Γεννητούρια

Ενώ με τη Μαρία ήμασταν μαζί από το 1980 και παντρευτήκαμε το 1984 δεν είχαμε καμιά σκέψη για ν' αποκτήσουμε παιδιά. Κάθε άλλο. Λεφτά δεν είχαμε (είτε φοιτητές είτε με την προσωρινότητα του κούριερ) για παιδιά ήμασταν; Για να μην συμβεί κάνα απρόοπτο βοήθησε και το γεγονός πως στο Νοσοκομείο Ιωαννίνων ήρθε ένα γυναικολόγος που έστησε ένα κέντρο οικογενειακού προγραμματισμού. Από κει είχαμε την κατάλληλη καθοδήγηση και παρακολούθηση. Την εποχή που μετακομίσαμε στην Αθήνα μετακόμισε κι ο Κανελλόπουλος (ο γιατρός που λέγαμε) στο Κρατικό της Νίκαιας. Κι έστησε ένα παρόμοιο κέντρο κι εκεί. Το μάθαμε και καταφύγαμε πάλι στις υπηρεσίες του (μόνο που τώρα ήταν συνεργάτες που βρίσκονταν στο κέντρο, σπάνια να δούμε τον ίδιο).

Τα λουμπάγκα μου

25 Γενάρη ήταν Τετάρτη βλέπω. Γιόρταζε ο πεθερός μου, αλλά μιας κι η Τετάρτη δεν ήταν βολικιά θα μας έκανε τραπέζι την Κυριακή. Ξυπνάω μ' ένα πόνο στο δεξί μου πόδι, στη γάμπα. Πόνος πολύς που δεν μ' άφηνε να καθίσω. Έπρεπε να είμαι ή όρθιος ή ξαπλωτός. Είχα ένα ιδιαίτερο τότε που έκανα φυσική μια ώρα κάθε Κυριακή πρωί σε μια μαθήτρια της Μαρίας κι έλεγα πως θα πήγαινα με τ' αυτοκίνητο να το κάνω, θα γύρναγα μετά, θάπαιρνα τη Μαρία και θα πηγαίναμε για Δραπετσώνα. Πώς να κάτσω να οδηγήσω. Πήγα με τα πόδια, πέρασε η Μαρία με πήρε και μισοξαπλωμένος έφτασα στο σπίτι. Εκεί είχε κι άλλους καλεσμένους. Κάθισαν στο τραπέζι, έκατσα όσο κι όπως και την υπόλοιπη ώρα την πέρασα όρθιος.

TNT Skypak 5

Η ΤΝΤ υπάρχει και σήμερα και είναι σε διαδικασία συγχώνευσης FedEx και TNT Express

Στην εταιρία επικρατούσε καλό κλίμα. Πολλές φορές βρισκόμασταν οι εργαζόμενοι μεταξύ μας για κάποια έξοδο κι αρκετές απ' αυτές συμμετείχαν και τ' αφεντικά (το ζευγάρι που είχε την εταιρία δηλαδή). Επίσης είχε καθιερωθεί την παραμονή της πρωτοχρονιάς να γίνεται ένα πάρτι στα γραφεία. Τέτοιες μέρες όλοι μισοδουλεύουνε. Οι ημιαργίες δεν είναι μόνο για το δημόσιο, όπως θέλουν οι διαδόσεις, αλλά για όλους. Κι ενώ καθημερινά τα γραφεία κλείναν μετά τις 6, εκείνη τη μέρα σταματάγαμε κατά τις 3. Έρχονταν κάποια φαγητά από το Έδεσμα (ναι, το θυμήθηκα τ' όνομα) που ήταν κάτι σαν κέτεριγκ στη Σόλωνος (όλα τότε ήταν σε άλλους ρυθμούς από σήμερα που το ντελίβερι πάει σύννεφο), ανοίγονταν κάποια μπουκάλια (ντεμέκ σαμπάνια) και το γιορτάζαμε μέχρι να χαιρετηθούμε. Μόνο αυτός που είχε δρομολόγιο για αεροδρόμιο ήταν που δεν μπορούσε να σταματήσει και να μην πάρει το αυτοκίνητο εγκαταλείποντας το τζέρτζελο.

TNT Skypak 4

Στην εταιρία τα πράγματα πήγαιναν καλά. Ως διευθυντής δεν είχα πολλά πάρε δώσε πια ούτε με τα μηχανάκια ούτε με τ' αεροδρόμια. Αλλά αυτά για τις κανονικές συνθήκες. Όταν υπήρχε ζόρι και το μηχανάκι καβάλαγα και το αυτοκίνητο για τ' αεροδρόμιο. Π.χ. γύριζε ο κούριερ που είχε πάει να παραδώσει ένα δέμα με το μηχανάκι (ή το αυτοκίνητο αν το δέμα ήταν μεγάλο) και μας έλεγε πως αυτή η διεύθυνση δεν υπάρχει. Ή θα ήξερα την περίπτωση να του δώσω οδηγίες για το πώς θα πάει να τη βρει (μπορεί και νάβρισκα άκρη με τον χάρτη - είχαμε τους οδηγούς της Αθήνας που έβγαζε τότε τη εταιρία Καπρανίδης - Φώτης, αργότερα χώρισαν κι είχε ο καθένα τη δική του παραλλαγή με ελάχιστες διαφορές) ή θάπαιρνα το όχημα και θα πήγαινα να το παραδώσω εγώ (και η διεύθυνση θα βρισκόταν, απλά το πώς την έγραφαν και πού ήταν, πώς βρισκόταν, άλλο θέμα).

TNT Skypak 3

Ξαναγυρίζω σήμερα στα της εταιρίας. Όπως έλεγα μεγαλώναμε και μεγαλώναμε. Εκεί που λέγαμε αμάν να έχουμε να στείλουμε 5 κομμάτια τη μέρα φτάσαμε να στέλνουμε πάνω από 50 μόνο από Αθήνα. Η Θεσσαλονίκη έστελνε τα δικά της κι αυτή. Το δρομολόγιο που χρησιμοποιούσε ο κούριέρ μας ήταν Αθήνα - Θεσσαλονίκη - Ντίσελντορφ. Είχαμε συμφωνήσει με την Ολυμπιακή κι όταν σταμάταγε το αεροπλάνο στη Σαλονίκη έπαιρνε ένα σάκο κι από κει. Ομοίως στην επιστροφή, αφήναμε έναν εκεί κι έτσι είχαμε πολύ καλούς χρόνους παράδοσης από Ευρώπη για Θεσσαλονίκη. Για Αθήνα μόνο για το κέντρο και μόνο για περιπτώσεις που είχε ζητηθεί (και ίσως χρεωθεί έξτρα).

Ατυχημάτων συνέχεια

Έγραφα στο προηγούμενο για ατυχήματα που μου συνέβησαν όταν δούλευα με το μηχανάκι. Μόνο που ατυχήματα δεν είχα μόνο εγώ. Είχαν κι άλλοι συνάδελφοι. Πολλοί ήταν μηχανόβιοι (δεν είχαν ένα παπάκι όπως εγώ αλλά μηχανές μεγάλες). Βέβαια αυτοί πιο σπάνια την πάθαιναν ήταν πιο εξοικειωμένοι. Μέχρι που ένα πρωί στην εταιρία πέφτει παγωμάρα. Μαθαίνουμε πως ένας απ' τους μηχανόβιούς μας (ο Δημήτρης ο Χρυσοσπάθης, που είχε φύγει όμως απ' την εταιρία αλλά πέρναγε για κάνα γεια πότε πότε) σκοτώθηκε. Πρώτη αντίδραση πως δεν πρόσεξε με τη μηχανή. Και σκοτώθηκε κάπου τρεις με τέσσερις τα χαράματα. Στην Γ' Σεπτεμβρίου. Όμως μαθαίνουμε πως δεν σκοτώθηκε με τη μηχανή. Είχε πάρει ένα αυτοκίνητο (ντεσεβό Citroen 2CV) κι ήταν στ' αυτοκίνητο όταν του συνέβη. Πάλι ήμασταν σίγουροι πως ο ίδιος θα έφταιγε. Κι αργότερα μαθαίνουμε πως την ώρα εκείνη τα φανάρια ήταν κλειστά, ο ίδιος πήγαινε κανονικά στην Γ' Σεπτεμβρίου και κάποιος άλλος που είχε πορτοκαλί που αναβόσβηνε (άρα θα έπρεπε να σταματήσει, να ελέγξει κι αν δεν παίρναγε αυτοκίνητο να συνέχιζε) έφυγε όπως ήτανε, και τον πέτυχε στο δόξα πατρί. Βέβαια κι οι θάνατοι μέσ' στη ζωή είναι αλλά η είδηση μας τάραξε για μέρες.

Ατυχήματα με το μηχανάκι

Όποιος κυκλοφορεί είναι νομοτέλεια πως θα έχει ατύχημα. Διαφορετικής βαρύτητας ανάλογα με το με τι κυκλοφορείς, αλλά το ατύχημα δεν το αποφεύγεις. Αν είσαι με τα πόδια μπορεί να παραπατήσεις ή να σκουντουφλήσεις κάπου. Αν είσαι με τροχοφόρο ένα τρακάρισμα είναι στο πρόγραμμα. Αυτό που δεν ξέρεις είναι το πότε θα συμβεί. Και ποιος θα είν' ο φταίχτης. Μπορεί εσύ μπορεί κάποιος άλλος. Το μόνο σίγουρο είναι πως κανένας δεν μπορεί να αποφύγει τα ατυχήματα, όσα μέτρα και να πάρει. Βέβαια, αν έχει πάρει μέτρα, τα προβλήματα που θα προκληθούν θα είναι πιο μικρά (ως αμελητέα) αλλά το ατύχημα δεν μπορείς να το αποφύγεις. Τα μέτρα είναι για να απαλύνουν τις συνέπειες.