Η γέφυρα της Λευκάδας

Έγραφα για τους καταρράκτες της Λευκάδας και διαλέγοντας τις φωτογραφίες είδα που είχα τραβήξει τη γέφυρά της κι είπα να γράψω. Πέφτουν απανωτές οι δημοσιεύσεις, να χαρεί η Ντίνα που μπαίνει ταχτικά στο μπλογκ και μούκανε παρατήρηση στην επιστροφή από κει. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Η Λευκάδα είναι νησί μεν αλλά έχει μια ιδιαιτερότητα: πας σ' αυτό με γεφύρι, δεν χρειάζεσαι φέρι μποτ. Απ' τα λίγα τέτοια νησιά (το άλλο είναι η Εύβοια με δυο γέφυρες, αλλά και η Πελοπόννησος μ΄άλλες δυο (συν δυο βοηθητικές) :) ). Αυτός ήταν κι ο λόγος που επιλέχτηκε για την τελευταία βόλτα. Πας σε νησί αλλά δεν πληρώνεις κερατιάτικα στα βαπόρια (όχι πως τα διόδια είναι λίγα. Μπορείς να τα αποφύγεις αλλά θες τη διπλή ώρα ενώ απ' τους καινούριους αυτοκινητόδρομους σε 4 ώρες είσ' εκεί απ' την Αθήνα). Πάλι ξέφυγα όμως.

Καταρράκτες Λευκάδας

Για καταρράκτες έχω γράψει κι άλλες φορές. Από τους "ψηλότερους καταρράκτες της Γερμανίας" στο Τρίμπεργκ, στα Μαύρα Δάση και τους πραγματικά καταπληκτικούς καταρράκτες στην περιοχή των λιμνών Πλίτβιτσε της Κροατίας μέχρι τους ελληνικούς καταρράκτες στην Έδεσα, στην Αττική ακόμα και στη Λέσβο (που βέβαια τον βρήκα ξερό όταν αποφάσισα να τον επισκεφτώ). Κι αφού στη Μυτιλήνη ήταν ξερός δεν περίμενα πως σε ένα πολύ μικρότερο νησί όπως η Λευκάδα θα υπήρχε καταρράκτης που να έχει νερό καλοκαιριάτικα (ή περίπου καλοκαιριάτικα). Κι όμως, υπάρχει.

Μους ανανά

Την πατρότητα* αυτής της συνταγής την διεκδικούν (ή την αποποιούνται :) ) πολλοί. Εγώ την δοκίμασα από την Ελένη που την έφερε στο σχολείο ένεκα της γιορτής της. Όμως είπε πως η συνταγή είναι της Στέλλας. Κι αν την ρώταγα κι αυτήν ούτε ξέρω που θα την απέδιδε. Το θέμα όμως δεν είναι ποιος τη βρήκε τη συνταγή και πού, το θέμα είναι πως πρόκειται για ένα δροσερό κι ελαφρύ γλυκό, νοστιμότατο που αξίζει τον κόπο να το φτιάξει κανείς (και να το τρώει :) ). Αλλά πριν προχωρήσω στη συνταγή, θα πρέπει να εξηγήσω αυτόν τον αστερίσκο που έχω βάλει παραπάνω γιατί υπάρχει εδώ ένα γλωσσικό παράδοξο.

Φρεσκοτριμμένα μπαχαρικά

Πάνε πάρα πολλά χρόνια από τότε που είχα δει γραμμένο στο τμήμα μπαχαρικών του σουπερμάρκετ ΑΒ που μόλις είχε ανοίξει στο Ελληνικό "Αν λείψουν τα πιπέρια σου, να δω τη μαστοριά σου". Μου έμεινε η φράση γιατί ακριβώς το τελικό αποτέλεσμα σ' ένα φαγητό επηρεάζεται πάρα πολύ απ' αυτές τις μικρές ποσότητες μπαχαρικών που προστίθενται. Γιατί τα μπαχαρικά έχουν αυτή την καταπληκτική ιδιότητα να νοστιμεύουν τα φαγιά όπως λέει και στην "Πολίτικη κουζίνα". Για χρόνια τα χρησιμοποιούσα, πάντα τα εκτιμούσα, αλλά τελευταία έχω προσθέσει κάποια καινούρια στοιχεία που λέω να τα μοιραστώ μαζί σας.

Πάσχα στο Λεωνίδιο

Πριν από τρία χρόνια ήταν η πρώτη φορά που έκανα Πάσχα στο σπίτι μου αλλά δεν ήταν όλη η οικογένεια μαζί. Η Ειρήνη έλειπε, είχε πάει με φίλους της στο Λεωνίδιο και την είχε εντυπωσιάσει. Τότε το πήρα απόφαση πως δεν έχει νόημα να προσπαθώ για παραδοσιακό Πάσχα αφού η οικογένεια όπως την είχα στο νου μου είχε πια αλλάξει, πέρα απ' το γεγονός πως κι η παρέα που ερχόταν για τον οβελία ερχόταν λίγη ώρα πριν τον κατεβάσω απ' τα δίχαλα! Έτσι από τότε άρχισα να προγραμματίζω με τη Μαρία διακοπές σ' άλλα μέρη. Στην πορεία τα πράγματα χάλασαν ακόμα παραπάνω, το περσινό Πάσχα π.χ. ήταν άστα να πάνε και κατέληξε με το θάνατο της μάνας μου ενώ και αργότερα είχαμε ακόμα ένα θάνατο ενός απ' τους τακτικούς πασχαλινούς θαμώνες. Οπότε μου έφυγε κάθε διάθεση να μείνω σπίτι φέτος πασχαλιάτικα, άσχετα αν τα παιδιά μου δεν είχαν στο νου τους να πάνε κάπου αλλού. Και θυμήθηκα που η Ειρήνη συνιστούσε πως μια φορά τουλάχιστον αξίζει να κάνει κανείς Πάσχα στο Λεωνίδιο.

Ρεβίθια φούρνου

Πριν κάνα μήνα και κάτι είχα πάει μια περιοδεία :) στη Βόρεια Ελλάδα. Δηλαδή μέχρι τη Θεσσαλονίκη πετάχτηκα, να μην τα παραλέω, αλλά εντάξει, πετάχτηκα και μέχρι την Έδεσσα, έκανα και μια στάση στη Λάρισα, ε, ας υπερβάλω κι εγώ λίγο. Τέλος πάντων, στη διαδρομή προς το βορρά είχαμε μπόλικο χρόνο (πολύ παραπάνω απ' ό,τι προβλέπαμε) κι έτσι κάναμε μια καλή στάση στην Αγία Παρασκευή στα Τέμπη (ίσως η τελευταία φορά που περάσαμε από κει αφού το Σάββατο δίνεται στην κυκλοφορία ο καινούριος δρόμος με τα τούνελ. Λάθος, πάει τη Δευτέρα αφού ο πρωθυπουργός είναι απασχολημένος άρα εγκαίνια αργότερα, ας κυκλοφορήσουμε ένα Σαββατοκύριακο ακόμα απ' τον παλιό). Εκεί, παραδοσιακά πουλάνε διάφορα πήλινα (και σε καλές τιμές) και πήραμε δυο για δώρο. Στην Έδεσσα η Κατερίνα μας είπε πόσο ωραία γίνονται τα ρεβίθια στη γάστρα. Στην επιστροφή πήραμε ακόμα μια για μας (είχα ήδη άλλες δυο!) και προχτές είπαμε να τα δοκιμάσουμε. Καλό το αποτέλεσμα και το παρουσιάζω εδώ.

Κρέπες γλυκιές

Υλικά (για περίπου 25)

25 κοφτές κουταλιές (περίπου 200 γρ.) αλεύρι
3 κοφτές κουταλιές ζάχαρη
3 αυγά
0,4 λίτρο γάλα
1 κουταλιά λάδι
Ελάχιστο αλάτι

Κρέπες 4

Για να πω την αλήθεια, αυτή η συνταγή μου φαίνεται ίδια με την άλλη την απλή, αλλά είναι στη μισή ποσότητα (όπως αυτές που έφτιαξα). Τέλος πάντων...

Κρέπες 3

Υλικά (Περίπου 10 μικρές)

3 αυγά
0,25 λίτρο γάλα
3 κουταλιές βούτυρο λιωμένο (+ λίγο για το τηγάνι)
1 φλιτζάνι αλεύρι
1 κουταλιά ζάχαρη
¼ κουταλάκι αλάτι

Κρέπες 2 (γρήγορο μείγμα)

Μετά από πολύ καιρό αποφάσισα να φτιάξω σήμερα κρέπες. Απ' τη στιγμή που έχω βάλει τις συνταγές μου στο μπλογκ, αυτό που κάνω σ' αυτές τις περιπτώσεις είναι να γράψω στο παραθυράκι αυτό που θέλω και να μου βγάλει όλες τις σχετικές συνταγές που έχω βάλει. Χτες βρήκα δύο, μια απλή και μια με τη σημείωση "αρμυρές" κι αποφάσισα να φτιάξω την απλή (που βλέπω πως την είχα ανεβάσει πριν από ένα χρόνο, επέτειο είχε :) ). Όταν τις τρώγαμε (και φωτογραφία δεν έβγαλα) ρωτάει η Ειρήνη ποια συνταγή έφτιαξα και της λέω πως δεν είχα και πολλές επιλογές. Μα είχαμε πολλές συνταγές, παρατηρεί. Κι επειδή κι εγώ κάτι τέτοιο θυμόμουνα, ψάχνω στο αρχείο με τις συνταγές. Και βρίσκω δυο τρεις. Οπότε πρέπει να τις ανεβάσω κι αυτές.

Αυγά προσωπάκια Κατερίνας

Τις προηγούμενες μέρες είχαμε πάει στη βόρεια Ελλάδα για να συναντηθούμε με συμφοιτητές απ' τα παλιά που είχαν κανονίσει να βρεθούν σε μια ταβέρνα. Στη Θεσσαλονίκη μας φιλοξένησε η Κατερίνα, αν και η ίδια δεν ήταν παρούσα! Αποφασίσαμε να πάμε να τη βρούμε και το επόμενο πρωί μας πρότεινε για πρωινό αυγά - προσωπάκια.

Ξημέρωμα στο Νείλο

 Η εκδρομή στην Αίγυπτο περιλάμβανε και τετραήμερη κρουαζιέρα στο Νείλο. Το τετραήμερη, ήταν βέβαια πολύ σχετικό. Την πρώτη μέρα (Δευτέρα), μπήκαμε στο πλοίο μεσημεράκι κι απλά εγκατασταθήκαμε. Κάναμε βόλτα στο Ασουάν, πήγαμε και μια εκδρομούλα. Τα χαράματα της Τρίτης το πλοίο μας έχει ξεκινήσει κι όλη τη μέρα ταξιδεύει. Σταματάμε σε διάφορα σημεία, κατεβαίνουμε ένα επίπεδο και χαράματα Τετάρτης φτάνουμε στο Λούξορ. Το πλοίο δένει εκεί, επισκέψεις σε ναούς και αρχαιολογικούς χώρους της περιοχής (κι έχει μπόλικους - είναι οι αρχαίες Θήβες) και στις 3 τη νύχτα προς την Πέμπτη (δηλ. την τέταρτη μέρα της κρουαζιέρας) στο λεωφορείο και στο αεροδρόμιο για Κάιρο!

Μαρμελάδα μήλο

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, στο σχολείο της Μαρίας, έκαναν το συνηθισμένο ετήσιο μπαζάρ :) Στο μπαζάρ είχε πράγματα που τα είχαν φτιάξει τα μέλη του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων κι η Μαρία είπε ν' αγοράσει κάτι, οπότε πήρε και ένα βαζάκι μαρμελάδα μήλο. Δεν είχα ξαναδοκιμάσει και μ' άρεσε πολύ. Είχαμε κάτι μήλα κι έτσι είπα να τη δοκιμάσω. Έψαξα σε διάφορα σημεία στο ιντερνέτι κι έκανα έναν συνδυασμό (η βασική ιδέα είναι από τις "συνταγές της παρέας" - εγώ έκανα την αναζήτηση και τις υποδείξεις κι η Μαρία την υλοποίηση :) ) και το τελικό αποτέλεσμα (που πολύ μ' άρεσε, αν και θα ήθελα λίγη κανέλα ακόμα) το παρουσιάζω εδώ.

Τα φανάρια της Αιγύπτου

Τα φανάρια; ποια φανάρια; αφού στην Αίγυπτο είναι σπάνιο είδος τα φανάρια των δρόμων. Π.χ. βρήκαμε στην πλατεία Ταχρίρ, την πλατεία που έγινε γνωστή από τα γεγονότα της απαίτησης αλλαγής προέδρου της χώρας και η οποία βρίσκεται ακριβώς μπροστά από το αρχαιολογικό μουσείο του Καΐρου. Όμως επειδή η πλατεία ήταν κοντά στο ξενοδοχείο που μέναμε είπαμε να πάμε με τα πόδια την πρώτη μας βραδιά εκεί, να πάρουμε μια γεύση της πόλης  (και της χώρας). Για να πάμε μέχρις εκεί έπρεπε να περάσουμε διάφορους δρόμους που κανένας τους δεν είχε φανάρια. Κι όχι δρόμους μικρούς αλλά μεγάλους, με πολλές λουρίδες κυκλοφορίας. Πώς τα καταφέρνουμε;

Πατάτες γεμιστές

Τη συνταγή την εντόπισα από το γνωστό μπλογκ συνταγών της Ελένης. Είχα κρεμμύδια γεμιστά, μανιτάρια γεμιστά, γιατί όχι και πατάτες; Η ιδέα παρόμοια ήταν. Γιατί εντάξει, στα παραδοσιακά γεμιστά, αυτά με το ρύζι (ντομάτες, μελιτζάνες κλπ) η μάνα μου έβαζε και καμιά πατάτα για την κόρη μου που έχει ιδιαιτερότητες στο φαγητό της, αλλά αυτή ουδεμία σχέση. Εξάλλου μιλάμε για σκέτες γεμιστές πατάτες.

Χιούμορ

Τρεις αστείες εικόνες που δημοσιεύτηκαν στο χρονολόγιο φίλων στο φέισμπουκ είπα να βάλω σήμερα. Κι οι τρεις έχουν σχέση με φαγητά. Η πρώτη έχει να κάνει με το πώς παρουσιάζεται γκουρμεδιά ένα απλό πιάτο. Λεκτικά εδώ, στην πράξη αυτό γίνεται με μια σος απλωμένη περαδώθε :)

Χούμους

Το χούμους το πρωτάκουσα πριν από πολλά χρόνια απ' τον πατέρα του φίλου μου του Δημήτρη μαζί με τα φούλια. Είχαν γυρίσει απ' το Σουδάν (απ' το Βάος, το θυμήθηκα επιτέλους, μέρες προσπαθούσα) κι ανέφερε αυτά τα δυο παράξενα, για μένα,  σουδανέζικα φαγητά. Και τα μεν φούλια έμαθα γρήγορα πως ήταν είδος κουκιά μικρά, αλλά το χούμους μου είχε μείνει. Έμαθα επίσης πως αυτά είναι γενικότερα αραβικά φαγητά κι όχι αποκλειστικά του Σουδάν. Ειδικά το χούμους το είδα και στα κεμπαπτζίδικα της Γερμανίας αν και δεν έτυχε να το δοκιμάσω. Το δοκίμασα όμως στην Αίγυπτο (μας είχαν διάφορα τέτοια συμπληρωματικά στο φαγητό) και το βρήκα ενδιαφέρον, αν και συνταγή δεν είχα, ούτε από τι είναι φτιαγμένο.

Ο καιρός στην Αίγυπτο

Έγραφα προχτές για τον καιρό και τις συνέπειές του στην Ελλάδα. Κι επειδή τις τελευταίες μέρες καμαρώνω ταχτικά για τη βόλτα μου στην Αίγυπτο (θα βάλω κι άλλα εδώ) κι όσοι βλέπουνε τις φωτογραφίες που είμαστε με μπλούζες και μπουφάν με ρωτάνε για το τι καιρό έκανε εκεί, να γράψω σήμερα γι' αυτό προσθέτοντας μερικές σκέψεις μου για το πότε είναι η καλύτερη εποχή για να την επισκεφθεί κανείς. Με μπουφάν ήταν ντυμένοι κι οι ντόπιοι, ούτε εμείς φαινόμασταν πιο άνετοι ούτε αυτοί :) (παραπάνω βραδάκι στο Αλ Χαλίλι).

Καιρός και συνέπειες

Πριν μερικές μέρες τα σχολεία ήταν κλειστά στην περιοχή που μένω. Με την ευκαιρία θύμισα ένα παλιότερο σημείωμά μου σχετικά με το κλείσιμο των σχολείων στη Γερμανία. Που έλεγε ότι δεν συμφέρει να προετοιμάζεσαι για κάτι που συμβαίνει 5 μέρες το χρόνο κι όσοι συγκρίνουν το τι γίνεται εκεί μ' αυτά που γίνονται στην Ελλάδα σε αντίστοιχες περιπτώσεις συγκρίνουν ανόμοια πράγματα. Όχι δηλαδή πως δεν χρειάζεται κάποια προετοιμασία όταν ξέρεις ότι θα πέσει χιόνι (και η ΕΜΥ είχε κάνει τις προβλέψεις τις σωστά, άσχετα αν κάποιοι δεν μπορούσαν να τις διαβάσουν: όταν λέει ο καιρός χαλάει από βορειοανατολικά, δεν μπορεί να λες πως δεν είχε δίκιο γιατί στην Αθήνα ήρθε το χιόνι με μια μέρα καθυστέρηση. Ούτε όταν δίνει πρόγνωση με ένα εύρος ωρών να περιμένεις πως με το που μπαίνει το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, αρχίζει και το φαινόμενο που περιγράφεται).

Στη Γκίζα

Η Γκίζα είναι ουσιαστικά περιοχή του Καΐρου, εκεί που βρίσκονται οι πιο διάσημες πυραμίδες: του Χέοπα, του Χεφρήνου και του Μυκερίνου (στην παραπάνω φωτογραφία δεν φαίνεται). Η πρώτη είναι η μεγαλύτερη απ' τις τρεις, πιο ψηλή και είναι το μόνο απ' τα εφτά θαύματα του (αρχαίου) κόσμου που σώζεται στις μέρες μας ατόφιο.  Στην ίδια περιοχή είναι και η περίφημη Σφίγγα. Όχι πως στην Αίγυπτο είδαμε αυτήν μόνο τη Σφίγγα, αλλά αυτή είναι η πιο μεγάλη (και πιο ξακουστή).

Θρησκευτικότητα

Όπως έγραφα, πρόσφατα κάναμε ταξίδι στην Αίγυπτο. Χρησιμοποιήσαμε συνολικά τέσσερις φορές αεροπλάνο. Στις τρεις απ' αυτές υπήρχε κάτι κοινό: Τροχοδρομεί το αεροπλάνο της Ετζιπτέαρ για να πάρει θέση απογείωσης. Κατεβαίνουν οι οθόνες πληροφόρησης. Ποια είναι η πρώτη "πληροφορία"; Μα, μια προσευχή... Στην τέταρτη δεν είχαμε γιατί το αεροπλάνο δεν είχε οθόνες που κατεβαίνουνε (ήταν πιο μικρό).

Ασφάλεια

Στις μέρες μας η τρομολαγνεία των μέσω ακούγεται στο έπακρο. Βέβαια υπάρχουν και τα διάφορα τυφλά χτυπήματα με θύματα αλλά η προβολή τους και η συζήτηση που γίνεται είναι πολύ περισσότερη. Από την πτώση των δίδυμων πύργων και μετά η συζήτηση για την τρομοκρατία καλά κρατεί και για την αποτροπή της παίρνονται όλο και περισσότερα μέτρα που όμως μάλλον δεν είναι αποτελεσματικά αφού τα χτυπήματα έρχονται στα πιο αστυνομοκρατούμενα μέρη. Το 2012 είχα πάει στη Γαλλία και έγραφα για την (άσχημη) εντύπωση που μου έκαναν οι αστυνομική με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Και τα χτυπήματα στο Παρίσι (και όχι μόνο, στη Γαλλία) έγιναν και ξανάγιναν.