Πρέσπες

Επιστρέψαμε στην Ελλάδα χωρίς να απομακρυνθούμε απ' την περιοχή. Κατευθυνθήκαμε προς τις Πρέσπες, που βασικά είναι η φυσική συνέχεια την Οχρίδας ή μάλλον η φυσική αρχή της αφού βρίσκονται σε μεγαλύτερο υψόμετρο και τα νερά απ' αυτές πάνε στην άλλη. Γιατί πληθυντικός; Γιατί οι Πρέσπες είναι δύο: η Μικρή και η Μεγάλη (από πάνω προς τα κάτω :) ).

Οι δυο λίμνες κάποτε ήταν μία, αλλά τα υλικά που κουβαλούν τα ποτάμια που τις τροφοδοτούν, μαζεύτηκαν κοντά στις εκβολές κι έκοψαν τη λίμνη στα δυο. Δηλαδή, όχι ακριβώς στα δυο, αφού στη λωρίδα της στεριά που τις χωρίζει μπορούμε να διακρίνουμε αρκετά υπολείμματα από μικρές λιμνούλες.

Επειδή υπάρχει υψομετρική διαφορά (όχι τίποτα σημαντικό, 5 μέτρα λέει η Βικηπαίδεια, μάλλον δυο - τρία τα είδα εγώ) στο σημείο που υπάρχει επικοινωνία μεταξύ τους υπάρχει φράγμα για τον έλεγχο της ροής, ώστε να εξακολουθεί να υπάρχει η καημένη η μικρή και στο μέλλον.

Οι λίμνες είναι μοιρασμένες: η Μικρή με την Αλβανία (έστω κι αν είναι λιγότερο από το 10% της κι αυτό μισοξεραμένο) κι η Μεγάλη με την Αλβανία (18%) και την πΓΔΜ (60%).

Σκεφτόμασταν πού να μείνουμε, σε ποιο χωριό και τελικά αποφασίσαμε να μείνουμε στους Ψαράδες και δεν το μετανιώσαμε. Το χωριό είναι λίγο απομονωμένο, αλλά σ' ένα γλυκό κολπίσκο της Μεγάλης Πρέσπας (το μόνο ελληνικό χωριό πάνω στη λίμνη). Όπως λέει και το (σημερινό του) όνομα, οι κάτοικοί του είναι κατά κύριο λόγο ψαράδες (όταν δεν ασχολούνται με τον τουρισμό, ή παράλληλα μ' αυτόν).

Μιας και το χωριό συνδυάζει σύνορα και νερό, η αστυνομία έχει μέσα αστυνόμευσης τόσο της ξηράς (αυτοκίνητα) όσο και του νερού (βάρκες). Κάναμε μια πρωινή βόλτα στο λιμανάκι και χαζέψαμε λίγο τα πλεούμενα που ήταν εκεί,

λίγο πριν πάρουμε έν' απ' αυτά και κάνουμε μια βόλτα στη λίμνη να επισκεφτούμε κάποιες αγιογραφίες στους βράχους και κάποια ασκηταριά. Για να προλάβουμε να δούμε και πουλιά ξεκινήσαμε σχετικά νωρίς, κατά τις εννιάμισι η ώρα (τότε μπορούσε ο ξεναγός μας).

Η μέρα καλά πήγε, ζέστανε αρκετά και παρόλο που ήμασταν α) σε υψόμετρο 850 μέτρα και β) μέσα στο νερό μια χαρά ήμασταν. Λίγο ο κόντρα αέρας μας ταλαιπώρησε, ειδικά στην επιστροφή που μιας και ό,τι ήταν να δούμε το είχαμε δει, η βάρκα μας έτρεχε για τα καλά.

Την ώρα που βγαίναμε, μόλις έφτασε και μια βάρκα που γύριζε απ' το ψάρεμα. Καθαρά νησιώτικη η εικόνα με το παραγάδι δολωμένο έτοιμο για την επόμενη φορά. Το δόλωμα; καλαμπόκι. Στόχος τα γριβάδια της λίμνης. Που μαζεύονται ζωντανά,

και καταλήγουν σε δεξαμενές στις ταβέρνες του χωριού και περιμένουν να καταναλωθούν φρέσκα. Όταν ο πελάτης τα ζητήσει. Εντάξει, κάποια που δεν αντέχουν, ετοιμάζονται εκ των προτέρων, ξέρουν πόσα χρειάζονται καθημερινά(!). Πάντως, όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες, πρόκειται για μεγάλο ψάρι, κάνα δίκιλο και βάλε το κομμάτι. Έτσι, ακόμα και το μισό είναι πολύ για δυο άτομα. Εμείς το μοιραστήκαμε 5 το μισό κομμάτι, αλλά πήραμε και μπόλικα άλλα τοπικά (γίγαντες και άλλα).

Το βραδάκι κάναμε μια βόλτα μέχρι την άκρη του κόλπου απ' όπου ατενίσαμε τη λίμνη από λίγο ψηλά. Προφανώς δεν πάει αυτοκίνητο μέχρις εκεί, θέλει ποδαράκια. Υπάρχει ένας χωματόδρομος μέχρις ενός σημείου και μετά καθαρά πεζοπορικό μονοπάτι πολύ καλά σημαδεμένο ώστε δεν υπάρχει περίπτωση να μπερδευτεί κανένας.

Από κει, μιας και στο σημείο εκεί σχηματίζεται ένα ακρωτήρι και είμαστε αρκετά μέσα στη λίμνη, είχαμε εξαιρετική θέα. Βλέπαμε όλη σχεδόν τη λίμνη, και τα (μη ελληνικά είπαμε) χωριά που ήταν απέναντι.

Το τριεθνές (το σημείο που ενώνονται οι τρεις χώρες που μοιράζονται τη λίμνη) είναι κάπου μπροστά στη νησίδα στο βάθος. Την ξέρουμε μόνο συμβατικά, κάποτε υπήρχε μια σημαδούρα, λέει, αλλά τώρα δεν υπάρχει τίποτα. Πάντως, οι φήμες θέλουν να σχεδιάζεται να ξανατοποθετηθεί.

Το να κάτσουμε στο παγκάκι δεν βόλευε, αλλά σταθήκαμε κάμποση ώρα εκεί, θαυμάζοντας τη δύση (όχι ακριβώς ηλιοβασίλεμα, αλλά το μούχρωμα). Όμως δεν είχαμε πολλή ώρα, αν σκοτείνιαζε θα ήταν ζόρικη η επιστροφή κι έτσι αποχωρίσαμε.

Συνεχίζεται.