ΝΑ Αλβανία

Φεύγοντας απ' τη Στρούγκα, συνεχίσαμε να πηγαίνουμε δίπλα απ' τη λίμνη Οχρίδα. Κατευθυνόμαστε προς Ελλάδα, αλλά για να φτάσουμε μέχρις εκεί πρέπει να περάσουμε από ένα κομμάτι τις Αλβανίας. Μπαίνουμε μετά φόβου θεού, γιατί θυμόμαστε την εμπειρία μας με τους κακούς δρόμους της δυτικής Αλβανίας. Προχωράμε και συνέχεια σκεφτόμαστε, τώρα θα βρούμε τα δύσκολα, ύστερα θα βρούμε τα δύσκολα, αλλά τελικά δεν τα βρήκαμε. Ο δρόμος ήταν αρκετά καλός και με καλή θέα στη λίμνη.

Όταν σχεδιάζαμε την εκδρομή στις Δαλματικές η αρχική ιδέα ήταν να μείνουμε στα Τίρανα. Κι ο Χρήστος μου είχε συστήσει επιμόνως να φάμε γριβάδι δίπλα στη λίμνη, κοντά στο Πόγραδετς. Τότε άλλαξε η διαδρομή, περάσαμε απ' τον δυτικό άξονα, έτσι δεν το δοκιμάσαμε το γριβάδι. Αυτή τη φορά κατεβαίναμε ανατολικά. Στο δρόμο για το Πόγραδετς είδαμε πολλούς πιτσιρικάδες να πουλάνε γριβάδια. Μέσα σε μια δεξαμενή με νερό ή σε κουβά, Ωμά, βέβαια.Κι επειδή ήταν σχετικά νωρίς, δεν κάτσαμε ούτε στο Πόγραδετς να τα φάμε. Αλλά τα φάγαμε στους Ψαράδες! Επίσης, στο δρόμο μας έκαναν εντύπωση και τα πυροβολεία που υπήρχαν. Μάλλον απ' την εποχή του Χότζα;

Το Πόγραδετς δεν μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Εκτός ίσως απ' το δρόμο με τις προσωπικότητες, αντίστοιχο με τα αστεράκια του Χόλιγουντ :)

Ενδιαφέρον ήταν που είδαμε και φροντιστήριο ξένων γλωσσών: Αγγλικά, Ελληνικά και Ιταλικά οι προσφερόμενες γλώσσες. Και μας εντυπωσίασε, όχι ότι το γεγονός ότι το φροντιστήριο δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Αυτό το ξέραμε. Αλλά ότι γίνονται μαθήματα Ελληνικών.

Μετά από μια βόλτα στην πόλη, συνεχίζουμε το δρόμο προς το νότο.

Επόμενη στάση Κορυτσά. Που είναι χριστιανική. Που το δηλώνει όχι μόνο με την μητρόπολη στο κέντρο της αλλά και μ' ένα τεράστιο σταυρό στο βουνό, αλλά ελληνικά :)

Κι ενώ νόμιζα πως αυτό το άγαλμα είναι του Σκεντέρμπεη (Γεώργιος Καστριώτης, ο εθνικός ήρωας της Αλβανίας). Αλλά τελικά ήταν για τον άγνωστο αγωνιστή, όπως μας εξήγησε (στα ελληνικά) κάποιος διερχόμενος. Κι απ' ό,τι βλέπω τώρα σε φωτογραφίες, δεν ήταν φουστανελάς. Μάλλον με μπέρδεψε το άγαλμα με το όνομά του που είχε δει στα Σκόπια (ναι, τον έχουν κι αυτόν. Σιγά μην τον άφηναν). Που όμως τον είχε κανονικό. Άγνωστο πώς μου είχε δημιουργηθεί τέτοια εντύπωση. Άβυσσος η ψυχή...

Στην Κορυτσά υπάρχει ένας μεγάλος πεζόδρομος στη μια άκρη του οποίου βρίσκεται αυτός ο πύργος στον οποίο μπορεί ν' ανέβει κανείς (έναντι τιμήματος βεβαίως) και να θαυμάσει την πόλη από ψηλά. Που δεν λειτουργεί και όλες τις ώρες.

Κι αφού αυτός ήταν κλειστός την ώρα που πήγαμε εμείς, ανεβήκαμε σε μια καφετέρια στα ψηλά και θαυμάσαμε τη θέα πληρώνοντας μόνο τον καφέ που ήπιαμε. Εντάξει, οι τιμές ήταν ανάλογα πιο ψηλές απ' τον να τον πίναμε στα χαμηλά.

Δυο ακόμα σημεία που μου άρεσαν στην Κορυτσά. Το πρώτο οι καναπέδες και τα τραπεζάκια σε καφετέρια που ήταν φτιαγμένα από παλέτες. Όχι ότι δεν έχω δει παρόμοια στην Ελλάδα, αλλά αυτά μου άρεσαν ιδιαίτερα, είχα κάτι το πρωτότυπο και το ξεχωριστό. Επίσης, σε μερικά σημεία ο δρόμος είχε κάτι μεταλλικές σκάρες. Απ' τις οποίες κάποιες ώρες πέταγε νερό. Συντριβάνι μεγάλης έκτασης (και χαμηλού ύψους, όταν τα είδα σε λειτουργία).

Κι η Τράπεζα των Τιράνων. Καμιά αμφιβολία για το ιδιοκτησιακό της; Αλλά θα μου πείτε στην Ελλάδα η μαμά απλοποίησε το σήμα κι απ' όλ' αυτό κράτησε μόνο τις τρεις γραμμές κάτω, τα κουπιά.

Και κάτι που δεν μ' άρεσε. Και στην Κορυτσά, η στάθμευση στην άκρη του δρόμου γίνεται επί πληρωμή. Και μπορεί να μην υπάρχουν άνθρωποι με μηχανάκια όπως στην Οχρίδα, αλλά κι εδώ υπάρχουν εισπράκτορες με μπλοκάκι στο χέρι που κόβουν κάτι σαν τις κάρτες στάθμευσης που έχει στα περίπτερα. Σημειώνουν μόνοι τους ημερομηνία και ώρα καθώς και τον αριθμό του οχήματος. Με το που παρκάρουμε, ρωτάω, λοιπόν, τον υπάλληλο πόσο κοστίζει, Η απάντησή του ήταν 100 λεκ την ώρα, άρα για δυο ώρες που ήθελα εγώ, 200 λεκ (1,5€)/ Τα δίνω (είχαμε κάνει συνάλλαγμα μπαίνοντας στα σύνορα) και φεύγω. Προχωρώντας, βλέπω πως α) πληρωτά ήταν μόνο μέχρι τις 4 το απόγεμα, άρα οι δυο ώρες ήταν οριακά που έπρεπε να πληρώσουμε (φτάσαμε 14:20). β) ότι η ώρα κόστιζε 50 λεκ. Το είδα και στην απόδειξη όταν γύρισα. Που έγραφε 1 ώρα 50 λεκ. Κι ο τύπος είχε κυκλώσει τόσο την 2 όσο και την 3 και 20 (το 4 και το 5 τα κύκλωσα εγώ, φαίνεται κι απ' το διαφορετικό χρώμα στο μελάνι). Συμπέρασμα: Εμένα μ' έκλεψε σίγουρα, Το δήμο του που τον εμπιστεύτηκε;