Στρούγκα

Μπορεί να έχει κάποια μέρη για μπάνιο η (πόλη) Οχρίδα, μπορεί να υπάρχουν παραλίες σ' όλο το μήκος της διαδρομής μέχρι τον άγιο Ναούμ, όμως η κατεξοχήν πόλη για λιμνήσιο μπάνιο είναι Στρούγκα. Με δυο - τρεις οργανωμένες ακτές με αμμουδιά και οριοθετημένες με σημαδούρες, θύμιζαν σε όλα θάλασσα. Και για μια χώρα που δεν έχει πουθενά θάλασσα, είναι ένας εξαιρετικά δημοφιλής τουριστικός προορισμός και πολύς κόσμος μαζεύεται σ' αυτήν την πόλη δίπλα στα σύνορα.

Οι πλαζ οργανωμένες με χώρο για ν' αλλάξει κανείς, με ομπρέλες και ξαπλώστρες, απέξω όλα είναι μια χαρά. Τα δύσκολα αρχίζουν όταν μπεις μέσα: το νερό φτάνει το πολύ μέχρι τη μέση! Η Μαρία που το αποφάσισε κι έκανε μπάνιο, δεν κατάφερε να φτάσει στα άπατα, όσο κι αν προχώρησε προς τα μέσα. Για κάποιους βέβαια, αυτό είναι θετικό. Όχι για μένα.

Η βόλτα μας έγινε βασικά δίπλα στη λίμνη. Με αρκετά πουλιά, που κολυμπούσαν

ή μας έκαναν κόλπα.

Με καθαρά και διάφανα νερά, με όμορφα καθρεφτίσματα.

Η πόλη η ίδια δεν λέει και πολλά. Τα κλασσικά λουλουδάκια σε παρτέρια (εντάξει, όχι σε όλα) με τα αγάλματά της (συνηθίζεται κάθε πόλη και πολλλλλλά αγάλματα).

Τα σπίτια δεν είναι και σε καμιά ιδιαίτερα καλή κατάσταση (εκτός από κάτι κιτς ξαναφτιαγμένα στο κέντρο) ενώ το ότι είναι δίπλα στα σύνορα με την Αλβανία και ότι πολλοί κάτοικόί της είναι αλβανικής καταγωγής φαίνεται τόσο απ' τις αλβανικές σημαίες που πουλιούνται φόρα παρτίδα,

αλλά κι απ' τις ενδυματολογικές επιλογές των κατοίκων (το φεσάκι εννοώ). Βέβαια, εκτός από τους φεσοφορεμένους (μουσουλμάνους προφανώς) κατοίκους, είδαμε κι έναν παπά, μάλλον καθολικό. Πολυποτισμικότητα :)

Για κλείσιμο, μερικά ακτινίδια. Όπως έγραφα, στην περιοχή είναι πολύ συνηθισμένα, κι από τότε που τ' αναγνωρίσαμε, τα βλέπαμε παντού.