Τυρόπιτα Νατάσας

Στο σχολείο που είμαι φέτος είμαστε κάμποσοι που έχουμε καλές σχέσεις με τη μαγειρική κι έτσι τακτικά ανταλλάσσουμε εμπειρίες. Όχι στο κουβεντιαστό. Κάθε άλλο. Στο πρακτικό. Κάθε λίγο όλο και κάποιος (βασικά κάποια, εγώ είμαι η εξαίρεση) φέρνει μεζέ. Πότε αρμυρά, πότε γλυκά, οι γευστικές δοκιμές δεν μας απολείπουν. Και βέβαια αφορμές πάντα δίνονται. Οι γιορτές οι δικές μας ή των παιδιών μας ή κάποια επιτυχία τους κλπ, είναι μια καλή ευκαιρία να το γιορτάσουμε τρώγοντας κάτι (το πίνοντας είναι πιο δύσκολο, δεν μπορεί να έχεις τραβήξει τα ποτηράκια σου και μετά να πας για μάθημα). Επίσης, παλιά συνήθεια θέλει αυτός που έχει θέματα μια μέρα, να κερνάει τους υπόλοιπους, άρα τώρα που είναι εποχή εξετάσεων είναι σχεδόν καθημερινό το φαινόμενο να υπάρχουν ένα δυο δισκάκια στο γραφείο.

Μεταξύ αυτών που συνηθίζουν να φέρνουν είναι και η Νατάσα. Τελευταία έφερε μια περίεργη (για μένα) τυρόπιτα και μάλιστα δις. Ιδιαίτερη γεύση, μου γαργάλησε τον ουρανίσκο και της ζήτησα τη συνταγή. Ευκαιρία να την παρουσιάσω κι εδώ. Να σημειώσω πως την γράφω τυρόπιτα γιατί έτσι μου την έχει γράψει η ίδια στο χαρτί (έχω ξεσυνηθίσει να διαβάζω χειρόγραφο και μάλιστα με αυτά τα όμορφα στρογγυλά καλλιγραφικά γράμματα)!

Υλικά

12 φύλλα κρούστας (λεπτά)
500 γρ. φέτα (όχι πολύ αρμυρή), θρυμματισμένη
250 γρ. κεφαλογραβιέρα τριμμένη
250 γρ. γιαούρτι στραγγιστό
3 αυγά
πιπέρι
μοσχοκάρυδο

Εκτέλεση

Ανακατεύω το γιαούρτι με τη φέτα και τα αυγά. Αλείφω τα 6 φύλα με λάδι και τα τοποθετώ το ένα πάνω στο άλλο ρίχνοντας στο καθένα τριμμένη κεφαλογραβιέρα. Βάζω τη μισή γέμιση κατά μήκος των φύλλων αφήνοντας περιθώριο στις άκρες και τα τυλίγω σε ρολό. Τυλίγω το ρολό σε αλουμινόχαρτο και το αφήνω στην άκρη. Επαναλαμβάνω με τα υπόλοιπα φύλλα και γέμιση.
Βάζω την πίτα στην κατάψυξη για περίπου μιάμιση ώρα. Την βγάζω και την κόβω κάθετα σε ροδέλες (περίπου 1 - 1,5 εκατοστό πάχος).

Απλώνω τα κομμάτια σε ταψί στρωμένο με λαδόχαρτο και τα ψήνω στους 200 βαθμούς για μισή ώρα.