοχή στο τέλος της συνταγής για την πίτσα κι όλα να τέλειωναν εκεί. Η συγκεκριμένη συνταγή του Θωμά όμως, έχει κάτι το ιδιαίτερο. Οι πίτσες (γιατί πρόκειται για ζευγάρι) ψήνονται πάνω σε λαδόκολλα, χαμηλά στο φούρνο έτσι που το χαρτί σχεδόν καίγεται μ' αποτέλεσμα να δίνει μια ιδιαίτερη γεύση, σαν να έχει ψηθεί η πίτσα σε φούρνο με ξύλα.

Πίτσα

Έγραφα πριν λίγο καιρό για τη ζύμη για πίτσα που μου έμαθε η Ειρήνη. Ε, λογικό είναι να δώσω κάποια στιγμή και μια ιδέα για το πώς φτιάχνεται η πίτσα. Ήταν ένα φαγητό που έφτιαχνε η Ιταλίδα νοικοκυρά με πράγματα που είχε στο ντουλάπι της. Απλά, έπρεπε να έχει φούρνο αναμμένο. Ε, το χειμώνα αυτό ήταν εύκολο, αφού δούλευε η φωτιά για ζέσταμα. Τις άλλες εποχές, δεν ξέρω πώς το κατάφερναν! Ιταλικής προέλευσης, αλλά έχει γίνει αγαπημένο φαγητό σε πολλές χώρες. Όπου και να ταξίδεψα, πίτσα υπήρχε.

Πουρέκια με αναρή (ξανά)

Τη συνταγή την έχω ξαναβάλει. Χωρίς φωτογραφίες, και όπως ακριβώς την είχα βρει από το βιβλίο της Τζένης στην Κύπρο. Έτσι, ήταν γραμμένη με κυπραίικη ορολογία. Στην αρχή είπα να ενημερώσω την παλιά ανάρτηση με φωτογραφίες αλλά τελικά αποφάσισα να την ξαναγράψω. Αφενός  για να είναι στα καλαμαρίστικα κι αφετέρου γιατί της έκανα κάποιες προσαρμογές. Ας πούμε εγώ τα φούρνισα και δεν τα τηγάνισα.
Να διευκρινίσω πως η αναρή του τίτλου είναι η μυζήθρα. Για το συγκεκριμένο γλυκό θέλουμε φρέσκια μυζήθρα, ανάλατη (γλυκιά).

Μπουρεκάκια

Τα μπουρέκια είναι μια παλιά συνήθεια που εγκαταλείφθηκε κάποια στιγμή όταν τη θέση τους πήραν τα τυροπιτάκια Μαίρης. Η εποχή της δόξας τους ήταν στα μέσα της δεκαετίας του 90. Τότε που κάναμε αρκετές εξόδους με φίλους για πικ-νικ σε παραλίες ή δασάκια. Και το συνηθισμένο "πρόχειρο" φαγητό που φτιάχναμε εμείς και παίρναμε μαζί μας ήταν τα μπουρέκια. Που μπορούν να γίνουν είτε με φύλλο (οπότε μπαίνουν και στο τηγάνι, κι είναι αυτά που συνήθως σερβίρουν στα καταστήματα) είτε με σφολιάτα (που είναι πιο εύκολα αλλά θέλουν φούρνο κι είναι πιο ελαφριά). Ειδικά αυτά τα τελευταία τα ταράζαμε. Η σφολιάτα έχει όγκο και εμφάνιση αλλά είναι αέρας σκέτος και ένα μόνο μπουρεκάκι δεν σου κάνει τίποτα. Έτρωγα λοιπόν 5 - 6 για μεζέ κι μ' έλεγε ο Αλέξης "σαρανταμπουρεκά":)

Τυρόπιτα (Παναγιώτας)

Τυρόπιτες έφτιαχνα χρόνια και ζαμάνια. Κάποια παραμονή πρωτοχρονιάς όμως, ζήτησα από τον (Ηπειρώτη) Γιώργο να μας φτιάξει μαι τυρόπιτα για τη βραδιά μιας και σε προηγούμενη συζήτηση είχε αναφέρει πως δεν είναι τίποτα να ανοίξεις φύλλο - τον είδα να το ανοίγει, αλλά δεν έμαθα κι εξακολουθώ να το θεωρώ ζόρικο. Για τη γέμιση μέσα επιμελήθηκε η Παναγιώτα. Το αποτέλεσμα ήταν καταπληκτικό. Έτσι κράτησα την ιδέα της Παναγιώτα για το τι ρίχνω μέσα.
Την πίτα στη φωτογραφία την έφτιαξε η Μαρία κι από πάνω έριξε σουσάμι και μαυροκούκι (ή μαύρη μυρωδιά ή μαύρο σουσάμι, όπως το ξέρει καθένας).