Η Γέφυρα

Κι όταν λέμε η Γέφυρα, μια είναι η Γέφυρα, αυτή που ενώνει το Ρίο με το Αντίρριο. Τόσο γιατί έτσι ονομάζεται η εταιρία διαχείρισης της συγκεκριμένης γέφυρας, όσο και γιατί αυτή είναι η μεγαλύτερη στην Ελλάδα, αλλά και πρωτοποριακή για τα τεχνικά δεδομένα της Ευρώπης και όχι μόνο. Γιατί έπρεπε στο συγκεκριμένο σημείο να φτιαχτεί μια γέφυρα που α) να επιτρέπει να περνάνε από κάτω της αρκετά μεγάλα πλοία, β)να έχει αρκετό μήκος, γ) το οποίο μήκος δεν είναι και σταθερό (μικραίνει) αφού οι δυο ακτές αλλάζουν απόσταση λόγω μετατόπισης της πλάκας και δ) που ακριβώς γι' αυτό η περιοχή είναι με πολλούς σεισμούς. Να μην πω και για τους αέρηδες.

Η γέφυρα λειτούργησε το 2004. Λίγο πριν τους Ολυμπιακούς της Αθήνας, εσπευσμένα άνοιξε για να περάσει η Ολυμπιακή φλόγα και λίγο πιο μετά την ίδια χρονιά δόθηκε κανονικά στην κυκλοφορία.

Εγώ δεν την έχω περάσει, το 2004 που ανέβηκα στα Γιάννενα ήταν νωρίς, αμέσως μετά το Πάσχα κι έτσι χρησιμοποιήθηκε το κλασσικό καραβάκι. Από τότε δεν έτυχε να ξαναπάω.

Θυμάμαι πάντως για χρόνια που περνάγαμε και βλέπαμε να στήνονται οι βάσεις και ολοκληρώνονται οι πυλώνες που θα στήριζαν τα καλώδια που την κρατάνε και βγάζαμε φωτογραφίες και καμαρώναμε.

Για να περάσεις τη Γέφυρα χρειάζεται να πληρώσεις διόδια, που δεν είναι και λίγα. Πάνω από 13€ για το αυτοκίνητο. Τα καραβάκια που εξακολουθούν να συνδέουν τις δυο πλευρές έχουν κατεβάσει το κόστος τους στο μισό (ενώ το 2004 που ξεκίνησε η λειτουργία της Γέφυρας ήταν γύρω στα 9€!). Το διόδιο μπορεί να πληρωθεί και με τα μηχανάκια των (περισσότερων) άλλων εταιριών αυτοκινητόδρομων.

Το αισθητικό αποτέλεσμα δένει με το τοπίο και αρκετές φορές έχουμε σταματήσει να την καμαρώσουμε.